Gizli eşq

(Esse)

Bağışla məni, Nəsibə, bağışla Gizli Eşq! Məni sevdiyini çox gec bildim. Nədən gizlin eşqini izhar etmədin mənə?! Utandınmı?! Yox, yox sən haqlısan. Qızlar sevgisini oğlanlara etiraf etməkdən çəkinirlər. Bu addımın həmişə qarşı tərəfdən atılmasını gözləyirlər. Bəs mən hardan biləydim ki, sən məni gizlicə sevirsən? Amma mən bunu hiss etməli, duymalıydım. Sən mənə hətta o "zapiska"da da işarə etmişdin. Görünür, günah məndə olub. Sənə qarşı çox laqeyd davranmışam. Bir az yaddaşımı çözməyə başladım. O vaxt fevralın 23-də qızlar birlikdə yığışıb mənə hədiyyə alanda, sən mənə həmişə ayrıca hədiyyə verərdin. Bax bunu anlaya bilməmişdim o zaman. Hələ mənə qarşı olan səmimi, isti münasibətini demirəm. Bu münasibət qrup qızlarınkından tam fərqliydi. Bir dəfə stolumdan kiçik bir kağız parçası tapdım. Orada yazılmışdı: "Qəlbin gözüylə görünməyən eşqi, insanın gözlərindən aydınca oxumaq olur". Demək, bunu sən yazmışdın o vaxt. Yenə də haqlısan, çünki mən heç bir zaman sənin gözlərinin içinə baxmamışdım. Əgər baxsaydım, bəlkə bu od saçan eşqi, sevgini görə bilərdim. Amma etiraf edim ki, o zaman mən bu sahədə çox naşıydım. Mən sevgi, məhəbbətin necə bir hiss, necə duyğu olduğunu hələ bilmirdim, anlamırdım. O ki qala gizli eşqi. O gündən sonra məndə sənə qarşı ülvi bir istək baş qaldırdı. Amma artıq geciydi. Sənin gizli eşqini duymadığım üçün sifətin birdən-birə dəyişdi, bərk qızdın mənə, möhkəm əsəbiləşərək çox pərişan oldun o gün...

Həmin gün dostum Əlinin təklifini Nəsibəyə söylədim. Dostumu onunla qrup yoldaşımın ad günündə tanış etmişdim. O gündən sonra Əli instituta, mənim yanıma tez-tez gəlməyə başladı. Və günlərin birində Nəsibəni sevdiyini söylədi mənə. Mən də dedim: "Bəs bunu özünə niyə söyləmirsən?" O, dedi: "Nəsibəni görəndə dilim tutulur. Mən bu halda onu sevdiyimi necə deyə bilərəm". Dostluğumuz xatirinə mən Əlinin eşqini Nəsibəyə elan etdim o gün. Həmin gün dərsdən çıxanda Nəsibəyə dedim ki, bir az asta yerisin, ona deyəcək vacib sözüm var. Bu sözdən sonra qızın çöhrəsində sanki Günəş parladı, sifəti alışıb yalap-yalap yanmağa başladı. Hiss olunurdu ki, Nəsibə deyəcəyim sözü böyük intizarla gözləyir. Mən onu ağacın kölgəsinə çəkib dedim:

- Nəsibə, dostum Əlini tanıyırsan da? Hər həftə yanıma gələn oğlanı deyirəm. Səni onunla Nəzakətin ad günündə tanış etmişdim.

- Hə, hə tanıyıram. Sənin yanına tez-tez gəlib gedir, - deyə Nəsibənin səsinin titrədiyini duydum.

- Bax, Əli həmin gündən sənə aşiq olub. Amma sevgisini utandığından sənə söyləməyə heç cür cəsarəti çatmır.

- Cəmil, sevgi cəsarət tələb edir. Əgər o, sevgisini sevdiyi qıza söyləməyə cəsarəti çatmırsa, deməli onun eşqi, sevgisi yalandır. Ax, Cəmil, mən sənə daha bundan sonra nə deyim?! Mən elə bildim ki, sən bu gün mənə öz sevgini etiraf edəcəksən, sənsə mənə başqasının eşq təklifini söyləyirsən! Demək, sən mənə hər zaman dost gözüylə baxmısan. Mənsə, sənə tamam başqa gözlə... Sən bu gün mənim sənə qarşı olan bütün ülvi hisslərimi darmadağın, tar-mar etdin. Mənim üç il boyunca zərrə-zərrə sənə qarşı qurduğum könül dünyamı dağıtdın! Sən elə bil heç bu dünyanın adamı deyilsən! Nədən bu illər uzunu gözlərimdə sənə qarşı od-alov saçan eşqimi görə bilmədin?! Sənin həyata baxan gözlərin, sevgiyə qarşı bilmədim nədən belə kor oldu?! Eşq, məhəbbət gözlərdə özünü büruzə verir, gözlərdə özünü bəyan edir. Çox təəssüflənirəm ki, bu illər boyunca bircə dəfə də olsun gözlərimə heç baxmadın. Əfsuslar olsun. Daha bu gündən sonra mənə heç bir söz demə! Bu gün səni həmişəlik itirdim, Cəmil!" deyərək göz yaşlarıyla məni tərk etdi...

Növbəti yay tətilindən qayıdanda, Nəsibənin barmağında nişan üzüyü gördüm. Ona sadəcə: "Təbrik edirəm, Allah hər ikinizi xoşbəxt etsin!" deyə bildim. Sonradan məndə qəribə hisslər baş qaldırdı. Məndə qızlara qarşı münasibətdə birdən-birə soyuqluq yarandı. Bacardıqca onlardan kənar gəzməyə çalışdım. Amma buna baxmayaraq qızlar hər zaman ətrafımda dolanırdı. Mənim qızlara qarşı son zamanlardakı qəribə davranışımı görən qrup nümayəndəsi Aygün xanım bir gün məni kənara çəkib dedi: "Cəmil, incimə Nəsibə məsələsində sən özünə heç vaxt haqq qazandıra bilməzsən. O qızın illər boyunca, elə birinci kursdan səni sevdiyini necə hiss edə bilməmisən? Sən onun sənə qarşı olan sevgi, eşqlə dolu qəlbini qırdın. Bax, biz bunu heç cür anlaya bilmirik". Haqlı iradlardı. Bəli, günah məndəydi. Mən Nəsibəyə qarşı çox laqeyd və hissiyyatsız davranmışam. Vaxtıyla Nəsibənin mənə dediyi sözlərin fərqinə varmamışam. O mənə tez-tez deyirdi: "Cəmil, bütün vaxtını kitablara, dərs oxumağa sərf edirsən. Arada bir özün barədə də düşün, şəxsi həyatına nüfuz et, hal-əhval tut. Yoxsa, bir gün tənha qaldığını anlarsan. Bir də gördün ki, sənə qalan ancaq bu kitablardır. O zaman peşman olacaqsan. Hər halda məsləhətim budur ki, bir az da şəxsi həyatın haqqında düşün!"

Mənim tələbəykən eşq macərası yaşamamağının səbəbkarı yaxın bir dostumun məsləhətinə əməl etməyim oldu. O, instituta qəbul olduğumu eşidəndə çox sevinmişdi. Və mənə bunları qardaş və dost məsləhəti kimi qəbul etməyi tövsiyə etmişdi: "Cəmil, sən arzuna çatmaq üçün çox çalışdın, zəhmətə qatlaşdın. Şükür Allaha ki, arzuna qovuşdun. Amma instituta daxil olmaq, hələ arzuna tam yetişmək demək deyil. Əsl gərgin, zəhmət tələb edən yuxusuz gecələr bundan sonra başlayır. Sən gələcəkdə yaxşı mütəxəssis, yaxşı peşə sahibi olmaq istəyirsənsə, müəllimlərinin mühazirə və seminarlarında fəal iştirak etməli, günlərini kitabxanalarda keçirməlisən. Tələbə vaxtının qədrini və qiymətini bilməlisən. Ən əsası da odur ki, qız sevdasından, eşq, məhəbbət məcərasından uzaq durmalısan. Çünki bu bəlaya tutuldun, ona mübtəla oldun o zaman hər şey - kitab oxumaq, dərsə davamiyyətin axsamağa başlayacaq. Get-gedə təhsildən soyuyacaqsan və bir də görəcəksən ki, çoxlu kəsrlərin olduğu üçün institutdan qovulmağın barədə əmrin divardan asılıb. Məncə, bunu nə sən, nə mən, nə də ki, valideynlərin istəməz. Ona görə də başını aşağı salıb ancaq dərslərinlə məşğul olmalısan! Eşqə, məhəbbətə həmişə vaxt olacaq".

Mən dostumun tövsiyəsini heç zaman unutmadım. Eşq, sevgi, məhəbbətdə uduzsam da, təhsildə həmişə qazandım, uğurlarıma sevindim. Nə qədər haqlı və ya haqsız olduğumu qoy dəyərli oxucularım söyləsin. Gizli eşq məsələsində məni çoxları qınasalar da, bunları qəbul etməyə hazıram. Çünki indi başa düşürəm ki, yaşanmayacaq qədər gözəl, dərk edilməyəcək qədər sadə, ruhumuzun gözəllik simvolu olan, doyulmayacaq qədər duyğunu nə görə, nə də duya bilmişəm. Deyirlər, sevgisiz həyat yoxdur. Amma mən bu həyatı yaşadım. Bir daha anladım ki, könül işləri həmişə ağıldan qabaq gəlir. Anladım ki, dünyanı lərzəyə gətirən, insanlara sonsuz güc, qüvvət verən, daş qəlbli insanları həlimləşdirən, düşmənləri barışdıran, bir-birinə dost edən, qarşısında heç bir güc tanımayan, hər cür xəstəliyə qarşı ən yaxşı məlhəm olan ecazkar sevgiyə qarşı böyük bir haqsızlıq etmişəm! Bunu səmimi etiraf edirəm. İndi deyirəm: "Bağışla məni, Gizli Eşq, bağışla!!!"

Ədalət.- 2015.- 1 iyul.- S. 6.