GÖNDƏRİM, GÖNDƏRMƏYİM...

Əvvəli ötən sayımızda

(Hekayə)

Mənim qızımın çox qəribə xasiyyəti var. Çox zaman ürəyindən keçən sözləri dilinə gətirib demir. Lap birinci sinifdə oxuyandan öz ürəyindən keçənləri kağızlara yazıb, mənə, anasına, qardaşına verir. Ya da elə yerə qoyur ki, tapıb oxuyuruq. Mənim pencəyimin cibinə. Qardaşının dərs çantasına. Anasının balışının altına... Nə bilim, vallah bu da bir qəribə xasiyyətdir də. Nə başınızı ağrıdım, dəftəri götürüb, oxumağa başladım.

- Əziz və hörmətli babamız! Mənim adım Qumraldır. Bu yaxınlarda on bir yaşım olacaq. Biz - atam, anam, qardaşım və mən bir otaqlı mənzildə yaşayırıq. Evimiz də neçə illərdi ki, təmir olunmur. Atam heç cürə pul tapa bilmir ki, bu təmiri bütövlükdə qurtarsın. Otağı təmir etdirir, amma hamamı təmir etdirməyə pul tapanda, artıq otağın təmiri köhnəlir... Anam da deyir ki, “burada heç it də yaşamaz, amma biz yaşayırıq”... Atam məşhur alimdi. Çoxlu kitabları var. Evimizdə də mebel əvəzinə çoxlu kitablar var. Anam deyir ki, “bu kitabların tozundan asma xəstəliyi tapmışam”. Atamın dediyinə görə, ona çoxdandı ki, söz veriblər üç otaqlı mənzil versinlər. Amma hələ də vermirlər. Yəqin atamı aldadıblar. Anam deyir ki, “daha bundan sonra mənzil verməyəcəklər. O, Sovet hökuməti idi, hərif olmuşdu. Ucdantutma hamıya ev verirdi. Oğruya da, doğruya da. İndi kimin pulu varsa alacaq, kimin pulu yoxdursa, elə canı çıxıb, bir otaqlı evdə də qalacaq”. Bu sözləri də anam deyir, mən yox. Atamın adı Şahin Alovludur. Siz onu yəqin tanıyırsız. Axı o, məşhur alimdi. Axır vaxtlar anam ona Alovlu yox, Külovlu deyir. Ona görə ki, atam axırıncı dörd-beş ildə evə çox az pul gətirir. Onun maaşı heç bizim on günlük yeməyimizə də çatmır... Eybi yox ey. Buna da dözmək olar. Onsuz da televizorda deyirlər ki, adam hər gün çörək yeməz. Yoxsa kökələr. Əziz babamız, əsas məsələ odur ki, biz iki gündən sonra tətilə çıxacağıq. Tətil vaxtı sinfimizdə oxuyan otuz nəfər uşaq sirkdə keçirilən bayram şənliyinə getmək istəyirik. Biletin qiyməti hədiyyə ilə birlikdə elə də çox baha deyil. Ancaq bizim heç birimizin pulu yoxdur. Ata-anamızın da pulu yoxdur ki, bizə versin. Bu gün doğma babam də bizə gəlmişdi. Ondan pul istədim, çıxarıb ciblərini göstərdi. Gördüm ki, boşdur. Dedi ki, pensiyasını alanda verəcək. O pensiyasını alanda da sirkdə bayram şənliyi olmayacaq. Ona görə də bütün sinfimizin adından sizdən xahiş edirəm, bizə pul göndərin, gedib, sirkdə bayram şənliyinə baxaq. Sinif rəhbərimiz Nuricət müəllimə deyir ki, siz də öz doğma nəvələrinizlə sirkdə bayram şənliyinə gedəcəksiz. Siz nəvələrinizlə parklara gəzməyə, konsertlərə baxmağa gedəndə, televizorda həsrətlə sizə baxıram. Öz nəvələrinizə hər şey alıb verirsiz. Bir dəfə siz yetimlər evinə getmişdiz. Orada uşaqlara çoxlu hədiyyələr verdiz. Nə olar bizə də o hədiyyələrdən göndərin də. Elə bizim sinfin uşaqları da analı-atalı yetimlərdi. Axı, bizim ata-analarımızın da pulu yoxdur bizə verməyə. Bax neçə gündür ki, bizim evdə pul üstündə atamla anam dalaşır. Anam, atamdan pul istəyir ki, biz də Novruz bayramını adam balası kimi keçirək. Atam da üç aydır maaş almır. Müdirləri vermir. Deyir pul yoxdur. Axır çərşənbə bayramında da evimizdə heç nə yox idi. Nə şəkərbura, nə paxlava, nə qoz, nə fındıq... Heç nə. Həmin gün anam bazara getmişdi. Heç nə ala bilməyib gəlmişdi. Dedi ki, “bazar od tutub yanır”. Hamını söydü. Hətta sizi də... Axı, siz həmişə televizorda çıxış eləyəndə deyirsiz: “Bizdə hamı yaxşı yaşayır. Hamı varlı-dövlətlidi. Hamının xarici maşınları, villaları var. Dünyanın ən varlı ölkələrindən də bizim camaat çox yaxşı yaşayır. Ona sevinin ki, mən sizə heç cürə şərait taratmışam. Demokratiya vermişəm. Kim nəyi fikirləşirsə onu da deyir. Bizdə söz azadlığıdır. Məni tənqid eləyəni heç vaxt incitmirəm”. Həm də deyirsiniz ki, “siz, bizim də babamızsız”. Siz bütün bunları da yalnız bizim gələcəyimizçün eləyirsiniz ki, biz uşaqlar böyüyəndə daha fıravan və varlı yaşayaq. Bu sözləri də müəlliməmiz Nuricət deyir. Deyir ki, ölkəmizdə olan bütün uşaqları siz çox sevirsiz. Əgər elədirsə nə olar onda bizə də pul göndərin də. Qoy evdə atalarımızla analarımız pula görə dalaşmasınlar. Heç olmasa hər birimiz doyun qarnına çörək yeyək. Qoy biz də sirkdə keçirilən bayram şənliyinə gedə bilək. Axı...

Artıq ardını oxuya bilmədim. Qəhərləndim. Başımdan, kürəyimdən bir ağrı tutdu ki, az qaldı nəfəsim kəsilə. Durub, bir təhər eyvana çıxdım:

- İlahi, bu nə gündür biz düşmüşük? Axı bizim günahımız nədir sənin yanında? Niyə sən cəhənnəmi bizə bu dünyada göstərirsən? Bəlkə özümü balkondan atıb öldürüm?.. Gorun çartlasın Lenin. Deyirdin ki, “oxumaq, oxumaq yenə də oxumaq”. Oxudum, oldum alim. Bu da axırı... Bu da mənim günüm, güzaranım...

Eyvanda durub, çorta getmişəm. Siqareti də bir-birinə calayıram. Deyirəm bir dəli şeytan deyir, göndər uşağın bu məktubunu kişinin özünə... Amma vallah qorxuram. Qorxuram ki, bu məktub heç gedib onun özünə çatmasın. Bilirəm ki, qulbeçələri verməyəcək. Kimin şikayət məktubunu ona verirlər ki, mənim məktubumu da versinlər... Göndərəcək bizim müdirimizə. O da bu məktubu oxuyan kimi mənim mitilimi atacaq bayıra. O biri alimlər kimi küçədə “it döyəcəyəm”. İndi heç olmasa işim var. Öz sənətimlə məşğul oluram. Maaşım az da olsa birtəhər başımı girələyirəm.

Siz bilən indi mən neynəyim? Göndərim bu məktubu kişinin özünə, göndərməyim?.. Əgər göndərsəm?.. Əgər göndərməsəm?.. Nə bilim vallah... Bu suallar da deyəsən məni infarkt eləyəcək. Görəcəkli günlərimiz varmış, ay Allah... Axı bizim günahımız nədi?..

Masallı, Digah kəndi – Sumqayıt

Ağalar İDRİSOĞLU

Azad Azərbaycan.- 2023.- 19 oktyabr, №34.- S.6.