Xocalı

Tanklar qan üstündən yeridi,

Neçə can üstündən yeridi.

Körpələr qaldı dəmir ayaqlar altında,

İmdad istəyən böyüklərə

Güvənmədilər daha.

Ölü anaların döşlərindən

süd əmmədilər daha.

Gözləri heyrətləndirən böyük idi,

Açılmışdı yaradan axan qan kimi.

Üzüqoylu yıxılmışdılar,

Təzədən öləcəkdilər ayağa qalxan kimi.

Xocalı keçirdi xəyanət marağından,

Xocalı keçirdi

tank lüləsindən,

yağı gülləsindən,

avtomat darağından.

Güllələdilər adamından qarışqasınadək,

Güllələdilər quzusunu, qoçunu,

Güllələdilər anaların çəpərlərə

ilişib qalmış saçını,

qardaşı, bacını.

Güllələdilər Babəkin qılıncını,

Koroğlunun atını,

Güllələri qaytarmadı

Cavanşirin qalxanı.

Əzdilər yıxılanı,

Vurdular qalxanı.

Hanı bu yurdun

Nəbisi, Səttarxanı?!

Nadanlar satıb getdi

dağı, daşı, torpağı.

Ölənlər "Vətən!" deyib

kəfən etdi bayrağı.

Nənələr dilində duası ölmüşdü,

Onları aparmağa

uluların ruhu gəlmişdi.

Təzə ruhların əllərindən tutub apardılar,

Körpələri ayağa qaldırdılar -

Balaca tabutlara dönmüşdü beşikləri,

Qulaqlarında hələ yaşayırdı

layla səsləri.

Bir az göz yaşlarına,

Bir az ağıya bənzəyirdi.

Laylalar uçulu evlərin

divarlarına dəyirdi,

Laylalar dizlərinə döyürdü,

Dünənə, bugünə, sabaha

nifrətlə gülümsəyirdi...

Nüsrət KƏSƏMƏNLİ

Azərbaycan.- 2012.- 26 fevral.- S.10.