"MƏNİ YADA SALACAQSAN"

Fəxrəddin Əzizə məktub

Bu günlərdə redaksiyamıza köhnə dostlardan biri qonaq gəlmişdi. Və həmin dostlardan biri Ramiz İsmayıl mənə bir kitab da bağışladı. Əvvəl elə bildim ki, özünün yeni kitabıdı. O da hiss etdi ki, təəccüb içərisindəyəm. Dərhal məni bu narahatlıqdan xilas etdi:

- Fəxrəddinin kitabıdı, sənə göndərib. Kitabla birlikdə salamlarını da göndərdi.

-Tanıyıram Fəxrəddin Əzizin özünü də, sözünü də. Mübarək olsun kitabı! - dedim.

Bəli, yazı masamın üzərində yer tutmuş bu kitabı ötən həftənin son istirahət günü gözdən keçirdim. Doğrusunu deyəcəm, kitabın üz qabığındakı şəkil xoşuma gəlməsə də, amma kitab misra-misra ruhumu oxşamağa başladı. Vərəqləri çevirdikcə bir oxucu olaraq hiss etdim ki, Fəxrəddin Əziz mənimlə həmsöhbət olur. Özü də çox həzin bir səslə ürəyimdən keçənləri duyğularında süsləyib onu pıçıltı kimi dilə gətirib:

Fəxrəddin, arzular sayılmır günah

Üzümə günəşlə açılsın sabah.

Bizi sevənləri qorusun Allah,

Adların yanında öz adım olsun.

Gözəl arzudu, hər kəsin də içindən keçən arzudu. Və mən bu arzunun səmimiyyətinə heç bir şübhə etmədən Fəxrəddin Əzizə qoşulub təkcə bizi sevənləri yox, həm də bizim sevdiklərimizi qorumağı Allahdan rica edirəm. Düşünürəm ki, sevənlərin və sevilənlərin haqqıdı bu. Həmin haqqın işığında da Fəxrəddinin başqa bir pıçıltısını özüm üçün təkrarlayıram.

A Fəxrəddin, de nəydi?

Tale bəxtə boyun əydi

Mənə dəyən elə dəydi,

Üzdü qeylü-qallar məni.

Və yaxud:

Bir ürəyə odum düşdü,

Bir damara dadım düşdü.

Bir dodağa adım düşdü,

Eşqimi böldüyüm yerdə.

Bəli, bu misraların ahəngi də, ovqatı da oxucunun əlindən tutub onu xəyal dünyasına aparır, ötən günlərini vərəqlədir. Hardasa itirdiyi və yaxud qovuşa bilmədiyi anların qəhrəmanını təkcə bir obraz kimi deyil, həm də ruhunun həmsöhbəti kimi xatırlayır. Xatirələr dilə gələndə misralar da öz-özlüyündə ucunda göyərməyə başlayır.

Çıxıb qızlar bulağına,

Dönüb mələyə, gələsən.

Ətrin yellərə qarışar,

Üzü küləyə gələsən.

... Yarısı sən, yarısı mən,

Bal olasan, arısı mən.

Dərdin ola, çarası mən,

Dönüb diləyə gələsən.

Şeirləri oxuduqca sözün gerçək mənasında Fəxrəddin Əzizin sevgiyə, insani duyğulara və bütövlükdə canından-qanından keçirkdiklərinə obrazlı yanaşması açıq-aydın görünür. Təbii ki, şeirin canındakı bu səmimiyyət həmin o açıq-aydın görünən hisslərin oxucu tərəfindən qəbul olunmasına da yaşıl işıq yandırır. Bir az da konkret desəm, bu hisslərin yaşanıldığına şübhə yeri qalmır. Və oxucu görür və duyur ki, Fəxrəddin Əziz könlünün səsini təkcə çatdırmaqda yox, həm də onunla bölüşməkdə israrlıdır.

Eşqinə tələsik gələn olacak,

Darıxma, qədrini bilən olacaq.

O qədər dərdindən ölən olacaq,

Yəqin o istəkdi göynədən səni.

Və yaxud:

Ürəyimə yara vuran hər səhər,

Çəkdirdiyin bir qəm imiş, bir qəhər.

Təkliyimə tapınırdım bir təhər,

Nahaq dönüb qayıtmısan indi sən.

Və yaxud:

Ha pay istə gözü gülən səhərdən,

Geri dönməz keçən günlər ömürdən.

Fəxrəddindi gələn oğlan şəhərdən,

Görüşünə əllərini açıb gəl.

Elə burdaca xatırladım ki, kitaba ön söz yazmış dəyərli dostum şair İsmayıl İmanzadə vurğulayır ki, "Fəxrəddin Əzizin nəzərində söz bitib tükənməyən sərvətdi". Mən bu fikirlə tam razıyam və elə ona görə də bu kişik məktubumun sonunda şairin bir bənd şeirini təqdim edib:

Sözümə pay eləmişəm

İllərin şirin vaxtını.

Vallah şair olmasaydım,

Almazdım şeirin vaxtını.

- Demək istəyirəm ki, yolundan dönmə. Şeirin də, oxucunun da vaxtını almaqda tərəddüd etmə. Çünki bu vaxt itkisi deyil. Bu, səmimi pıçıltıların yaratdığı xoş bir auradı. Uğurlar olsun!

Əbülfət MƏDƏTOĞLU

Ədalət 2019.- 12 aprel.- S.7.