BİR ÇƏNGƏ ORMEŞƏN TORPAĞI

Borçalı mahalı illərdir ki, öz kövrək vaxtlarını yaşayır. İndiki halınnan qananı ağladır bu ulu torpaq. Bir vaxtlar ulu ozanlara yön verən, Əmrahın sazında dinən bu mübarək torpağın uca dağlarınnan, zümrüd meşələrinnən, buz bulaqlarınnan, manşır kişilərinnən tanınan ellərindən biri də Ormeşən olub. Borçalının mahalının sanki gözüydü Ormeşən eli. Elə indi də elədir əslində - "Dust bivəfa, fələk birəhm, dövran bisükun, düşmən qəvi, tale zəbun" (Füzuli) olmasaydı, Lələ köçüb yurdu qalmasaydı, indi də eləydi. Nə yazıq ki el pələsəng oldu. O, vaxlar əli tutub üzü bəri birinci qaçanlar şükür ki, indi də üzü geriyə birinci qaçırlar. Bu qaçışlarda olan bir yurd olur, bir də o yurdu yurd eliyən xaloğlu Şükür kimi, hər gecə Ormeşən deyib, göz yaşını yastığa axıdan balaca qardaşım Gündüz kimi, məni kimi (özümü də bu köçə qoşmağa haqqım var) və onlarca digər bağrı qana dönən könül adamlarına, ruh adamlarına olur. Dünyanın işinə bax ki, hamının böyük riyaziyyatçı, səriştəli təsərrüfatçı olacağını düşündüyü bizim bu Şükür indi şeir yazır. Bunun nə demək olduğunu arif oxucu yaxşı anlayacaq. Ola bilər ki, Şükürün yazdıqlarının böyük ədəbiyyata heç bir dəxli olmasın - razıyam. Ancaq mən nədənsə böyük ədəbiyyatdan daha çox Şükürün şeirlərinin yanğısına, saflığına umud bəsləyirəm-umudluyam. Şairin yurdu olan kimi şeirin də yurdu var. Şükürün özünün də sözünün də yurdunun bir adı var - Ormeşən. Şükürün şeirini sıxsan Sərxanın, Şam düyənin, Yemliklidağın, Süd bulağın,Əyri qarın, Battaxlının torpağı tökülər. Torpaq müqəddəsdir, torpaq böyükdür - sözə və gözə tökülür. Mürşüdüm Akif Səməd deyirdi ki, torpaq gözə tökülənə kimi sözə tökülsə, sözü əbədiyaşar edər. Torpaq sözü doğur. Necə ki, Şükürün şeirlərini doğub. Şükürün həmin o torpaqdan doğulan şeirlərindən bir neçəsini oxucularla görüşünə gətirmək qərarına gəldim. Mübarək olsun bu görüş.

Həmid ORMANLI

Başkeçid

Şirin xəyalarla, yuxuya dalam

Çin ola yuxular, hec oyanmıyam

Uşaqlıq cağıma, geri qayıdam

Catam arzulara, sən də Başkeçid.

Cubuqdan at minəm, cıxam yarışa

Səyirdən obaşa, sürəm bu başa

Hərdən də ilişib, yıxılam daşa

Ağlıyam, göynəyəm, dözəm Başkeçid.

Arzularım qalaq-qalaq çinlənə

Yurdumda toy ola, elim şənlənə

Biri gəlin köcə, biri evlənə

Bəzədə qız, qəlin toya Başkeçid.

Həsrətin hicranın, qırıla beli

Lal olmuş, Şukurun acıla dili

Qayıda yurduna, Ormeşən eli

Cağlaya qaynaya, coşa Başkeçid.

Aslan Qağa

Çox hörmətli vəkilimiz Aslan İsmayılova

Tərpətöyün toxum tokub səpib çöllərə

Daşda cucərib gör Aslan qağa

Nə gül görsənir, nə də gülüstan

Batıbdı günaha çöl Aslan qağa.

Məni cinmi boğur, qaramı basır

Qəbrimi əlimlə qaz, özün basır

Kişi ciloy tutub, uzəngi basır

Gədələr at minir, gör Aslan qağa.

Öhtəsindən gələ bilməz işinin

Yerinə danışır gədə beşinin

Xəbəri yoxdu Vallah kişinin

Atadan danışır bic Aslan qağa.

Zamanmı günahkardı bizmi görəsən

Şükür beləsindən nə gözləyəsən

Yıxıb ağzı üstə yerə döyəsən

Bəlkə yola gəldi gic Aslan qağa.

Gəzəcəksən

Köçmək istəyirəm, deyən el oğlum

Düşüb mahal-mahal, el gəzəcəksən

Ömürün payız vaxtı, kövrək çağında

Eldən-elə düşüb, yurd gəzəcəksən.

Pul qazananda üzün güləcək

Arvad al geyinib qumaş gəzəcək

Sacını kəsdirib, sürmə çəkəcək

Ara bir özündə, kef gəzəcəksən.

Qazanc yoxa cıxıb, pul qurtaranda,

Qərib yolcu kimi, yol qurturanda,

Bir gündə tükənib var qurtaranda,

Başına tökməyə daş gəzəcəksən.

Dünya başına dar gələcək,

Qohumlar yad olub, qıraq gəzəcək,

Ölündə urvatsız, ursuz öləcək,

Pul əlində gor gəzəcəksən.

Ömrünü küləklər günlər kəsəcək,

Arvad naz eyləyib, ağız büzəcək.

Oğul qəş eyləyib, qızda güləcək,

Düşüb qapı-qapı pul gəzəcəksən.

Cox cəkəcəksən, qeyri-qalı,

Vaxtsız ağardasan sacı saqqalı.

Dərdini deməyə, el ağsaqqalı,

Gizli ağlamağa, yer gəzəcəksən.

Döyən olayacak birdə qapını,

Bəndəmi, Allahmı bağlayacaq baxtını.

Axtararsan, bir gün kecən vaxtını

Bezib onda candan, zar gəzəcəksən.

El oğlu cox düşüb, bərkə boşa

Atdığı oxlari cox dəyib daşa.

Elindən bərk yapış yurdunda yaşa,

Kefi kök, damaği çağ gəzəcəksən.

Ay mamaoğlu

İstədim ki, qonaq gələm,

Üz vermədin ay mamaoğlu,

Qurda, quşa yoldaş oldum

Çoldə qaldım, ay mamaoğlu.

Duman gəldi, çiskin aldı.

Suya dönmüş, damda qaldı

Yarı canım, yanda qaldı

Yağılcada ay mamaoğlu.

Dost yanında, üzü qara

Bilmədim, gedim hara

Belə malı dönsün qıra

Lap xar oldum ay mamaoğlu.

Sığışmadım sizin elə

Düşdüm ağıza dilə

Şükür deyər indən belə

Biz yad olduq ay mamaoğlu.

Dünyadı

Umma bu dünyadan, iman ehtiram

Aldadıb hər kəsi yoran dünyadı

Necə xaqanların vurub kürəyni

Amansız boynunu, vuran dünyadı.

Dağ şöhrətli necə ərlər, ərənlər

Dünya mənim deyib, özün öyənlər

Necə şahlar, qoç iskəndərlər

Uşaq tək aldanıb, qalan dünyadı.

Aldanma dünyada, dövlətə vara

Kim aparıbdı, dalında hara

Elə ki guzarın düşdü məzara

Arxanca qah-qaha çəkən dünyadı.

Qəfləsi, dəvəsı qızıldan yükülü.

Qəddini dərd əyən, beli bükülü.

Məzara bir gedir, ağa bükülü

Eloğlu aldanma yalan dünyadı.

Görən

Elin ağsaqqalı, elin şairi,

Qürbətdə, həsrətə dözürmü görən.

"Vətəndən, torpaqdan, eldən, obadan"

Şirin xəyalarla yazırmı görən.

Qaynar bulaq kimi təbi coşqunum,

Şerə, sənətə, sözə vurqunum,

Xəyali göylərdə, fikiri yorğunum,

Sazda şirin-şirin çalırmı görən.

Güman varmı bir də gedək dağlara,

Güllü baxcalara, barlı bağlara.

Şerlər qoşmağa, gur bulaqlara,

Ömür vəfa verib çatarmı görən.

Haqlayıb yetirdi, yetmişə yaşı

Qəlbini verdiyi həyat yoldası

Vəfalı, vəfasız dostu, qardaşı

Kövrələ-kövrələ anırmı görən.

Şeri şeryatı dağlarda qalan

Eli sürgün olub, yurdu dağılan

Təcnisi, qoşması yarımçıq qalan

Hərdən Şükür kimi yanırmı görən.

Bir dəfə kəndçim, xaloğlu Həmid ORMANLI kefimi soruşdu ki, həncərisən xaloğlu?

Könul kövrək olur qurbət sıxanda,

Dərdimi nə qanar yad ay xaloğlu.

Həsrət ürək qırıb könül sındırır

Bəs necə dözürsən, sən ay xaloğlu.

Cismim qürbətdə ruhum yurddadı

Meylim göy camında kəhər atdadı

Dərdi bölüşməyə sırdaş hardadı

Tapmıram deməyə söz ay xaloğlu.

Öz qoruma için-için yanıram

Söz deyəni mətləbinən qanıram

Kövrələndə qəm sazını çalıram

Düşə də yadıma el ay xaloğlu.

Zaman etibarsız insan vafasız,

Nəsa alınarmı görən cəfasız

Kişi də olarmı yurdsuz yuvasız

Qanana zülümdü bil ay xaloğlu.

Ədalət.-2014.-25 iyun.-S.7.