MİR CƏLAL OCAĞI

(Əzizim Hafiz Paşayevin 80 illiyinə)

Dilim söz tutandan əlim haqdadı.

mənim səadətim o ocaqdadı.

Həmid Araslını mən orda gördüm,

Şəfaət Mehdiyev süfrə başında,

Şıxəli Qurbanov cavan yaşında.

Lev Tolstoyu da divarda gördüm.

Köynəyin üstündən qayış kəməri,

sözdən doğulmuşdu söz peyğəmbəri.

Cavid, Mirzə Cəlil, Vurğun və Mehdi

o evdə həmişə təriflənərdi.

Üç oğul anası Püstə xanım da,

bir dəfə əyləşdi gəlib yanımda.

Mənə “oğlum” dedi, “dördüncü oğlum".

anasız vaxtımda – analı oldum

Elmira, Ədibə şux bacıdılar.

qızlar anasına duaçıdılar.

Tofiq də, Eldar da çıxmaz yadımdan.

Biri o birindən daha mehriban.

Arif – bir nəsilin kişi gözəli!

Onda Moskvanın tələbəsiydi.

Onda yadımdadı, bircə təsəlli,

o da Mir Cəlalın tərbiyəsiydi.

Arif də o evdə söz yiyəsiydi,

böyük qardaş idi, ilk oğul payı.

Mir Cəlal Arifə nə deyəsiydi,

arxası yoxuydu ondan savayı.

Anası deyirdi amma sözünü:

– Arif, bax, qızlardan gözlə özünü

Moskva böyükdü, o boyda şəhər.

nə bilim, deyirlər, belə bir təhər.

Gözə gəlimlisən sən də, maşallah.

sonra da deyirdi, qorusun allah

Anası dedikcə, Arif danırdı,

gözəllik üstündə o danlanırdı

Mir Cəlal kənarda gülümsəyirdi.

Özü öyrətmişdi Püstə xanımı.

demişdi belə de, o da deyirdi.

Mir Cəlal kənarda gülümsəyirdi...

Hafiz az danışan, asta yeriyən.

amma fikri yeyin, sözü şax deyən.

O da Moskvanın tələbəsiydı,

səsi – atasının eyni səsiydi.

Bəzən danışanda qucaqlayırdım.

Mir Cəlaldan ötrü mən ağlayırdım.

Aqil zarafatda əvəzsiz idi,

heyif, dünyasını dəyişdi, getdi...

Mən indi gördüm ki, ruhlar oyaqdı,

Ruhlar dünyasında bu dünya haqdı

Bu axşam Ay doğub ayna sularda.

İşığı hardadı, gör özü harda?!

Deyir elə bilmə mən unutmuşam.

Soruşma yerimi, hardayam, şair.

Göydə də yoluna çıraq tutmuşam.

Mənəm Mir Cəlalam, mən Ayam, şair

Allahım, nə deyir o böyük insan?

deyir, xatırla ki, xatırlanasan...

Nəriman HƏSƏNZADƏ, Xalq şairi

Azad Azərbaycan.- 2021.- 29 aprel.- S.3.