Bu dünya kimin dünyası və yaxud Abdurrahim Karakoçu anarkən

Gözəlim Türk dünyasının inam, iman və savaş şairi Abdurrahim Karakoçu Ankarada ünlü şair Nəcib Fazil Qısakürəyin xatirəsinə həsr edilmiş şeir günlərində canlı olaraq görmüşdüm. Bu, unudulmaz bir ziyarət, tale qisməti idi. Unudulmaz "Mehriban" şeirinin müəllifi olan Abdurrahim Karakoçun tam bir əxlaq mücəssiməsi olmasının fərqindəydim. Bilirdim ki, dolduğu, doyduğu kitab Qurandı, onu özgə səmtdə, özgə diyarda aramaq günahdır. O gündən bu günə Abdurrahim Karakoça, onun sənətkar, ustad böyüklüyünə könlümün-gözümün sönməz marağı heç sozalmadı, şeirlərini yenidən oxudum, ruhuna, düşüncələrinə sarındım.

Aradan illər keçdi...

Samsun Böyük şəhər Bələdiyyəsinin təşkilatçılığı ilə 2012-ci ilin payızında keçirilən şair şölənində bu görkəmli söz ustalarının qardaşı, ünlü şair Bahaettin Karakoçla tanış oldum. Bilirdim ki, o, son peyğəmbərin ümmətlərindən biri olmasının, müsəlman doğulmasının, insan olaraq işıqlı dünyaya göz açmasının şükranlığını yaşayanlardandı.

Həmin o gözəl şölənində mən yenicə işıq üzü görmüş şeir kitabımı yenicə tanış olduğumuz qələm dostlarıma avtoqrafla hədiyyə edirdim. Nə qədər istəsəm də həmin kitabdan birini ustad Bahaettin bəyə təqdim etməyə özümdə güc tapmadım. Tam mənada utandım. Düşündüm ki, maraq etməz. Heç diqqət yetirmədiyinin də fərqindəydim. Ona görə də sonuncu kitab nüsxəsini də hansısa bir qələm dostuma hədiyyə etdim.

Sonra, lap ayrılıq məqamında Bahaettin bəy çox xəfif bir simsarlıqla "heç mənə kitab da hədiyyə etmədiniz" deyə anlatdı. Bərk müəttəssir oldum. Sən demə, heç də etinasız deyilmiş mənim o əl boyda şeir kitabıma, sadəcə, əxlaqi, mənəvi özəlliyi qabağa durub "mənə də bir kitab yaz" deməyə yol verməyibmiş. Qəlbimə qəribə, xoş bir rahatlıq duyğusu yayıldı ki, Bahaettin bəy kitabıma qarşı heç bir sayğısızlıq göstərməyibmiş. Məyusluğum onda idi ki, daha əlimdə heç bir kitabım qalmamışdı. Odur ki, söz verməli oldum: "Azərbaycana dönən kimi mütləq ünvanınıza poçtla kitab göndərəcəyəm".

Elə də etdim. "Yuxunu sulara söylə" adlı şeir kitabımı ən səmimi ürək sözlərimlə bərabər onun ünvanına göndərdim.

İndinin özündə də heç unuda bilmirəm. Şeir şöləni başa çatmışdı. Ayrılığın zamanı idi. Bahaettin bəylə eyni uçaqda İstanbula dönməliydik. Ancaq salondakı yerimiz arasında məsafə vardı. Ustad bu müşkülü yoluna qoydu. Uçaqda yanaşı əyləşdik. Sözümüzün-söhbətimizin hər məqamından ortaq türk ədəbiyyatının ən çeşidli mövzuları keçdi.

Növbəti hava limanında yollarımız ayrılırdı. Sağollaşdıq. Bahaettin bəy yol çamadanını almaq üçün hava limanının aşağı qatına yön aldı. Mən böyük bir sayğı, ehtiram hissilə bu imanlı, mömin, mötəbər insanın arxasınca baxırdım. Necə oldusa o geri çevrildi, əliylə mənə yuxarı qata çıxmalı olduğumu bir daha işarə etdi.

İndi Bakıdakı iş otağımda Bahaettin Karakoçun mənə xatirə olaraq bağışladığı şeir kitabını o gözəl poeziya şöləninin şirin, unudulmaz anları kimi vərəqləyirəm. Eyni zamanda şair qardaşı, unudulmaz Abdurrahim Karakoçun barəsində yazılmış xatirə yarpaqlarını bir araya gətirmiş nəfis toplunu. Bu toplunu Bahaettin bəy Samsuna hansısa yaxın bir qələm dostunun xahişilə aparmışdı. Kiməsə verəcəkdi. Mən istədim. O, israr etmədi, sözünü tutdu.

Belə olmasaydı heç məni indi bu əmin-arxayınlıqla ustad Badurrəhim Karakoçun şeirlərini yenidən oxumaq şansı əldə edə bilməzdim, haqqında yazılanlardan xəbərsiz qalardım.

İndi Abdurrahim Karakoçun misralarını daha çox öz ruhi yaşantım, duyğularımın ifadəsi olaraq köçürürəm ağ vərəqə:

Yar deyincə qələm əldən düşüyor,

Gözlərim görmüyor, aklım şaşıyor.

Lambada titreyen alev üşüyor,

Aşq kağıza yazılmıyor, Mehriban...

Qələm dostu Mehmet Özdemir düz yazır: "Bu misraları oxuyan hansı könül titrəməz ki!"

Həyatının bütün dönəmlərində ən böyük qayəsi ən doğruya varmaq olmuşdu Abdurrahim Karakoçun. Tək sərmayəsi olaraq düşüncələrini tutmuşdu. Əvvəldən axırı, sonu bilirdi. Dünyanın hər üzü bəlliydi ona:

Həyat qapısından tək-tək

Hər giriş əcələ doğru.

Torpaqda sürüşür bəbək

Hər qarış əcələ doğru.

Bu axirət qaçılmazlığının nədənliyinə vaqif olması səbəbindən idi ki, Abdurrahim Karakoç daha çox səbir, düşüncə hücrəsinin iç qatına çəkilərək yaşadı. İçinə çəkilmiş dəniz misallı bir ömür yaşadı. Ən ünlü poeziya salonlarının ən görümlü kürsülərindən şeir hayqırmaq haqqı ötədən-ötə olsa da belə bir yana çəkilib kirimişcə bəkləyə bildi. Əvəzindən ruhunun dilmancı olan şeirlər danışdı. Əvəzindən dənizlər dalğasıyla, ağaclar yarpaq ötümüylə, quşlar quş diliylə, qayalar qaya sərtliyiylə bir-birinə çatdırdılar, yetirdilər Abdurrahim Karakoçu... Çiçəklər onu danışdı, kəpənəklər, arılar onu götürdü. O səbəbdən də Abdurrahim Karakoçun qəlbi, ruhu danışmağa, götürülməyə layiq bir qəlb, ruh idi. Bunsuz milləti mücadilə savaşına, haqq yolçuluğuna, din, iman ocağına aparmaq olmaz ki! Gərək Abdurrahim Karakoç əfəndimizin vəsiyyət olaraq yazıb nəsillərə ərməğan etdiyi sözlərin nəsihətini ala biləsən ki:

İstər yürü, istər bəklə,

İstər çıkar, istər əklə...

"Gec kaldım" - deyə qəm çəkmə,

Hər varış əcələ doğru...

Heyranlarından biri olan Sərdar Arseven üçün Abdurrahim Karakoç "Acılarımı kıvama gətirən bir ruh" kimiydi, acılarını sevən bir adamıydı.

Sərdar bəy həm "Ruh", həm də "Adam" sözlərini tam geniş anlamıyla böyük hərflərlə yazır. Nədənliyini bilərək yazır.

Elə o cür də qəbul edilir, anılır Abdurrahim Karakoç! Onun ruhi böyüklüyünü, düşüncə azadlığını bundan özgə necə ifadə etmək, dilə gətirmək olar?

Kor dünyanın göbəyinə,

Haqq yol İslam yhazacağıq.

Quşların göz bəbəyinə

Haqq yol İlsan yazacağıq -

düşüncəsi, qabasıyla yazıb-yaradan, ömür başa vuran bir insanın insanlığını böyük hərflərlə işarə etməyib də necə yazmalıyıq ki?!

Hərdən xəyallanır, düşünür-daşınıram: doğrudanmı bu üsyankar, heç bir qoruq-qadağa çərçivəsi tanımayan misraların müəllifi mənim illər öncəsi Ankarada Nəcib Fazil Qısakürək poeziya şölənindən görüb-tanıdığım həmin o sakit, kirimiş, dünyanın gedişatını sakit, dinc bir ruhi rahatlıqla qarşılaya bilən, reaksiya verən Abdurrahim Karakoç əfəndimizdi?

Bəlkə səhv salıram, yanılıram.

Amma yox, dost-doğma qardaşı, ustad şairimiz Bahaettin Karakoç da öylə bir iman adamı, sənət sevdalısı deyilmi? Bu gözəl hal gendən, milli kimlikdən gəlmirmi?! "Alıc ağacağı kimi sərt və sadə" deyimli hər biri. Bir işıq, nur yumağı deyillərmi? Sevdikləri həqiqətlərin Yusifi olaraq da qalmayıbdı hər biri?

Hərdən bu dünyanın gedişatını Bahaettin Karakoç əfəndimizin misralarıyla fəhm edirəm:

Karvan keçib getmiş, konalca örən,

Toplanan dağılmış və bitmiş törən...

Hərdən də Abdurrahim Karakoçun yazdıqlarıyla baş-başa haqq-hesab aparmağım olur:

Torpaq basar qucağına,

Günəş çəkər sınağına.

Atar dərdin ocağına,

Bu dünya kimin dünyası?

Gülayə

Ədalət.-2013.-17 yanvar.-S.6.