Şəkərəm, bir ömür sürdüm…

 

(Şair, dramaturq, jurnalist, publisist Şəkər Aslan haqqında düşüncələrim)

 

Bizi yaxşı-yaxşı yandırsın deyə,

 

Ölüm də ən yaxşı dostları seçir.

 

Şəkər ASLAN

 

Xalq şairi Nəriman Həsənzadənin, Azərbaycan Yazıçılar Birliyindəki Natəvan klubunda Şəkər Aslanın 80 illik yubileyindəki çıxışından: “Şəkər Aslan 22 ildir, xoşbəxt şair ömrünü yaşayır. Dərc olunur, mahnıları səsləndirilir, yubileyləri, xatirə gecələri keçirilir…”

 

Hörmətli Şəkər Aslan!

 

Sizi ürəkdən salamlayıram. Sizə vəd etdiyim kimi, “Dəniz sahilində yaşayıram” şeirlər kitabınızı bir də oxudum. Kitab uşaqlığınızdan həyatınızla bağlı olan doğma torpağa, dənizə, gözəl Lənkəran təbiətinə elə bir məhəbbətlə doludur ki, bunu duymamaq, görməmək mümkün deyil. Şeirlərdə kalorit, insanı mütəssir edən poetik ahəng yaxşı alınıb.

Mən Lənkəranın gözəlliyinə və füsunkarlığına sizin şeirləriniz vasitəsilə vurğunam, onun təbii sərvətlərinə heyrət edirəm və düşünürəm ki, buradakı şeiriyyət bu qəribə diyar haqqında daha təsirli və daha gözəl söz demək üçün şairləri özünə cəlb edir. Sizin üçün isə Lənkəran mövzusu bitib-tükənməzdir.

Sizə şeiriyyət yolunda yeni uğurlar, mənəvi sağlamlıq, yeni axtarışlar arzulayıram. Məni xatırlayan bütün lənkəranlı dostlarıma salamlarımı yetirin.

 

Sizin Nikolay Tixonov

26 sentyabr 1977-ci il

 

İyunun 12- də şair-dramaturq, jurnalist, publisist Şəkər Aslanın dünyasını dəyişməsindən 25 il ötdü. 25 il əvvəl haqqında xatirələrimi yazanda hansı hissləri keçirmişdimsə, indi də həmin ovqatdayam. Xatirələrimi qələmə alanda nədənsə Şəkər Aslanın ömrünün son günləri gəlir gözlərim önünə…

1995- ci ildə baharın öz yerini yaya verməyinə düz on gün qalmış qəlbimizə soyuq və qəmli bir qar yağdı. İliyimizə qədər bizi donduran, sarsıntıdan nitqimizi qurudan bir qar…

Hələ Xəlil Rza yaramız qaysaqlanmamışdı, Hüseyn Arif haqqında yeni xatirələr yazmaq barədə düşünürdü. Nə qədər arzuları, planları vardı. Yaşamaqdan, həyatdan, yaxşılardan, yaxşılıqlardan zövq alan adama da ölüm qıyarmı?.. Günortaya qədər başım iş-gücə qarışdığından zəng vura bilmədim onlara. Onlardan da görünməyən iş – mənimlə bu vaxtadək maraqlanmayıblar. Saat üçdən keçir. Nömrəni yığıram. Sonbeşik – Lənkəran Dövlət Universitetinin tələbəsi Aytelin kədərli səsini ömrüm boyu unuda bilməyəcəyəm… Heç nə danışa bilmir. Dəstəyi anasına verir. Anası Gülarə xanım da beləcə. Dili söz tutmur. Nigarançılığım artır. Şəkər müəllimin ağır xəstə olduğunu söyləyir.

- Bu dəqiqə gəlirəm, - deyə bildirirəm.

- Yox, gəlmə, həkimlərdən başqa heç kimi yanına qoymur, - deyir.

- Bəs həkimlər nə deyir?

- Ağırdır vəziyyəti…

- Axı, soyuqdəymədən vəziyyət belə ağırlaşa bilərmi?

- …

Hövsələm daralır. Dünya başıma fırlanır. Şəkər müəllimi ən əziz adamı kimi sevən qayınanam israr edir ki, gedim kişinin özünü görüm, şad xəbərlə evə qayıdım. Elə bil basaratım bağlanıb. Gülarə xanımın sözünü əsas götürüb getməyə can atmıram. Həmişə oturuşunda-duruşunda səliqə-səhman gördüyüm Şəkər müəllimi yataqda görmək mənə ağırdı. Axşama kimi birtəhər dözürəm. Tez-tez narahat etməyə ürəyim gəlmir. Əlim əsə-əsə nömrəni yığıram. Gülarə xanımın səsi bayaqkından fərqlənir.

- Bir az yaxşıdır, - deyir.

Rahat nəfəs alıb tanıdığım həkimlərə zəng vururam. Hamı məni sakitləşdirib arxayın edir ki, heç nə olmaz.

Səhər açılan kimi yenə onlara zəng vururam. Aman Allah, dəstəyt götürən yoxdur…

Bəzən fikirləşirik, insan ömründə bir ay, bir gün, bir saat nədir ki?.. Amma elə anlar olurmuş ki, dəqiqə qədər insan ömrünün uzanması lazım olurmuş. Ürəyi bircə saat vədə xilaf çıxmasaydı, mən çatacaqdım, üç saat dözsəydi, Bakıdan sevimli Ayseli, bir gün dözsəydi. Kiyevdən ciyərparası Qaya gəlib çatacaqdı…

“Kənddə dəfn olunmalıdır. Anasının yanında” – ağsaqqalların qərarı belədir. Kənddən gəldiyi ikicə gün idi. Onu da əcəllə çarpışmada… Lənkəranda idim. Ayın beşində işə getmişdim. Mayın 28-də bizə gəlişinin xoş təsirindən danışdı. Dedim, videokasetə baxmışıq, gözəl danışmısınız. Dedi ki, bilirsən də, bir yaxşı çıxışım da alim Sultanağa Əhədovdur. Xəlil Rzayla görüşümüzdə çəkilib. Onu da al, birləşdir, sağlıq olsun, mənim haqqımda bir şey hazırlasan, sənə lazım olar. Bir kaset də şair Ziyafətdədir. Füzulinin 500 illiyinə həsr olunmuş poeziya axşamı onun evində təşkil olunmuşdu. Tədbiri mən aparırdım.

Əhval-ruhiyyəsi son vaxtlar gördüyümdən çox yaxşı idi. Dedi, təkcə Ayseldən nigaranam, universitet (BDU) diplomunu bu gün-sabah alır, Tibb Universitetinin isə hələ üçüncü kursunu bitirir. Oranı da bitirsəydi, dərdim olmazdı. (Aysel BDU-nun III kursunda oxuyanda Azərbaycanda ilk dəfə test sistemi tətbiq olundu. Aysel də özünü sınamaq üçün sənədlərini Tibb Universitetinə vermişdi. Uşaqlıqdan həkim olmaq arzusunda olan Aysel ən yüksək balla Tibb Universitetinin müalicə-profilaktika fakültəsinə daxil olmuşdu.) Əlavə etdi ki, yaxşı ki, sən Bakıda olursan. Hər adamı qız uşağının yanına göndərə bilmirəm. Qayadan nigarançılığım yoxdur. Aspiranturanı gələn il bitirəcək. İşi də pis deyil. Bizə ehtiyacı yoxdur. Yayda gələcək. Razı salıb evləndirə bilsəydik, arzuma çatardım. Anası da qayınana olmağa tələsir. Aytel də ki, bizimlədir. Lənkəranda universitetin açılması çox yerinə düşdü. Bakıda oxusaydı, çatdırmaq olmazdı.

Sonra bir şeir oxudu:

Hər vaxtın öz dərdi varmış,

İndi bildim, indi bildim.

Sayı yüz yox, iki yüz yox,

Mindi bildim, mindi bildim.

Bu fələyin fikri nəymiş?

Bizi bükmüş, bizi əymiş…

Fəryad edə içimdəymiş,

Dindi bildim, endi bildim.

Şəkərəm, bir ömür sürdüm,

Misralardan çələng hördüm…

Dost-düşməni seçdim, gördüm,

Kimdi bildim, kimdi bildim.

Bu onun mənə oxuduğu və yazdığı son şeir olacaqmış.

“Söz” jurnalını Bakıdan yoldaşım sabah göndərməliydi… Dedi, məhərrəmlikdir, kəndə gedib Aşura günü ehsan verməliyəm, jurnala görə qalmışam.

Jurnal əslində aprel ayından hazır idi. Maliyyə çətinliyi ilə əlaqədar üz qabığı üçün kağız tapmadığımıza görə adi kağızda çap etdirmişdik.

Bu da Şəkər müəllimi bərk narazı saldı. Onu qınamalı deyildi. Kağızın növündən tutmuş, hərflərə qədər hər şey dəyişmişdi. Yoldaşım Şəkər müəllimə olan böyük ehtiramı naminə onun istədiyi təbaşirli kağızdan tapıb öz vəsaiti hesabına jurnalın üz qabığını təzədən çap etdirdi. Və indi həmişə deyir ki, əgər Şəkər müəllimin arzusunu yerinə yetirməsəydim, özümü ömrüm boyu bağışlamazdım.

Jurnalları makinaçımız, Şəkər müəllimin xətrini çox istədiyi Təranə apardı. Təranə deyir ki, onu kabinetdə gözləməyə səbri çatmamış, çıxıb pilləkəndə gözləyirmiş. Əlinə alan kimi sevincək – bax bu oldu jurnal – deyibmiş.

Axşam bizə kənddəki evindən zəng vurdu. Dedi, eynəyim işdə qalıb. Nə yaza bilirəm, nə oxuya. Və kəndə gedəndə maşında dəniz tərəfdə oturubmuş. Küləkli havada pəncərə açıq olduğundan bərk soyuqladığını da dedi.

Kənd telefonları yaxşı işləmədiyindən orda qaldıqları müddətdə zəngləşmədik. Şəhərə qayıdan kimi Gülarə xanım bizə zəng vurdu. Kənd məscidinə mənim üçün nəzir qoyduğunu söylədi. Sonra Şəkər müəllimə verdi dəstəyi. Kənddə qaldığı üç günü ömründən saymırdı. Dedi, həm temperatur məni dilxor etdi, həm eynəyi unutmağım məni kor qoydu. Jurnala görə mənə də, yoldaşıma da təşəkkürünü bildirdi. Gələn saylar üçün maliyyə çətinliyini özümüz aradan qaldırmalıyıq, dedi. Ertəsi gün şənbə idi. Zəng vurub dedi ki, birinci gün işdə ol, maaş alacağıq.

Axşam televiziyada hansısa veriliş gedirdi. Nəsə təsirlənib zəng vurdum. Adətim idi, yaxşı nə vardısa, ona çatdırmalıydım. Səsi yorğun idi. Zəngimə utandım ki, deyəsən, yuxudan elədim. Və bu bizim son söhbətimiz oldu.

Ertəsi gün Gülarə xanımın təkidlərinə baxmayaraq onlara getdim. Həyətdəki kişilərin qəmli baxışlarından hər şey aydın oldu mənə… Üçüncü mərtəbəyə qalxıram. Dünya başıma fırlanır. Ömrü boyu uzaqlaşa bilmədiyi Boladiyə aparacaqlar. Dəfn səhər saat on birdədir. Evimizə qayıdırdım. Yaxın dostu həkim-stomatoloq Mirsayad Babayevə zəng vururam. Əhval-ruhiyyəsini bəd xəbərlə zəhərləyirəm… Səhər də açılmaq bilməzmiş. Başıma yığışanların danlaqlarına baxmayaraq dəfnə getmirəm. Ölümlə, torpağa tapşırmaqla barışmaq istəmirəm. Oturub Bakıdakı dost-tanışlarına zəng vururam. Heç nə məni ovundurmur. Ölümün adiləşdiyi, hər gün şəhid verdiyimiz bir vaxtda Şəkər müəllimin itkisinə heç cür təsəlli tapmıram. Həmin gün qonşu gəlin danışırdı ki, göydə bir işıq ildırım kimi çaxıb getdi. Mən dedim, təyyarədir, işığını söndürdü. Qayınanam dedi ki, ulduz axdı. Heç vaxt belə parıltılı ulduz görməmişdim. Səhər eşitdik, Şəkər Aslan dünyadan köçüb. İş yoldaşım Ceyran Bayramova zəng vurdu ki, şəhərə çıxmışdım, elə bil gözümə heç kim görünmür, hər yer bomboş idi…

Axşam Lənkəran televiziyası ilə dəfn mərasiminin lent yazısına baxırıq. Dəfn komissiyasının sədri Yaşar Rzayev sözü şəhər İcra Hakimiyyətinin başçısı Dilruba Camalovaya verir. Dilruba xanım Şəkər müəllim haqqında xatirələrini söyləyir, onun Lənkəran üçün çox iş gördüyünü deyir. Əlavə edir ki, biz Şəkər Aslanı çox tez itirdik. O, bizimləydi, yer üzünün incisiydi, indi dünyasını dəyişir, torpağın incisi artır… Hər gün kəndə hüzn məclisinə gedirik. Ayselin dediyi kimi, özümüzü ona layiq aparmağa çalışırıq. Elə bilirik, kişi məclisindədir, hər hərəkətimizi görür… Bir göz qırpımında qırx gün tamam olur. İyul ayının iyirmi ikisidir. Təsadüfdür, yoxsa zərurət, deyə bilmərəm, düz iyirmi beş il Lənkəranda mətbuatda başçılıq edən (iyirmi iki il qəzet, üç il jurnal) Şəkər müəllimin qırxı Milli Mətbuat günümüzə düşməliymiş. Dilruba müəllimə jurnalistləri qəbul edib təbrikdən sonra Şəkər müəllimin məzarı üstünə yollanırıq. Qırxa şairin dostlarından Vahid Əziz, Fikrət Sadıq, Ələkbər Salahzadə də gəliblər. Ürək sözlərini söyləyirlər.

 

***

 

Orta məktəbi bitirib, onun zəmanətiylə ADU-nun (BDU) jurnalistika fakültəsinə qəbul olunmuşam. Tale elə gətirib qayıdıb onunla işləməli olmuşam. On il “Lənkəran” qəzetində, sonra “Söz” jurnalında birgə çalışmışıq və deyərdim ki, bu gün də birgə çalışırıq. Ondan əxz etdiklərim köməyimə gəlir. Hətta onu sevməyən iş yoldaşlarım da qeyd edir ki, Şəkər Aslan qədər işgüzar, prinsipial, məsuliyyətli və qayğıkeş ikinci bir redaktor tanımırlar. İstedadsıza qarşı amansızdı. İstedadlı bir səs görən kimi o adamı arayıb-axtarardı. Çox şahidi olmuşam, üzünü görmədiyi müəllifin üç-dörd bəndlik şeirində bir uğurlu misra görsəydi, həmin şeiri hazırlar, çox vaxt həmin müəllifə uğurlu yol da yazardı. Bəs niyə sevimli, doğma qəzetindən uzaqlaşdırıldı? Canından artıq sevdiyi işindən. Bu elə-belə gəlişigözəl söz deyil. Sözün həqiqi mənasında işini, qəzetçiliyi canından artıq sevirdi. Tanıyanlar bilirlər onun zahiri görkəmi, yüksək mədəniyyəti, intellektual səviyyəsi hər bir insana örnək olan xüsusiyyətlərdəndi.

Şəkər müəllimi qəzetdən uzaqlaşdırandan sonra mən də etiraz səsimi qaldırdım. Döymədiyim qapı qalmadı. Məni xoş sözlə yola salır, Şəkər müəllimin isə işindən xəbər yox idi. “Müxalifət” qəzetində “Demokratiya budurmu” adlı yazıyla çıxış etdim. Yazını çətinliklə dərc etdirdim. Redaktor etiraz edib deyəndə ki, bu bizim əleyhimizədir, mümkün olan iş deyil, sual verdim ki, bəs niyə “Müxalifət”siniz? Dedi, hakimiyyətə gələnə kimi müxalifətdəydik. İndi isə… Əslində o yazıda kiminsə xətrinə dəyməli bir şey yox idi. Sadəcə olaraq həqiqəti yazmışdım. Yazı belə qurtarırdı: “Yaponlardan soruşurlar: - Sizi niyə bütün dünya ağıllı, sivil xalq kimi qəbul edir? Cavab verirlər: - Çünki bizdə hər kəs öz yerindədir. Bizdə isə məhz öz yerində olan kadrları dəyişirlər”.

Bu yazıya görə Şəkər müəllim məni xeyli danladı. Dedi, ailəli adamsan, niyə başını ağrıdırsan? Əvvəl-axır mənə bir iş verəcəklər. Amma sonralar həm ciddi, həm zarafatla deyərdi ki, qurd ürəyi yeyibmişsən. Bir də “Müxalifət”in yeganə demokratik ruhlu yazısı elə səninki oldu. Yazının mahiyyətini anlayanlar Şəkər müəllimi də, məni də alqışlayırdılar.

O vaxtkı icra hakimiyyətinin başçısı və müavini etiraf edirdilər ki, Şəkər müəllimi dəyişməklə heç nə dəyişmədi. Deyirdilər, çalışacağıq, ona elə iş verək, əvvəlkindən də yaxşı olsun. Mən də xatırladırdım, vaxt keçir. Böyük Firdovsinin də qiyməti veriləndə cənazəsi şəhərin o biri qapısından çıxarılırmış. Nəhayət, iş tapıldı Şəkər Aslan üçün.

1992-ci ildə Prezident Administrasiyasına jurnal təsis olundu. Jurnalın təsis olunmasında şair-dramaturq, o zaman Milli Məsələlər üzrə Dövlət müşaviri işləyən Hidayət Orucovun xüsusi səyi oldu. Şəkər müəllim onun bu xidmətini yüksək qiymətləndirirdi. Bu iş doğrudan da, onun ürəyincə oldu. deyirdi ki, kaş bizim əvvəldən belə bir jurnalımız olaydı. Materialların əksəriyyyətini özü yazdı. “Xatirələr cığırıyla” rubrikasını da özü seçmişdi. Heç kəsi unuda bilmirdi. Elə bil borclu qalmaqdan qorxur, jurnalın hər sayında iki-üç nəfər haqqında xatirə yazırdı. Rəsul

Rza, Tofiq Bayram, Hüseyn Arif, Mədinə Gülgün, Maqsud Şeyxzadə, Sabir Almazov, İslam Səfərli, Vaqif Hüseynov, Məmmədhüseyn Əliyev, Hacırza Əliyev…

Türkiyənin “Şeir dəftəri”ndə (“Söz” jurnalını da həmin jurnalın formatına uyğunlaşdırmışdı) çap olunmuş şeirin aşağıdakı bəndini Şəkər müəllim tez-tez deyərdi:

Zaman ömrümüzü illərə bölür,

Axırda əvvəli salırıq yada.

Dünyadan nə alsaq bizimlə ölür,

Nə versək dünyaya, qalır dünyada.

Şəkər müəllim dünyaya çox şey verdi. Xüsusilə Lənkəran adlı bir diyar üçün çox gördü. Başqaları kimi paytaxtda yaşamağa can atmadı. Lənkəranda yaşaya-yaşaya onu şöhrətləndirdi. Onun nəzərində hətta günəş də Lənkəranda doğur, Lənkəranda gecələyirdi. Lənkəranda heç zaman olmayan hər bir oxucu Şəkər Aslanın şeirlərini oxuyub bu cənub şəhərinə vurulurdu. Sevimli Xalq şairi Məmməd Araz onun haqqında yazdığı “Sən bölgə şairi deyilsən, ölkə şairisən” sözləri bu gün dillər əzbəridir.

 

***

 

Yazılarımı oxuyanda irad tutardı ki, zaman deyilən şey yoxdur. Sonra əlavə edərdi ki, belə yaxşıdır, yaxşı formadır. Onu bilirəm ki, Sizin haqqınızda keçmiş zamanda danışmaq mənə çətindir. Yenə çox yerdə Sizinlə razılaşdım, məsləhətlərinizə qulaq asdım. Ürəyim döyünür, görən nəyi ixtisar edəcəkdiniz? Bu yazıya nə vida sözü dedim, nə xatirə. Haqqında dost-tanışlarınla, oxucularınla, ordan-burdan söhbət etdim. Söz-söhbətimiz isə bitib-tükənən deyil. Biz Sizi sevirdik, Şəkər müəllim. Bir şair, bir redaktor kimi öz yerində. Biz Sizi səmimi, uşaq qəlbi tək saf, istiqanlı bir Şəkər müəllim kimi sevirdik. Elə vaxtsız ayrıldınız, inana bilmirik bu yoxluğa. Sizdən ayrılanda baharın son günləriydi. Yayı da yola saldıq. Payız bir az sərinliklə yanaşı, bir az həzinlik, bir az kövrəklik də gətirdi özülyə. Ən çox sevdiyiniz fəsildi. Bu fəslin saralan yarpaqlarına, pıçıldaşan xəzəlinə, qürbətə gedən quşlarına, şıdırğı, narın yağışına, gəlin köçən qızlarına nə qədər şeir yazıb, nəğmə qoşmuşdunuz. Sizsizlik qəlbimizi didib-dağıdır. Yaşınızın altmışı haqlaması hamımıza qəribə gəlirdi. Əslində hələ əlli səkkiz tamam olurdu. Amma yaş kağızında iki il artıq verilmişdi. Artıq yaş verən adam yəqin bilirmiş ki, Siz yaşıdlarınızdan çox böyüksünüz, ucasınız. Yanlışlar çox vaxt naxış olur axı.

Sözün yaşınızdan söhbət düşəndə Lənkəran şəhər sovetinin sədr müavini, bir ziyalı kimi hörmət etdiyiniz Hacıbala Əbilov (indi o da haqq dünyasındadır) danışdı ki, İstiqlal günü teatrda qoşa oturubmuşsunuz. Ömürdən-gündən söhbət düşüb. Söz əhlinin tamam unudulduğunu söyləyibmişsiniz. Hacıbala müəllim Sizin altmış illik yubileyinizi öz boynuna götürüb.

İclasdan sonra Gülarə xanımla bizə gəldiniz. Ailə qurmağımızın on beşinci ilində dünyaya gələn Toğrulun görüşünə. Hamıdan əvvəl gəlib, axırda getdiniz. Bu hamımıza qəribə gəldi. Çünki hövsələsizliyinə bələddik. Qonaqların çox olduğu bir məclisdə sanki hamı Sizə vurulmuşdu. Sanki bir məbədgah idiniz, hamı Sizə səcdə edirdi. Qonaqlıq mənəvi bir məclisə çevrilmişdi. Evə çatan kimi Gülarə xanım bizə zəng vurdu. Sonra dəstəyi Sizə verdi. Hər şeyin – həyətin, stolun, adamların gözəl olduğunu söylədiniz. Və əlavə etdiniz ki, o gözəl həyətə tez-tez gələcəyik. Mən həmin dəqiqə ərköyünlük edib, şeirin qısa olduğunu dedim. Güldünüz. Şeir məclisdə bədahətən deyildi. Mən Toğrula on səkkiz şeir yazacağam, - dediniz.

Qəribə rəqəmdir. Niyə on, iyirmi, yüz demədi, on səkkiz dedi.

Qalar illərin izi,

Unutmaz bu məclisi.

Yada salacaq bizi

Toğrul, Sevda, Mükafat.

 

İlk dəfədir Şəkər müəllimin vədinə xilaf çıxdığını görürük.

 

Yenə məhəbbətlə könlüm çağlasın,

Hardadır dünyanın əvvəli-sonu!

Elə vaxtında gəl hamı ağlasın:

“Vaxtsız ölüm gəlib apardı onu”.

Vaxtsız ölüm onu aramızdan aparsa da, qəlbimizdən apara bilməz. Elə birlik, yenə doğma kəndinə qonaq gedib.

P.S. Bu ilin oktyabr ayının 10- da Şəkər Aslanın anadan olmasının 85 illiyi tamam olur. Bütün ömrünü, həyatını Lənkəran rayonuna və Lənkəran camaatına, bu royunda ədəbiyyatın, jurnalistikanın, mədəniyyətin inkişafına sərf eləyən, Lənkəranı keçmiş Sovetlər Birliyində layiqincə tanıdan şair, dramaturq, jurnalist, ictimai xadim, dəyərli ziyalı Şəkər Aslanın yəqin ki, bu yubileyi Lənkəran rayon rəhbərliyi tərəfindən layiqincə keçiriləcək. Əgər belə olsa, onda bu, elə bütün Lənkəran yazarlarına böyük bir töhfə ola bilər. Axı Lənkəran Cənəb bölgəsində tarixlər boyu ədəbiyyatın, incəsənətin müqəddəs və aparıcı beşiyi olub. Bu beşiyi qorumaq, layiqincə təbliğ eləmək rayon rəhbərliyinin də müqəddəs borsu olmalıdır.

 

Sevdi ƏLİBƏYLİ,

 

Jurnalist, publicist

 

525-ci qəzet.- 2020.- 23 iyun.- S.7.