"ÜRƏK YANMASA..."

Son illər müxtəlif mətbu orqanlarda imzası tez-tez görünən şair Vahid Əlioğlu özünün sayca 4-cü kitabını belə aldırdı: "Ürək yanmasa..."! Bəli, xalqımızın da müdrik kəlamlarının içərisində oxşar bir fikir var və onu da şairlərimiz də müxtəlif məqamlarda, öz poetik sözlərinə çeviriblər. Və vurğulayıblar ki, "gözdən yaş çıxarmı ürək yanmasa"...

Bəli, həqiqətən ürək yanmasa, ürək ağrıları, acıları, sevincləri özününküləşdirə bilməsə çətin ki, o yansın və onun yanğısı, onun işığı neçə-neçə ürəklərə, neçə-neçə ünvanlara işıq salsın. Həmin işığın şöləsində də dünyanın dolaşıq düyünləri görünsün və çözümünə can atılsın...

Bax, bütün bu mənalarda masamın üstündə olan "Ürək yanmasa..." kitabının arxa üz qabığında diqqətimi çəkən misralar əlimdən tutub məni bu kitabla baş-başa qalmağa apardı.

Yaşamaqdan kim doyar?

Ürək sevgi arzular.

Bu məzə, bu mey ki var,

Gözəl çağlar üçündü.

Həqiqətən dünyanın ən gözəl nemətləri, ən gözəl mənzərələri can ağrıyanda, könül çırpıntıları dağa-daşa dəyib ayaqlara düşəndə heç nəyə yaramır. Öz ilkin mənasını sübut edə bilmir, gərəksizləşir, mənasızlaşır. Şair Vahid Əlioğlu da məh məzənin də, meyin də, eləcə də digər gərəkli olan hər şeyin sağlam bədənə, sağlam ruha gərəkli olduğunu poetik dildə ifadə edibdi. Başqa bir şeirində müəllif yazır:

Çəkmək olmur eşq dağını,

Hardan alım sorağını?

Bülbül uçdu...gül bağını,

Vurdu xəzan, mən neyləyim?

Zənnimcə, buradakı "mən neyləyim?" deyimi heç də şairin və yaxud da bu mənzərəni seyr edənin acizliyi, imkansızlığı anlamında təqdim edilməyib. Əksinə, burda şair özünün də həmin o solan gül bağının bülbülü kimi təqdim edir. O da həmin acını yaşayır və bunu da sonda Tanrı yazısı kimi təqdim edərək hər kəsin tale hökmünə bu və ya digər şəkildə boyun əydiyini dilə gətirir.

Vahid Əlioğlu müxtəlif mövzularda yazdığı və bir kitabda topladığı şeirlərdən digərində oxucuya üz tutaraq az qala böyük bir etirafa gedir. Elə bir etiraf ki, o sənətin, barmaqların, mizrabın ecazkarlığından xəbər verir:

Hər dərdi doğması, sanan Ədalət,

Ürəkdən od tutub, yanan Ədalət,

Kərəmi düşünüb, anan Ədalət,

Bir "Yanıq Kərəm"i çaldı, ağladım.

Və yaxud başqa bir şeirində özü-özünə pıçıldadıqlarını misralara çevirir:

Daha ömrün çoxu gedib,

Yay dartılıb, oxu gedib.

Gözlərindən yuxu gedib,

Döz, ay Vahid, döz, ay Vahid!

Şeirlərdən, poemalardan ibarət olan "Ürək yanmasa..." kitabı "Adiloğlu" nəşriyyatında müəllifin özünün ön sözü ilə işıq üzü görüb və bu kitabda həm də müəllifin musiqi bəstələnmiş mahnı mətnləri də toplanıbdı. Oxucular kitabla yaxından tanış olanda tanınmış ifaçılırımızın səsləndirdiyi həmin mahnıların sözlərini dərhal xatırlayırlar. Ümumiyyətlə, Vahid Əlioğlu yaradıcılığında təbiət, saf məhəbbət, reallıq və Vətən sevgisi çox səmimi bir şəkildə tərənnüm edilir. Ümumiyyətlə, müəllif nə yazır yazsın, şeirlərin hamısında öz dəsti-xəttini, öz üslubunu qoruyub saxlayır. Zənnimcə, bu da onun ən böyük uğurudu. Və bir də, onun özünün də dediyi kimi, gəlimli-gedimli dünyada göstərilən hər bir xidmət təmənnasız, yadda qalan və daha çox da əbədi olmalıdı. Çünki onlar həmişə sahibini xatırladır. Axı:

Dərdlilər deyib-gülməz,

Eh, sevinc nədi bilməz.

Çıxan can geri gəlməz,

Dünya sağlar üçündür.

"Ürək yanmasa..." kitabı Alim Məhərrəmlinin redaktorluğu ilə çox nəfis şəkildə tərtib edilməklə sözü duyan, sözlə yaşayan, sözün xəstəsi olan sağlar üçün yaxşı bir hədiyyədir. Düşünürəm ki, bu hədiyyə öz ünvanına gedib çatacaqdı.

Əbülfət MƏDƏTOĞLU

Ədalət.- 2010.- 10 aprel.- S. 23.