Zəhmətinin bəhrəsini dadan sənətkar

(Portret cizgiləri)

Ağalar İdrisoğlu: “Çox da böyük ümidlərlə, arzularla işə başlamayın ki, işiniz alınmayanda heyifsilənməyəsiz”

Əlli ildən çoxdur Azərbaycan ədəbiyyatına, teatr sənətinə, jurnalistikasına, publisistikasına bacardığı qədər xidmət edən, aktyor kimi 40-dan çox rolda oyanayan, rejissor kimi 140-dan çox tamaşaya quruluş verən, yazıçı kimi 6 romanın, 10 povestin, 150-dən çox hekayənin, pritçanın, essenin, elegiyanın, 16 pyesin, 20 teatrlaşdırılmış tamaşa üçün ssenarinin, jurnalist-publisist kimi 1500-dən artıq məqalənin, ressenziyanın, tarixi, analitik yazıların müəllifi olan, uzun illər teatrların bədii rəhbəri-direktoru işləmiş, Azərbaycan Teatr Xadimləri İttifaqının idarə heyətinin üzvü, katibi, Sumqayıt Bölgə Şöbəsinin sədri olmuş, quruluş verdiyi tamaşalardan Feyruz Məmmədovun “Bir bayraq altında” teatrlaşdırılmış tamaşası SSRİ Xalq Təsərrüfatı Nailiyyətləri Sərgisinin “Qızıl” medalına, Akif Həsənoğlunun “Yanmış evin nağılı” Osman Mirzəyev adına mükafata, özünün yazdığı Şah İsmayıl tarixi faciəsi “Qızıl Dərviş” mükafatına layiq görülən, yazıçı-rejissor kimi “Avropa Mətbuu” evinin “Qızıl” medalını alan, Mirzağa Əliyev adına Azərbaycan Dövlət İncəsənət İnstitutunun dram və kino aktyorluğu fakültəsini (indiki Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universiteti), Moskvada Anatoli Vasilyeviç Lunaçarsi adına Dövlət Teatr Sənəti İnstitutunun rejissorluq fakültəsini bitirmiş ( indiki Beynəlxalq Teatr Akademiyası), “İnan mənə” pyesinə görə 48 dramaturqun arasında 1985-ci ildə SSRİ dramaturqları laureatı olan, “Şah İsimayıl” pyesinə görə 2010-cu ildə 34 dramaturqun arasında ikinci dərəcəli mükafatı alan ( birinci yer heç bir pyesə verilməyib), Prezident mükafatçısı, Əməkdar incəsənət xadimi Ağalar İdrisoğlunun mart ayının 16-da 72 yaşı tamam olur. Bu doğum günü ilə əlaqədər biz onunla həmsöhbət olduq. Həmin müsahibəni sizə təqdim edirəm, əziz oxucular:

- Ağalar müəllim, gəlin, ömrünüzün naxışlarına nəzər yetirək, söhbət ilə. Bu naxışların rəngarəngliyi necə olub?

- Bu naxışlar bəlkə də elə mənim alın yazımdır. İstəmişəm yazıçı, jurnalist, aktyor, rejissor olum, olmuşam. İstəmişəm özüm ayrıca teatr yaradım, yaratmışam. Sumqayıtda “Ümid” adlı teatr-studiya, Sumqayıt Gənclərinin Xalq Teatrı, Dağıstanda Azərbaycan-Dağıstan Beynəlmiləl Teatr Truppası, Azərbaycan Teatr Xadimləri İttifaqının nəzdində “Yaşar” Teatrı, Şabranda “Şabran” teatr-studiyası yaratmışam. İstəmişəm teatrlara rəhbərlik edim, etmişəm. Ağdam Dövlət Dram Teatrının, Sumqayıt Dövlət Dram Teatrının rəhbəri olmuşam. İstəmişəm Sumqayıt Dövlər Dram Teatrını Musiqili-Dram Teatrı edim, etmişəm və teatra əlavə 80 ştat da almışam. Ümumiyyətlə, mən məqsədyönlü adamam. Qarşıma bir məqsəd qoysam, bütün gücümü sərf edib, ona nail oluram. Bu da lap uşaqlıq illərimdən belədir. İnsan hər şeyi və həm də səbrlə etməyi bacarmalıdır. Bunun da başında ilk öncə zəhmət dayanır. Bu zəhmət də atamdan irəli gəlir. Onun belə bir kəlamı vardı və biz qardaşları zəhmətə öyrədib, belə deyirdi: “Kişi hər şeyi öz zəhəməti ilə əldə edər. Başqasının hesabına yüksələn adamlar, heç vaxt həmin yüksəklikdə əbədi dayana bilmirlər”. Zaman keçdikcə və hər şeyi öz zəhmətimlə əldə etdikcə, atamın dediyinin tam şahidi oldum. Ona görə də insanın öz hissləri üzərində hakim olmağı bacarması, mənəvi böyüklüyün əsasıdır.

- Siz möhtərəm Prezidentimiz cənab İlham Əliyev tərəfindən "Əməkdar incəsənət xadimi" fəxri adına layiq görülmüsünüz. Azərbaycanda təxminən cəmi 30 nəfər bu gün belə fəxri adın sahibidir. Bunu biləndə hansı hisslər qəlbinizdən keçib?

- Mən bu fəxri adı hələ 1980-ci illərdə almalıydım. İmkan vermədilər. 1993-cü ildə almalıydım. Həmin vaxtı bu halalca adımı almağa da çox mane oldular. Fəxri ad almağa görə çox vaxt Mədəniyyət Nazirliyinin əvvəlki rəhbərləri təmənna umublar. Amma mən təmənna ilə fəxri ad almağı heç vaxt ağlıma gətirməmişəm. Axır ki, mədəniyyətə rəhbərlik edənlərin vicdanı dilə gəldi və 2013-cü ildə məcbur olub mənim də adımı Əməkdar incəsənət xadimi fəxri adına göndərdilər və cənab Prezident də əmr verdi, mən bu adı aldım. Sizə bir həqiqəti deyim ki, bunu da adi bir hal kimi qarşıladım. Çünki mənim çoxlu yetirməm Əməkdar artist və hətta Xalq artisti adını çoxdan alıblar. Mən də ən azı 10 il bundan qabaq Xalq artisti olmalıydım. Təvazökarlıqdan uzaq olsa da mənim Azərbaycan ədəbiyyatında, teatr aləmində və jurnalistikasında azdan-çoxdan xidmətim var. Fəxri ad yox, elə bunlar mənimçün böyük təsəllidir. Ona görə də mən həmişə özümə və başqalarına belə deyirəm: “Çox da böyük ümidlərlə, arzularla işə başlamayın ki, işiniz alınmayanda heyifsilənməyəsiz”.

- Bilidiyimiz kimi, həyat yolunuz, əmək fəaliyyətiniz Sumqayıtla bağlıdır. Bu şəhər gözləriniz önündə böyüyüb, inkişaf edib. Sumqayıtın dünəni, bu günü, sabahı barədə düşüncələriniz...

- Mən Sumqat Dövlət DramTeatrına 1976-cı ildə aktyor işləməyə gəlmişəm. Bu teatrda işləməklə paralel, “Ümid” teatr-studiyası və Sumqayıt Gənclərinin Xalq Teatrını yaratmışam. On il isə Sumqayıt Dövlət Musiqili-Dram Teatrının bədii rəhbəri-direktoru işləmişəm. Bu gün də bu şəhərdə yaşayıram. Fəxr edirəm ki, mən 500 mindən çox əhailisi olan bu şəhərin və doğulduğum, 230 mindən çox əhalisi olan Masallı rayonunun Moskvada teatr sahəsində təhsil alan ilk peşəkar teatr rejissoruyam, ilk peşəkar dramaturquyam və ilk Əməkdar incəsənət xadimiyəm. Bəli. Sumqayıt şəhəri minlərlə insan kim mənim də tale şəhərimdir. Bu şəhərdə ailə qurmuşam. Övladlarım, nəvərəlim də bu şəhərdə dünayaya gəliblər. Mən Sumqayıt və onun insanları haqqında həddindən çox məqalə, portret yazıları və “Həyatın astanasında”, “Sumqayıt səhifələri” adlı pyeslər yazmışam. Hətta bu şəhərlə, onun insanları ilə bağlı “Əfsanələrdən yaranan şəhər və onun insanları” adlı bir kitab üzərində də işləyirəm. Yəqin ki, bu il tamamlayacam. Mən, Sumqayıtın və sumqayıtlıların ən kiçik uğuruna belə sevinirəm. Sumqayıtın günü-gündən gözəlləşməsinə çox heyranlıqla tamaşa edirəm. Həmişə də deyirəm: “Sağ olsun bu gözəlliyi yaradanlar”.

- Gəlin, bir qədər məsul vəzifədə işlədiyiniz teatrların həyatınızdakı rolundan söhbət edək.

- Ümumiyyətlə, mən məsuliyyəti sevən insanam. Həmişə də çalışmışam ki, mənə tapşırılan işi məsuliyyətlə yerinə yetirim. Ən kiçik nöqsanlarıma da çalışmışam ki, dözülməz olum.Çalışmışam ki, bir dəfə elədiyim nöqsanı bir də təzələməyim. Rəhbərlik etdiyim teatrlarda da çalışmışam ki, hər şeyi kollektiv üçün eləyim. Yəqin ki, bunu mənimlə işləyənlərdən heç kim dana bilməz. Hətta bir vaxtlar Sumqayıt Dövlət Musiqili-Dram Teatrına rəhbərlik etdiyim vaxtı özümə düşən evi teatrın aktyoruna vermişəm. Çünki onun mənzili yox idi və təzə evlənmişdi. Mənim isə iki otaqlı mənzilim vardı. Amma çox təəssüf ki, bu gün 10 nəfər ailə üzvümlə həmin iki otaqlı mənzildə yaşayıram. Dəfələrlə Mədəniyyət Nazirliyinə, hətta cənab prezident İlham Əliyevə, Birinci Vitse-prezident Mehriban xanım Əliyevaya evlə bağlı müraciət etsəm də hələ ki, mənə əlavə mənzil verilməyib. İnanıram ki, gec-tez haqq öz yerini tapacaq. Bu barədə özüm-özümə deyirəm: “Səbr elə. Hər şeyin çiçəklənən bir dövrü yəqin ki, olacaq”. Axı insan qəlbini ələ almağı bacarmaq böyük istedad, mərhəmət hissidir. Yüksək rəhbər işçidə isə bu daha çox olmalıdır. İnanıram ki, yüksək rütbəli məmurlarda bu hiss olacaq və bu hissdən yəqin mənə də pay düşəcəkdir...

- Azərbaycan teatr mühitində bu gün vəziyyət necədir? Teatrın ümumi mənzərəsini necə dəyərləndirirsiniz?

- Açığı Azərbaycan teatr aləmində vəziyyət heç də ürəkaçan deyil. Yuxarıda əyləşən rəhbərlər hələ də başa düşə bilmirlər ki, “teatr millətin güzgüsü və tacı deməkdir”. Teatrları dirçlətmək üçün Sovetlərin vaxtında olduğu kimi, tamaşaların quruluş xərclərinə dövlət tərəfindən pul ayrılmalıdır. Əgər belə olmasa, teatrları dirçəltmək mümkün olmayacaq. Çünki heç bir teatr tamaşalardan gələn bilet pulları ilə yüksək səviyyəli tamaşalar hazırlaya bilməz. Yaxşı tamaşa hazırlamaq üçün quruluş xərclərinə yaxşı pul xərcləmək lazımdır. Axı indi XXI əsrdir. Baxaq görək dünya teatrları tamaşaların quruluşuna nə qədər pul xərcləyir? Çox böyük vəsait. Həmin tamaşaların yanında iki-üç min manata hazırladığımız bizim tamaşalar çox bəsit və primitiv görünür. Belə olan halda biz dünya teatr aləmində öz sözümümzü yüksək səviyyədə necə deyə bilərik?..

- Sizi respublukamızda istedadlı teatr rejissoru və yazar kimi yaxşı tanıyırlar. Teatr və ədəbi yaradıclıq. Hansı sizə daha doğmadır?

- Azərbaycan oxucuları yəqin yaxşı bilirlər ki, mən iki nəfərin həyat yolunu daşıyıram və davam etdirirəm. Yəni, özümlə bərabər,1944-cü ilin şaxtalı fevral ayında atam müharibədə olan vaxtı anamın qucağında acından ölən 4 yaşlı Ağa adlı qardışımın həyatı da mənim içimdə yaşayır. Mənə Ağalar adını da ona görə qoyublar ki, iki taleni yaşadam. Uşaq yaşlarımdan da valideynlərim bunu mənə təlqin eləyiblər. Bununla bağlı mənim “Anamın nağılı” və “Qardaşım” adlı hekayələrim də var. Mən iki ali məktəb qurtarmışam. Həmişə iki işdə paralel işləmişəm. Qardaşımın əvəzinə yazıçıyam, jurnalistəm və öz əvəzimə də rejissoram, teatr rəhbəriyəm. Ona görə də bu hər iki iş mənə doğmadır. Sizə bir həqiqəti deyim ki, bədii əsərlər və məqalələr yazanda elə fikirləşirəm ki, Ağa adlı qardaşım mənə kənardan nələrisə deyir. Mən də onun dediklərini yazıya köçürürəm.

- İlləri illərə calamaq o qədər də hünər deyil, uzun illər bu həyatı həyat kimi yaşamaq hünərdir. Elə deyilmi?

- İndiki zəmanədə öz təmizliyini qorumaq, məddahlıq eləməmək və ailənə böyük əziyyətlə də olsa çörək pulu qazanmaq açığı çox çətindir. Əgər ziyalı xalqının düşünən beyni, görən gözü, danışan dili olmasa, o, ilk öncə özünün, ailəsinin və sonra da xalqının düşmənidir. Rəhbərlər gəldi-gedərdi. Əgər ziyalı hər rəhbərə xoş gəlsin deyə mənliyini, şəxsiyyətini satıb qəndələş ağacı kimi əyiləcəksə, gec-tez külək onu yıxıb, məhv eləyəcək. Ona görə çox yaşamağın gözəlliyi ləyaqətlə, vicdanla yaşamaqdır.

- Siz Azərbaycanda yaradıcılıq sahəsində hər kəsə nəsib olmayan nüfuz sahiblərindən biri sayılırsınız. Bu zirvəyə çatmaq üçün insan nələri qət etməli, hansı yolları keçməlidir?

- Üç müqəddəs nəsnə insanı ucaldır: səbr, savad və zəhmət. Bunlar yoxdursa insan heç vaxt istədiyinə çata bilməz. Hətta arxasında dayananalar güclü olsa belə. Həmçinin çoxlu pulu olsa belə çox şeyi reallaşdıra bilməz. Gec-tez səbirsizlik etməklə, onun savadsızlığı, tənbəlliyi ona böyük bəla olacaq. Özünə ağılla, səbrlə yol açan daha çox irəli gedir, nəinki qeyri-müəyyənliklə yol açan.

- Yazılarınızın ilk oxucusu kimdir?

- Mən nə yazıramsa, onu heç vaxt tez-tələsik çap etdirməyə tələsmirəm. İlk öncə mənə səmimi olan doğmalarıma, yaxınlarıma, dostlarıma verirəm oxuyurlar. Onların fikrini öyərnirəm. Sonra özüm yenidən kənar oxucu kimi oxuyub düzəlişlər edirəm və çap etdirirəm. Yazıçı, jurnalist yazdığını pozmağı da bacara bilməsə uğur qazana bilməz. Hətta yazdığım pyeslərə özüm quruluş verəndə, dramaturq Ağalar İdrisoğluna öz iradlarımı bildirib, xoşuma gəlməyən epizodları pozuram və yaxud yazıçı Ağalar İdrisoğlunu məcbur edirəm ki, rejissor Ağalar İdrisoğlunun dediklərini eləsin. Adi bir misal. Qənbər Şəmşiroğlunun “Caninin etirafı” romanını səhnələşdirəndən sonra bu pyesi çoxlu mütəxəssis oxudu və heç kim öz iradını demədi və hamı dedi ki, hər şey yaxşıdır. Əla pyesdir. Amma rejissor Ağalar İdrisoğlu bu pyesi Mingəçevir Dövlət Dram Teatrında tamaşaya hazırlayan vaxtı, bu pyesin başına elə bir oyun gətirdi ki, hətta bu romanı səhnələşdirən Ağalar İdrisoğluna belə dedi: “Əgər istəyirsən bu tamaşa maraqlı olsun, onda mən deyənə qulaq as və pyesin çoxlu epizodunu yenidən işlə”. Dramaturq Ağalar İdrisoğlu da onun dediklərini səbrlə yenidən işlədi və həqiqətən də sensassiya yaradan çox maraqlı, baxımlı bir tamaşa alındı. Deməli, rejissor Ağalar İdrisoğlu, dramaturq Ağalar İdrisoğlunu buna inandıra bildi. ( gülümsünür.) Çox vaxt əksər yaradıcı adamlar hər şeydə, ətrafında olan insanlarda, güzəranda belə qara rəng axtarırlar. Amma başa düşmək gərəkdir ki, qara rəng hər yerdə var. Hətta müqəddəs Kəbə daşında da.

- Yaradıcılığınızdan qürur duyursunuzmu?

- Əgər yaradıcı insan öz yazdıqlarından qürur duyursa, özünü əvəzolunmaz bilirsə, elə onun yaradıcılığı həmin anda dayanır. Hər bir yazıçı, jurnalist, rejissor, ümumiyyətlə yaradıcı insan başladığı yeni işə gəcəkdə ən böyük və son işi kimi baxmasa və bu düşüncə ilə yaşamasa uğur qazana bilməz. İnsanın ən böyük səhvi və qəbahəti özündən müştəbeh və əlçatmaz fikirdə olmasıdır. Bu da bəzi yaradıcı adamlarda daha çox olur. Özündən razılıq ürəyin, beyinin kasıblığıdır.

- Qələm adamları ilə çox ünsiyyətdə oluram, hamısı da bir şeydən şikayətlənir ki, yazmamaq olmur. Siz necə, yazmaya bilərsinizmi?

- Mən yazmadığım günü öz həyatımın xoş günü hesab etmirəm. Həmin günü həyatımın mənasız günü hesab edirəm. Çox əfsus ki, həyatımda belə günlər çox olub. Həmin günlərimə çox-çox heyifsilənirəm. Əgər belə olmasaydı mən daha çox iş görə bilərdim. Çünki beynimdə, ürəyimdə yazılası çoxlu mövzular var, amma vaxt çatdıra bilmirəm. Hər bir dəqiqəsinin qədrini bilməyən insan bunu başa düşəndə çox gec olur...

- Bu yaxınlarda daha məhsuldar işləyərək yeni kitablar yazmısınız. Onlardan danışaq. Sizdə bu ideyalar necə yarandı?

- Keçən il mənim dörd kitabım çap olunub. Bunlar- “Bir təbib ömrünün salnaməsi”. “Ramiz İslamoğlu sorağında”. “Şah İsmayıl” pyeslər toplum. Bu toplumda altı pyesim çap olunub. Və tanınmış yazıçı Qənbər Şəmşiroğlunun “Caninin etirafı” romanı əsasında səhnələşdirdiyimiz pyes və onun yaranma prosesi. Bu iş də Azərbaycan teatr aləmində ilk iş idi. Belə ki, pyes, tamaşa haqqında ressenziyalar, rolları ifa edən aktyorlar və tamaşanın şəkilləri bir kitab formasında çap olundu. Beləliklə, əbədilik tarixdə qaldı. Bu da mənim öz ideyam idi. Oxucular tərəfindən də yaxşı qarşılandı.

Bu il altı kitabımı çap etdirməyi planlaşdırıram. Azərbaycan dövləti və dövlətçiliyi sahəsində böyük xidmətləri olan, mənim inkişafımda özünün maraqlı məsləhətləri, tövsiyələri ilə əvəzsiz işlər görən, 31 il raykom katibi işləmiş mərhum Sadıq Murtuzayevə həsr elədiyim 750 səhifləik kitabım artıq çapa hazırlanır. Hələ Sadıq müəllimin sağlığında Müzəffər Ağazadə və mən, üçümüz birlikdə dünyanın dahilərinin, səmavi insanlarının qızıldan qiymətli sözlərindən, aforizmlərindən, kəlamlarından ibarət kitab üzrində işləyirdik. Onları Azərbaycan dilinə tərcümə eləmişik. Təxminən altı mindən çox aforizm olacaq 400 səhifəlik bu kitab da aprel ayında çap ediləcək. Bu kitabların hər ikisi inanıram oxucuların xoşuna gələcək. Bu il hekayələrimdən ibarət iki cildlik kitabımı, həyatımın keşməkeşli, burulğanlı yollarına həsr olunan “Sərhədsiz dünyamız” kitabımı da çap etdirməyi planlaşdırıram. Azərbaycan teatrı üçün böyük işlər görmüş tələbəlik dostum, Əməkdar incəsənət xadimi, cəmi 57 il ömür sürmüş Hüseynağa Atakişiyevə həsr etdiyim “Teatr sənətinin aşiqi” adlı kitabım da yəqin bu il işıq üzü görəcək. On povestimi də kitab kimi çap etdirməyi planlaşdırıram. Pyeslər kitabımın da ikinci cildini çap etdirməyi fikirləşirəm. Açığı mənim çap olunmağa 15 kitabım hazırdır. Sadəcə maliyyə imkanım olmadığına görə onları çap etdirə bilmirəm. Təki sağlıq olsun...

- Əsər yazdığınız vaxt oxucu yadınıza düşürmü və onun zövqünü nəzərə alırsınızmı?

- Mən nə yazıramsa, hansı tamaşanı hazırlayıramsa ilk öncə oxucunu və tamaşaçını düşürürəm. Özümü onların yerində qoyub, əsərlərimi oxucu kimi oxuyur və tamaşalarıma da tamaşaçı kimi baxıram. Əgər orada maraqsız nə isə görürəmsə, elə həmin dəqiqə dəyişdirirəm.

- Özünüzü nə zaman xoşbəxt hiss edirsiniz?

-Yaradıcılıqla məşğul olanda və ailə üzvlərimin, dostlarımın, xalqımın sevincini görəndə. Çünki ruh yüksəkliyi ilə yaşamaq geniş ürəkliyin, xeyirxahlığın, qəhrəmanlığın mənbəyidir.

- Bu günün insanında sizi nə heyrətləndirir?

- Bu günki insanların tənbəlliyi, biganəliyi, savadsızlığı məni çox heyrətləndirir. Və fikirləşirəm ki, yəqin bu adam elə fikirləşir bundan sonra yenə də doğulacaq və təkrar yenə də yaşayacaq...

- Gəncliyinizdə sizə qayğı olubmu?

- Bəli, olub. Taleyimdən bir şeyə görə çox razıyam ki, mənə həyatda təmənnasız kömək edən, ağıllı məsləhətlər verən insanlar çox olub. Bunlar mənim valideynlərim, məndən böyük iki qardaşım, müəllimlərim, yaxın dostlarım, ailə üzvlərim və məndən ağsaqqal olan insanlar həyatda mənə çoxlu məsləhət veriblər. Beynimə batanları, qəbul etdiklərimi reallaşdırmağa çalışmışam. İnsan o vaxt güclü olur ki, ona kömək etmək istəyənlər çox olur.

- Gənclərimizdən razısınızmı?

- Açığı, gənclərimizin çoxundan razı deyiləm. Çünki indiki gənclərin əksəriyyəti savadsız, biganə və tənbəldir. Elə fikirləşirlər ki, hər şey onlara qızıl teştdə hazır verilməlidir. Amma savadlı, bacarıqlı gəncləri görəndə çox sevinirəm. Çalışıram ki, onlara bacardığım köməkliyi eləyim. Axı gənclərimiz bizim gələcəyimiz deməkdir. Cəngliyi savadlı, elmli olan millət, həmişə öndə gedər.

- Həyat təcrübənizə əsaslanaraq gənclərə nələri tövsiyə edərdiniz?

-Hazırda indiki əsr elm, texnika, savad əsridir. Əgər biz bir millət kimi dünyada bu sahələrdə öz sözümüzü layiqincə demək istəyiriksə, hökmən elmə, texnikaya, savada mükəmməl yiyələnməliyik. Çünki indiki cavanlar gələcəkdə bizi dünyada təmsil eləyəcəklər. İndiki cavanlar bilməlidirlər ki, insanın mənəviyyatı, ucalığı, böyüklüyü üç müqəddəs şeylə ölçülür. Xeyirxah iş. Xeyirxah söz. Xeyirxah əməl. Onun dediyi söz, gördüyü iş, göstərdiyi əməl arasında bir uyarlıq olmalıdır. Belə olarsa onun ruhu, qəlbi azad olar və o, düzlük carçısı, paklıq mücəssəməsinə çevrilər. Gənclər bilməlidirlər ki, “ yalnız ağıl həyatın sərmayəsidir”.

- Ailədə övladlarınız, nəvələriniz, sözsüz ki, sizinlə fəxr edirlər. Siz necə, onlardan razısınızmı?

- Əlbəttə, razıyam. Onlar mənə böyük uğurlara imza atmaqda özlərinin tərbiyəsi, savadı, bir valideyn kimi mənə böyük inamı, hörmətlərilə məni həmişə yeni işlər görməyə ruhlandırıblar.

- İnsanın ömür payında arzuları bir-birini əvəz edir, heç vaxt tükənmir. Bu maraqlı söhbətimizin sonunda arzularınızı, ürək sözlərinizi eşitmək istərdik.

- Əfsus ki, “həyat bir iynədir, sapı çox qısa”. Beynimdə yazacağım çoxlu əsər, quruluş verəcəyim çoxlu pyes var. Ömür vəfa etsə, onları reallaşdırmaq istəyirəm. Çap olunası çoxlu kitabım var. Onların reallaşmasını görmək istəyirəm. Ən əsası isə istərdim ki, ölkə başçımız mənə mənzil versin və övladlarım, nəvələrim də görsünlər ki, mənim bu qədər xidmətlərimin bariz dəyəri olub. Qoy onlar bu qayğını görüb sevinsinlər. Əlbəttə ki, heç vaxt ümidimi üzən olmamşam. Belə bir hikmət var: “Ümid həyatın sərmayəsidir”.

Ən böyük arzumisə xalqımızla birlikdə Xankəndinə, Xocalıya, Ağdərəyə, Xocavəndə, Əskərana Azərbaycanın üçrəngli bayrağının sancıldığı günü, həmçinin o taylı, bu taylı Azərbaycanın birləşməsini görməkdi. İnanıram ki, bu, dünyada yaşayan bütün azərbaycanlıların ən böyük arzusudur və tezliklə reallaşacaq. Allah xalqımızı bütün çətinliklərdən hifz eləsin, bəlalardan qorusun. Bütün dünyada sülh və əmin-amanlıq bərqərar olsun! Müharibə tarixlər boyu heç bir xalqa baş ucalığı gətirməyib.

İlhamə MƏHƏMMƏDQIZI,

şairə-jurnalist

Azad Azərbaycan.- 2022.- 31 mart.- S.7.