Bizim Cavad

(Esse)

Görkəmli müğənni Cavad Rəcəbov haqqında mətbuatda çox yazılıb. Mavi ekranda onun konsertlərinə çox baxmışıq. Kliplərinə hətta bütün dünya xalqları baxır. Dövlət tədbirlərində nəğmələrini çox eşitmişik və bu gün də eşidirik. Bu gün mənim bu sənətkar haqqında nə isə tərifli bir söz yazmağıma onun heç ehtiyacı da yoxdur. Səkkiz yaş məndən kiçik olan Cavad Rəcəbovun sənət aləminə gəlişi də gözlərim qabağında olub və mən həmişə fikirləşərdim ki, bu cavan oğlan sənət yolunu tutmasa, özünə xəyanət etmiş olardı. Amma Cavad müəllim fikirləşdiyim kimi vokalist oldu. Əsl novator sənətkar oldu. Heç kim onun ifasından narazı qalmadı, dodaq büzmədi. Qara piyarlar onun kölgəsini belə qamçılamağa cürət etmədilər, ona görə ki, Cavad Rəcəbov sənətə əyri yollarla gəlmədi, öz istedadı ilə, zəhməti hesabına ucaldı və onu dinləyənlərin qəlblərinə yol tapdı, sevildi, bu gün də populyardır, gündəmdədir.

Sənətin yolu heç də hamar olmur. Təsəvvürünüzə gətirin ki, atasını 4 yaşında itirən balaca Cavad büdrəmədən həyat yollarında addımlarını elə atdı ki, gələcəyə ümid körpüsü açsın və öz açdığı cığırla elin gözündə ucalsın. Ucaldı da! Uca Tanrı bu yolda ona dayaq oldu.

1954-cü il dekabrın 20-də Lənkəranın Sütəmurdov kəndində anadan olan Rəcəbov Cavad Hənifə oğlu Xəzərin qırçın ləpələrinin döyəclədiyi bir məkanda dünyaya gəlib. Atalı dünyasını çox az görüb, cəmi 4 il. Bu illəri ömrünün ən sayılan illəri hesab edib Cavad müəllim. Müğənni bu barədə xatirələrində belə deyir: “Atam balıq vətəgəsində balıqçı idi. O, mənim qürurum, dəyanətim, evimin çörək gətirəni idi. O zaman mən 4 yaşında olarkən onun dünyaya vida etməsini fələyin bizə qarşı ədalətsizliyi kimi qiymətləndirir və hiddətlənirdim. Mən bu itkini ailəmizin böyük bir faciəsi hesab edirdim. Anamın gəlin çağında başsız qalmasına faciə kimi baxırdım. Çox ağır günlər keçirirdik. Anam bir qədər sonra bizim evin yaxınlığında yerləşən “Gülçülük sovxozu”nda işə düzəldikdən sonra bir balaca dirçəldik. Qənaətlə dolanırdıq. Ürəyimiz istəyəni ala bilmirdik. Məhəllə uşaqları ilə dənizə çimməyə gedərdik. Əksəriyyətimiz kasıb uşaqları idi. Pula həsrət idik. Dənizin ləpədöyəninə dondurma, cürbəcür meyvə, qutab, bir də sərin sumağı rəngli limonad gətirərdilər. O sumağı rəngli limonadı cəmi bir dəfə içmişdim, elə bilirdim ki, behişt suyu içmişəm. Pul olmazdı ki, onu alıb qurtum-qurtum içək. Həmişə gözlərim o limonadı axtarardı. İndi də bu xoşbəxt günlərimdə o limonadı axtarıram, rastıma çıxsa, bir çəllək buzu ilə alıb içərəm, uşaqlıqda o suya tamarzı qaldığım günlərin əvəzini çıxardım. Ancaq indi o sumağı rəngli limonadın dadını heç bir rəngli su vermir. O sumağı rəngli limonad da acı uşaqlıq xatirələrim kimi yoxa çıxıb... Ancaq anam gül bağında işləyə-işləyə biz də əziyyətlərə alışırdıq. Get-gedə atasızlıq dərdi də unudulmağa başlayırdı. Anam evin kişisini əvəz edirdi. İşdən qayıdarkən çox vaxt anamın qabarlı əllərinin birini bacım, digərini isə mən ovuşdurar, vazelinlə əllərinin qabarlarını yumşaldardıq. O, ufuldamasını bizə bildirməzdi. Amma gecələr yatanda elə hey sızıldayardı. Səhərlər anam işə gedərkən qapının açarını üstümüzə bağlayardı, çünki başqa çarəsi yox idi. Bir də nahar fasiləsinə gələrkən qapını açar, bizi yedizdirib yenə də işə gedərdi. Bacımla birlikdə çox əziyyətli, məşəqqətli günlər görmüşük. O günləri heç unuda bilmirəm. Kasıb daxmamızda əziyyət çəkə-çəkə böyüdük. Keçmişi unutmaq olmaz. Anam o vaxta qədər işlədi ki, mənim də əlim çörəyə çatdı. Daha anamın işləməyinə ehtiyac qalmadı. Çünki artıq məni el dolandırırdı”.

Cavad müəllimlə - bu görkəmli müğənni ilə Lənkəranın gözəl bir guşəsində çay süfrəsi arxasındayıq. Dostluq etdiyim bu insana həyatının bəzi məqamları haqqında sual verib onunla müsahibə aparmaq qərarına gəldim.

- Cavad müəllim, əziz dostum, necə olub ki, sənətə gəlmisən? Bu işdə sənə köməklik göstərənlər olubmu?

- Səyavuş müəllim, mən ifaçılıq məharətimi hələ 5-ci sinifdə oxuyarkən göstərmişəm. İmkan düşən kimi stolların tinini döyəcləyərək müxtəlif ritmlər çalırdım. İlk dəfə “Yenilməz batalyon” filmindəki məşhur mahnını gözəl ifa etməklə adamların diqqətini cəlb etmişəm. O zamanlar barmaqla sayılası toy ansamblları vardı. Bunlara ansambl da demək olmazdı. Sona xanım bunların arasında ən məşhuru idi. Dövrünün sənətçisi sayılırdı. Hər gün də toyu olurdu. Mənim o zamanlar 11 yaşım olardı. Bir dəfə toyda olarkən Sona xanım məni yoxladı, mənimlə birgə çaldı. Sona xanım mənim nağarada çalmağıma valeh oldu.

Üstündən bir xeyli vaxt keçmişdi. Bir gün bir toy məclisində məşhur müğənni Teymur Mustafayevlə tanış oldum. O, mənim ifamı yoxladı, imtahandan yaxşı çıxdım və elə həmin vaxtdan Teymur Mustafayevlə beş il el şənliklərində, konsertlərdə, müxtəlif tədbirlərdə çıxış etdim. O, bəzən mənə oxumaq üçün şərait də yaradırdı. Hər toyda 2-3 mahnı oxuyar, özümü yeni sənətə hazırlayırdım. Bilirdim ki, sənətin yolu ziqzaqlıdır, çətindir. Amma hər gün bu ecazkar sənət yollarında özümü tez-tez yoxlayırdım. Musiqi texnikasına da hədsiz həvəs göstərirdim.

İş elə gətirdi ki, o zamanlar çox məşhur olan Teymur Mustafayev rayondan Bakıya getməli oldu, mən isə rayonda qaldım. Dərhal da mənə dəvət gəldi. Məşhur qarmonçalan Ağadadaş Abdullayev və əfsanəvi klarnetçi Yüzbaşı Rzayevin kollektivinə dəvət aldım. Mən bu sənət korifeylərini çox sevirdim. Bu iki sənətçinin musiqi tariximizdə öz yerləri var və mən onlardan çox şey öyrənmişəm. Allah onları rəhmət eləsin!

- Cavad müəllim, yeniyetmə və gənclik dövrünüzdə çoxlu musiqi müsabiqələrində iştirak etmisiniz. Bu barədə nə deyə bilərsiniz?

- 14-15 yaşlarında mən artıq tanınmışdım. 1968-ci ildə pionerlərin Respublika musiqi müsabiqəsində iştirak etmişəm, çox fərəh hissi keçirirəm ki, mən həmin müsabiqədə I yeri tutdum. O zamanlar yaxşı ənənələr vardı. Müsabiqələrdə qalib gələnləri mükafatlandırırdılar. Məni mükafat olaraq ümumdünya “Artek” pioner düşərgəsinə istirahətə göndərdilər. Eşitmişəm ki, VIII sinifdə sizi də rəssamlığınıza və məktəbdəki digər fəaliyyətinizə görə Leninqrada (indiki Sankt-Peterburqa) mənim kimi istirahətə göndəriblər. Əlbəttə, o yerləri görməklə mənim dünyagörüşüm çox artdı.

Mən Lənkəran 1 saylı orta məktəbini bitirərkən ancaq evi dolandırmaq haqqında düşünürdüm. Beləcə, illər illərə qovuşdu, neçə payız, neçə qış, neçə yaz, neçə yay ötüb keçdikdən sonra nəhayət, Bakı şəhərindəki Krupskaya adına Mədəni-Maarif texnikumuna qəbul olundum. 1982-ci ildə texnikumu uğurla bitirdim. Bəli, mənim toy manifestim elə buradan başladı. Artıq mən toylara nağaraçalan kimi deyil, müğənni kimi gedirdim. Toy mənim üçün çox ağır keçirdi, çünki məndə başqa müğənnilərdən fərqli olaraq qeyri-adilik vardı. Məclisdə çox çevik və dinamik hərəkətlər edirdim, odur ki, mənim idarə etdiyim toylarda heç oynamayan da rəqs edirdi. İnanın ki, toy dəftərçəmdə bir ilin toy sifarişləri vardı. Çatdıra bilmirdim. Toydan gecədən xeyli keçmiş yorğun halda evə qayıdardım. Anam Umuleyla yolumu gözləyərdi. Başımı dizləri üstünə qoyar və deyərdi: “Cavad, mən axşamlar gül bağından yorğun-arğın gələrkən sən hər axşam mənim əllərimi bacınla ovar, qabarlı barmaqlarıma vazelin sürtərdin. Bunlar heç yadımdan çıxmayıb, Cavad. İndi isə evimə çörəyi sən gətirirsən. Bir qədər başını ovum, dincəl, sonra yaxşı dəmlənmiş çay içərsən, limonu da yanında”. İndi anamın o qayğıları yadıma düşdükcə kövrəlirəm. Anamın yoxluğu məni sızıldadır. Mənə elə gələrdi ki, dünya durduqca anam da yaşayacaq. Heç onun ölümü haqqında düşünməzdim. Sən demə, fələk bir gün o qarı bizim qapıya da tökəcəkmiş, nə yazıq ki, 2021-ci ildə dostum, Respublikanın əməkdar artisti , hamının sevimlisi Baloğlan Əşrəfov və anam Hacı Umuleyla xanım əlimdən getdi. Yusif Mustafayev, Elşad Qarayevlə birgə mən də yetim qaldım. Nə etmək olar? Dahi müğənni Niyaməddin Musayev demişkən: “Dünya sənin , dünya mənim, dünya heç kimin...” Fələk ağır yükünü çiynimə elə qoyub ki, hələ də belimi dikəldə bilmirəm. Tamaşaçılar mənim mavi ekranlarda “Ana” mahnısını ifa edərkən gözlərimdən necə yaş töküldüyünü görüblər. O göz yaşları gözlərimdən deyil, ürəyimdən axır, həmişə də axacaq. O əvəzedilməz, mələk simalı anamın ruhu qarşısında baş əyirəm. Yuxuma tez-tez girir. Elə Hacıxanım qiyafəsində, üzügülər, qayğılı görsənir anam. Elə hey deyir ki, Cavad səndən nigaranam, səndən narahatam. Deyir ki, necə dolanıram? Mən də əllərindən öpüb dedim ki, ay Hacıxanım, hamı necə dolanır, mən də elə dolanıram. Bu pandemiyanın evi yıxılsın, qapısı bağlansın, yuvası dağılsın, camaatı çaşbaş salıb, çox ailələri gözləri yaşlı qoyub. Müğənnilər də bir təhər dolanirlar. Heç narahat olma, ana”.

- Allah ananıza rəhmət eləsin! Mən də mərasimdə iştirak edirdim. Ananıza və sizə olan el hörmətini də gördüm. Ailənizin digər üzvləri haqqında da bir qədər məlumat verin.

- Səyavuş müəllim, mən şıdırğı toy aparır, belə ki, rayondan kənara çıxa bilmirdim. Ancaq şəhərdə apardığım toylarda həmişə hiss edirdim ki, arxamda iki göz elə hey məni izləyir. İlahi, bu nə gözlər idi, mənə baxırdı? Axır ki, mağardan çıxıb onu gördüm. İlk baxışdan ona vuruldum. Həyatı dərk edəndən təxminən 23-24 yaşında olan gənc oğlan ona verilən bu İlahi vergidən sonra necə ola bilərdi ki...? Bəli, o zaman məhəbbət İlahəsi sanki çiyinlərimə qondu və mən sevginin nə olduğunu dərk etməyə başladım. Qızın adı Nuranə idi. Mənim məşəqqətli günlərim bundan sonra başladı. Məsələ onda idi ki, Nuranə xanım çox imkanlı bir ailədən idi, mən isə adi bir nağaraçı və müğənni. Qız məni çox sevirdi. Bu elə mənə kifayətdi. Anam həmişə deyərdi ki, ay bala, mən də qızı bəyənmişəm, ancaq bu kasıb daxmaya heç elə imkanlı ailənin qızını gəlin köçürərlərmi? Özü də deyirlər həkim olmaq istəyir. Bunun oxumağı da 7 il çəkəcək. Sən qocalarsan ki, Cavad? Anam deyən kimi də oldu. Bir dəfə qızın adamları məni möhkəm döydülər, sonra da başqa təzyiqlər oldu. Mən Nuranənin sevgisini qorudum, ona sadiq qaldım, o, Tibb Universitetini bitirdi və pediatr-uşaq həkimi oldu. Sözümdə möhkəm dayandım. Varlı-karlı sevgilimə qovuşmağa ümidim az olsa da, Allahın mən yetimin tərəfində durduğuna tam əmin idim. İçimdə həmişə bir səs üsyan edirdi: “Cavad, sən xoşbəxt olacaqsan!” Beləliklə, mən Nuranə xanımın səyi və möhkəm iradəsi sayəsində 1981-ci ildə evləndik. İki övladımız oldu - bir qız, bir oğlan. Oğlum Cavid oranjemançı kimi uşaqlıqdan məşhurdur. O, həm bəstəkar, həm rejissor, həm də müğənni kimi tanınır. İşi başından aşır. Qızım ailəlidir, oğlumla Bakıda yaşayırlar.

- Cavad müəllim, bir qədər əvvələ qayıdaq. Siz “Dostluq” istirahət parkında da işləmisiniz, hətta orada bədii rəhbər vəzifəsini daşımısınız. Hind musiqisinə də marağınız güclü olub və novator müğənni kimi çoxlarının nəzər-diqqətini özünüzə cəlb etmisiniz.

- Bəli, Lənkəranın məşhur “Dostluq” parkında bədii rəhbər vəzifəsində düz 14 il işləmişəm. İşləyə-işləyə bir ideyamı da həyata keçirtdim. “Dostluq” instrumental ansamblını yaratdım. Bilirsinizmi, mən sənətə ilk gəlişimdən peşəmə qarşı tələbkar olmuşam. O zamanlar toy aparmaqda məşhur olduğum kimi, bir sahədə də novator idim. Yəqin ki, vikepediya məlumatlarını oxuyursunuz. Orada mənim haqqımda belə yazılıb: “Cavad el şənliklərində, konsertlərdə özünün qeyri-adi digər istedadı ilə də tanınmağa başladı. Belə ki, o vaxta kimi heç bir müğənni ifa edilmiş hansısa məşhur hind və ya fars mahnısından müğənninin səsini çıxarıb, təkcə ansamblın ifasını saxlaya, yerinə isə öz səsini yaza bilmirdi. Ancaq Cavad bunları 30 il əvvəl və lentli maqnitafonlar vasitəsilə edirdi. Bu yolla o, İran müğənnisi Ququşun (“Ayrılıq”), hind müğənnisi Mukeşin (“Avara” filmindən) və Misir müğənnisi Ummukülsümün səsini silib onların orkestrində, onların mahnılarını oxuya bilirdi”.

- Deyirlər ki, siz hətta Özbəkistanın xalq artisti Batır Zakirovla da görüşmüsünüz və o, bu görüşdən çox heyrətlənib.

- İttifaqa daxil olan respublikalar arasında çox möhkəm mədəni əlaqələr mövcud idi. Namərd qonşularımız olan ermənilər bizim mahnılar üçün sinov gedirdilər. Qardaş respublikalardan bizim ölkəyə çoxlu böyük sənətkarlar gəlirdi. 1979-cu ildə Özbəkistanın xalq artisti Batır Zakirov Azərbaycana qastrol səfərinə gəlmişdi. Məşhur sənətçi respublikanın bir neçə rayonunda olmuş, möhtəşəm konsertlər vermişdi. Mən də o vaxtlar həm nağara,həm də müğənnilik istedadımla məşhur idim. Üstəlik əsrin musiqi texnikası olan fonoqram etmək sahəsində də birincilərin birincisi idim. (Əgər belə demək mümkünsə). Batır Zakirov məni dinlədikdən sonra səsimi çox bəyəndi və mənim digər istedadımla maraqlandı. Fonoqram etməyimlə tanış olduqdan sonra heyrətə gəldi. O, Bakıya qayıtdıqdan sonra mənim qeyri-adi istedadım haqqında müəyyən dairələrdə danışdıqdan sonra məni dərhal respublika televiziyasına dəvət etdilər. Vikepediyada bu barədə yazılıb: “Yalnız başqasının verdiyi yüksək qiymətdən sonra Cavada diqqət yönəldi və onu respublika televiziyasına dəvət etdilər. Beləliklə, Cavad Rəcəbov ilk dəfə 1979-cu ildə Azərbaycan televiziyasında çıxış etdi.” Həmin illərdə mən hind mahnılarını da repertuarıma daxil etmişdim. Dahi Rac Kapur vəfat etdikdən sonra onun çəkildiyi və rejissoru olduğu dünya şöhrətli “Avara” filmindəki “Avara” mahnısı (Mukeşin ifasında) bir çox müğənnilərin diqqətini çəkmiş, bu gözəl, oynaq mahnını öz repertuarlarına daxil etmişlər. 2010-cu ildə studiyam olan zaman bu mahnını oranjeman edərək oxumağa başladım. Səsimdəki plastika, orijinallıq, dinamiklik kadrlarda və kadr arxası lentlərdə elə sintez olunmuşdu ki, hamı təəccüb edirdi. Bu barədə siz bir essenizdə yazmışdınız ki, əgər Hindistanda kino şirkətləri Cavad Rəcəbovun səsini yeni “Avara” filmində səsləndirsəydilər onun səsi heç də böyük nəğməkar Mukeşin səsindən fərqlənməzdi və yeni filmə ancaq uğur gətirərdi.

- 1980-ci ildə “Gənclik estradası”sizin yaradıcılığınızda necə rol oynayıb?

- 1980-ci ildə artıq televiziya tamaşaçıları arasında mənim pərəstişkarlarım kifayət qədər idi. Elə həmin ildə Respublika televiziyasında gənc istedadların iştirakı ilə “Gənclik estradası” proqramı yaradılmışdı. Bu proqramda iştirak etmək üçün xeyli gənc müsabiqəyə qatılmışdı. Hamı da yüksək yer tutmaq üçün yorulmaq bilmədən çalışırdı. Mən də bu proqrama qatıldım, oxudum və qalib gəldim. Mənə pərəstişkarlarımdan təxminən 60 min məktub gəlmişdi. Hamı proqramda mənim çıxışımı bir tapıntı hesab edirdi. Bu parlaq çıxışıma görə az vaxtda şöhrətim daha da artdı və hər yerdə mənə qapılar taybatay açılmağa başladı. Həmin ildəki uğurum mənə daha yeni uğurlar gətirdi. Belə ki, Azərbaycan Dövlət Universitetinin coğrafiya fakültəsinə qəbul olundum. Eyni zamanda, universitetin müəllimi Firudin Hüseynzadənin təşəbbüsü ilə “Nur” instrumental ansamblı yaratdım. Bu ansamblla fəaliyyətimi artırmaqla geniş işlər aparır, tələbələr üçün rəngarəng konsertlər verir, universitetin adını ləyaqətlə təmsil edirdim. Amma hiss edirdim ki, bura mənim inkişafım üçün yararlı deyildir. Ona görə də oradan uzaqlaşmalı oldum.

- Sonrakı taleyiniz “Dan ulduzu” ilə bağlı olub, bu haqda nə deyərdiniz?

- Vikepediya səhifələrində sizin sualınıza belə bir cavab verilib: “Azərbaycan musiqiçisi, pianoçu, əməkdar incəsənət xadimi (1977), sənətşünaslıq elmləri namizədi (1986) Gülarə Əziz qızı Əliyeva (7 oktyabr 1933, Bakı-27 iyul 1991, Bakı) 1984-cü ildə Cavadı Dövlət İncəsənət İnstitutuna gətirdi. Cavad uzun müddət Gülarə xanımın rəhbərlik etdiyi populyar “Dan ulduzu” insrumental ansamblının solisti oldu. Tanınmış bəstəkarlardan Oqtay Kazımov, Emin Sabitoğlu və Faiq Sücəddinov onun üçün bir-birindən gözəl mahnılar yazdılar. Onun ifa etdiyi mahnıları radionun “Qızıl fondu”na daxil etdilər”.

- “Dan ulduzu”instrumental ansamblında solist olarkən nə kimi hisslər keçirirdiniz?

- Bu ansambl populyar idi və mən az qala bütün rayonlarda repertuarıma daxil olan mahnılarla çıxış edir, eyni zamanda da öz “Nur” ansamblımla el toylarını idarə edirdim. Həyatımdan çox razı idim. “Dan ulduzu” ansamblında Flora Kərimova, Akif İslamzadə, Yalçın Rzazadə, Hüseynağa Hadıyev və mən solist kimi fəaliyyət göstərirdik. 1975-ci ildə SSRİ xalq artisti Zeynəb Xanlarova “Dan ulduzu”yla bir silsilə proqramla dövlət konsertlərində çıxış etmişdi. Məmmədbağır Bağırzadə, tarzən Zakir Əliyev, pianoçu Həsənağa Qurbanov, qaboy ifaçısı Kamil Cəlilov ansamblın üzvləri idilər. Hərdən öz-özümə fikirləşirəm ki, mən gör necə korifey sənətkarlarla bir yerdə işləmişəm! Ancaq fərəhli günlərimiz arxada qaldı. Gülarə xanımın qəflətən vəfatı, amansız ölümü məni çox sarsıtdı, sanki bütün ümidlərim qırıldı, uzun müddət özümə gələ bilmədim. Başqa fikirlərə də düşürdüm, istəyirdim ki, sənətdən ayrılım.Toylara getmir, imtina edir, bir növ öz-özümə qapanırdım. Mahnılar üzərində işləyə bilmir, əsəbiləşir, bir yerdə qərar tuta bilmirdim. Axırda bu əziyyətdən bezikdim və Lənkərana qayıtdım. Doğma şəhərim mənim qayğılarımı təmin etdi.

- Cavad müəllim, “Dünya TV”nin aparıcısı Emin Brend sizin anadan olmağınızın 65 illiyi haqqında gözəl bir çəkiliş aparıb. Təntənəli yubiley tədbiri Lənkəran şəhər Mədəniyyət Mərkəzində keçirilib. Bu barədə nə deyə bilərsiniz?

- 2019-cu ildə 65 yaşım Lənkəran Şəhər İcra Hakimiyyəti başçısı cənab Taleh Qaraşovun sərəncamı ilə Lənkəran şəhər Mədəniyyət Mərkəzində təntənəli şəkildə qeyd olundu. Hörmətli başçımıza söz verilərkən o, mənim yaradıcılığım haqqında çox qiymətli sözlər söylədi və dedi ki, bizim Cavad öz mahnıları ilə həmişə tamaşaçıları heyrətləndirib. Cavad Allah-taalanın min bir gözəllik verdiyi Lənkəran torpağının oğludur. Cənab başçı mənim sənət uğurlarımdan ürək dolusu danışaraq 65 illik yubileyim münasibətilə məni təbrik etdi. Yubiley gecəsində Bakıdan gələn görkəmli sənətkarlar, qonaqlar öz ürək sözlərini söylədilər. Tədbirdə sənət dostlarım Respublikanın xalq artisti Teymur Mustafayev, əməkdar artist Baloğlan Əşrəfov, əməkdar artist Yusif Mustafayev, müğənnilərdən Şahin Ağayev, Elşad Qarayev, şair Şərafəddin İlkin, İttifaq, Firudin Səfərov, Mətanət Babayeva, Zaur Babayev, türk müğənnisi Məhmət abi (xeyriyyəçi) və başqaları çıxış edərək məni təbrik etdilər.

- Cavad müəllim, nəhayət ki, sizin mahnılarınız haqqında bir sual vermək istəyirəm. Mahnılarınız çoxdur, Səsyazma studiyalarında müxtəlif illərdə xeyli mahnınız yazılıb. Onların adlarını çəkə bilərsinizmi?

- Mahnılarım çoxdur, əlbəttə. Səsyazma studiyalarında müxtəlif illərdə xeyli mahnılar yazdırmışam və özüm də yazmışam. “Haidə, sənin üçün ölürdüm” klipimi dinləməyən tapılmaz. O klip mənim göz yaşlarımdır. “Ata duası”, “Sevə Allahı əgər”, “Ey sənəm”,”Nankor insan”, “Züleyxa”, “Mübarək”, “Bu dünya”, “Leylican”, “Bu yerdədir”, “Milana” “Asha Bhosle”,”Rəna”,”Noz məkə”, 1 saat 30 dəqiqəlik yığma mahnılarım ( “Bu dünya”, “Avara”, “Əlvida”, “Gözləyirəm”, “Gülə-gülə gəl”, “Hind popuri”, “İntizar”, “Mariya”, “Məhəbbət”, “Mən hara, türmə hara”,”Meyxanədə”, “Milanə”, “Naxirivali”, “Nazlı sənəm”, “Pərvanə”, “Şəbnəm”, “Soniya”, “Ürəyim yaralıdır”, “Sevgi nəğməsi-duet”) , 1980-ci ildə “Zövq” səsyazma studiyası tərəfindən 15 mahnım ( “Leylam”, “Lənkəran-canım mənim”, “Mazandaran pələngi” k/f. –dən mahnı, “Vaxt ötür evlən deyir”, “Ay mənim göyçək qızım”, “1-100 yaş”, “Muğam”, “Ana”, “Çəkrə-çəki”, “Mimino” k/f-dən mahnı, “İtən eşqim”, “İki cavan, iki aşiq”, “Gözüm yoldadır”, “Zülfiyyə”, “Şən dostlar”, “Popuri”, 1994-cü ildə yazdığım “Həsrət” və 1995-ci ildə “Nigarım” adlı musiqi albomlarım və başqa səs yazılarım mənim sənətimin yadigarlarıdır.

Səyavuş SÜLEYMANLI,

Yazıçı-publisist

Azad Azərbaycan.- 2021.- 29 iyul.- S.7.