Səməd Vurğun milli sərvətimizdir

Sərdar Cəlaloğlunun müsahibəsini oxudum. Ölkənin ictimai-siyasi vəziyyətinə həsr olunmuş bu müsahibənin içərisindən ən qalmaqallı cümlənin seçilib başlığa çıxarılmasını bəlkə də S.Cəlaloğlunun məsuliyyətinə aid etmək düzgün deyil! Hardasa mətbuatın oxucu qazanmaq maraqlarını başa düşürəm. Bəzən bütöv mətnin içərisindən mahiyyətə heç bir dəxli olmayan cümlələrin seçilib başlığa çıxarılması məhz bu maraqlardan doğur və media mənsublarını bu mənada qınamaq da çətindir. Uzun illər siyasətdə saç ağartmış, bu gün belə adı mətbu orqanlarda ən çox hallanan siyasətçilərdən olan Sərdar bəy müsahibə verərkən bu amilləri yaddan çıxarmamalı, Azərbaycan mədəniyyətinin, onun mənəvi genefondunun formalaşmasında misilsiz xidmətlər göstərmiş insanlar barəsində ehtiyatla danışmağa çalışmalıdır.

Doğrusu, məlum müsahibədə "Səməd Vurğun kimi dılğırın biri" ifadəsini həm ciddi siyasətçi kimi Sərdar Cəlaloğluna yaraşdırmaq mümkün deyil, həm də nə qədər arqoik dildə yazılmasını nəzərə alsaq belə, bu fikir həqiqəti də ifadə etmir. Səməd Vurğun Azərbaycan xalqının yetişdirdiyi ən böyük şairlərindəndir. Əslində o, bizim milli sərvətimizdir. İlhamı bulaq kimi çağlayan, hətta bir neçə gün ərzində böyük poema yazacaq qədər mahir sənətkar olan bu adamın yeganə bədbəxtliyi sovet hakimiyyətinin ən repressiv dövründə yaşaması olmasıdır. Bununla belə, o, ədəbiyyat xəzinəmizə misilsiz əsərlər vermiş, ölkəmizin dünyaya tanıdılmasında əvəzsiz xidmət göstərmişdir. Xüsusilə, II Dünya müharibəsi dövründə onun qələmə aldığı əsərlər bütün dünyanın mübarizə apardığı alman faşizminə qarşı mübarizədə sözün həqiqi mənasında, ideoloji silaha çevrilmişdir. Təsadüfi deyil ki, onun müharibə illərində yazdığı "Ukrayna partizanlarına" şeirinin mətni dərc edilərək təyyarədən Ukrayna meşələrinə səpələnib partizanlara çatdırılmışdır.

Səməd Vurğunun şan-şöhrəti yalnız keçmiş sovet məkanı sərhədləri daxilində qalmamış, bütün dünyaya yayılmışdır. Hətta o vaxt SSRİ ilə əks qütbdə dayanan qüvvələr belə, ideoloji fərqliliklərə baxmayaraq, Səməd Vurğun poeziyasının böyüklüyünü etiraf etmək məcburiyyyətində qalmışdılar. Bunun ən bariz nümunəsi kimi1943-cü ildə ABŞ-da keçirilən müharibə əleyhinə yazılmış dəyərli əsərlərin müsabiqəsini göstərmək olar. Həmin müsabiqədə Səməd Vurğunun "Ananın öyüdü" şeiri 20 ən yaxşı əsərdən biri kimi qiymətləndirilib və Nyu-Yorkda çap olunaraq hərbçilər arasında yayılıb. Bütün bunlar Səməd Vurğunun necə bir şair olduğunu sübut edir. Sovet hakimiyyəti də onun dahi bir şair olduğu qənaətində idi və buna görə də 1954-cü ildə Sovet Yazıçılarının II Ümumittifaq qurultayında "Sovet poeziyası haqqında" məruzə ilə çıxış etmək ona tapşırılmışdı.

Sərdar Cəlaloğlunun Səməd Vurğunu bu cür qiymətləndirməsi, görünür, onun tarixi şərait və ədəbi yaradıcılıq əlaqələrini nəzərə almamasından irəli gəlir. Ümumiyyətlə, bu tendensiya yalnız S.Cəlaloğluna xas deyil. Bütün cəmiyyətimiz nədənsə, tarixi şəxsiyyətlərə qiymət verərkən məsələlərə bu günün nöqteyi-nəzərindən yanaşırlar. Bu da həmin şəxsiyyətlərin obyektiv qiymətləndirilməsində yalnış nəticələrə gətirib çıxarır. Məsələn, öz əqidəsi uğrunda nəinki ölümü, hətta dərisi soyula-soyula qətlə yetirilməyi belə, gözə alan Nəsimi yazdığı:

"Dərdmənd etdin məni,

ey dərdə dərman erməni,

Olmuşam eşqin yolunda

bəndə-fərman erməni"

- şeirinə görə bu gün bizə azərbaycançılığı, müqəddəs dəyərləri bir erməni gözəlinə satan vətən xaini kimi görünə bilər.

Eynilə, S.Vurğunun "Vaqif" poeması da bu gün bəziləri üçün türkəsilli Qacara qarşı həqarət yağdıran ədəbiyyat nümunəsidir. Yazıldığı dövrdə isə Azərbaycanın İran istilasına, şahlıq üsul-idarəsinə qarşı dirənişin tərənnümü kimi dərk olunurdu. Səməd Vurğun da onu yazanda sözsüz ki, öz millətinin içərisindən çıxmış tarixi qəhrəmanı inkar etmək məqsədi güdmürdü. Məqsədİ fars şovinizminin Azərbaycan xalqını assimilyasiyaya uğratmaq istəməsinə etiraz idi. Və əsərdə bu tezis olduqca aydın şəkildə öz əksini tapırdı. Vaqifin Qacarla qarşılaşdığı səhnədə İran şahının Azərbaycan dilində şeir yazmağa ironiya ilə yanaşmasına verdiyi cavab bu mənada diqqətəlayiqdir. Bu faktın özü də sübut edir ki, Səməd Vurğunun Şah Məhəmməd Qacara düşmən münasibətinin əsası heç də vətənə, millətə barmaqarası baxmağından irəli gəlmirdi. Əksinə, Səməd Vurğun dövrün tələblərindən istifadə edərək Azərbaycan ədəbi dilinin formalaşmasında misilsiz xidmətlər göstərməyə çalışır, bunu həm əsərlərində təbliğ edir, həm də yazdığı şeirlərlə nümunələr yaradırdı.

Tarixi şəxsiyyətləri qiymətləndirərkən tarixi şəraitin nəzərə alınmaması hər şeydən əvvəl, demokratik dünyagörüşünə də zidd hadisədir və keçmişi inkar fəlsəfəsinə əsaslanır. Keçmişin inkarı cəmiyyətlərin dəyişilməsi üçün ən vacib şərtlərdən sayılsa da, bunun həddən ziyadə olması nəticə etibarilə vulqarizmə aparır ki, bu gün Sərdar Cəlaloğlunun da haqlı olaraq bəyənmədiyi sovet nəzəriyyəsi belə vulqarizmdən qaçmağa çalışırdı. Xüsusilə, ədəbiyyat və mədəniyyət nümunələrinə münasibətdə bunu aydın şəkildə sezə bilərik. Sovet dövründə bizlərə öyrədilən Füzulinin, Nizaminin poemaları mətləbə keçməzdən əvvəl Allahın, peyğəmbərin tərifiylə başlayır, dövrün hökmdarlarının mədhiyyəsiylə davam edirdi. İdeoloji dünyagörüşünə görə ateist olan SSRİ bütün bu əks fikirlərə baxmayaraq onları antisovet şair adlandırıb məktəblilərdən uzaq tutmağa çalışmırdı. Əksinə, təbliğ edir, elm ocaqlarında həmin tarixi şəxsiyyətləri tədqiq edən mərkəzlər yaradırdı. Çünki bu şairlərin dövrün tələbinə görə yaşayıb-yaratdıqlarını qəbul edirdi.

Səməd Vurğun da öz dövrünün şairi idi. Bəzi məqamlarda öz fikirlərini dövrün tələblərindən irəli gələn prinsiplərin əsasında çatdırır, oxucularda milli-mənəvi ruh formalaşdırmağa çalışırdı. Hətta bu xüsusiyyətinə görə onun az qala, repressiyaya uğraması təhlükəsi belə yaranmışdı. Xüsusilə, 1953-cü ildə şairin üzərinə hücumların artdığı məlum həqiqətlərdəndir. Həmin ildə şairin yazdığı "Aygün" poeması ciddi tənqid olunur, Azərbaycan Yazıçılar İttifaqı onu millətçilikdə günahlandıraraq haqqında Moskvaya məktublar göndərirdi. Moskvada çap edilmiş "Şairin hüquqları" məqaləsi ona qarşı hücumları daha da kəskinləşdirmişdi. Hətta bir ara kitabları kitabxanalardan, dram əsərləri səhnədən yığışdırılmışdı. Müasirlərinin bildirdiyinə görə, şairə şəhərdən çıxmaq belə qadağan edilmişdi. Hər kəs repressiyanın növbəti qurbanının qətlə yetiriləcəyini gözləyərkən şairi xoşbəxt bir təsadüf xilas etdi. Bu təsadüf Stalinin ölümü və yerli rəhbərliyin dəyişilməsi idi. Yəni, qələmə aldığı "Vaqif" əsərində Vaqifi qurtaran eyni tale Səməd Vurğunun da üzünə gülmüşdü.

1954-cü ildən sonra Səməd Vurğunun yenidən yüksəlişinin ikinci dövrü başlasa da, bu intibah da uzun sürmədi. O dövrün repressiyasından sağ qurtulmasına baxmayaraq, bu repressiya təhlükəsinin gətirdiyi mənəvi gərginliklər onun çox yaşamasına imkan vermədi. 1956-cı ildə dünyasını dəyişən Səməd Vurğunu da bu mənada repressiya qurbanı saymaq olar. Sırf bu məsələyə görə bir şairə təhqiramiz söz demək nə qədər ədalətlidir, qərar verməyi Sərdar Cəlaloğlunun özünə buraxıram.

Mən, əslində, cəmiyyətimizdə bəzən dəyərli tarixi şəxsiyyətlərə qarşı bu cür mövqe sərgilənməsini, haradasa, başa düşürəm. Böyük şəxsiyyətlər haqqında hansısa qüvvələr tərəfindən cəmiyyətə təlqin olunan dezinformasiyalar istər-istəməz vətəndaşlarımızı bu cür düşünməyə yönləndirir. Səməd Vurğun haqqında belə məqsədli dezinformasiyalar isə daha çox yayılıb. Hələ Azərbaycan Respublikasının Prokuroru işlədiyim zaman Səməd Vurğunun guya Mikayıl Müşfiqə qarşı ifadə verdiyi haqqında şayiələr yayılmışdı. Mən arxivdən Mikayıl Müşfiqin cinayət işini tələb etdim. Cinayət işiylə tanış olduqda deyilənlərin tam əksinə, Səməd Vurğunun onu bacardığı qədər müdafiə etdiyini gördüm. Yazıçılar İttifaqının sədri Anarı çağırıb işlə onu da tanış etdim. Bu gün də Anar müəllim mənim dediklərimi təsdiq edə bilər.

Səməd Vurğun dahi şair olmaqla bərabər, həm də böyük vətəndaş idi. O, bir çox kimsəsiz insana bacardığı qədər kömək etmiş, hətta qardaşına yazdığı məktublardan birində özünü əzilənlərin hamisi adlandırmış və bunu əsrin bəbəyinə sancacağına and içmişdi. Müasirləri onda həqiqətən də, bu xüsusiyyətlərin mövcud olduğunu bildirirlər.

Qısası, ölkəmizin görkəmli şəxsiyyətləri haqqında cəmiyyətimizdə yayılan bu cür informasiyaların heç bir əsası yoxdur və onların qəsdən yayıldığını, tarixi şüurumuza zərbə vurmaq məqsədi daşıdığını, əsli olmayan bir millət olduğumuza bizi inandırmaq niyyəti güddüyünü düşünürəm. Sərdar Cəlaloğlunu da fikirlərini ifadə edərkən bir qədər ehtiyatlı olmağa çağırıram.

İlyas İSMAYILOV,

Milli Məclisin deputatı,

Ədalət Partiyasının sədri

Azərbaycan.-2013.- 21 aprel.- S.6.