"AY ALLAH, BAĞIŞLA GÜNAHLARIMI"

Bu, Vaqif İsaqoğlunun təmənnasıdır

Öncə ordan başlayım ki, Vaqiflə tələbə yoldaşıyıq. O vaxtkı Azərbaycan, bugünkü Bakı Dövlət Universitetinin auditoriyalarında keçən ömrümüzün müəyyən illəri bir paralellik təşkil edir. Sonra Vaqif təhsilinin ardını Moskvada davam etdirməyə getdi. Və beləcə, qısa bir müddətə yollarımız ayrı düşsə də, amma ruhumuz, sözümüz bir-birini itirmədi. Bu bir-birini itirməyən güvənc yerimiz olan söz bizi yenə bir araya gətirdi. Onunla birlikdə müstəqil Azərbaycanın Müdafiə Nazirliyinin rəsmi orqanı olan o vaxtkı "Xalq ordusu", bugünkü "Azərbaycan ordusu" qəzetində birlikdə çalışdıq. İkimiz də hərbi jurnalist olduq. Və sonra yenə həyat hərəmizi söz meydanının bir səmtinə atdı, amma ayrı salmadı...

Vaqif hələ tələbəliyin ilk günlərindən öz qaynarlığı, necə deyərlər, hər tərəfə göz atması ilə diqqətimi çəkmişdi. Bu qaynar təbiətli kənd uşağı doğurdan Bakıya özü ilə birlikdə dolu bir ürək gətirmişdi. Həmin ürəyin payı da təbii ki, Vaqifin şeirləri idi. Biz o şeirləri gah onun öz dilindən eşidirdik, gah da universitet qəzetinin, eləcə də mətbu orqanların səhifələrindən oxuyurduq. Yeri gəlmişkən, onu da vurğulayım ki, Vaqifin tələbəlik şeirləri daha çox çılğın və bir az da dəlisov idi. Hətta dostumuz Murad Köhnəqala o vaxtlar deyirdi ki, Vaqifin şeirlərini ancaq saz havasına dinləmək lazımdı. Çünki bu şeirlərin damarlarında folklor, xüsusilə aşıq yaradıcılığı özünü rahatca büruzə verirdi.

İllər ötdükcə, Vaqifin yaradıcılıq meydanı da böyüyür, onun sözünün, qələminin nəfəsi daha geniş auditoriyaları isitməyə başlayırdı. Hətta onun şeirlərinə musiqilər də bəstələnirdi. İndi kifayət qədər sözünü tanıtmış şair dostum Vaqif İsaqoğlu jurnalist-publisist kimi də maraqlı yazıların altına imza ata bilib. Onun bu istiqamətdə də maraqlı, oxunaqlı kitabları var. Amma Vaqif mənim üçün daha çox şeirləri ilə dəyərlidi.

Çünki Vaqif öz şeirlərinə oxşayır. Ona görə də Vaqifin şeirlərini oxuyanda hardasa qulaqlarımda Ədalətin barmaqlarının səsini duyuram. Tovuz aşıqlarının meydan sulaması gözlərimin qarşısında canlanır və məhz həmin o saz havaları üstündə Vaqifin misraları məni özünə kökləyir. Bax, bu bənddə olduğu kimi:

Qayğılar içində ömrüm yeyildi,

Dünyam qara gəldi, dünyam əyildi.

Bir vaxtlar Vaqif də yetim deyildi,

Bir vaxtlar onun da anası vardı.

Zənnimcə, bu son dərəcə səmimi və kövrək misralar elə bir təsir gücünə malikdir ki, onu dinləyəndə daxili bir təlatüm yaşamadan, ürəyini bir anlıq da olsa ovcunla sıxmadan keçib getmək mümkün deyil. Çünki Vaqif dünəninə üz tutub gənclik illərinin dəlisov, qaynar, bir az da qayğılardan uzaq anlarını şirin xatirələr kimi çözərək yazır:

Mən də bir vaxt xoşbəxt idim, şən idim,

Dərd əlində yaz qarı tək əridim.

Mən Vaqifəm, ürəyimdə ümidim,

Yarpaq kimi saralanda gəlmişəm.

Burda bir zarafat etməyin məncə yeridi. Vaqifi tanıyan, ona bələd olan birisi kimi tam səmimiyyətimlə deyim ki, onun bu sözlərinə, bu fikirlərinə inanmayın. Sadəcə, o, şair sözü yazıbdı. Amma bir gerçəklik də var ki, səmimi yazıb, bunu da etiraf etməliyəm. Elə səmimi yazdığına görə də, dərhal oxucu diqqətini özünə çəkə bilibdi.

Gəlir gülə-gülə amansız fələk,

İnsafı olmayan imansız fələk.

Qanımı dondurur bu əsən külək,

Daha qocalmısan, ay İsaqoğlu!

Bax, burda da Vaqif İsaqoğlu həqiqətən şairlik edib. Çünki mən onun söhbətlərindən heç birində, eləcə də yerişində-duruşunda hələ ki, qocalıq hiss etməmişəm. Görünür, bu da bizim ədəbiyyatımızda, xüsusilə, aşıq yaradıcılığımızda qocalıqla bağlı yazılan saysız-hesabsız qoşmaların, gəraylıların, təcnislərin təsirindən yaranmış bir şeir çələngidi. Vaqif bununla həm də kimlərəsə yəqin ki, bir şair mesajı da veribdi. İlham pərilərinə "qocalmışam" deyib bir diqqət, bir ilıq baxış əldə etmək istəyir.

Mən Vaqif İsaqoğlunun 55 yaşı ərəfəsində işıq üzü görmüş kitabını misra-misra oxuduqca şeirlərin sanki bir-birinə davamı olduğunu anladım. Gördüm və duydum ki, Vaqif Allaha əl açıb günahlarının bağışlanmasını istədiyi bir məqamda da öz şairliyindən bir addım da olsun geri çəkilməyib. Hətta bəzi məqamlarda filosofluq edərək ətrafına, dünyaya böyük Yaradanın yazdığı yazılara bir şərh vermək, don geyindirmək istəyindən də qalmayıb. Ona görə də könlündən keçən bir istəyi belə ifadə edibdi.

Hər tərəf şeytandı, biz azıq, Vaqif?

Simləri qırılmış bir sazıq Vaqif!

Azadlıq istəyən, ay yazıq Vaqif

Sən də Boz qurd kimi ula, bax, ula...

İki bölümdən ibarət olan bu kitabı Vaqif ayrı-ayrılıqda "Allahla söhbət" və "Eşq duaları" başlığı altında topladığı şeirlərlə oxuculara təqdim edib. Hər bir şeirin konkret mövzusu olsa da, amma mən bu şeirlərin hamısını, səmimi deyim ki, bəndənin Tanrıya əl açıb içindən keçirdiyim pıçıltılar kimi gördüm və oxuduqca da bir daha əmin oldum ki, bugünlərdə 55 yaşını tamam edəcək Vaqif İsaqoğlu hələ də günahlar etmək fikrindədir. Ona görə də bugünə qədər etdiyi günahların bağışlanmasını sidq ürəkdən edir ki, bundan sonrakı günahlarının cəzasını çəkə bilsin. Əks halda, üst-üstə yığılan və bağışlanmayan günahlar onu sözün həqiqi mənasında qocalda bilər.

Fağır bir qocayam, düşmərəm yada,

Yaşın bu çağında düşmüşəm oda.

Yaşamaq olarmı belə dünyada?

Hələ ki, oynadır dünyanı şeytan.

Və yaxud da:

Ay Vaqif, özünə özün bəlasan,

Pul ilə alınır həm şöhrət, həm şan.

Nəfsinin quluna çevrilir insan,

Kimə inanasan, dünyada kimə?

Sizə təqdim etdiyim bu bəndlərdən də göründüyü kimi, Vaqif İsaqoğlu öz poetik imkanlarından istifadə edərkən sözün həm görünən, həm də görünməyən tərəflərini sadə bir şəkildə oxucuya çatdırır. Məhz bu sadə təqdimat da onun içindən gələn istəklərinin, eləcə də müşahidələrinin oxucu tərəfindən rahatlıqla qəbul olunmasına şərait yaratmış olur.

Ümumiyyətlə, Vaqif İsaqoğlunun poeziyasında özünü təqdim etmək, özünə müraciət və nəhayət, öz-özü ilə həmsöhbət olmaq kimi maraqlı bir forma, üslub mövcuddur. Məncə bu, Vaqifin şeir dünyamızdakı özünə aidliyin bir göstəricisidir. Həmin o öz-özünü təqdim etmənin arxasında dayanan Vaqif hərdən özünə də, elə hamımıza da deyir:

- İnsaf yaxşı şeydir...

Mən də onun elə məhz "İnsaf yaxşı şeydir" şeirindən bir bəndlə fikrimi tamamlamaq istəyirəm.

Sən kəndə yolumu bağlatma, bəsdi,

Dağ çəkib sinəmi dağlatma, bəsdi.

Mənim uşaq kimi ağlatma, bəsdi,

İnsaf yaxşı şeydi, insafın olsun.

Bəli, Vaqif İsaqoğlu, öncədən 55 yaşını təbrik edir və sənə də insaflı olmağı məhz həmin insafın işığında da daha maraqlı söz çələngi toxumağını arzu edirəm.

Əbülfət MƏDƏTOĞLU

Ədalət.-2014.-6 fevral.-S.6.