Jurnalist içində ən çox haqq-ədalət gəzdirən insandı

Nədənsə, başlanğıcına rəvac vermək istədiyim iş məni hər zaman gözlədib. Artıq buna adət etdiyimdən, bir növ alışqanlıq da yaranıb məndə. İmza atmaq istədiyim bu rubrikanı da nə az, nə çox ilin əvvəlindən gözləməli oldum. Bir neçə səbəb oldu ki, onların da xırdalıqlarına varmaq istəmirəm. Lakin əsas səbəb yeni rubrikanın ilk müsahibini tapmaq oldu. Tapmaq deyəndə ki, əslində bir qələm əhli üçün ətrafında olan həmkarı ilə qabaq-qənşər oturub söhbətləşmək çətin deyil. Lakin əgər söhbət bir başlanğıcdan gedirsə, bu, ilk addım qədər çətindi. Çətin deyib gözlədiyim ilk həmkar müsahibimlə görüşmək üçün vədələşdikdən sonra Balzakın bir kəlamını xatırladım: “Gözləyə bilənə hər şey vaxtında gəlir”. Bunu deyib özlüyümdə yeni rubrikamıza uğurlar arzuladım.

Onunla tanışlığımız uzaq zaman kəsiyinə söykənir. Hər ikimiz dövlət televiziyasının həm əməkdaşı, həm bir ictimai fəalı kimi eyni məkanda hər gün rastlaşsaq da, uzun illər idi üz-üzə gəlmirdik. Və onu yeni rubrikamın ilk qonağı kimi görmək istədiyimi bildirəndə, aldığım: “məmnuniyyətlə” cavabı ötən illərin səmimiyyətini xatırlatdı mənə. Oxuculara təqdim etdiyimiz yeni “Həmkar” rubrikasının ilk qonağı Əməkdar jurnalist, teletənqidçi, Jurnalistikanın İnkişafına Yardım Fondunun sədri, “AZLEKS” elektron lüğətlər toplusunun baş redaktoru, filologiya elmləri doktoru, professor Qulu Məhərrəmli ilə maraqlı söhbətin yol yoldaşı olduq.

BAŞLANĞIC

Zəngilan rayonunun Babaylı kəndində 1954-cü ildə payızın son ayında bu dünyaya gəlmişəm. 1972-ci ildə Şuşada internat məktəbini, 1978-ci ildə indiki Bakı Dövlət Universitetinin Jurnalistika fakültəsini bitirmişəm. Təyinatla Azərbaycan televiziyasına gələrək, burada otuz ilə yaxın məhsuldar bir yaradıcılıq dövrü yaşadım. Reportyor kimi gəldiyim dövlət televiziyasında proqram rəhbəri, baş redaktor vəzifəsinədək bir yol keçməyə müvəffəq oldum. Peşəmlə yanaşı elmi fəaliyyət də mənimlə qoşa addımlayıb. 1989-cu ildə namizədlik, daha sonra 2004-cü ildə doktorluq dissertasiyalarını müdafiə etdim. 2007-ci ildə Dövlət televiziyasını tərk etsəm də, efirə olan bağlılıq mənim alın yazımdı. Bir neçə il Xəzər TV-də “Dost məclisi” və “Gündəm” proqramlarına aparıcılıq etdim. Daha sonra Ayna TV-nin “Aynada” verilişinin iştirakçılarından biri kimi tamaşaçılarla görüşdüm, Günaz TV-də “Mətbuat aynasında” proqramında aparıcı oldum. Sonda Pressklub TV adlı Youtub kanalı açaraq hazırda ora rəhbərlik edirəm, araşdırmalar, tədqiqatlar davam edir. Bakı Dövlət Universitetinin Jurnalistika fakültəsinin “Televiziya və radio jurnalistikası” kafedrasının professoruyam. Jurnalistikanın İnkişafına Yardım Fondunun sədri, “AZLEKS” elektron lüğətlər toplusunun baş redaktoru kimi vəzifələri də bioqrafiyama əlavə edəndə, düşünürəm ki, bu günə qədər hədər ömür yaşamamışam.

OCAQ

Sosial mənşə etibarilə sovet dövrünün kəndli ailəsində anadan olmuşam. Atam Məmmədqulu Məhərrəmovu güclə xatırlayıram, çünki onu itirəndə altı yaşım vardı. Lakin sonralar onun hərbi biletinə baxanda və biləndə ki, Stalinqradda döyüşüb atamla fəxr etsəm də, təəssüf ki, bunu özünə demək imkanım olmayıb. Əmilərim də Berlinə qədər döyüş yolu keçib. Son illər dünyasını dəyişən anam Mirvari xanım sadə kəndli qızı olub. Anamı çox sevərdim. Onun güclü oxumaq arzusu olsa da, müharibə buna imkan verməyib. Lakin istəyi gerçəkləşməyən anam riyaziyyatı, hesabı gözəl bilirdi, qəzetləri hecalayıb oxuyardı, bəzən də mənə ucadan oxutdurardı. Radioya qulaq asmağı hədsiz sevərdi. Bütün sitatları radioda eşitdiklərindən gətirərdi, tövsiyələrini ordan edərdi. Çox iti yaddaşı vardı. Bəlkə də, radioya olan sevgimin təməli anamdan gəlir. Maarifpərvər olan Mirvari xanım təhsili vacib bilirdi. Məktəbdə pis oxumasaq da, anam daima bizə təhsilin gücünü hiss etdirib. Biz dörd qardaş da anamızın bu istəyini ürəyində qoymadıq. İkimiz ali, ikimiz orta-ixtisas təhsilliyik. Anam hər zaman bizə baxıb fərəhlənərdi. Hiss edirdim ki, mənim cəmiyyətdəki mövqeyim onu qürurlandırır. Atasız dörd övlad böyüdən anamın el-obasından, ona əziz olan yuvasından didərgin düşüb bu həsrətlə dünyadan köç etməsi içimdə sızlayan və heç zaman sönməyəcək bir yanğıdı.

JURNALİST

Universitetə qəbul olandan sonra maddi çətinlik baxımından işləmək lazım gəldi və bir müddət neft sahəsində çalışdım. Lakin təhsildə yaranan çətinlik üzündən işdən ayrıldım və qaldım təqaüdün ümidinə. Maddı çətinliyim olsa da, tələbəliyim çox yaxşı keçib, o mənada ki, gözəl müəllimlərim olub. Nurəddin Babayev, Famil Mehdi, Şirməmməd Hüseynov, Tofiq Rüstəmov, Yalçın Əlizadə, Qulu Xəlilov kimi həm şəxsiyyət, həm də savadlı müəllimlərdən dərs almaq mənə nəsib olub. Artıq üçüncü kursda oxuyandan Teleradio Komitəsi ilə əlaqəm yarandı. Radioda əvvəl materiallarım getməyə başladı, daha sonra mənə böyük verilişlər həvalə olundu. Praktik təcrübəni televiziyanın “Xəbərlər” proqramında keçdiyimdən orada reportajlarım yer alırdı. Tale elə gətirdi ki, təyinatımın ünvanı da televiziya oldu. “Xəbərlər”də reportyor kimi çalışdıqdan az sonra “Təhsil “ redaksiyasına keçdim. Televiziya elə bir məkandı ki, orada yerində dayanıb saymaq olmur, təbii ki, işgüzar və peşəsini sevənlər üçün. Beynəlxalq həyat şöbəsi açılanda məni ora müdir təyin etdilər. O zaman 27 yaşlı bir gənc idim. O icmalları Seyfəddin Qəndilov, Murtuz Ələsgərov, Həmid Əliyev kimi ictimai xadimlər aparırdı. Hər gün gündəlik efirə çıxan verilişə məsul olmaqla, böyük bir məktəb keçdim. 1990-cı ildən sonra televiziyada mənim üçün həm sürətli inkişaf, həm də məhsuldar bir dövr başladı. Həmin zamanda müxtəlif illərdə televiziyaya rəhbərlik edən Məmməd Murad, Məmməd İsmayıl xəbər aparıcısı kimi efirin qapılarını üzümə açdı, Babək Hüseynoğlunun dövründə karyera yüksəlişlərim oldu. Şöbə müdiri, şərhçi, siyasi icmalçı, “Səhər” proqramının rəhbəri, baş redaktoru oldum. Və sonda elə bir məqam çatdı ki, zəhmətlə illərimi sərf etdiyim, mənə doğma məkanı tərk etməli oldum. İndi otuz illik bir zaman kəsiyindən geri boylananda, o prosesləri bir daha görürəm - hansı mərhələləri keçmişəm, kimlərli tanımışam... Yanımda olan, əlimdən tutan, kömək edən insanları həmişə ehtiramla xatırlayıram. Radioda çox zirək, qayğıkeş Məryəm Zöhrabova, demək olar ki, redaktənin incəliklərini öyrəndiyim, prinsipial, təmiz, dürüst bir insan olan Əhməd Xaspoladov unuda bilmədiyim insanlardı. Tələbəlik illərindən tanıdığım televiziyanın “Xəbərlər” proqramının baş redaktoru Ənvər Qafarlını necə xatırlamayasan? Burada qabiliyyəti olan jurnalistlərə o qədər həssas yanaşırdılar ki... Çox obyektiv insan idi, bizə etimad göstərib maraqlı mövzular verirdi. Yazdıqlarımızı yaşlı redaktorların redaktə etməyinə imkan vermirdi. Deyirdi ki, onlar sizi çərçivəyə salacaqlar. Ona görə yazılarımıza özü baxardı. O insanları unutmaq günah olar. Üstümdə həm əməkləri, həm da haqları var, hər zaman onları qiymətləndirirəm. Geriyə boylananda böyük zəhmət görürəm, ciddi çalışqanlıq, verilişlər, yuxusuz gecələr, uzun sürən montaj saatlarını görürəm. Səhər açılır, amma sən hələ də montaj otağındasan. Bunların hamısı olub və nə yaxşı ki olub. İnsan zəhmətini görəndə, düz yolda olduğunu anlayır. Hadisələr səni həyata, dəyərlərə bağlayır, sərbəst seçimini müəyyənləşdirir. Jurnalistika davamlı bir prosesdi velosiped sürmək kimi. Velosipedin hərəkəti dayanan kimi o mütləq aşacaq. Peşəsindən uzaqlaşan jurnalist kriteriyaları itirir, prinsiplərə, vərdişlərə yadırğayır. Jurnalistikada heç bir halda yorulmaq olmaz. Yoruldunsa, kənara çəkilməlisən, prinsiplərə gücün çatmırsa, dayanmalısan, özü də birdəfəlik. Dincimi alım, yenidən jurnalistikaya qayıdım kimi bir söhbət yoxdu. Jurnalistikanı kimlərinsə əlində vasitə hesab edənlər böyük yanlışlıq içindədi. Dünyada yeganə peşədi ki, ondan həqiqəti söyləmək tələb olunur. Jurnalistika ruhun vəziyyətidi, içində haqq-ədalət gəzdirən insandı jurnalist.

YOL

Həyatda seçdiyim peşə ilə kifayətlənmədim, çünki məni maraqlandıran elmi fəaliyyət adlı bir sahə də vardı. Diplom işimin rəhbəri mərhum Tofiq Rüstəmov mövzu ətrafındakı işimi çox bəyənmişdi və arzusunda idi ki, onu namizədlik dissertasiyası kimi genişləndirim. 1981-ci ildə “Tədris” redaksiyasında Azərbaycan dili ilə bağlı bir verilişimiz vardı. Aparıcıları indiki akademik Kamal Abdulla və Aydın Məmmədov idi. Aydın Məmmədov məsləhət gördü ki, mövzunu sənətşünaslıq yox, dil aspekti tərəfindən işləyim. Məsləhətə qulaq asdım, mənə kömək etdilər, mövzu Elmlər Akademiyasının Nəsimi adına Dilçilik İnstitutunda təsdiq edildi və 1989-cu ildə “Radiodramaturgiya dili” adlı namizədlik dissertasiyamı müdafiə etdim. Radioda görüntü yoxdu, hər şey dilin üstündə olduğu üçün bu, mənə çox maraqlı idi. Jurnalist fəaliyyətim daha çox televiziya ilə bağlı olduğundan 2004-cü ildə “Televiziya dili: funksiya və struktur” mövzusunda doktorluq işimi müdafiə etməklə, ona da borcumu ödədim. Müstəqil Azərbaycanda jurnalistika sahəsində ilk elmlər doktoruyam, Bakı Dövlət Universitetində Jurnalistika fakültəsinin “Teleradio jurnalistikası” fakültəsinin professoruyam. Tofiq Rüstəmov və Yalçın Əlizadədən sonra radionun tarixini yazmaq kimi bir məsuliyyətin altına girə bildim. Bir qədər də xırdalıqlara vararaq, arxivlərdə araşdırmalar apararaq, televiziyanın tarixini işləməyə nail oldum və bunu külliyat şəklində nəşr etdirdim. Araşdırmalar, tədqiqatlar davam edir. Həm jurnalistika, həm dilçilik sahələrinə daha çox fayda verməyə çalışıram. Çünki bunlar vacib və cəmiyyəti irəli aparan sahələrdir. İndi mənim üçün praktik jurnalistika və tədris ən əsasdı. Bu iki sahənin ciddi problemləri var, onların həllində bu və ya başqa formada yardımçı olmağı vacib bilirəm.

MEDİA

Etiraf edirəm ki, Azərbaycan jurnalistikasından razı deyiləm. Bizim jurnalistikanın prinsipləri, qızıl qaydaları var. Dövlət televiziyasının müəyyən çərçivə daxilində olmasına baxmayaraq, orada işlədiyim müddətdə bunlara əməl etməyə çalışmışam. Jurnalistikanı xidmətçi kimi göstərəndə o, faciəyə çevrilir. O jurnalistika ki, cəmiyyətə xidmət edir, bax, onda onun gözəl abu-havasını hiss edirsən. Jurnalistikanın ən başlıca prinsipi cəmiyyəti məlumatlandırmaq və ona həqiqəti söyləməkdir. Bu baxımdan bizim jurnalistika öz missiyasını düzgün yerinə yetirə bilirmi? Elə bir televiziya verilişi varmı ki, 80-90 faiz tamaşaçını öz ətrafına cəm edə bilsin? Mən sırf verilişləri nəzərdə tuturam, sosial layihələri yox. Lakin son iki ildə mediada müəyyən proseslər gedir, onu klassik məcraya qaytarmaq cəhdləri hiss olunur. 90-cı illərin ortalarında yaxşı jurnalistika vardı. Hazırda çox təzadlı bir hal müşahidə olunmaqdadı. Dövlət mediaya maddi dəstək göstərdikcə, o, iflic vəziyyətinə düşüb. Sanki qeyri-peşəkarlıq, bacarıqsızlıq, daxili senzura birləşərək, bugünkü medianı axsadır. Elə bil mediamız gözüqıpıq, qorxaq olub. Tənqid yazmır, istisna hallarda yazdığı tənqid qərəzli olur, insanların şəxsi həyatına müdaxilə edir. Bütün bunlar yolverilməzdi. Peşəkar jurnalistdə qərəz olmamalıdı. Qərəzli jurnalist varsa, deməli, tərəzinin bir gözü əyilib. Haqqın yanında olmağı, maarifləndirməyi, keçilən yollara işıq salmağı, nöqsanları tənqid etməyi bacaran media dövlətin aparıcı qüvvələrindəndi. Niyə jurnalistika ictimai əhəmiyyəti olan hadisələri işıqlandırır? Çünki o hadisələr dövlətin, cəmiyyətin, insanların həyatıdı. Bu sualı bütün jurnalistlər özünə versə idi, məişət xəbərləri bu qədər çoxalmazdı. İndi sual edirəm: - Belə xəbərlərlə jurnalistikanı yaşatmaq olar? Qeyri-peşəkarlıq, daxili azadlığın, sərbəstliyin, müstəqilliyin olmaması, KİV-in iqtisadi bazasının güvənsizliyi bu gün Azərbaycan mediası üçün ciddi problemlərdi. Bəzən eşidirəm deyirlər ki, niyə senzura yoxdu? Mətbuatda heç bir senzura ola bilməz. Senzura redaktorun içində olmalıdı. Peşəkar redaktor yazıya baxan kimi onun xeyrindən çox ziyanını görüb qəzet səhifəsinə və ya sayta yerləşdirmirsə, bu, senzura deyil. Bəs niyə insanlar senzuranın tərəfdarıdı? Etik normaların pozulduğuna, insanların şəxsi həyatına müdaxiləyə, təhqirə görə. Medianın dayanıqlığında KİV haqqında qanun və bir də etik tənzimlənmə var. Qanun bizə ədaləti təlqin edə bilmir, lakin etik tənzimlənmə deyir ki, sən bu məsələyə vicdan və ədalətlə yanaşmalısan. Senzura mətbuatı və söz azadlığıını məhdudlaşdırmağa yönəldir ki, bunu da 1998-ci ildə Heydər Əliyev götürdü. Nəticədə mediaya yüksək dərəcədə ağıllı, şüurlu jurnalist gəldi və etik qaydaların gözlənilməsi öz yerini tapdı. Bütün bunlar yazdığım dərsliklərdə öz əksini tapıb, tələbələrə, treninq və təlimlərdə iştirak edən gənclərə də aşılayıram.Təəssuf ki, bunları bilməyən repotyor, gənc jurnalist ağına-bozuna baxmadan sensasiya xatirinə istədiyini yazır, çap edir və əks nəticə alınır.

HƏMKAR

Qələmlə mənim istəyim həmişə qarşılıqlı olub. 7-8-ci siniflərdə “Şuşa” qəzetinə məqalələr yazırdım. İlk yazım məktəbimizin kitabxanası haqqında idi. Oradakı kitabların böyük qismini mütaliə etmişdim. Müəllimlər birinin tapşırılan kitabı oxuyub-oxumadığını mənim verdiyim suallardan bilərdi. İdmanı çox sevirdim, o haqda da yazırdım. İdman müəllimim mənim prokuror olmağımı istəyirdi. Deyirdi ki, sən idmançı ola bilməzsən, çünki içində ədalət hissi çoxdu. Biri ilə güləşərkən hiss edəndə ki, kürəyimi yerə vurmaq üçün çox cəhd edir, onun əzabını qəbul edə bilmirdim, istəmirdim ki, arzusu ürəyində qalsın.Birini yıxaraq qalib olmaq kimi bir məqsəd güdməmişəm. Uşaqlıqdan təbiətimdə dalaşqanlıq vardı deyə, güləşin fəndləri mənim üçün bir məktəb idi. Diqqət mərkəzimdə isə qələm, yazı-pozu əsas yer tuturdu. Qəzetdə məqalələrim çıxanda ona müqəddəs kimi baxırdım, çünki orda adım vardı, imzam vardı, əbədilik vardı. Məni ən çox cəlb edən də bu əbədilik idi. Lakin düşünürəm ki, mən yaxşı cərrah, istintaqçı da ola bilərdim, amma nə yaxşı ki olmadım, çünki o sahədə ədalətsizlik çoxdu. Yazıda isə bir sənsən, bir qə qələmin. İstəyəndə yazırsan, istəməyəndə yazmırsan, sifrariş yerinə yetirmirsən. Əfsus ki, indi babat bir jurnalist haqqın yanından ötüb nahaq yaza bilir. Mən bunu qəbul edə bilmirəm, çünki həmişə həqiqəti deməyə çalışmışam, alınmayanda gücüm susmağa çatıb. Fəaliyyətimin bir qolu təhsillə bağlı olduğundan gənclərlə daima ünsiyyətdəyəm. Gənclərlə problem bütün dövrlərdə olub. Üç min illik tarixi olan Misir ehramlarının kitabələrində yazılıb ki, gənclər xarab olub, çox korlanıb, bizim gəncliyimizə bənzəmir. Yeni gənclik yeni dalğa, yeni enerji ilə gəlir və onların istəklərinə normal baxmaq, tələblərinə anlayışlı yanaşmaq lazımdı. Təbii ki, dağıdıcı deyil, kreativ beyni məhsul istehsal edən gəncliyi nəzərdə tuturam. Bu gəncliyin yolunu düzgün məcraya yönəldəndə, o millətin gələcəyinə çevrilir. Əgər yüz gəncin içində beş nəfəri sağlam düşüncəli olarsa, deməli, milləti irəli aparan onlar olacaq. Ona görə də bu günün gəncləri ilə dialoqa girmək, dediklərini götür-qoy etmək, anlamaq lazımdı. Etiraf edim ki, razı qaldığım gənclər çoxdu və bu da sevindiricidi. Keçdiyim həyat yoluna nəzər salanda düşünürəm ki, hədər ömür yaşamamışam. Bütün bunlara rəğmən illərdi özümü itkisi olan adam kimi hiss edirəm. Nə doğulduğum Zəngilan var, nə də mənə çox əziz məkan olan Şuşa. Həyatımın ən ağır günlərindən biri Şuşanın süqutudu. Təkcə ona görə yox ki, o, Qarabağın bir parçasıdı, Şuşa mənim uşaqlığımın xatirə beşiyidi. Gecə xəbərlərində Müdafiə Nazirliyinin Şuşa ilə bağlı məlumatını oxuyub, rahat evə gedən mən, ertəsi günü böyük bir tarixin şahidi, yadellilərə sinə gərən qədim torpağın işğal olunduğunu eşidəndə, sözlə ifadə edilməyəcək hiss keçirdim. Hər gecə Zəngilan və Şuşa ilə bağlı filmə baxıram. İşğaldan sonra oraları görmək arzum çox güclüdü. Parlaq xatirələrim yada düşdükcə, əlimin oralara çatmamağı, yurdundan, ev-eşiyindən didərgin düşən qohumları bir qərib kimi görmək ürəyimi ağrıdır. Lakin içimdəki ümid çox böyükdü, xüsusilə indi. İnanıram ki, bir gün o çəkilən çaxmaq, açılan atəş çox şeyi həll edəcək. Ölkə başçısının düşmən tərəfin rəhbərliyinə: “Gəl bizimlə təkbətək vuruş, təkbətək, baxaq görək bunun axırı nə olacaq” deyə səslənməsi Qarabağ müharibəsinin ağılla, düşünülmüş şəkildə labüdlüyünə işarədi. Uzun illərdi davam edən bu münaqişənin sonu mütləqdi və onun yaxın zamanda öz həllini tapacağına inam var. Əhməd bəy Ağaoğlu Həsən bəy Zərdabinin dəfnində belə bir çıxış edib: “Ey ali-zat, sən o dünyaya gedərsən, o dünyada bizim babalarımızı görəndə, onların yaxasından yapışıb soruşarsan ki, bu nə Vətəndi bizim üçün qoyub getmisiz?” Elə etməliyik ki, gələcək nəsil də bizim yaxamızdan yapışıb: “Bu nə parçalanmış Vətəndi qoyub getmisiz” deməsin. Bu problemi onların çiyinlərinə yükləməyə haqqımız yoxdu. Ailə tərbiyəsi, şəcərəsi, nəslin performansı deyilən bir anlayış var ki, bu, biz azərbaycanlılar üçün daha xarakterikdi. İki qızım var – böyüyü pediator, kiçiyi tərcüməçidi. Əxz etdiklərimi onlara vermişəm deyə bilərəm. Onların tərbiyəsi də, ictimai düşüncəsi də kökdən gəlir. Hərdən qızların bəzi davranışlarında elə məqamlar görürəm ki, bunları onlara heç deməmişəm. Bunu bir dəfə soruşanda kiçik qızım dedi ki, sənin bir vaxtlar etdiyini indi oxşar situasiyada biz edirik. Bəzən uşaqlar gerçək nümunələrdən tərbiyə alır. Böyük nəvəmin içindəki ədalət hissini görəndə, sanki özümü görürəm və bu məni çox fərəhləndirir. Zənnimcə həmkar olan həyat yoldaşımla onlara verdiklərimizlə, özlərinin də həyatdan görüb-götürdükləri sayəsində xeyli irəli gedə biliblər. Bu da həyatda qazandığım ən dəyərli sərvətimdi.

VƏTƏN

Vətənin dərdləri ilə yaşaya bilirsənsə, deməli, o sənin Vətənindi. Heç uzağa getməyək, ötən ay sərhəddə yaşanan bir problem xalqı ayağa qaldırdı. Əgər əlin Vətənin nəbzi üzərindədisə, onu hər zaman hiss edəcəksən. Övladlarımızı da, gənclərimizi də Vətənin dərdləri ilə yaşamaq hissilə yetişdirməliyik. Bax, onda Vətən həmişə var olar.

P.S. Həyatda ilkləri hər zaman həyəcanla yaşamışam. Bu dəfə isə həyəcan ikiqat oldu, çünki müsahibim mənim üçün ən əvvəl həmkar idi. Həm tanıdığım, həm tanımadığım, üstəlik də mükəmməl bir həmkar. Vaxtın necə keçdiyini hiss etməsəm də, deyəsən suallarla onu yormuşdum. Buna rəğmən xoş ovqat, yeni uğurlar və səmimi arzularla ilk həmkar müsahibimlə sağollaşdıq və eyni yolda yürüsək də, hərə öz səmtinə tərəf üz tutdu.

Tamilla TEYMURQIZI

Azad Azərbaycan.- 2020.-20 avqust.- S.6