BİR KÖÇKÜN İNSANIN VƏTƏN HƏSRƏTİ

Bir köçkün insanın vətən həsrəti,

Daha hüdudsuzdur biçimə gəlmir.

Dağ yarır, daş kəsir, dərdi, möhnəti,

Solğun baxışları yurd, vətən deyir.

Vətən Qarabağım, yurd Qarabağım,

Sənin torpağında daşına qurban.

Dağılan el-obam, sönən ocağım,

Didir ürəyimi bu qəm, bu hicran.

Bir zaman keçdiyi o yollar üçün,

Darıxır ürəyi, darıxır yaman.

Anasız uşağ tək ağlayan köçkün,

O solğun bənizin gülər nə zaman?

Bir köçkün insanın fəryadı, Allah,

Yenə dalğa-dalğa dirənib göyə.

Açılmır üzünə bir nurlu sabah,

Sızlayır ürəyi "yurd" deyə-deyə.

Bir köçkün insanın övladı itkin,

Elə viran qalmış obası kimi.

Sağalmaz dərdinə fikir söyləyin -

Qarabağ hamıya vətən deyilmi?

Bir köçkün insanın qəlbi üşüyür,

Daim qış olubdur bəxti, taleyi.

Axan göz yaşları üzünü yüyür,

Titrədir səmanı onun gileyi.

Bir köçkün insanın əbədi eşqi,

Qarabağ deyilmi, Şuşa deyilmi?

Doğma ana yurdun bəxtsiz aşiqi,

Həsrətin əlimdən aldı səbrimi.

Hər zaman ümidlə çırpınan ürək,

Şirin arzuların qoy gerçək olsun.

Şuşada, Laçında, qələbə görək,

Vətənin üstündən duman qovulsun.

Bir köçkün insanın vətən həsrəti,

Daha hüdudsuzdur biçimə gəlmir.

Dağ yarır, daş kəsir, dərdi, möhnəti,

Solğun baxışları yurd, vətən deyir.

ÜRƏKDƏN GƏLİR

Bir zəfər nəğməsi keçir qəlbimdən,

Əriyir nisgilim, əriyir qəmim.

Doğma anam kimi müqəddəs vətən,

Varaqlar üstündə susmaz qələmim.

Yenə öz qəlbimə baş çəkirəm mən,

Yenə əvvəlki tək qəmsiz, kədərsiz.

Daim saf ürəkdən yurd, vətən deyən,

Daim bir döyünür ürəklərimiz.

Bötüvlük eşqilə hər yeni arzu,

Elə bil, ömrümü uzadır bir az.

Vicdanlı qəlbimin duyğusudur bu,

Əlinə qələm al, barı səndə yaz.

Bizim bir uğurlu keçmişimiz var,

Həmişə onunla öyünürük biz.

Ulu Xətaidən bizə yadiqar,

Gözümün önündə dayanan Təbriz.

Eşqimiz uludur o dağlar qədər,

Çünki Koroğludan, Babəkdən gəlir.

Üzümə açılan uğurlu səhər,

Məndən vətən sözü ürəkdən gəlir.

Hər gün qapısını döydüyüm ümid,

Zəfər müjdəsiylə açılacaqdır.

Əsgər hünəriylə Şuşa, Laçına,

Üçrəngli bayrağım sancılacaqdır.

BİRLƏŞƏCƏK AZƏRBAYCAN

Od oğluyam zaman-zaman alovlara bələnmişəm.

Bəyaz-bəyaz varaqlara misra-misra ələnmişəm,

Mən şərəfli tariximin yaddaşından od əmişəm,

Köklə sazı bir "Cəngi"çal, "Cəngi" keçir ürəyimdən.

"Cəngi" üstə nərə çəkib, keçmişimə qayıdım mən.

Bu alınmaz daş Qalalar babalardan əmanəti,

Dilə düşən bir dastandır Koroğlular cəsarəti.

Ürəyimə doğma olan Ulu Türkün məmləkəti,

Xətainin torpağında göz açmışam bu dünyaya.

Saf ürəkdən bağlıyam mən həm o taya, həm bu taya.

Mənim sevgim Məşəl kimi isindirər ürəkləri,

Vətən deyib ayaqlara qaldıracaq Babəkləri.

Türk qardaşım birliyimiz oyar düşmən bəbəkləri,

Borçalıdan, Həmədana Dərbəndən də, İnəvana.

Bir yumruq tək birləşərək nur saçılar bu məkana.

Zaman-zaman sınaqlara hədəf oldun ana vətən,

Neçə yerə parçalanıb neçə yerə bölündün sən?

Xəritəyə baxanda mən bir ah qopur ürəyimdən,

Hanı mənim bəs Şah Babam oyanaydı məzarından.

Ərdəbilə getmək üçün yapışaydım qollarından.

Qılıncınla qırardı o, zalım farsın dirəklərin,

Yox edərdi məmləkətdən fitnələrin, kələklərin.

O "Gülüstan" sövdasından həsrət çəkən ürəklərin,

Arzusuna qovuşdurub silinərdi dərd əbədi.

Qərq olardı ehtişama Ulu Türkün məmləkəti.

Məmləkətin gözü Təbriz, sən şərəfli tariximsən,

Keçmişinlə qürurlanıb coşub-daşır vətən deyən.

Səttarxan tək oğulları sinən üstə bəsləginən,

Birləşməyin ümidini itirmiyək biz heç zaman.

Mən ürəkdən inanıram birləşəcək Azərbaycan.

MƏMMƏD ARAZ FƏRYADI, XƏLİL RZA HARAYI

(Xalq şairi Məmməd Arazın

və Xalq şairi Xəlil Rza Ulutürkün

əziz xatirəsinə həsr edirəm)

Ürəklərdə yurd salıb Ulu Təbriz hicranı,

Bu yurdun sayagəlməz igidləri bəs hanı?

Söylə, titrətmədimi yer ilə asimanı,

Məmməd Araz fəryadı, Xəlil Rza harayı?!

Yenə "yurd" deyə-deyə ömrümüz ötür belə,

Necə dözsün bəs ürək bu qəmə, bu nisgilə?

Dağı gətirdi dilə, daşı gətirdi dilə,

Məmməd Araz fəryadı, Xəlil Rza harayı.

Yüz yerə parçalandı Ulu Türkün diyarı,

Oydu gözlərimizi bütövlük intizarı.

Unudan deyilik biz, yadımızdadır barı,

Məmməd Araz fəryadı, Xəlil Rza harayı.

Ürəklərdən süzülür misra-misra söz kimi,

İnsan heç unudarmı bu həsrəti, bu qəmi?

Sərhədlər tanımayan süzülən ox deyilmi.

Məmməd Araz fəryadı, Xəlil Rza harayı?

İçindəki möhnətlə hey dərdləşə-dərdləşə,

Şeirlə üsyan etdi iki şair həmişə.

Dirəndi dalğa-dalğa həm Aya, həm Günəşə,

Məmməd Araz fəryadı, Xəlil Rza harayı.

Yad ayaqlar altında mürküliyən torpağım,

Bu dərdə son qoymağa gərək ayağa qalxım.

And olsun vicdanıma, susmaz dilim, dodağım,

Yandırır qəlbim kimi vətənimin o tayı,

Məmməd Araz fəryadı, Xəlil Rza harayı.

Vətənimin, xalqımın kədəri var, qəmi var,

Başımızın üstünü kəsər qara buludlar.

Göyün bağrını oyan güllə olar, ox olar,

Məmməd Araz fəryadı, Xəlil Rza harayı.

Dərbənddən Zəncanacan Odlar yurdumdur mənim,

Ürəyim tək göynəyən ey müqəddəs vətənim.

Səni bu hala salan yadlara olsun qənim,

Məmməd Araz fəryadı, Xəlil Rza harayı.....

Xəyalım gah Təbrizdən, gah Qarabağdan keçir,

Gah bir addımlığımdan, gah da uzaqdan keçir.

Nə daş bilir, nə qaya, qıy vurub dağdan keçir,

Məmməd Araz fəryadı, Xəlil Rza harayı.

Göz açandan möhnətdə görmüşəm bu vətəni,

"Gülüstan"dan bu yana qüssə yeni, qəm yeni.

Fəqət dağ çayları tək hər an kükrədir məni,

Məmməd Araz fəryadı, Xəlil Rza harayı.

Ömrümüz ötür belə, uğur qazanmırıq biz,

Heç gülərmi üzümüz Laçınsız, Kəlbəcərsiz?

Yenə də əvvəlki tək hey göynəyir qəlbimiz-

Daşdan daşa çırpınan aşıb-daşan dağ çayı.

Məmməd Araz fəryadı, Xəlil Rza harayı.

Təbrizin həsrətindən yanır sinəmdə ürək,

Ürəyimdən keçəni bir-bir söyləyim gərək.

Çaxan şimşəklər kimi, püskürən vulkanlar tək,

Məmməd Araz fəryadı, Xəlil Rza harayı.

Mən bu ana yurdumu bütöv görmək istərəm,

Bəzən varaqlar üstə xəyala dalır qələm.

Sızlayan ürəyimə hər zaman olur məlhəm ,

Məmməd Araz fəryadı, Xəlil Rza harayı.

Yenə "yurd" deyə-deyə ömrümüz ötür belə,

Necə dözsün bəs ürək bu qəmə, bu nisgilə?

Dağı gətirdi dilə, daşı gətirdi dilə,

Məmməd Araz fəryadı, Xəlil Rza harayı...

İLTİMAS SƏMİMİ

Ədalət.-2014.-7 fevral.-S.7.