Azərbaycan Parlamenti necə
yarandı
Zaqafqaziya Seymindən Milli Şuraya
Baş
tutmayan Müəssislər Məclisinin cəmi 36 nəfərdən
ibarət olan
keçmiş deputatları yeni yaradılan ali
hakimiyyət orqanına daxil olmaqla yanaşı, onun tərkibinin
genişləndirilməsi məsələsini də müzakirə
edirlər. Yenidən seçkilər
keçirilməsinin imkansız olduğu bir şəraitdə
təcrübəli siyasətçilər bu məsələnin
həllini Müəssislər Məclisinə seçkilər
zamanı hər partiyanın aldığı səsin
sayına müvafiq olaraq kooptasiya üsulu ilə nümayəndələrin
sayının artırılmasında görürlər.
Nəticədə azərbaycanlı deputatların sayı "Müsavat"
və demokratik bitərəflər qrupundan 30 nəfər,
müsəlman sosialist blokundan 7 nəfər, Rusiyada müsəlmançılıq
- "İttihad" partiyasından 3 nəfər, müsəlman
sosial-demokrat menşevik "Hümmət" partiyasından
isə 4 nəfər təşkil edir. Beləliklə,
Zaqafqaziya Seymində azərbaycanlı nümayəndələrin
sayı 44 nəfərə çatdırılır. Bu 44 nəfər arasında
artıq Müəssislər Məclisinin yuxarıda
adıçəkilən nümayəndələrindən əlavə
Fətəli xan Xoyski, Məmməd Həsən Hacınski, Xəlil
bəy Xasməmmədov, Şəfi bəy Rüstəmbəyov,
Mustafa Mahmudov, Firidun bəy Köçərli, Cavad Məlik-Aslanov,
Aslan bəy Qardaşov, İbrahim ağa Vəkilov, İbrahim
bəy Heydərov, Əhməd Cövdət Pepinov, Camo Hacınski, İbrahim Əbilov,
Əkbər ağa Şeyxülislamov, Səməd ağa
Ağamalov və başqa tanınmış ictimai xadimlər
və müxtəlif partiya təmsilçiləri var idi.
Təbii ki, gürcü və erməni partiyalarından
da həmin prinsip üzrə Seymin tərkibinə yeni nümayəndələr
daxil edilir. Seymin özəyini 3 əsas partiya fraksiyaları -
Gürcüstan sosial-demokratları (menşeviklər) - 32 nəfər, azərbaycanlı
müsavatçılar və onlara qoşulmuş bitərəf
demokratlar - 30 nəfər, erməni
"Daşnaksütyun" partiyası - 27 nəfər təşkil edir. Onlarla
yanaşı Seymdə digər partiyaların nümayəndələri
- eserler
(sosialist-inqilabçılar) - 5, kadetlər
(konstitusiyalı-demokratlar) - 1, gürcü federalistləri -1,
gürcü milli demokratlar -1,
bolşeviklər - 4 yer alırlar. Bura dəvət
edilən partiyalar arasında yalnız bolşeviklər onun
işində iştirak etməkdən imtina edir və dərhal
Seymin çağırılmasına qarşı güclü
təbliğat kampaniyası aparırlar. Bununla belə, kifayət qədər geniş təmsilçiliyə
malik Zaqafqaziya Seymi 1918-ci il fevralın 10 (23)-da Tiflisdə
öz işinə başlayır. Doğrudur, dəmiryolunun
bağlı olması səbəbindən azərbaycanlı
nümayəndələr (X.Sultanovdan başqa) Tiflisə
vaxtında gəlib çata bilmədiyi üçün iclas
dərhal təxirə salınır və yalnız 26 fevralda özünün ikinci məclisinə
yığılır. Bu yığıncaqda gürcü
menşeviklərin liderlərindən biri - N.Çxeidze demək
olar ki, yekdilliklə
Zaqafqaziya Seyminin sədri seçilir.
Hadisələrin
sonrakı inkişafı göstərəcək
ki, Seymin cəmi 3 aylıq
qısa tarixində bu hadisə
Seym fraksiyalarının həmrəylik nümayişinin nadir məqamlarından biri sayıla bilər. Belə ki, Seymin üç əsas -
gürcü, azərbaycanlı və erməni bölmələrini
təşkil edən nümayəndələrinin bu
xalqların münasibətlərindəki mövcud ziddiyyətləri
tənzimləmək və
region üçün
mühüm olan problemlərin həllində (milli və
aqrar məsələ, Türkiyə ilə sülh
sazişinin bağlanması və s.)
vahid mövqedən
çıxış etmək cəhdlərinə baxmayaraq, nəticə
etibarilə bu məqsədə nail olunmur. Seymdəki kəskin
fikir ayrılıqlarının səbəbini, şübhəsiz
ki, yalnız bu
üç Cənubi Qafqaz xalqlarının milli
maraqlarının üst-üstə düşmədiyi ilə
izah etmək doğru olmazdı. Belə ki, bir çox daxili məsələlərin
həllində Seym nümayəndələrinin müxtəlif
siyasi təmayülləri təmsil etməsi amili də az rol oynamırdı. Bu
baxımdan, gürcü və ermənilərə nisbətdə
siyasi tərkibinə görə daha geniş spektrə malik
olan Azərbaycan fraksiyaları xüsusilə seçilirdi.
Məsələn, Seymin elə ilk iclaslarında
Cənubi Qafqazda milli məsələnin həllinə dair
müzakirələrdə Azərbaycan partiyaları müxtəlif
mövqelər nümayiş etdirən bəyannamələr
irəli sürürlər. "Müsavat"
partiyası Seym qarşısında milli azlıqların
hüquqları təmin olunmaqla ayrı-ayrı xalqlara milli-ərazi
muxtariyyətini təmin
edən Konstitusiyanın işlənib hazırlanması vəzifəsini
irəli sürürdü və bunu əsas götürərək
mərkəzləşdirmə prinsipindən imtina edərək
dövlət həyatının ayrı-ayrı sahələrinin
milliləşdirilməsi zərurətini
vurğulayırdı. "Müsəlman
sosialist bloku" və "İttihad" milli məsələdə
milli-mədəni muxtariyyət prinsipinə üstünlük
verirdi. Gürcü menşeviklərinin
fraksiyasına daxil olan menşevik "Hümmət"
partiyası isə bu məsələdə, ümumiyyətlə,
gürcülərlə bir platformadan çıxış
edirdi. Gürcülər Cənubi Qafqazda "mürəkkəb
və dolaşıq" milli məsələnin həlli
yolunu "tam daxili özünüidarə və milli
azlıqların hüquqlarının təmin edilməsi
şərti ilə milli-ərazi kantonlarının
yaradılması" və beləliklə, "millətlərin ərazi
hüdudlarının müəyyənləşdirilməsi"ndə
görürdülər. İlk baxışda
müsavatçılarla oxşar mövqe təsiri
bağışlayan bu təklif özlüyündə azərbaycanlılar
üçün böyük təhlükə
daşıyırdı. Belə ki, "Cənubi Qafqazda
heç bir millətin tam şəkildə, yəni başqa
millətlərin çoxsaylı nümayəndələrinin
yaşamadığı vahid ərazidə məskunlaşmadığını"
dəlil kimi gətirilərək Cənubi Qafqaz ərazisinin
kiçikölçülü milli-ərazi vahidlərinə
ayırması, yəni gürcü, erməni və azərbaycanlı
əhalinin bir neçə tam
özünüidarə vahidlərinə bölünməsi və
hər millətin bir neçə
kantonda yaşaması təklifi gürcü menşevikləri tərəfindən,
ilk növbədə, Cənubi-Şərqi Qafqaza, yəni Azərbaycan
ərazilərinə şamil edilirdi.
Belə çıxırdı ki, məhz bu ərazilərdə
çoxsaylı başqa millətlərin
yaşamadığı və
yalnız azərbaycanlıların məskunlaşdığı
bütöv milli-ərazi vahidi yaratmaq mümkün deyildir. Təbii
ki, bu təklifin arxasında gürcü-erməni dairələrinin
milli azlıqların hüquqlarının müdafiəsi
şüarı altında Azərbaycan torpaqlarını
parçalamaq, ayrı-ayrı Azərbaycan vilayətlərini
öz tabeliklərinə keçirmək kimi artıq
çoxdan düşünülmüş planlar dururdu. Bu məsələdə gürcüləri dəstəkləyən
hümmətçilər həmin təklifin
reallaşacağı təqdirdə, azərbaycanlıların
etnik ərazilərinin bütövlüyünün və
vahidliyinin itirilməsi ilə nəticələnəcəyinin
fərqinə varmırdılar. Halbuki etnik
ərazi bütövlüyü nəinki milli-ərazi muxtariyyətinin
yaradılmasının əsas şərti idi, Azərbaycan
torpaqlarında yaşamağa qadir hər hansı bir dövlət
qurumunun formalaşdırılması da bilavasitə bu prinsiplə
bağlanırdı.
Seymin Azərbaycan
partiyaları arasında milli məsələ
kimi strateji bir zəmində
üzə çıxan bu fikir ayrılığı
özünü digər problemlərin müzakirələrində
də, o cümlədən Zaqafqaziya Seyminin səlahiyyətlərinin,
məqsəd və vəzifələrinin müəyyənləşdirilməsi
və s. də büruzə verirdi. Lakin çox
tezliklə Seymin üç əsas milli bölmələri
arasında ziddiyyətlər kəskinləşdikcə, Azərbaycan
partiyaları arasında fikir ayrılıqları da arxa plana
keçməyə başlayır. Bu məqam
özünü ilk dəfə 1918-ci il
fevral ayında İrəvan şəhəri də daxil
olmaqla, İrəvan quberniyasında baş verən erməni-azərbaycanlı
toqquşmaları və faktiki olaraq dinc azərbaycanlı əhalinin
qırılması, kəndlərinin və əmlaklarının
isə məhv edilməsi məsələsinin müzakirələri
vaxtı göstərir. Hələ 1906-cı
ildə bu bölgədə azərbaycanlı və erməni əhalisinin
qeyri-mütəşəkkil dəstələri arasında silahlı
toqquşmalar baş vermişdi. Lakin 1906-cı il hadisələrindən
fərqli olaraq, bu dəfə qeyri-mütəşəkkil azərbaycanlı
əhaliyə qarşı artıq polkovnik Pirumovun və
komissar Dronun rəhbərliyi altında erməni nizami hərbi dəstələri
vuruşurdu. Silahlı hücumlara məhz İrəvan qəzasının kəndlərinin
məruz qalması da bu qəzanın İrəvan
quberniyasının azərbaycanlı və erməni
rayonları arasında yerləşməsi və həmin ərazilərin,
ilk növbədə, müsəlman əhalidən
boşaldılaraq ermənilərlə məskunlaşdırılması
planları ilə bağlı idi. Təsadüfi
deyil ki, qarşıdurmaya son qoyulduqdan sonra da Dro azərbaycanlıların
öz doğma ocaqlarına qayıtmaq xahişini qətiyyətlə
rədd etmişdi. İrəvan
quberniyasında hakimiyyətin tam şəkildə ermənilərin
əlində cəmlənməsi, əhalinin əsas hissəsini
təşkil edən azərbaycanlıların isə tamamilə
quberniyanın idarəçiliyindən
uzaqlaşdırılması vəziyyəti daha da
çıxılmaz hala salırdı. Böyük
çətinliklə həmin məsələni Seymin gündəliyinə
salan Azərbaycan nümayəndələri
üçün bu müzakirələr erməni və gürcü
fraksiyalarının nəinki həmin hadisələrə qiymətdə
tamamilə əks mövqedə durduğunu, eyni zamanda, azərbaycanlı
deputatlara qarşı etimadsızlığını və
şübhəli münasibətlərini tam dərinliyi ilə
nümayiş etdirdi. Azərbaycanlıların
guya dəmiryollarına hücum etdiyini əsas gətirərək
erməni tərəfinə bəraət qazandıran
gürcü deputatlar azərbaycanlı həmkarlarının
irəli sürdükləri inkaredilməz dəlillər
qarşısında mövqelərini qismən dəyişsələr
də, müsavatçı deputatların Dronun və Pirumovun
öz vəzifələrindən uzaqlaşdırılması
tələbi gürcü və erməni deputatların səs
çoxluğu ilə qəbul edilmədi. Seymin İrəvan quberniyasında hadisələrə
dair qəbul etdiyi yarımçıq qətnamədəki qərarlar
isə elə kağız üzərində qaldı.
Bu
müzakirələrin yeganə müsbət yekunu menşevik
"Hümmət" istisna olmaqla, Seymin bütün Azərbaycan
partiyalarının
azərbaycanlıların milli maraqlarını müdafiə
etməklə ilk dəfə vahid cəbhədən
çıxış etməsi oldu. Seymin işində getdikcə
dərinləşən millətlərarası gərginlik azərbaycanlı
siyasətçilər arasında ən barışmaz rəqibləri belə
güzəştə getmək və öz mövqelərində
təmas nöqtəsi axtarmaq zərurəti
qarşısında qoydu. Bu axtarışların nəticəsi
kimi Azərbaycan fraksiyaların koordinasiya mərkəzi
funksiyasını icra edən və
"Seymin Azərbaycan fraksiyalarının birləşdirilmiş
iclasları", yaxud "Zaqafqaziya Seyminin Müsəlman
Fraksiyası" adlanan bir qurum yarandı. Maraqlıdır ki,
müsəlman fraksiyasının da Rəyasət Heyəti vəzifəsini
icra etmək ümumi razılıq əsasında
"Müsavat" və demokratik bitərəflər qrupu
fraksiyasının rəyasət heyətinə (M.Ə.Rəsulzadə
- sədr, M.Y.Cəfərov və N.Yusifbəyov - müavinlər,
M.Mahmudov və R.Vəkilov - katiblər) həvalə edildi. Bu da
"Müsavat"ın danılmaz nüfuzunun daha bir
göstəricisi idi.
Zaqafqaziya Seyminin müzakirə etdiyi proqram xarakterli məsələlər
arasında aqrar islahatlara dair qanunun qəbulu ən
mühüm sənədlərdən biri sayıla bilər. Torpağın əvəzsiz
olaraq kəndlilərə verilməsini nəzərdə tutan,
onun şərtləri, eləcə də həyata
keçirilməsi yolları açıqlanan bu qanunun işlənməsində
və qəbulunda
Azərbaycan fraksiyaları da fəal iştirak edirlər.
Qanunvericilik fəaliyyəti ilə yanaşı, Seym
nümayəndələri icraedici orqanın
funksiyalarını da həyata keçirirdilər. Seymin işə
başlaması ilə Zaqafqaziya Komissarlığının
buraxıldığı nəzərə alınaraq 1918-ci il
26 mart tarixdə E.Gegeçkorinin sədrliyi ilə yeni hökumət kabineti təşkil
olundu. Bu kabinetdə
azərbaycanlılar 5 nazir postu (ədliyyə, yollar, maarif,
ticarət və sənaye, dövlət nəzarəti) alsalar
da, əsas postları gürcü menşevikləri və qismən
də ermənilər tuturlar. Seymdə yeni
hökumət proqramı ilə çıxış edən
E.Gegeçkori qarşıda duran vəzifələri sadalayarkən
onların arasında birinci dərəcəli vəzifə
kimi "Türkiyə ilə möhkəm sülhün
bağlanması və mehriban qonşuluq əlaqələrinin
bərpa edilməsini" vurğulayır.
Hadisələrin sonrakı gedişi Baş nazirin səhv
etmədiyini və Türkiyə ilə sülhün
bağlanması məsələsinin istər Seymin, istərsə
də ümumiyyətlə, Cənubi Qafqaz xalqlarının
taleyində həlledici rol oynadığını göstərdi. Belə ki, Türkiyə ilə
sülh danışıqları Cənubi Qafqaz
xalqlarının dövlətçilik ittifaqının yaradılması
yolunda mühüm maneə olmaqla, eyni zamanda, bu xalqlar və
onların milli maraqları arasında ziddiyyətlərin ən
dərin köklərini açdı və son nəticədə
Seymin buraxılmasına gətirib çıxardı.
Türkiyə
tərəfinin sülh danışıqları aparmaq
üçün Zaqafqaziyanın müstəqilliyinin elan edilməsini
əsas şərt kimi irəli sürməsi, Brest
sülhünün qərarlarına əsasən Türkiyəyə
verilmiş Qars, Batum və Ərdəhanın
boşaldılmasını tələb etməsi Rusiya ilə əlaqələrini
hələ də kəsmək istəməyən Seymin gürcü və erməni
liderləri tərəfindən qəbul edilmirdi. Seymdə yalnız "Müsavat" fraksiyası və
bir nəfər deputatla təmsil olunan gürcü
milli-demokratları Zaqafqaziyanın Lenin Rusiyasından
ayrılaraq öz müstəqilliyini elan etməyə
çağırır, Türkiyə ilə sülhün
regionun təhlükəsizliyi üçün əhəmiyyətini
sübut etməyə çalışırdılar.
Əsasən gürcülərdən ibarət olan Seym rəhbərliyi son ana qədər
bu çağırışlara məhəl qoymurdu və
yalnız Qafqaz cəbhəsində vəziyyətin Türkiyənin
xeyrinə dəyişdiyi, rus ordusunun isə
dağıldığı bir şəraitdə sülh bağlamağın
labüdlüyünü anlayaraq 1918-ci il 18 mart tarixdə
Trabzonda Türkiyə ilə danışıqlara
başladı. Seymin
11 nəfərdən ibarət olan nümayəndə heyətinin
5 üzvü azərbaycanlı idi. Trabzon
sülh danışıqları nəinki Seymin milli
fraksiyaları, hətta nümayəndə heyəti daxilində
də yekdilliyin olmadığını bir daha üzə
çıxardı. Zaqafqaziya Seymi I Dünya müharibəsindən
qabaqkı Türkiyə-Rusiya sərhədlərinin bərpasında
israr edir, gürcü nümayəndələri Ərdəhanın
və Batumun türklərə verilməsinə qəti
etirazlarını bildirir, ermənilər isə nəinki
Qars vilayətinin böyük bir hissəsinin türklərə
keçməsi ilə razılaşmır, Türkiyədən
Cənubi Qafqaza qaçmış erməni əhalisinin geri
qaytarılması və Türkiyədə ermənilərə
muxtariyyət verilməsi şərtini irəli
sürürdülər. Bu sonuncu şərti
Türkiyənin daxili işlərinə qarışmaq kimi
qiymətləndirən türklər hələ
danışıqların gedişində Qars və Ərdəhan
istiqamətlərində yürüşlərini sürətləndirirlər.
Yaranmış vəziyyəti daha real qiymətləndirən
X.Xasməmmədov Bakı neft kəmərinin son məntəqəsi
olan Batumun Azərbaycanın neft sənayesinin mənafeyi
baxımdan əhəmiyyətini nəzərə alaraq onun Cənubi
Qafqazın tərkibində saxlanılması və Türkiyənin tələb
etdiyi siyahıdan çıxarılması üçün cəhdlər
etsə də, buna nail ola bilmir. Türk nümayəndə heyətinin
48 saat ərzində Zaqafqaziya Seyminin öz dövlət
quruluşu haqqında bəyannamə verməsi və
Brest-Litovsk sülhünü tanıması barədə
ultimatum verməsi və tələb etdiyi əraziləri demək
olar ki, tutması Seymi ya bu şərtləri qəbul etmək,
ya da danışıqları dayandırmaq seçimi
qarşısında qoyur. Seymin gürcü və xüsusilə
erməni fraksiyaları arasında hökm sürən kəskin antitürk
isteriyası şəraitində ultimatumun şərtləri
"Cənubi Qafqaz xalqlarının mənafeyinə xəyanət"
kimi qiymətləndirilir və Türkiyəyə müharibə elan etməyə qərar
verilir. Çətin vəziyyətdə qalan Azərbaycan
fraksiyaları ("Hümmət"dən başqa) birgə
qətnamə qəbul edərək Türkiyə ilə
müharibənin "Zaqafqaziya demokratiyası və onun daxili
həyatı üçün ağır nəticələr
verəcəyini" əsas tutaraq məsuliyyəti öz
üzərlərinə götürmədiklərini bəyan
edirlər. Seymin təcili iclasında
çıxış edən erməni və gürcü
deputatları şiə azərbaycanlıların uzun bir tarixi
dövrdə sünni türklərə qarşı
döyüşdüyünü xatırlatsalar da, bu təxribat
öz nəticəsini vermir. "Müsavat"ın təmsilçisi
Şəfi bəy Rüstəmbəyov bildirir ki, azərbaycanlıların
"hələ də hərbi mükəlləfiyyət
daşımadığı və Türkiyə ilə dini
bağlılığı"
Türkiyə əleyhinə hərbi əməliyyatlarda onların fəal
iştirakını qeyri-mümkün edir.
Qeyd
olunmalıdır ki, bütün bu hadisələrin davam etdiyi
1918-ci il aprel ayının əvvəllərində Azərbaycan
fraksiyalarını ən ciddi surətdə tədbirlər
görməyə vadar edən
digər hadisələr baş verirdi. Mart ayının
sonlarında bolşeviklərlə daşnakların hakimiyyəti ələ
keçirmək məqsədilə Bakıda və
Şamaxıda törətdikləri kütləvi
qırğınlar və bu qırğınların Azərbaycanın
digər ərazilərini də əhatə etməsi Seym
daxili münasibətləri daha gərginləşdirdi.
Gürcü və erməni fraksiyalarının Bakı hadisələrinə
əsasən laqeyd münasibəti, onun nəticələrini
aradan qaldırmaq üçün hər hansı əməli addımların
atılmadığı, müsəlman
fraksiyasının səyləri nəticəsində polkovnik
Maqalovun başçılığı ilə azərbaycanlı
əhalinin müdafiəsində göndərilmiş müsəlman
korpusuna hərbi sursat verilmədiyi, əksinə, Seym rəhbərlərinin
S.Şaumyanla əlaqə saxlayaraq Bakı hadisələrinə
qarışmayacaqları kimi verdiyi
vədlər azərbaycanlı
nümayəndələrin kəskin etirazına səbəb
oldu. "Bakı məsələsinin" Seymin
gücü ilə həll etmək cəhdlərinin əbəs
olduğunu yəqin edən müsəlman fraksiyası yeganə
çıxış yolunu türk qoşunlarının
çağırılmasında görərək bu sahədə
əməli addımlar atmağa başladı.
Qeyd edilməlidir
ki, Azərbaycan xalqının milli varlığının təhlükə
altında olduğunu əyani nümayiş etdirən 1918-ci il
mart hadisələri Azərbaycanın milli qüvvələrinin
birləşməsinə güclü təkan verdi və
"Müsavat" partiyası başda olmaqla, onların fəaliyyətini
artıq dövlət müstəqilliyi istiqamətinə
yönəltdi.
Hadisələrin
sonrakı inkişafı - Türkiyə ilə müharibədə Zaqafqaziya Seyminin məğlubiyyətə
uğrayaraq yenidən sülh danışıqlarına
başlaması, Zaqafqaziyanın, nəhayət ki, "müstəqil demokratik federativ
respublika" elan edilməsi, yeni hökumət kabinetinin formalaşdırılması və
s. - istər regionda, istərsə də Seymin daxilində
yaranan son dərəcə gərgin,
mürəkkəb və
ziddiyyətli vəziyyəti nəinki nizamlamadı, əksinə,
daha da dərinləşdirdi. 1918-ci il
mayın 11-də Batumda Osmanlı Türkiyəsi ilə
Zaqafqaziya Seymi arasında danışıqlar başlandı. Batum konfransı adlanan bu danışıqlarda Seym
nümayəndəliyinin həlledici
səsə malik olan 6 üzvü arasında müsəlman
fraksiyasının üzvləri M.Ə.Rəsulzadə və
M.H.Hacınski də var idi. Türkiyə tərəfinin
təqdim etdiyi və
bir sıra yeni tələbləri əks etdirən
sülh müqaviləsinin layihəsi Zaqafqaziya nümayəndələri
arasında ciddi fikir
ayrılığı yaratdı və nəticədə
mövqelərin qütbləşməsi, ayrı-ayrı
xarici güclərə meyillənmənin qüvvətlənməsinə
gətirib çıxardı. Bütün bu məqamlar
Cənubi Qafqazın ictimai-siyasi həyatında keyfiyyətcə
yeni mərhələnin başlandığından xəbər
verirdi. Seymin yaranmış vəziyyətdən
çıxış yolu axtaran milli fraksiyaları vahid
dövlət şəklində birləşmək
imkanlarının tükəndiyini artıq özləri də
etiraf edirdilər. Bütün bu məsələlər
öz həllini 1918-ci il may ayının
sonlarında tapdı. Batum konfransında Almaniya nümayəndələri
ilə separat danışıqlar aparan Seymin gürcü
fraksiyası Gürcüstanın Federativ Zaqafqaziya
Respublikasının tərkibindən çıxaraq öz
müstəqilliyini elan etmək barədə qərarı
müsəlman fraksiyasının 25 may tarixli iclasında
geniş müzakirə olundu və yaranmış şəraitdə
Azərbaycanın da müstəqilliyinin elan edilməsi məqsədəuyğun
sayıldı. Mayın 26-da Zaqafqaziya Seyminin son iclası
keçirildi və
onun buraxıldığı elan edildi. Mayın 27-də artıq keçmiş Seymin müsəlman
fraksiyasının üzvləri yaranmış siyasi vəziyyəti
müzakirə etmək və müvafiq qərar
çıxarmaq üçün fövqəladə iclasa
yığıldılar. M.Y.Cəfərovun sədrlik
etdiyi bu iclasda əvvəlcə
Batumdan qayıtmış Nəsib bəy Yusifbəylinin məruzəsi
dinlənildi. Daha sonra Seymin özünü buraxması məsələsi
geniş müzakirə edildi, ölkədə anarxiyanın
hökm sürdüyü, qarşıda mürəkkəb
millətlərarası məsələnin dayandığı
bir vaxtda vəziyyətin ciddiliyini nəzərə alaraq
Türkiyə ilə başlamış
danışıqları başa çatdırmaq,
dağılmış Zaqafqaziya hökumətinin əmlakının
bölüşdürülməsində müsəlmanlar
adından iştirak etmək məqsədilə xüsusi bir
orqanın yaradılmasına ehtiyac olduğu vurğulandı.
Müzakirələrin nəticəsi olaraq keçmiş
Zaqafqaziya Seyminin bütün müsəlman
fraksiyalarının üzvləri Şərqi Zaqafqaziyanın
idarəsini öz
üzərlərinə götürmək məqsədilə
özlərini Zaqafqaziya müsəlmanlarının Müvəqqəti
Milli Şurası elan etmək barədə yekdil səslə
qərar qəbul etdilər. Fövqəladə iclas Müvəqqəti Milli
Şuranın Rəyasət Heyətini seçdi. M.Ə.Rəsulzadə,
M.H.Hacınski, N.Yusifbəyov, X.Xasməmmədov, M.Y.Cəfərov
("Müsavat" partiyası və bitərəflərin
demokratik qrupundan), X.Məlik-Aslanov, Camo Hacınski (Müsəlman
sosialistləri blokundan), X.R.Sultanov ("Hümmət") Rəyasət
Heyətinə seçildilər. Həmin vaxt Batumda
Türkiyə nümayəndə heyəti ilə
danışıqlar aparan M.Ə.Rəsulzadə gizli səsvermə
yolu ilə Milli Şuranın sədri, H.Ağayev və
M.H.Seyidov sədrin müavinləri, M.Mahmudov və R.Vəkilov
isə katib seçildilər. F.X.Xoyski isə
yekdilliklə icraedici orqanın, hökumətin
başçısı seçildi.
Zaqafqaziya Seyminin süqutu və Milli Şuranın seçilməsi ilə Azərbaycanın parlamentarizm tarixində qısa, lakin son dərəcə mühüm bir mərhələ başa çatır. Bu mərhələnin ən böyük əhəmiyyəti Seymin azərbaycanlı nümayəndələrinin olduqca mürəkkəb daxili və beynəlxalq şəraitdə, coxmillətli və federativ xarakterli qanunvericilik orqanında təmsil etdikləri xalqın və ölkənin milli maraqlarını layiqincə müdafiə etməyə qadir olan professional siyasətçilər kimi özlərini təsdiq etməsi ilə səciyyələnir. Eyni zamanda, Zaqafqaziya Seymi və Zaqafqaziya hökumətində ən müxtəlif vəzifələr tutmaqla azərbaycanlı deputatlar az sonra yaradacaqları müstəqil dövlətlərinin - Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin idarə olunması üçün mühüm təcrübə məktəbi keçdilər.
(Ardı var)
Solmaz RÜSTƏMOVA-TOHİDİ,
tarix elmləri doktoru, professor
Azərbaycan.-2013.-6 dekabr.-S.4.