Əli Kərim

Azərbaycan!

Azərbaycan!

Odlar yurdu! -

Ürəklərin odundan

Yaranmış bir diyar.

Dostuyla hər dərdi-məlalı,

Sevinci bir duyar.

Azərbaycan -

Tarixlər şahidi,

Nizamisi sərhədsiz təfəkkürü,

Nəsimisi həqiqət şəhidi.

Füzulisi -könlün

Hər guşəsindən xəbər verən,

eşqin bütün çalarlarını görən

dünya ürəkli bir sənətkar.

Nəsrəddini, Cəlili

çiynində xalq dərdinin

Kəpəzi,

Şahdağı.

Sinəsində çalın-çarpaz

göz yaşı, ah dağı.

Sabiri - gülüşündə hüzn,

Kədərində hüsn,

Sükutunda tufan,

Tufanı ərşə dayaq alovdan

Yaranan bir insan

Azərbaycan!

Şöhrəti sərhədlər aşan,

özundən böyük

ölkələrlə yarışan,

dünyaya yaraşan,

yaraşıb ona gözəllik verən,

neft diyarı,

Yanar ən uca zirvələrdə

şöhrət ulduzları.

Suları üstündə dünyanın

ən nəhəng gəmisi kimi

lövbər atmış polad küçəli,

min ayaqlı,

dalğaların nəğməsi zirvəsində

qərar tutmuş

cavan,

ləngərli,

qorxmaz,

igid bir şəhər.

Dalğalar üstünə

mavi nəğmələr

səpələr.

Azərbaycan!

İnsanı -

təbiət kimi təbii,

mehriban,

təbiəti hər dildə

danışa bilən insan.

Yolları insanla,

mənayla dopdolu

şeir misrası.

Məna ətriylə

doldurar dünyanı

onun milyon çalarlı

hər yazı.

Çaylarında könül oxşayan

nəğməli bir haray.

Qüzeyi - qış,

güneyi - yay -

Azərbaycan!

Gecə-gündüz

İlhama gətirən məni.

Azərbaycan!

Könlümün,

ruhumun,

sevincimin,

kədərimin,

fikrimin Vətəni

Azərbaycan!

İnsan zəkasının

işıqlandırdığı,

könlündə

min çıraq yandırdığı

bir diyar.

Bayramı zəfərlərlə,

bugünkü parlaq,

sabahkı daha parlaq

səhərlərlə dolu;

Yolu-

Bəşər fikrinin

zirvə yolu.

İki sevgi

Gözəl qız, sən saf susan,

İki qəlb arzususan.

Mən səni sevirəm

Sususzluğun od vurub

köz kimi yandırdığı

dodaq su sevən kimi.

O isə səni sevir

rahatca bardaş qurub,

- Kabab üstdən sərin su pis olmaz

- deyən kimi

Gözəl qız, sən işıqsan,

Yurduma yaraşıqsan.

Mənsə səni sevirəm

iynənin ucu boyda

İşığa həsrət qalan göz işıq sevən kimi

O isə səni sevir

Bir şən mağarda, toyda,

İşıqlardan yaranmış yaraşıq sevən kimi.

Danış, ucalsın səsin,

Qısılmasın nəfəsin.

Mən ki səni sevirəm

Bakıdan, Daşkəsəndən

Gələn bir səda kimi,

Səs kimi,

Qüdrət kimi

O isə səni sevir,

Gizli deyil ki səndən,

Bir otaq küncündəki qəmli sükunət kimi.

Bu mən, bu o, bu da sən,

De görək nə deyirsən!

Amma yaxşı fikir ver bu iki məhəbbətə.

Daha heç nə demirəm

Nöqtə, nöqtə və nöqtə.

Bakı küləyi

Demirəm hər zaman gəz bu diyarı.

Sındır budaqları, əy budaqları.

Bəzən də sakit əs, su kimi durul,

Gəlib dalğa-dalğa tökül qoynuma.

Gah da mənə çatıb havada burul.

Burula-burula dolan boynuma.

Amma ürəyimdə bir sözüm də var,

Sən ey soyuq xəzri, isti giləvar!

Gəlsə yuxu kimi bu həyat sənə

Min bir mübarizə xatırlat mənə.

O güclü dalğalar. o gur dalğalar

Qəfil yerimdən də qoparsın məni.

Gurlasın o ki var, coşsun o ki var,

Yüyürdə-yüyürdə aparsın məni.

Gurla var gücünlə, gurla, ey külək,

Saçımı da dağıt, sinəmdən də bas!

Mən də cavab verdim, mənə qulaq as:

Gəl bir də toqquşub döş-döşə gələk!

Görsən tufansızam, görsən rahatam,

Qoyma xumarlanıb evdə də yatam.

Ey Bakı küləyi, səhərə kimi

Sındır pəncərəmi, döy pəncərəmi!..

Mənim ömrüm

Ömür tənhalıqda bada gedərdi

Əgər olmasaydı gözəl insanlar.

Mənimdir onların sevinci, dərdi,

Mənə özüm kimi əzizdir onlar.

Bəzən rastlaşıram özümlə özüm

Düşəndə bir yerə güzarım mənim.

Yüz gördü, min gördü, çox gördü gözüm

Bir deyil, on deyil məzarım mənim.

Torpağın altında çox darıxıram,

Torpağın üstündə nə qədər şənəm.

Gah sağa göz qoyub sola baxıram

Hər yerdə mən varam, hər yerdə mənəm.

Deyib: "Nə tez öldü, nə nakam öldü" -

Bəzən gül qoyuram məzarım üstə,

Deyirəm az güldü, çox azca güldü,

Qoy gülüm, qalmasın arzusu gözdə.

Baxsan bu dünyanın ha tərəfinə

Bir yerdə qəbrim var, on yerdə sağam.

Göy uçsa, yer qopsa ölmərəm yenə,

Hələ neçə dəfə doğulacağam.

Atamın xatirəsi

O sərt idi. Səhər dərsə tələsəndə mən

Bildirməzdi yolda durub boylandığını.

Bircə dəfə söz açmazdı qəlbindəkindən,

Söyləməzdi övlad üçün çox yandığını.

Gizli-gizli məni süzüb gülərdi bəzən

Durub-durub güc gələrdi əyri qəlyana.

Övladına bircə dəfə "can" söyləməkdən

Övlad üçün can verməyi daha asandı ona.

Əməksevər. ağır, enli, cod əli vardı,

Tale kimi endirərdi çiynimə hərdən

Sərt üzünə bircə anlıq səhər doğardı

Bilməzdim ki, hansı nurlu düşüncələrdən.

Sevgisi də soyuq idi - təzə əkini

Hər bəladan hifz eləyən qar kimi.

Moskvada oxuyurdum,

Tərk etdi məni.

Gələn kimi bir əbədi ayrılıq dəmi

Gah istəyib məni görə.

Gah deyib ki, mən

Qoy bilməyim

O utanıb öz ölümündən

Ah, o niyə belə etdi, bu nə qubardı?

Nə zamansa bu nişanda bir atam vardı.

Kür, sənə bənzəyən

nəğməm olaydı!

Ey Kürüm, sanıram bir xoş nəğməsən,

İndicə qopmusan min-min dodaqdan.

Sənintək mənalı bir nəğməni mən

"Hardasan", - deyərək gəzirəm çoxdan.

Doldurub ovcuma sərin suyunu

Sevdiyim nəğmənin bir damlasıtək,

Ey könül, deyirəm, seyr elə bunu,

Mənalı olmağı bundan öyrənək.

Yazdığım nəğmə də istərəm ki mən

Sədada, qüdrətdə tamam sən ola.

Həvəslə. zövq ilə həm dinlənilən.

Həm də ki gözlərə görünən ola.

Axar ürəyimə yüz ömrün kamı

O əziz yaransa elə su kimi.

Qoy belə olmasa könlün ilhamı,

Dağılsın bir uşaq yuxusu kimi!

Sənintək a Kürüm, mənim də nəğməm

Axa şəhərlərə, axa kəndlərə.

Mildə iş qurtarıb susanda aləm

Xoş səda salaydı aynabəndlərə.

O da dalğalanıb, yeriyib arx-arx

Bu ana torpağı qucaqlayaydı.

Sən ellər gəzəndə işıq saçaraq

Sözüm könüllərə şəfəq yayaydı.

Sənintək axaydı səsim də, a çay,

Muğanda "su" deyib yananda düzlər,

Mənim də nəğməmi tarlada hər yay

Sərin suyun kimi içəydi qızlar.

Hər könül istəyim, könül harayım

Ellərin qeydinə belə qalaydı.

Heç nə istəmirəm, mənim Kür çayım,

Bir sənə bənzəyən nəğməm olaydı.

Ədalət.-2015.-16 may.-S.14.