Payız meşəsi

O yaşıl yarpaqların, solanı xatirədir...

Baba Vəziroğlu

Payızda meşəyə gedə bilmirəm,

getmək çətindir mənə.

Son bahar, lap qızıl payız da olsa,

meşə sevinc gətirmir mənə.

Sarılı, qırmızılı,

bozlu, qaralı xalı kimi,

ayağımın altında

xışıldayan yarpaqlar,

əlləri budaqdan üzülmüş,

bir daha yenidən yaşıl olacağına

ümidi qalmayan yarpaqlar,

şirin, acı xatirəli,

sevincli, kədərli

keçən günlərimdir elə bil,

geriyə dönən deyil.

Bu boyda yarpaq xalılar,

yazda kol dibindən çıxacaq

bir otun,

bir çiçəyin yerini verən deyil...

Bu ağaclara nə olub ilahi,

budağının biri əyilmiş,

biri sınmış, qurumuş,

xəfif bir küləyə bəndimiş kimi,

qopub düşməyə hazır durmuş.

Uca-uca, qoca-qoca ağaclar,

itirəcəyimdən qorxduğun

hər dəqiqə, hər vaxt,

birində şəkər, qan təzyiqi,

birində infarkt dostları,

yaxınları xatırladır mənə.

İlləri yola vermiş,

bir ildırım zərbəsinə,

bəlkə də, bu ilin istisinə

dözməyib quruyan,

artıq yazın gəlişində

bir yarpağı da açılmayacaq,

əbədiyyət yuxusunda uyuyan,

qollu, budaqlı ağaclar

itirdiyim insanları xatırladır mənə.

Talada tənha, yanında bir kol,

bir cavan çubuq da olmayan,

tufanda, çovğunda əl-ələ,

budaq-budağa

söykənməyə imkansız ağaclar,

dadına kiminsə yetişəcəyinə

gümansız ağaclar.

Yer üzündəki unudulmuş

kimsəsizləri,

ataları, anaları xatırladır mənə...

Bu son baharda,

bu qızıl payızda,

nə olub mənə?

Bu nə duyğu, bu nə hiss,

bu nə şeydi?

Ürəyim yaman sıxılır,

bircə yaz tez gəlseydi...

RUH

Ömrünü qaçqın şəhərciyində başa vurmuş mərhum şair Vahid Əlifoğlunun xatirəsinə ( yurdsuza hər yer qaçqın şəhərciyidir).

Günün günorta çağında,

hamının gözü qabağında,

elə metronun içindəcə

qaraldı qəm dolu gözləri,

boşaldı dizləri.

Gündən qaralmış sifəti,

oldu ağappaq,

başından sürüşdü,

düşdü köhnə papaq.

Söykəyib yerə gücdən

düşmüş əllərin,

oturdu üstündə soyuq mərmərin.

Toplandı başına bir neçəsi

yanından keçənlərin.

Biri nəbzini tutdu,

biri sildi alnından

purçum-purçum süzülən

soyuq tərin.

Biri açdı köynəyinin

hərəsi bir rəng olan düymələrin.

Biri qışqırdı:

-qoyun, təmiz hava gəlsin,

kimdə varsa dərman versin,

dava versin.

Biri qulağına çığırdı,

bu kimsəsiz qocanın:

-necədir ünvanın?

Həyatla ölüm arasında

qaşla-göz qədər yol qalanda,

pıçıldadı son anda:

-Füzuli şəhəri, bazarın yanı,

Natəvan küçə...- dedi.

Eşidən olmadı ev nömrə neçə dedi.

Baxdılar, hamı bir-birinin üzünə,

-yazıq, qaçqındı-deyib,

bir qadın da vurdu dizinə,

ah çəkdi yana-yana:

-özü gedə bilmədi,

heç olmasa, ruhu getdi

dediyi ünvana.

Beləcə, günün günorta çağında,

hamının gözü qabağında,

bir anda dayandı ürəyi.

Yanında torbası qalmışdı,

içi dolu, satdığı

"Dərnəgül çörəyi".

RAFİQ YUSİFLİ

Ədalət 2017.- 25 noyabr.- S.16.