"QAPINI ÜZÜMƏ AÇDI QOCALIQ"

Qələm dostumun yeni kitabı barəsində qeydlərim

Oxucular Müzahim İsmayılzadəni daha çox nasir kimi tanıyırlar. Onun bir-birindən maraqlı hekayə və povestləri, eləcə də publisist yazıları ölkə mətbuatında kifayət qədər böyük tirajlarla yayılıb və oxucuların da həmişə marağına səbəb olubdu. Şəxsən mən bir oxucu kimi onun nəsr əsərlərini həmişə maraqla mütaliə etmişəm və yeri gələndə də, daha doğrusu, ürəyimin səsinə qulaq asıb düşüncələrimi mətbuat səhifələrinə çıxarmışam. Təbii ki, bu bir dost kimi, həm də bir qələm adamı kimi mənim üçün həmişə rahatlıq və bir az da xoş ovqat gətirən iş olubdu. Ona görə "bir az da" deyirəm ki, bəzən adam istəyini tam ifadə edə bilmir. Bu mənada istənilən yazının son nöqtəsini qoyub mətbuat səhifəsinə çıxarandan sonra düşünürsən ki, daha nələri demək, yaxud yazmaq olardı, daha nələr yaddan çıxdı və yaxud biz onun üstündən keçib getdik.

Bəli, ilin son ayının 3-cü ongünlüyündə Müzahimlə "Azərbaycan" nəşriyyatının 1-ci mərtəbəsinə qarşılaşdıq. Əhval-ruhiyyəsində qəribəlik hiss etdim. Diqqətimdən qaçmayan ayın bu qəribəliyinin səbəbini gözlərindən oxumaq istədim. Ona maraqla baxdığımı görüb elə gözləri ilə də dedi:

- Sevincli günümdü qardaş, düz tapmısan.

Baxışlarını oxuduğumu görə Müzahim məni foyenin bir küncünə çəkdi və qoltuq cibindən həqiqətən əl boyda olan bir kitab çıxardı. Mən bu qəribə bir formatı olan kitabı dərhal ondan qəbul etdim və onun adı da tərtibatı kimi mənə qəribə bir təsir bağışladı. Rəssam peşəkar bir şəkildə kitabın üz qabığında yeni dünyaya açılan qapını və bir də o qapının bəri üzünə boylanan bədirlənmiş bir ayın şəklini elə işləmişdi ki, ondan gözümü çəkə bilmirdim. Elə yanındaca kitabı vərəqlədim və vərəqləyə-vərəqləyə də bu maraqlı kitabın adını öz-özümə pıçıldadım:

- QAPINI ÜZÜMƏ AÇDI QOCALIQ!

Etiraf edim ki, dərhal kitabın mündəricatına göz yetirdim və kitabın adı olan şeiri tapdım.

Sındı könül sazı, tez simə düşdü

Ümidim, əlacım, sim-simə düşdü

Qırxıncı otaq da tilsimə düşdü

Qapını üzümə açdı qocalıq.

Günlər yel qanadlı min naxış ilə

Boranlı, tufanlı, qar, yağış ilə

Üfüqdən boylanıb soyuq baxışla

Qapını üzümə açdı qocalıq.

Arzular, xəyallar onun aclığı

Yoxdu rahatlığı, yoxdu dincliyi

Bir köhnə xurcuna atıb gəncliyi

Qapını üzümə açdı qocalıq.

Payızı saralmır qışa baxmadı

Qayaya baxmadı, daşa baxmadı

Otuza əlliyə... yaşa baxmadı

Qapını üzümə açdı qocalıq.

Müzahim, demə ki, uca bir dağam

Dünənəm, bu günəm, sabahkı çağam

Elə bil bələkdə körpə uşağam

Qapını üzümə açdı qocalıq.

Elə müəllifin yanındaca oxuduğum bu şeirin sonuna gəlib çatanda özümdən asılı olmadan bir də qələm dostumu başdan-ayağa süzdüm və içimdən iki, bir-birinə tərs münasibətdə olan fikir gəlib keçdi. İstədim ki, həmin fikirlərin ikisini də onun özünə deyim. Amma bu sevincli anımda məni düzgün qəbul etməyəcəyini düşünüb fikrindən vaz keçdi. İndi isə həmin fikirləri demək istəyirəm. Birincisi, hörmətli qələm dostum Müzahim İsmayılzadə öz görkəmi ilə, öz şuxluğu ilə maşallah olsun ki, Məşədi İbadın sözü olmasın, yüz cavana dəyər. İkincisi, böyük Yaradan əgər insana qocalmaq imkanı veribsə, yəni ömrün uşaqlıqdan, gənclikdən, qocalığa qədər olan yolu keçməyə şərait yaradırsa, bunun özü bir xoşbəxtlikdi. Bundan gileylənmək yox, buna sevinmək lazımdı. Doğrudur, mən söz adamını, duyğu adamını anlayıram. Müəyyən düşüncələr adamı hərdən müxtəlif simlərdə kökləyir. Bu mənada qocalığa poeziya simində köklənmək zənnimcə bir söz adamı kimi Müzahimin oxucu ilə fərqli bir formada həmsöhbət olmasıdı. Həmin söhbət də bu şeirdə alınıbdı. Və:

Elə ki, açılar günün gözləri

Səhəngnən bulağa gələrsən, gözəl

Gecələr röyamda gəzən sözləri

Su ilə dərdləşib, bölərsən, gözəl!

Fikrin qarışıqdı xəyallar min bir,

Qəlbindən keçənlər yolunda bitmir

"Vağzalı" havası çalınır, getmir

Sən hələ cavansan, gülərsən, gözəl.

Yaşıl otlar bitir elçi daşında

Yenə buludludu dağın daşı da

Gözlərin sulansa bulaq başında

Yuyub da təzədən silərsən, gözəl!

Bax, bu şeir mənim öncə söylədiyim fikri birbaşa təsdiq edir. Və üstəlik:

Sən elə bilmə ki, unutdum səni