ÖTÜB-KEÇDİ FACİƏLİ YÜZİLLİK...

Ötüb-keçdi faciəli yüzillik -

sifətinə deyə bildim sözümü,

seçimimdə "Müstəbidlik", "Şairlik" -

qatillikdən qorumuşam özümü.

Daha azad pərvaz edən qartalam,

can atmışam qəfəslərdən qurtulam,

bir kimsəyə nə köləyəm, nə qulam -

kölgəlikdən qorumuşam üzümü.

Bütün Dünya qələmimin məkanı,

bir ulduzda məzarımın ünvanı,

ovudanda "məleykələr" - "Şeytanı" -

tökülməkdən qorumuşam gözümü.

Odu sönməz el yolunda yanmağın,

vay halına yalmananın, yamağın!

Kimlər yoxmuş küllüyündə zamanın?

o küllükdən qorumuşam közümü!

Böyüdükcə Dünya mənə dar olub,

yad suçunnan bəzən mənə ar olub,

yaranışdan alicənab doğulub,

gədəlikdən qorumuşam izimi.

Adil olan pislikləri unutdu,

həyalılar yaş axıtdı, qan uddu,

saxta eşqlər çox heykəllər uçurtdu -

o təpikdən qorumuşam dizimi...

YAMAN SÜMÜYÜMƏ DÜŞDÜ

BU HAVA...

Kəlbəcərli qaçqın,

şair dostum Əyyub Cabbarova

O, nə Təcnis idi, o, nə Gəraylı? -

Yaman sümüyümə düşdü bu hava!

Tanrım yandırmadı yandıranları -

yanan sümüyümə düşdü bu hava.

Kim dedi, ay ürək, belə havalan?

Ortaya mən düşdüm, saz oldu yalan,

elə bil son dəfə çalıb-oynayan

hörükdü, gərdəndi, döşdü bu hava.

Qoçlar sürü-sürü taxıldı şişə,

aşıqda hey yoxdu mizrab dəyişə,

çənli Sarı yerdən üzüyenişə

al qanlar içində köçdü bu hava!

Ürək çatladarmış meydanın geni,

Allah, nə qəddarmış meymunun kini!

Odlayıb neçə min kəlbəcərlini,

"Tuneli" tərsinə deşdi bu hava.

Kor oldun neçəmiz qan ağlamaqdan,

qərib yuxularda sayaqlamaqdan!

O üzü Şuşadı, bu üzü Ağdam;

naqis var, atdığı "Şeşdi" bu hava.

Yalanmı, gerçəkmi düşən o "Yaylıq"?

Nə fərqi? - çoxdannan ortalıqdaydıq,

Vətən, Qarabağın batmış bir qayıq;

ətrinə uzaqdan "şişdi" bu hava,

nədən sümüyümə düşdü bu hava...

TƏQAÜD

"Uşaq göqdər gedib alsın" -

zəng çalındı neçə kərəm,

ay sənin oyunun olsun -

kim var ki, poçta göndərəm?

Oğul-uşaq öz evində,

nəvələr də ki-kefində,

evimizin böyüyü də

uşağı da indi mənəm.

Vaxtın tapmıram dilini,

gəncliyim, uzat əlini!

cavanlığın bir gününü

qoca ömrə dəyişmərəm!

Bir parasın dərman "yeyər",

hərdən naçar qapı döyər,

təqayüdü göndəriblər,

əsamı alıb gedirəm.

Dünya, qorxma vədlərinnən,

yaşım keçməz hədlərinnən,

kahinlər öyüdlərinnən

yadıma salıb gedirəm...

GECƏLƏR HARASA

QATARLAR GEDİR...

Gecələr harasa qatarlar gedir -

səhərlər üfüqdə gündüzə dəyir,

uzun kölgələri hörük kimidir,

gah dağa dırmaşır, gah düzə dəyir.

Dəriylə-sümükdür ağaclar-arıq,

çəkilir bağlardan get-gedə bağlıq,

payızda obaya düşən sarılıq

ormanda susayıb kəhrizə dəyir.

Yüz il ömür etməyə gərək üz olsun,

torpaq kömür deyil, yanıb köz olsun,

tapın, kəfənliyim qara bez olsun -

bəyaz qaranlıqda tez gözə dəyir.

Gedən qatarların kölgəsi uzun,

həm yolu uzundu, həm səsi uzun,

gecələr göylərdən baxan ulduzun

neçəsi mənimlə göz-gözə dəyir.

Seyrinə dalıram şəkər payızın,

dalğalar qoynunda Aylı ayazın,

sulardan gözümə tanış bir qızın

Tanrıya yazdığın "ərizə" dəyir...

HƏRBÇİ GÖZƏLLƏR

BƏNZƏYƏR GÜLƏ...

Sən məni ölümün əlindən aldın,

bu cür qüdrəti var hansı mələyin?

İstəsən, bəxtəvər gəlin olardın -

nişanı qaytarıb, Orduya gəldin.

İstəsən, dəyişib fəsibəfəsil,

altunlar içində parıldayardın,

qolların üstünə yaralı deyil,

sevinə-sevinə övlad alardın.

Qəlbində minlərin ağrı-acısı,

əsgərlər içində bahardı, yazdı,

döyüşən orduda şəfqət bacısı -

Vətəndə ən gözəl, qeyrətli qızdı!

Sən həyat himnisən, bizlər səfərbər,

qayğına güvənib əsgər döyüşər,

mərmi bağıranda səksənməyənlər

sənin həsrətindən təşvişə düşər.

Ölümü çaşdırar tükənməz gücün,

qorxsaq - nəfəsinlə ovundur, kirit,

Yurdun şərəfini qorumaq üçün

silaha sarıldı dünəki şagird.

Hərbiçi gözəllər bənzəyər gülə,

nəğməyə dönərlər dildə, ağızda,

mən özüm həyatda olmasam belə,

ruhum oyanacaq toylarınızda.

Saxtalıq, məddahlıq olmaz sözümdə,

nəğməmi aləmə yayın, kağızlar,

fərmansız, filansız - mənim gözümdə

Milli qəhrəmandı hərbiçi qızlar...

"XATİRƏLİK" ŞƏKİL...

Çəkən-hansı gözlə çəkdi bu şəkli? -

düşdük ayrı-ayrı, yad ünvanlara,

bəlkə deməsəydik: "Xatirəlikdi" -

birlikdə baxardıq indi onlara.

Çən var şəkillərin çiçəklərində -

həsrətdən onlar da solurmuş, gülüm,

bəlkə, günlər kimi şəkillərin də

düşəri-düşməzi olurmuş, gülüm?

Çəkildi payızın son günlərində -

qarşıdan qış deyil, hicran gəlirmiş,

baş-başa dərdləşər şəkillərin də;

hər şey sənnən qalan xatirələrmiş.

Böyütmək olmur ki, divardan asam -

gizli boylanacam, gizli baxacam,

əgər ömrüm boyu xatirə qalsan;

yandırsan, nələrdən hayıf çıxacam?

Səndə qala bilməz - bircə dənəydi,

neynirdim, yanımda sən ola-ola?

o anlar, sadəcə, əyləncə idi -

istədik-gənclikdən xatirə qala...

NƏ DEYƏR...

Kim qaldı ki... O, perikdi, bu, uçdu -

gülləsini atan görək nə deyər?

bir can alan ləblərimi soruşdu,

dedim: "Baldı", dadan görək nə deyər?

Ulu dağlar, tütək nələr çalmadı,

nə demədi, nələr başa salmadı?

Dünya malı Fironlardan qalmadı!

Tamah salan, dadsa - görək nə deyər?

Üstümüzə çınqı dəydi - qaynadıq,

sərvət yığdıq, cingildədi, oydadıq!

Başdaşları dilə gəldi, saymadıq;

oyaq kardı, yatan görək nə deyər?

Hər ətirli güldən gülab çəkilməz,

xarab yerdə başa savab çəkilməz,

edamlıqdan haqlı cavab çəkinməz;

aralığı qatan görək nə deyər?

Sel də olsam - bu bənd hara, mən hara?

Qurşaq tutan, o fənd hara, mən hara?

Qəhərləndi: "Kəmənd hara, mən hara"? -

Şikarını tutan görək nə deyər?

Əlləşərsən bu göylərnən, bu yernən,

Vahid ƏZİZ, nə qazandın şeirnən?

Əlbəyaxa can alannan - can verən;

günahlara batan görək nə deyər...

Vahid ƏZİZ

Ədalət.-2012.-21 aprel.- S.20.