Sən Allahın yazısı

İstər məqalələrində, istərsə də şeirlərində qəribə bir ruh var. Bax, bu ruhun cazibəsidir ki, onun şeirlərini su kimi ciyərlərimə çəkirəm. Sanki mürgülü günlərimin əlçatmaz, ünyetməz xatirələri könlümün pəjmürdə hisslərini misra-misra odlayır: “Sevinci səsləmişəm - göz yaşları hay verib”. Bir vaxt oxuduğum və bu günə qədər dilimdən düşməyən, mənə yol-yoldaşlığı, dərd sirdaşlığı edən

Bəxtəvər ipək qurdları

-Ölür evinin içində

həsəd dolu misraları Əbülfəti mənə doğmaların doğmasına döndərib. Şair qardaşımın şeirlərində ömrümüzü əridən, bizi vətən həsrəti ilə öldürən böyük dərdimizin misralarla çəkilmiş şəklini görmüşdüm. Təzəcə çapdan çıxmış “Yanan məktub” şeirlər kitabını əlimə alanda elə bu duyğuları təzədən yaşadım. Əslində kitabın içindən belə xəbərim yox idi. Kitabın alov rəsminə bürünməsi mənə talan edilmiş və yandırılmış yurd yerlərimizi andırdı. Mənə elə gəldi ki, bu məktub da elə ora göndərilib, amma ünvanına yetişməyib. Beləcə yanaraq külə dönüb. Bu qaralmış kösövlərin altında isə Əbülfətin ürəyindən süzülən misralar salamat qalıb. Salamat qalıb ki, bizə desin:Mən özümü qor etdiyim bu odda,Kül olmağı gətirmədim ağlıma.Əbülfətin poeziyası ətirli çiçəklərlə süslənmiş bir gülüstana bənzəyir. Hansı yöndən hansı ləçəyi çəksən mənalı və düşündürücüdür: “Məni görmək istəməyən adam var, tilsim elə, Allah, göyə çəkilim”; “Gözlərimdən küsmüşəm, səni göstərmir mənə”; “Haqdan kömək uma-uma qəm ovcunda döndüm muma”.Əbülfət nə yazırsa, ürəyinin içindən gələni misralayır. Hər bir şeirinin sonunda müəyyən nəticə, məna var. Buna görə də onu oxuyanda yorulmursan, bezmirsən, əksinə, elə bil özün də bu poetik vuruşun içindəsən. Əbülfətə hansı tərəfdən bəlanın gəldiyini duyursan. Amma bir oxucu marağı ilə izləyirsən ki, görəsən, şairin bu zərbəyə müqaviməti - cavabı necə olacaq? Hər dəfə də Əbülfətin mesajları oxucunu heyrətləndirir.Dərd özü olub bədbaxt,Qışdan çıxartdı məni!Mənə elə gəlir ki, Əbülfət böyük sevgi şeirlərində də belə vətən həsrətindən yazır. Mən onun bütün şeirlərində bu dərdin min bir əksini görürəm: “Gözlərim saraldı - yol sevinmədi”.

Əslində bu kitabda müəllifin vətən adlı bir şeiri də yoxdur. Heç harada vətənin adı da çəkilmir, buna baxmayaraq, mən bu kitabı vətənində yar sevmiş gəncin elə o yurdda qoyub gəldiyi, amma ünü yetmədiyi qıza ünvanladığı məktub kimi oxudum. Dağıdılmış, viran edilmiş, erməni tapdağında inildəyən yerlərə məktub çata bilərmi? Bax, budur ünvanına yetişməyən “Yanan məktub”un məndə yaratdığı qəhərli təəssürat.

Əbülfət Mədətoğlu poeziyaya ürək atəşi ilə gəldi. Bu poetik atəşin də hədəfləri o qədər dəqiq seçilib ki... Ən böyük uğur da elə inamı qazanmaqdır. İndən belə Əbülfət nə yazsa, qəbuldur. Çünki o, poeziyanın gözlə görünməyən, adı bilinməyən çətin imtahanından əla qiymət almış söz əsgəridir. Əsl söz əsgəri də həmişə öz məsuliyyətini hamıdan yaxşı dərk edir. Özünün qəribə bir deyimi var: “Mən Allahın yazısı...” Elə Allahın yazısı olduğu üçün də yazıları da Yaradanın bəxşişidir. Bir şeirində bu etirafı oxuyuruq:

Bülbül kimi ötməyim

-Haqdan paydı, Əbülfət.

Nə gözəl! Susma qardaş! Ana yurda dönüncə o qaralan ocaqları yenidən alışdırana qədər susma! Sonra... Sonra özün bilərsən...

Dağdan ağır dərdlərin şələsində əzilən insanların ovqatından bu dərəcədə aydın xəbər vermək Əbülfət şeirinin mayasıdır. Onun yazılarında silsilə dağlar kimi sıralanmış sualların bir cavabı var. Amma neyləməli ki, bulanıq sularda balıq tutanlar, göy çəməndə iynə axtaran çaşbaşlar kimi sanki hər şey dəyişik düşüb?! İndi həkim xəstədən dava-dərman istəyir. Əlində səlahiyyəti olan, iş görmək, söz demək imkanlarına maliklər də dərdlilərdən çarə gözləyir. Vallah, qəribədir. Bu dolaşıq kələflərin açılması da sanki fələyin hökmünə tuş gəlib. Yenə də Əbülfətin şeiri bir təskinlik kimi qolumuzdan tutaraq bizi yurd yerlərinə çəkir. Qorxu budur ki, dözüm tükənə. Bax, dəhşət onda başlayacaq. Hələ də biz axtarırıq. O yerlərə gedən yolun izini tapa bilənə qədər... Amma sən Allah, bu dəfə səbrdən yazma!

Flora XƏLİLZADƏ

525-ci qəzet.- 2009.- 13 oktyabr.- S.7.