Vətən hər zərbədən qorumaq

istədiyim varlığımdır

Qadın gülərsə...

Dünyanın hansı qitəsində olursa-olsun, azərbaycanlı bu adı fəxrlə daşıyır, yaşadır və uğrunda sinəsini sipər də edir. Cünki onun DÜNYA AZƏRBAYCANLILARI kimi bir adı var. Ötən ay bu azərbaycanlılardan biri rubrikamızın qonağı oldu və o qədər maraqla qarşılandı ki, Vətəndən kənarda yaşayan həmvətənli xanımlarımızla sizi imkan daxilində görüşdürməyə qərar verdik. Və ilk müsahibimiz İradə Axundovanın köməyi ilə bugünkü qonağımızla əlaqə yaratdıq.

Uzaq olsaq da, isti ana dilimiz məsafəni çox yaxın etdi. Onunla müsahibədən bir neçə gün sonra illərdir torpaq itkisi yaşayan Vətənimizin başı üstünü yenə də yağı dumanı aldı. Ordumuz gücünü göstərsə də, düşmən yeri olmayan yerinə oturdulsa da, şəhidsiz ötüşə bilmədik. Ana ürəkləri dağlandı, uşaqlar atasız, bacılar qardaşsız qaldı. Və atasını yalnız şəkillərdən tanıyacaq bir körpə də doğuldu. Bu da Allahın bir yazısı, bir tale payı... “Təki Vətən sağ olsun” -deyən oğullarımızın şəhidlik zirvəsi daima azadlıq yoluna işıq saçsın.

Müsahibim ölkəmizdə kifayət qədər tanınır, Vətəndən yaxın zamanda ayrılsa da, qürbətdə qısa vaxtda Azərbaycan naminə dayanmadan çalışır. Düşünürəm ki, rubrikamızın qonağını artıq təqdim etmək vaxtıdı. “Qadın gülərsə” bu gün qapılarını musiqişünas, sənətşünaslıq üzrə fəlsəfə doktoru, professor, Respublikanın Əməkdar artisti, bu gün Nyu-Yorkda yaşasa da, ürəyi Azərbaycanla döyünən Nərgiz Əliyarovanın üzünə açıb.

ADDIM

1968-ci ilin Novruz ətirli günü Tanrı ziyalı bir ailədə dünyaya göz açmağı mənə nəsib etdi. 1988-ci ildə Bülbül adına Orta İxtisas Musiqi Məktəbini qızıl medalla, 1991-ci ildə indiki Bakı Musiqi Akademiyasını Lenin təqaüdçüsü kimi fərqlənmə diplomu ilə bitirmişəm. Daha iki il assistent-stajçı kimi təhsilim davam edib.

1992-ci ildən 2017-ci ilədək Bakı Musiqi Akademiyasında müəllimlikdən professor vəzifəsinədək yol keçmişəm. Uzun illər Azərbaycan Filarmoniyasının nəzdindəki Dövlət Fortepiano Triosunun solisti olmuşam. 2017-ci ildə ailə vəziyyətimlə əlaqədar Nyu-York şəhərinə köçməli oldum. Burada “Milli Musiqi və Qlobal Mədəniyyət” Cəmiyyətini təsis etməklə yanaşı, “Zonta” Beynəlxalq Qadın Təşkilatının Nyu-York Klubunun prezidentiyəm.

OCAQ

Dörd nəfərdən ibarət kiçik bir ailənin sonbeşiyiyəm. Atam Ramiz Əliyarov indiki Azərbaycan Dillər Universitetinin dosenti olub. Anam ilə hər zaman fəxr etmişəm. Əməkdar jurnalist, “Qızıl Qələm” mükafatına layiq görülən ilk qadın jurnalist, Azərbycan mətbuatında kifayət qədər sözünü demiş, uzun illər “Azərbaycan qadını” jurnalında baş redaktorun müavini olan Svetlana Nəcəfova kimi bir ana ilə öyünməyə haqqım var. Ziyalı mühitdə yetişən biz iki bacı ailədən bacardığımız nə vardısa, götürməyə nail ola bilmişik ki, buna görə də valideynlərimizə borcluyuq. Bacım Fəridə Səfiyeva ixtisasca filoloqdur, Əməkdar müəllim, Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universitetinin “Ədəbiyyat və dillər” kafedrasının müdiri, professordur. Hər ikimiz bu gün cəmiyyətdə tutduğumuz mövqeyə görə ata-anamıza minnətdarıq və əgər onların adına layiq ola bilmişiksə, xoş bizim halımıza.

MUSİQİ

Beş yaşından fortepianoda çalmağa başlamışam. Elə o vaxtdan pianoçu olacağımı bilirdim, özü də əminliklə. Məhz bu əminlik mənə orta ixtisas musiqi məktəbində qızıl medal, ali təhsildə isə fərqlənmə diplomu qazandırdı və məzunu olduğum təhsil ocağında pedaqoji fəaliyyətə başladım. Etiraf edim ki, qəribə bir hissdi bu. Dünən müəllimin olan insanlarla bu gün bir həmkar olaraq çalışsan da, onların qarşısında özünü yenə də tələbə kimi görürsən və çiyinlərində daşıdığın məsuliyyətlə tələbkarlıq səninlə qoşa addımlayır. Tələbə ikən kursları adladığım kimi, pedaqoq olaraq müəllimlikdən başlayıb professor adına kimi mənə çox doğma olan məbədimdən illər sonra ayrılmalı oldum. Geridə qalan o illər mənə çox şey bəxş etdi – müsabiqələr, festivallar, qələbə, laureat adı. Bir sənət adamı üçün bundan artıq nə ola bilər ki... Almaniyanın Vaykershaym, Darmştat, Böyük Britaniyanın Dartinqton şəhərlərində keçdiyim təkmilləşmə kursları ilə yanaşı iştirak etdiyim konsertlərin hər biri yaddaş xəzinəmin inciləridi. Beynəlxalq festivallarda çıxışlar artıq adət halına çevrilmişdi desəm, düz olar. Qeyri-təvazökarlıq kimi səslənməsin, Darmştatda keçirilən 48-ci Beynəlxalq Müasir Musiqi Konqresində, IV və VI Ü.Hacıbəyli adına Beynəlxalq Musiqi Festivalında, “Silk Way” Beynəlxalq Musiqi Festivalında, III və VI Qəbələ Beynəlxalq Musiqi Festivalında, Köln şəhərindəki “Fonex” Musiqi Festivalındakı çıxışlarımla həmişə uğur qazanmışam. 2008-ci ildə İtaliyada keçirilən Pyetro Arcento adına XI Beynəlxalq Müsabiqədə ikinci yerin laureatı kimi Vətənə qayıtmışam. Bundan iki il sonra Şopenin əsərlərinin ifaçısı kimi Polşa dövlətinin fəxri diplomuna layiq görüldüm. Dövlət Fortepiano Triosunun solisti olduğum illərdə həm respublikamızda, eyni zamanda ABŞ-da, İngiltərədə, Fransada, Almaniyada, Avstriyada, İtaliyada, Slovakiyada, Xorvatiyada, Rusiyada, Latviyada, Gürcüstanda, Moldovada həm solo konsertlər verib, həm də kamera və simfonik orkestrlərlə çıxışlarımı tamaşaçı kütləsinə təqdim etmişəm. Zənnimcə hər bir incəsənət adamı beynəlxalq müstəvidə tanınmağı arzu edir. Bu sarıdan özümü şanslı hesab edirəm. Avropada tanınan Belçikanın “ESCETERA” səsyazma şirkəti üç diskimi buraxıb. Onlardan biri “Nargiz Aliyarova plays Shopin” adlı, biri Haydn, Motsart, Bethovenin sonatalarından və üçüncü Azərbaycan bəstəkarlarının əsərlərindən ibarət disklərdi ki, bunu da Azərbaycan mədəniyyətinə tövhə hesab etmək olar. Azərbaycandan, doğma Bakıdan ayrılmaq asan olmasa da, bu addımı övladlarıma görə atmalı oldum.

NYU-YORK

Nyu-Yorka yerləşəndən iki ay sonra anladım ki, Amerika çox fərqli bir məkandı. Burada mənşəyindən asılı olmayaraq, hər bir kəsin üzünə yol açıqdı, bir şərtlə ki, bu yolun cığırını özün salmalısan. Oturub gözləmək ki, kimsə səninlə maraqlanacaq, iş verəcək kimi hallar Amerikaya yaddı. Burada hər şey insanın özünə bağlıdı. Amerikalılar yalnız özləri ilə maraqlanır. Əgər nəsə istəyirsənsə, bunu yalnız özün yaratmalısan. Mən artıq püxtələşmiş çağımda Amerikada məskunlaşdım, erkən vaxtdan gələnlər üçün burda imkanlar daha genişdi. Bunu biləndən sonra beş dil bilən mən “Milli Musiqi və Qlobal Mədəniyyət” adlı cəmiyyət yaratdım, Nyu-Yorkda rəsmi qeydiyyatdan keçdim, beləliklə də fəaliyyətə başladım. Anladım ki, bir sənət adamı kimi burda musiqimizi daha çox təbliğ və təqdim edə bilərəm. Böyük şəhərdi Nyu-York, musiqimizi demək olar ki, tanımırlar. Mən də özümü bir növ mədəniyyətimizin səfiri hesab edirəm burada. Yarandığı iki il ərzində cəmiyyət xeyli iş görüb, çoxlu konsert proqramlarımız olub. Xalq Cümhuriyyətinin 100 və 101 illiyinə, Nəsiminin 650 illiyinə həsr olunan konsertlər maraqla qarşılanıb. Təşkil etdiyim konsertlərin yarısı Azərbaycan musiqisinə və mədəniyyətinə həsr olunur və bir qayda olaraq tədbirdən əvvəl mən bu haqda tamaşaçılara məlumat verirəm. Əgər konsert keçirilən zalın texniki imkanları münasib olursa, ölkəm haqqında video-çarxlar da təqdim edirik. Etiraf edim ki, bu, çox maraqla da qarşılanır. Çalışıram ki, konsertlərin əsas tamaşaçısı amerikalılar olsun. Çünki ən ümdə məqsədim Azərbaycan musiqisini eşitməyən, mədəniyyətini tanımayan insanlara bunu aşılamaqdır. Konsert təşkilində ən çətin məqam insanları cəlb edib zalı doldurmaqdan ibarətdi. İnsanlarda elə maraq oyatmaq lazımdı ki, onlar vaxtını sərf edərək gəlib səni dinləsin. İşimin bir hissəsi də həm amerikalı, həm də digər mənşəli musiqiçilərlə ünsiyyət qurmaqdı. Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin 100 illik konsertinə hazırlıq zamanı boriton səsli Afrika amerikalısı M.Maqomayevin məşhur “Azərbaycan” mahnısını, Q.Qarayev və C.Hacıyevin birlikdə bəstələdiyi “Vətən” operasından Mərdanın ariyasını ifa etdi. Nəsiminin 650 illiyinə hazırlaşanda yenə də Afrika amerikalı soprano səsli bir xanıma gənc tələbə bəstəkarların şairin sözlərinə bəstələdiyi iki romansı təqdim etdim. Təklifimi qəbul edən xanım bu romansları Azərbaycan dilində ifa etdi və səhnədən bu çox gözəl səsləndi. Bu, eyni zamanda həmin gənc bəstəkarların da nailiyyəti idi. Bakıda müsabiqəyə təqdim olunan bu romansların səhnə həyatı Nyu-Yorkdan başladı. Norveçdən olan skripkaçı xanımla “Norveç-Azərbaycan” adlı konsert proqramı hazırladıq. O, Azərbaycan, mən Norveç musiqisini ifa etdim. Bundan başqa “Azərbaycan multikulturalizmi”, “Odlar yurdu” , “Sərqdən Qərbə” adlı konsertlər Linkoln Mərkəzində, Kaufman Mərkəzinin Merkin zalında uğurla keçib. Bacardığım qədər xarici musiqiçilərin incəsənət nümunələrimizi təbliğ etməsinə çalışıram. Amma sevdirə bilməyi bacarmışam deməkdə çətinlik çəkirəm. Çünki yad, səni kifayət qədər tanımayan, bəzi hallarda ölkən haqqında məlumatı olmayan bir yerdə öz mədəniyyətini, musiqini sevdirmək çətin olduğu qədər də, böyük məsələdi. Lakin onu da deyim ki, musiqimizin bəyənildiyini bilirəm. Dəfələrlə yerli, hətta tanımadığım musiqiçilər mənə müraciət edərək, hansısa Azərbaycan musiqisinin notunu tapmaqda kömək istəyib. Əlimdəki işi kənara qoyub dərhal yardım etmişəm ki, təki musiqimiz yayılsın. Bir arzum da Amerika universitetlərində Azərbaycan musiqisindən mühazirələr oxumaqdı. Bu layihələri Nyu-Yorkun, Vaşinqtonun aparıcı universitetlərinə təqdim etmişəm. Düşünürəm ki, musiqi ixtisasına yiyələnən tələbələr sabah bizim musiqilərimizdən çox istifadə edə bilər. Bu baxımdan layihə mənim üçün həm vacib, həm də əhəmiyyətlidir. Gələn il mənim doğma məbədim Bakı Musiqi Akademiyasının 100 yaşı tamam olur. Bununla bağlı Amerikanın 12 ştatında konsert vermək niyyətindəyəm. Bir-birindən fərqlənəcək bu konsertlərə yerli və Azərbaycan musiqiçilərini cəlb etmək fikrindəyəm. Qala-konsert isə Nyu-Yorkda keçiriləcək. Ümidvaram ki, 2021-ci ilədək yer üzündən pandemiyanın kökü kəsilər və bu layihəni həyata keçirmək üçün Allah bizə yol açar.

NƏRGİZ

Təbiət etibarilə hər şeyə tez alışan insanam və həyatı olduğu kimi qəbul etməyə çalışıram. Həyatın yaxşı və pis üzü, müsbət və mənfi tərəfləri var. Çalışıram ki, yaxşı və müsbət yöndə istiqamət götürüm, onlardan istifadə edim. Bir də ki, yanımda hər zaman pianom var. Narahatlığımı da, həyəcanımı da, kədərimi də təmizləyən odur. Mənzilimizi dəyişmək zərurəti yarananda beş gün oteldə qalmalı olduq. O halda belə, elektron pianom yanımda olub, çünki onsuz bir anımı təsəvvür etmək mənim üçün dözülməzdi. Piano mənəvi dayağımdı. Artıq bir pianoçu kimi Nyu-Yorkda özümü təsdiqləyə bilmişəm. Öz studiyam, tələbələrim var, fərdi olaraq piano dərsləri keçirəm. Yazılı olmasa da, Amerika qanunlarında gözləmə mövqeyi ilə yaşamaq olmaz, yəni səndən hərəkət olmalıdı ki, Allah da bərəkətini versin. Təsis etdiyim cəmiyyətlə yanaşı, “Zonta” Beynəlxalq Qadın Təşkilatının Nyu-York klubunun prezidenti seçilmişəm. Artıq bir əsrdi ki, fəaliyyət göstərən bu təşkilatın dünyanın 63 ölkəsində 12 min klubu, 29 min üzvü var. “Zonta” Birləşmiş Millətlər Təşkilatı ilə sıx əlaqədədir və dünya qadınlarının problemlərini həll edir. Amerika kimi demokratik və qanunların işlədiyi bir ölkədə belə bir quruma rəhbərlik etmək zəhmət və təbii ki, məsuliyyət tələb edir. Bu istiqamətdə də bacardığımı əsirgəmirəm. Yerli imkansız qadınlara kömək edir, müxtəlif qadın problemlərinin həllinə yardım göstəririk. Bununla bağlı qanunların qəbul olunmasına səy edirik. Mən Vətənimdən uzaqda yaşasam da, əlim yetən işlərdə həmvətənlilərimə dayaq olmağa çalışıram. Bakıda “Cığır” adlı cəmiyyət var, beş ildi ki fəaliyyətdədi. Əsasən atasız uşaqlara, ailə başçısını itirən qadınlara kömək edir. Burda bir yardım kampaniyası təşkil edib onlara maddi dəstək göstərdik, Azərbaycana qayıtmaqda çətinlik çəkən tələbələrə əl uzatdıq. Demirəm böyük yardımlar, köməklik edirik. Bir nəfərə kömək etməyin özü də, kiməsə nicat verməkdir. Hərə bir nəfərin əlindən tutarsa, bu artıq uğurdu. Həmişə düşünmüşəm ki, insanlara kömək Allahın mənə verdiyi bir gücdü və Tanrı bunu hər kəsə nəsib etmir. Əgər taleyində qürbətdə yaşamaq varsa, buna alışmalısan. O üzdən özümü qərib hesab etmirəm. Azərbaycanla o qədər sıx əlaqəm var ki, okeanın o tayında olduğumu heç duymuram. Texnologiyanın inkişafı və sosial şəbəkələr üzərindən biz artıq uzaq kəlməsinə yadırğamışıq. Vətənimdə baş verənlərdən o qədər məlumatlıyam ki, bəzən evdən çıxanda yadıma düşür ki, Azərbaycanda deyiləm. Hər il mütləq qaydada iki ay Bakıya gəlməliyəm, bu mənim bir illik enerji ehtiyatımdı. Uzaqda olmağın bir üstün cəhəti də odur ki, yaxşını daha aydın görürsən. Evin içində olanda ehtimallar, iradlar çox olur, yəni bunu o etməlidi və ya bu filankəsin işidi. Lakin uzaqda olanda bunları deyə bilmirsən, artıq o filankəs sən özünsən. Nöqsanın da, çatışmamazlığın da səbəbkarı özünü bilirsən. Azərbaycanda hər şey yaxşıdısa, düşünürəm ki, bu, mənim uğurumdu, bir problem yaşanırsa, günahı özümdə axtarıram, deyirəm ki, Nərgiz, nəyisə düz etməmisən. Bu, heç kəsə çatdıra bilmədiyim bir hissdi. Mənim Vətənimin illərdir dərmanı tapılmayan Qarabağ adlı xəstəliyi var və məni çox ağrıdır ki, bu haqda məlumat Amerikada hədsiz azdır. Azərbaycan adını eşitmək nədi, düzgün tələffüz etməyən insan üçün Qarabağ ya var, ya da yox, nə fərq edir... Nyu-Yorkda naxələf “qonşu”larımız çox deyil. Burda olduğum müddətdə iki, ya da üç dəfə konsertlərdə uzaqdan-uzağa istəməyərək onlarla rastlaşmalı olmuşam. Nyu-Yorkun mərkəzində onların çox böyük bir kilsəsi var. Oradan keçəndə ürəyim çox sıxılır ki, niyə burda “Azərbaycan Evi” deyilən bir mərkəz olmasın? Paxıl olmasam da, etiraf edirəm ki, o kilsəni görəndə, paxıllıq hissi keçirirəm.Yəni qədim tarixi, kökü, mənşəyi, mədəniyyəti olan millət mən, hər şeyi oğurluqla, yalanla əldə edib tanınan onlar. Bax, bu, acı bir ağrıdı. Əslində kimin kim olduğunu bilənlər yox deyil, sadəcə kar və kor olanlar yəqin hansısa bir məzhəbə qulluq edir. Amerika, Yəhudi icmaları ilə müəyyən işlər görülsə də, bu, kifayət deyil. Bu sarıdan təbliğatı gücləndirmək lazımdı, çünki dünya illərdir qatığın qara olduğuna inandırılıb. Üç övladım var. İlk qızım Ülkər London Universitetinin fizika fakültəsini bitirib, Nərminin 19 yaşı var, kolleci o da Londonda başa vurub, hazırda Nyu-York Universitetinin ikinci kurs tələbəsidi. Sonbeşiyimiz Əlinin 11 yaşı var, əslində bura köçməyimizin əsas səbəbi onun təhsili oldu. Nyu-Yorkda British İnternational məktəbinin altıncı sinfində oxuyur. Ailədən aldıqlarımı övladlarıma ötürməyə çalışsam da, buna tam nail ola bilməmişəm. Qızlarım Azərbaycan musiqisini çox sevsə də, oğlum onu qavraya bilmir. Var gücümüzlə çalışırıq ki, Əli daima doğma musiqisini eşitsin. Bu, bir günahım. Bizim dövrdə əksər ailələr övladlarının rus bölməsində təhsil almasına üstünlük verirdi. Anam isə birmənalı olaraq bizim öz doğma dilimizdə oxumağımızı vacib bildi. Dedi ki, insan öz dilini mükəmməl bilməli və səlis danışmalıdı. Mənim övladlarım ingilis dilində təhsil aldı və ana dilimi təmiz bilmirlər. Bu da daha bir günahım. Bu baxımdan aldığım qədərini onlara verə bilməmişəm. Ailəmə kifayət qədər vaxt ayırmağa çalışmışam. Səmimi etiraf edim ki, bu sözü işlətməyə ehtiyat edirəm, çünki kifayət sözü məni qane etmir. Düşünürəm ki, hər şey lazımi qədərdən artıq olmalıdı. Lakin mən qüvvəmi tam sərf etməyib sabahı günü düşünürəm ki, gücüm qalsın. Və əgər bu güc sabaha yetmirsə, çox narahat və bədbin oluram. Milli yeməklərimizi həm yaxşı, həm də ürəklə bişirirəm, amma əfsus ki, o dadı burda almaq olmur. Azərbaycanlılar tez-tez bir yerə cəm olub vaxt keçirməyi xoşlayırıq. Belə yığıncaqlar üçün heç də bir bəhanə axtarmaq lazım gəlmir, çünki qonaqpərvərlik sərhəd tanımır. Özümüz üçün Azərbaycan abu-havası yaradırıq, mahnılarımızı oxuyuruq, çalıb oynayırıq, gözümüzün qurdunu öldürmək üçün kabab çəkirik, amma manqaldan qalxan tüstünün qoxusu belə bizə o doğmalığı hiss etdirə bilmir, çünki torpaq o torpaq deyil.

DİASPORA

DÜNYA AZƏRBAYCANLILARI adını daşımaq nə qədər məgrur səslənsə də, məsuliyyəti böyükdü. Mənə görə bu ada o qədər həssas yanaşmaq lazımdı ki, başını hər zaman dik tuta biləsən. Çox şükürlər olsun ki, bu adın əzəməti Vətənimizin əyilməz qürurudu. Dünyanın dörd bir yanında eşidilən azərbaycanlı adı və Azərbaycan sədası bizim diasporanın gücündən soraq verir. Diasporla İş üzrə Dövlət Komitəsi Amerikanın müxtəlif ştat və şəhərlərində fəaliyyət göstərən Azərbaycan icmalarının qarşılıqlı münasibət və əlaqəsi üçün böyük səy göstərir. Keçirdiyimiz bir neçə layihədə komitə həm təşkilati, həm də maddi tərəfdən köməyini bizdən əsirgəməyib. Vətənlə bizi sərhədlər ayırsa da, son mənzilimiz heç zaman qürbət ola bilməz.

VƏTƏN

Vətən mənim üçün tək torpaq deyil, həm də canlı bir varlıqdı. Vətən hər zərbədən qorumaq istədiyim varlığımdı. Əgər ona bir daş dəyəcəksə, qoy mənə dəysin. Hər zaman belə hiss etmişəm Vətəni. Qürbətdə isə bu hiss daha güclü olur. Qoy onun bütün yaraları mənim olsun, təki Vətənim ağrımasın. “Vətən mənim üçün nə edib?” deyənlərə qarşı təəccüb qarışıq bir qıcıqlıq hiss edirəm. Ay bu sualı verən zavallı, bəs sən Vətən üçün nə etmisən? Bu haqda düşünməyə vaxtın olubmu???

QADIN GÜLƏRSƏ

Rubrikanıza etdiyiniz dəvətə, səmimi söhbətə görə qəzetinizə minnətdarlığımı bildirirəm. Dahi Cavid: “Sürüklənən bəşəriyyət qadınla yüksələcək” sözlərini heç də elə belədən deməyib. Qadın güclü varlıq olmasa idi, tarixdə nə matriarxat dövrü olardı, nə qadın dövlət başçısı, nə də cəngavər qadın. Bütün bunlar tarixin daşlaşmış səhifələridi. Zənnimcə nə qədər çox qadın ölkə başçısı olarsa, aqressiya yox olar, müharibələrin sayı azalar. Qadın ailənin qoruyucusudursa, onun bu xüsusiyyəti hər yerdə özünü göstərəcək. Rəhbər qadın ən azından övladını düşünüb müharibə fikrindən qaçar. Bu, mənim düşüncəmdi. Kolumbiyadan violonçeldə çalan bir rəfiqəm var. Bir dəfə atası dedi ki, Kolumbiyada xeyli ştat var – bütün ştatlar patriarxat, yalnız ikisi matriarxatdı, məhz həmin iki ştat ölkədə daha firavan və rahat yaşayır. Deməli ki, o ştatlarda qadın həmişə gülür. Həmin gülüşü bütün qadınlara arzu edirəm.

SON SÖZ

Müsahibə əsnasında bildim ki, söhbətimizdən üç gün sonra Nərgiz xanım Bakıya gəlir. Düzü təəccübləndim ki, pandemiyanın tüğyan edən bir vaxtında Amerikadan Azərbaycana necə gələcək. Amma gördüm ki, pandemiya da Vətən sevgisinin qarşısında acizdi. Nərgiz Əliyarovanın dörd ölkədən keçərək Vətənə gəlməsi bunun bariz sübutu deyilmi? Belə övladları olan Vətənin Azərbaycan və Azərbaycanlılar adı ilə öyünməyə haqqı var.

Tamilla TEYMURQIZI

Azad Azərbaycan.- 2020.- 6 avqust.- S.4.