Adilsizlik
GÖZƏL İNSAN, İSTEDADLI JURNALİST, BƏNZƏRSİZ
SÖZ SƏRRAFI, RUHƏN BAĞLANDIĞIM NADİR DOSTLARIMDAN
OLAN ADİL QAÇAYOĞLUNUN VƏFATININ BİR İLİNƏ
DOST DÜŞÜNCƏLƏRİ
... Bir il oldu, bir
ildir Onsuzuq.
Əslində biz dostları
bu itkinin ağrı-acısını bir
ildən çoxdu yaşayırıq, amma cismən bir ildir aramızda yoxdur. Bu bir ildə ruhlarımız görüşüb, ruhlarımız
danışıb, həmsöhbət
olublar. Desəm ki, bu bir
ildə bir an da olsun, Onu
yaddan çıxarmamışam,
yalançı olaram.
Desəm ki, bu bir ildə
Onu tez-tez xatırlamışam, yenə
gerçəkliyi deməmiş
olacağam, çünki
unutmamışam axı.
Bu bir ildə Onunla görüş və ayrılıq nöqtəmiz olan evlərinin tinində ani də olsa
dayanmamışam, ordan
keçib getməmişəm,
keçib gedə bilməmişəm.
Vaxtilə bizi 7-ci
mikrorayonun dolanbac küçələrində gəzib-dolaşan
görən, tanıdığım-tanımadığım
insanlar bu bir ildə dəfələrlə
mənə yaxınlaşıb,
bağrına basıb
"Özü yoxdu, heç olmasa, qoy dostunu öpək"
deyiblər.
Əsl dostlar cavanlıqda qazanılır
deyərdi, uzağı
40-a qədər. Sonrakı
yaşlarda yaxın yoldaşlıq olar, onun möhkəm dostluğa çevrilməsi
isə çox çətindir, amma baş tutsa, əvəzi yoxdur. Biz
Özümə bağışlamadığım,
bağışlaya bilmədiyim
bir məsələ var - bu ildə
bircə dəfə də evlərinə zəng vurmamışam, baxmayaraq ki, oğlu ilə danışmaqdan ötrü
ürəyim əsim-əsim
əsib, tir-tir titrəyib, amma bacarmamışam. Qızı
Kəmaləni demirəm,
hətta oğlu Anarın belə, gözlərinə baxmaq indi mənim üçün ən çətin işdir. Bu vəziyyət nə vaxta qədər davam edəcək, bilmirəm. Nəsə, hərdən mənə elə gəlir ki, Onu qoruya
bilməməyimizdə ən
böyük günahkar
elə mənəm.
Çox həssas
adam idi Adil müəllim. Xəstə yatdığı
7-8 ayda biz dostları yığışıb, demək
olar ki, hər həftə Ona baş çəkirdik.
Şəxsən mənim
üçün olduqca
çətin idi. Əslində bu, xəstəni yoluxmaq deyildi, can-ciyərimizlə
çoxsaylı vida görüşləri idi.
Bununla belə, mümkün qədər şən görünməyə
çalışırdıq, istəyirdik ki, vəziyyətinin ciddi olduğunu duymasın, bilməsin. Həm də təkcə özü deyil, varlıqları ilə nəfəs aldığı
gül balaları da hiss etməsin. Elə qardaşı Mətləb də beləydi, üzdə gülüb, ürəkdə
ağlayırdı. Adil
Mətləbə çox
inanırdı, vəziyyəti
ilə də bağlı yalnız onun dediklərini əsas götürürdü.
Bütün çətinliklərə,
olmazın mənəvi
sıxıntılarına mərd-mərdanə
sinə gərdi Mətləb. Etdikləri qarşısında baş
əyirəm.
Telefonumdan nömrəsini
silməmişəm, silməyəcəyəm
də, silə bilərəmmi heç, əlim gəlməz. Hər dəfə
"A" hərfini vərəqləyəndə
əlim "Adil" yazılmış yerdə
mütləq dayanır,
xəyallar dörd bir tərəfə çəkib aparır məni. Çaşdırıcı
fikirlər keçir başımdan...
Bayramlarda, ad günündə
həmişə təbrik
məktubu yazardım.
Cavabı dərhal zənglə gələrdi,
təbrikin qarşılığını
verəndən sonra hər dəfə "Mən bu telefonla
məktub yazmağı
öyrənmədim də,
Rövşən, bağışla"
deyərdi. Amma bir dəfə Adil müəllimdən telefon məktubu aldım, sonralar özünün də etiraf etdiyi kimi,
böyük çətinliklə
yazdığı bir neçə sözlük
məktub...
... Çox
az-az olardı ki, reportajıma münasibət bildirməyəydi.
Görüşəndə ətraflı danışar,
təcili olanda isə dərhal zəng edib fikrini deyərdi. Şərhlərimdən biri
isə görünür,
Onu lap çox razı salmışdı
- telefonumun ekranında
yeganə Adil imzasında oxuyuram: "Rövşən müəllim,
ela əla oyuna belə əla + şərh. 3 noyabr 2007. 18:47:32".
"Möcüzə
gözləyirəm... Kaş
o möcüzə baş
verəydi... Görəsən,
mənim alın yazımda bu möcüzə var, ya yox?.. Doğrudanmı,
mənim bir dəfə ürəkdən
sevinməyə ixtiyarım
çatmır?" - bu,
Adil Qaçayoğlunun
duyğuları titrədən,
dilləndirən çoxsaylı
yazılarının birindən
kiçik bir parçadır. Özündə
çox böyük fəlsəfi mənanı
ehtiva edən bu parçanı
"Media forum" saytı belə tamamlayır:
"Bu dünyadan cəmi
53 yaşında, BİR DƏFƏ ÜRƏKDƏN
SEVİNMƏK istəyə-istəyə köç eləmiş Adil Qaçayoğlunun ili yaxınlaşır - əzizləri onsuz ötən ilin ağrı-acısını bölüşməyə
yığışacaq".
Xəyal məni
mayın 4-nə aparır,
Adil müəllimin dünyasını dəyişdiyi
2008-in yox, 2005-in mayın
4-nə. Ağdamsız Ağdamın
"Qarabağ" komandası
"Neftçi" ilə
oynayırdı. Sözlə
ifadəsi mümkünsüz
olan bir ab-hava vardı Suraxanı qəsəbə
stadionunda. Çempionun
müəyyənləşməsində hər iki tərəf
üçün həyati
əhəmiyyətə malik
oyunun son saniyələrində
"Qarabağ" qələbə
topu vurur. Bir-birimizə sarılır,
uşaq kimi sevinirik, hətta gözlərimiz də yaşarır. Adil müəllim ürəkdən
sevinirdi - yazılarının
birində "İndiki
cavanların "Bakı"sı
var, "İnter"i
var, "Qarabağ"ı
var, "Gəncə"si
var, "Karvan"ı
var, "Turan"ı
var... Hələ onu demirəm ki, "Qalatasaray"lı,
"Fənərbaxça"lı,
"Beşiktaş"lı yeniyetmələrin sayı
yetərincədi... Hələ
onu da demirəm
ki, "Barselona"ya,
"Real"a, "Milan"a,
"Mançester Yunayted"ə...
azarkeşlik edən nə qədər azərbaycanlı balası
var... Bizimsə yalnız bir "Neftçi"miz vardı"
dediyi "Neftçi"si
üzərində qələbəyə
sevinirdi. Mənə elə gəlir ki, Ağdamsızlıq dövründə Adil müəllim həmin an doğrudan da ürəkdən sevinmişdi.
Amma o an heç ağlıma gələrdimi
ki, düz 3 il sonra, özü
də məhz həmin dəqiqələrdə
canım qədər,
əzizlərim qədər
sevdiyim ürək dostum, ruhumun dostu Adil ölümlə
çarpışacaq və...
Adil müəllimin
təbirincə, bütün
müqayisələr qüsurludur.
Razıyam, amma sakit danışığı,
ölçüyəgəlməz insanlığı, qayğıkeşliyi,
Vətən sevgisi, Azərbaycana bağlılığı
ilə həmişə
mənə
"Elim gərəyim olsun,
Dilim gərəyim olsun,
Onlara yük olarsam,
Ölüm gərəyim olsun"
deyən dünya
şöhrətli alimimiz
Xudu Məmmədovu xatırladıb, çox xatırladıb. Amma təəssüf ki, bunu özünə deməyə heç vaxt cəsarət etmədim.
1988-ci ilin
15 oktyabrında itirdik
Xudu müəllimi. Vəsiyyətinə uyğun
olaraq doğulduğu Ağdamın Mərzili kəndində dəfn ediləcəkdi. Vida mərasimində
rayonumuzun sayılıb-seçilən
böyük ziyalılarından
olmuş, rəhmətlik
Zeynal Məmmədov çıxışını belə bitirdi: "Mən arzu etmişdim
ki, qəbrimə Xudu müəllimin ikicə damla göz yaşı düşsün. Amma Xudu dostlarını o qədər çox istəyirdi ki, buna imkan vermədi,
hamımızdan əvvəl
getdi. Bizim göz yaşlarımız
onun torpağına düşdü".
... O gün,
bir il öncə,
2008-in 5 mayında Adil
Qaçayoğlunun dəfnində
qeyri-ixtiyari olaraq Zeynal müəllimin sözlərini xatırladım
- mən də torpağıma dostum Adilin bir cüt
göz yaşının
düşməsini çox
istərdim... Və yəqin ki, təkcə mən yox! Amma Adil
müəllim də dostlarını, dostları
onu istəyəndən
çox istəyirmiş...
Rövşən BİNNƏTLİ
525-ci qəzet.- 2009.- 2 may.- S.20.