AĞRILARA AĞI ƏVƏZLƏRİ
Vaqif Nəsib
Əvəzsizlərinin
bir nümunəsi:
Əzizim kəsə məndən,
Yol keçər kəsə məndən
Ölən Poyludan olsun
Ağlayan Kəsəməndən...
Unudulmuş özümə ağı əvəzi
Kimnənsə də miras qalmış
Gözümə gözüm deyimmi?
Bir ömürlük bir yas almış
Özümə, özüm deyimmi?
(Özüm ola bilmirəmsə,-
Özümə vay, özümə vay)...
Bir adadır quru, yaşa,
Yağır yaşı, qoru yaşa,
Elə başı qoru yaşa, -
Dözümə, dözüm deyimmi?
(Yaşamıram, ölmürəmsə,-
Dözümə vay, dözümə vay)...
Varım yox azdan yuxarı,
Tarım yox, sazdan yuxarı,
Neçə boğazdan yuxarı
Sözümə, sözüm deyimmi?
(Altdan imza silmirəmsə
Sözümə vay, sözümə vay)...
Qorxumuzun candan vamı:
Olum-ölüm boş davamı?
Ömürlərin ruh davamı, -
Çözümə, çözüm deyimmi?
(Əmin olub gülmürəmsə, -
Çözümə vay, çözümə vay)...
QAZAX
İTKİLƏRİNƏ
AĞI
ƏVƏZİ
Yaddaşımdakı Qazağım
Dünənlə bu gün arası uzağım
Adamlı, binalı, ağaclı, -
İtirdiklərimin məzarlığı...
Yurdun ucqarında toxlu, aclı
Bəndələrin olum-ölüm bazarlığı
Ortasında yanmış məktəbim,
Sinifdən sinfə xanam...
Kənarda, - ölüm ocağımızda
atam, anam, -
acım - bayatım...
Xanım-xatın binaların
Əsrin
zurnasıyla sökülüb
getdi...
Qırmızı kərpic xanaların
Saralmadan
tökülüb getdi...
Kidi Seminariyanın
dizləri qatlanmağında,
Qayğı korluğundan
ömründən atlanmağında.
Atdan düşmüş kişilərin
Buxovlanıb məzar daşında
Xan atların kişnərtisi
Kar qayalar yaddaşında
Dünəni Dilbaz atlım,
-
bəy atlım...
Qazağım, -
dünəni çaylı
bəhməzli,
mət şəhərim.
Beton binalarıyla bu günü
Nabələd şəhərim.
Bilmirəm yadigarların
Niyə
ayıb, niyə nöqsan oldu
Səməd Vurğunun mədəniyyət
evi,
Mərmər lövhə taxmaq
əvəzi
Yerlə-yeksan oldu.
Amma hələlik şükür
dünənindən
bir-iki kərpic xanan var.
Şəkərin qalasında
Ağıl keşikçisi dəlixanan
var.
Qazağım,
bu günü bəhərim,
dünəni qəhərim,
həm yenim, həm bayatım...
ÖMRƏ AĞI ƏVƏZİ
Sözlərim saman sarısı,
Gözlərim duman sarısı,
Nəyim
varsa çatır heçi,
Qarşımda bir şatır
keçi,
Üz tutub sallaqxanaya, -
Mələrim qalır, mələrim.
Quruyan çay, arx yasında,
Balıq
kimi arx asın da
İllərimin arxasında
Qara günlərimin heçi,
Ağ günlərimin heçi,
Ağ günlərimin iki-üçü,
-
Nələrim qalır, nələrim...
Molla sonuncu mələkmiş,
Kəfən sonuncu bələkmiş
Yer özü boyda ələkmiş,
Günlərimiz durna köçü
Aşsüzənə ondan seçi, -
Ələrim qalır, ələrim...
İNSANLIĞA AĞI
ƏVƏZİ
Gedənəcən süd qoxumuz
Bürünürük bələklərə.
Sonradan da bir çoxumuz
Ömür sürür, kələklərə
bürmələnə,
bürmələnə...
Yüyürdü, nur danlığına
Ata hesabına bizlər.
Düşdülər qaranlığına
Fizzə
oğlu gənc Ramizlər
türmələnə,
türmələnə...
Ömrün odlu o cağları
Leysanlara düşüb söndü.
İlk məhəbbət ocaqları
Ürəklərdə xala döndü
sürmələnə,
sürmələnə...
ŞARJLARA AĞI ƏVƏZİ
Qara qanları seçən,
Cinayətsiz qan içən,-
Şəfalı qara zəli,
Daim üzündə qalan,
Doğru
sözündə qalan,-
Daşa
basılan dəlig
Bələkdən elm ilə saz,-
Kamal adı daşıyang
(Dayaz da ola bilər)
Bir ömürlük kəndirbaz,-
Tükü üstə yaşıyang
(Ayaz da ola bilər).
Yağlı tərif pastası,-
Nəmərlə söz paylayang
Şeirin
qarğış ustası,
-
"Zəlimxan qarğışı"nı
Küfürlə haraylayang
İşıqların oyağı,-
Üzü dənizə fanar...
Zəiflərin dayağı,-
Yazıçı rəmzi, - Anarg
Əməkhaqqı, - nəziri,-
Fikrət
Sadıq xocamız...
Sədrin
qara vəziri,-
Qara, Fikrət Qocamız...
Yusif Səmədoğlunun
Keçisaqqal körpəsi,-
Şatır keçi Qələndər...
Şeirin
Samur körpüsü,-
Kələntərli Kələntər...
Tirajlardan
zirvəsi,-
Çingiz adlı pisatel...
Çoxlarının kirvəsi,-
Bir ucaboy, qısa tel...
Ehtiyac çap yolunu,
Həm də səsini kəsib,-
Köpəklərin qardaşı,
Bəndəniz Vaqif Nəsib...
RƏHMƏTLİK
PƏRVİZƏ AĞI
ƏVƏZİ
Dirilik çeşməsi başında
Zalım ölüm qara div kimi.
Adəmdən son adama
Can almağında.
O dünya ya şəkillənməyimizə
neqativ kimi,
ya da sonsuz
zülmətvari qalmağında.
Vaxtsız sönənlərin dərdini
qara pişik kimi
azdıra bilmirik Pərviz,-
azdıra bilmirik.
özünü dəfn
eləsək də təbəssümünü
basdıra bilmirik,
Pərviz,-
basdıra bilmirik...
O ölməz təbəssümünü
Oralarda nura döndər,
Qurtara bilsən divdən,
Çıxa bilsən neqativdən
saqqallı şəklini
göndər, Pərviz,
saqqallı şəklini
göndər...
MEŞƏLƏRƏ AĞI
ƏVƏZİ
Qərbdəg
Qaya üstdəki son palıdı
İldırım vuranda,
Cənubda
Xanbulaq altındakı
son dəmirağacının
Baltalar qəsdinə duranda,
Şimal
səmtində
Şahpalıd, qoz ağacları
Taxta kimi çəkiləndə,
Şərq həndəvərində
Meşələr ağac-ağac söküləndə
Laxlayacaq
insanların
Hava dayağı,
Başlayacaq təbiətin
Məşhər ayağı
Yaşıl gözlü balalar
Həyatdan düşəcək,
Meşəbəyi peşəsi
Atdan düşəcəkg
Adamlarda
ağacdan danışmağa
nə söz yarpağı,
nə də üz olacaq.
Qurumuş çaylar onlara
Ağı da deyə bilməyəcək.
İnsanlığın göz dağı da
deyə bilməyəcəkg
insanlığın göz dağı da
deyə bilməyəcəkg
QIRMIZI KİTABLARIN RESTORAN AĞISI
Bu sözlər bir restoranda
bir xörəkpaylayanın
ağzından süzülürdü.
Qurunun kəkliyi,
Turacın qırqovulu,
Ceyranı cüyürü.
Sulardan xəşəm, şahmayı,
nərə balığı
kürü
seçimə düzülürdüg
- Dəvə qutabı da var,
dəvə qutabıg
Bir restoranda menyuya dönmüşdü,
dünyanın qırmızı
kitabıg
ŞABƏDDİN QARDAŞIMA
AĞI ƏVƏZİ
Ömrü sönüb qora
döndü,
Salahlıda gora döndü
Gecələrdə nura döndü,
İnsanlara umud kimig
(Umud ölməz, el yolunda
bulaq kimi çağlar, çağlar).
Ölüm tale səlahəti,
O gün soldu məlahəti,
Bacı
payı məlahəti
Sızıldadı bir ud kimi.
(Ürəklər tel-tel olanda
İçlərində bir ud ağlar).
Buludlanar
qəmli çağlar,
Qan-yaş tökər nəmli
çağlar,
Oğlu
üstə hər gün ağlar,
Qara Moşu
bulud kimi.
(Ərintilər sel olanda
Göy kişnəyər
bulud ağlar).
DÜNYAMIZA
AĞI ƏVƏZİ
Qürub
rəngli hər ayında
Çıxır dünyanın samanı.
İtirib yaxşı-yamanı.
Bitirib yaxşı zamanı,-
Bayquşu
Qıyha-qıyındag
Başdaşı qalıb payında,-
Daşlar,
daşlaşmış quru su,
Nəhrlərin qax qurusu
Yerin dəmrovlu qurusu
Batır
quraqlıq çayındag
Dünya
laxlayır yayında,
Göydən onu kim
yarıda
Yerdə
də işlər yarıda
Unudulub dostu, yarıda
Cümlə bəndə öz
hayında,
öz toyunda,
öz vayındag
VAQİF SƏMƏDOĞLUNA
AĞI ƏVƏZİ
Axır
ki üstündə
məzar ata-anan
bacı qardaşın
bir elin gözüylə ağladı.
Allah da səni istədiyin
kimi,
Yarı
öldürdü,
Yarı saxladı.
Yarı
özün getdin
O dünyanla
əhd-peyman bağlamağa
Yarı
özün, yəni sözün
Qaldı getdiyin dünyada
Vaqifini yaşatmağa,
ağlamağa...
Ədalət.-2015.-5 fevral.-S.8.