“Yazıçıların çoxu həqiqətin
tərəfində deyil”
Kulis.az telejurnalist, professor
Qulu Məhərrəmli ilə müsahibəni təqdim edir.
- Qulu müəllim, gündəlik
iş qrafikiniz gərgin olar...
- Dərslər olan dövrdə nisbətən
gərgindir. Bundan başqa görüşlər,
müxtəlif tədbirlər adamdan vaxt alır, bəzən
treninqlərə dəvət edirlər.
- Bu gərginlikdə
mütaliəyə vaxt ayıra bilirsiniz?
- Mənim intensiv mütaliə
dövrüm yay aylarıdır. Amma adi vaxtda da
oxuyuram, çünki mütaliə ruhun vitamini kimi bir
şeydir. Harasa kitab müzakirəsinə
çağıranda, ya kimsə kitabını
bağışlayanda çalışıram dərhal oxuyum.
Oxuyacağım kitabları
çarpayının yanına düzmüşəm, bir də
maşına qoymuşam, fürsət düşdükcə,
nəvələr imkan verdikcə oxuyuram (gülür).
-
Tez-tez qayıdıb oxuduğunuz kitablar varmı?
- Adətən, bunlar bədii
əsərlər yox, daha çox araşdırmalar, ixtisas,
publisistika kitabları olur. Oxumaq
üçün indi kitablar artıb, meydan genişlənib,
amma vaxt daralıb. Bununla yanaşı hesab
edirəm ki, xüsusən son dövrlərdə mütaliəyə
vaxtım çoxdur. Televiziyada çalışanda
təşkilati işlərə çox vaxtım gedirdi deyə,
oxumağa imkan o qədər də olmurdu.
- Yeni
çıxan nəşrləri izləyirsiniz?
- İmkan
daxilində izləyirəm. Bakı Kitab Klubunun “Yeni nəşrlər”
kataloqunu davamlı alıb yeni çıxan kitablarla tanış oluram. “Altun Kitab” nəşriyyatında çalışıram, istər-istəməz
nəşriyyatın özündə gedən prosesləri, həm
oxu, həm kommersiya üçün olan kitabları izləyirəm.
Özüm üçün ədəbi prosesdə
gedən mənzərəni təsəvvür etməyə
çalışıram. Gəncləri
izləyirəm, onların fərqli bədii formalara əl
atdığını görürəm. Təbii
ki, bəzən vaxtilə oxuduğum əsərlərə də
qayıdıram. Məsələn, bu dəqiqə
İsmayıl Şıxlının “Ölən dünyam” əsərini
təkrar oxuyuram. Haradasa on beş il əvvəl
oxumuşdum, iki epoxanın qeyri-adi dramatik mənzərəsini yaratmaq mənasında bu roman mənə çox güclü təsir
göstərmişdi, həmin əsəri bədii film kimi
görmək istərdim.
- Elə
bil “Ölən dünyam” “Dəli Kür”ə baxanda bir az kölgədə qaldı.
- Bəli. “Dəli
Kür” bir mərhələnin, “Ölən dünyam” isə
daha böyük dövrün - əsrin romanıdır. XIX-XX əsr Azərbaycan düşüncəsini, təfəkkürünü,
ictimai-siyasi proseslərini əhatə edən əsərdir.
İsmayıl Şıxlı XIX əsrdən
XX əsrə qədər olan dövrü bir ailənin
timsalında təqdim edir, təxminən “Doktor Jivaqo” tipli əsərdir.
Burdakı mürəkkəb hadisələr,
oktyabr inqilabı, kolxoz quruculuğu, onun kəndə gətirdiyi
fəsadlar, cümhuriyyət dövrü və sonrakı
proseslər təsvir olunub.
- İsmayıl
Şıxlı onu deyəsən müstəqillik illərində
yazıb.
- Elədir. Hətta
Elçin (Elçin Şıxlı,
yazıçının oğlu – red.) danışır ki, əsərin
son hissələrini işləyəndə
yazıçının gözləri tutulub, yaza bilməyib,
oğluna və yoldaşına diktə edib. “Ölən dünyam”ın mövzusu, hadisələrin
bədii təcəssümü, yazı texnologiyası,
quruluşu mənə çox mükəmməl təsir
bağışladı.
Mirzə Cəlilə
yenidən qayıtmaq olur. Mənə elə
gəlir ki, Mirzə Cəlil Azərbaycan ədəbiyyatının
vicdanıdır. O, bizim toplumu necə yaxşı
tanıyıb, duyub və necə gözəl ifadə eləyib!
İfrat yarınma, ifrat qonaqpərvərlik
deyirsən, Qurbanəli bəy yada düşür, ifrat təmizkarlıq,
ifrat din sevgisi deyirsən Usta Zeynal yada düşür,
avamlıq və ifrat sədaqət deyirsən Novruzəli yada
düşür.
- Qoqol, Qonçarov, Çexov kimi
Mirzə Cəlil də tiplər yaradıb.
- Bəli, Mirzə Cəlil
yaşadığı sosial mühiti, bu mühitdə istək
və ehtiyacları ilə çarpışan, bu gün də
aramızda yaşayan çox maraqlı tiplər qalereyası
yaradıb. Böyük yazıçı həm
də Azərbaycan ədəbiyyatının vicdan və əxlaq
konturlarını cızıb. Ona görə
ədəbiyyatımızdakı bir çox əxlaqi məsələlərin
başlanğıcı Mirzə Cəlilə gedib
çıxır.
- “Danabaş kəndinin əhvalatları”nda bir yer var:
Xudayar bəy dostunun arvadını alır. Mirzə Cəlil o yerdə belə
bir müdaxilə edir: Əgər Xudayar bəy ölsəydi
dostu Heydər onun arvadını alacaq və eyni faciə
baş verəcəkdi...
- Düşüncə tərzi eyni
imiş. “Danabaş kəndi”ndə bir obraz var,
adını indi xatırlaya bilmirəm, bacısını
verib vəzifə alır, Azərbaycanda konformizmin parlaq
nümunəsidir.
-
Xudayar bəy də anasını varlı adama verib kəndxuda
olub.
- İctimai münasibətlərdəki
konformizmi, fərdin öz maraqları uğrundakı “manevrlərini”,
bu prosesdə hansı mənəvi itkiləri verməsini Mirzə
Cəlil böyük ustalıqla göstərib. Biz bəzən bunları deməyə çəkinirik.
Amma yazıçı bunları nə qədər
gözəl, bədii detallarla göstərib. Azərbaycan milli xarakterləri hamısı Mirzə
Cəlildədi, Sabirdədi, Üzeyir bəydədi. O mənada
Mirzə Cəlilin misli yoxdur. Amma baxın, Mirzə
Cəlilin yumoru ilə Sabirin satirasının fərqi nədir?
Sabir qamçılayırdı, Mirzə Cəlil
yanırdı, “Niyə belədir?” sualını verirdi.
- Bu
yaxında sizin Mirzə Cəlil haqqında bir yazınız
çıxdı. Ömrünün sonunda təqib
olunmağından yazmışdınız.
-
Bolşeviklər deyirdi ki, Mirzə Cəlil niyə yeni şəraitə
uyğunlaşmır, yəni niyə bizim adam
olmur, niyə sosializmdən vəcdə gəlmir? Mirzə Cəlilin
bir felyetonu var, belə başlayır: “O şey ki, “Molla Nəsrəddin”in
ruhuna yaxındır, onun adı Şuradır”. Bu
felyetonun girişini yazırlar, amma necə davam edir demirlər
və çox yəqin ki, bilmirlər. Amma
o, bilirsiniz necədir? Orda dil məsələsi var, milli
kimlik məsələsi var, yeni siyasi rejimdə milli
düşüncənin fəlakəti var. O felyetonun Molla Nəsrəddinin
dilindən verilən ardı təxminən belədir: “Bizi
Bakıya bir otelə iclasa gətirdilər, birinci
papağımızı başımızdan
çıxardılar. Bu papaqla olmaz, bizə
başqa paltar geyindirdilər. Sonra bizi
apardılar bir toplantıya, o toplantıda bizim dildə
danışmırdılar, rus dilində danışırdılar.
Nə danışdıqlarını heç
başa düşmədik, amma düz 23 dəfə çəpik
çaldıq. Sonra da bizi iclasdan otelə
gətirib təzədən nimdaş paltarımızı əynimizə
geyindirdilər. İndi də bizi gətirib qatarla yola
salırlar, oturdublar bu vaqonda qabağımıza da bir
boşqab xiyar qoyublar, indi biz o xiyarı yeyirik”(gülür).
- “Yesən də xiyardır, yeməsən də” ifadəsi
ordan gəlir?
- Yəqin ki, oradan gəlir. Yəni sən istəsən də, istəməsən
də mən sənə bu düşüncəni, bu əxlaqı,
bu dili və həyat tərzini təlqin edəcəm. Bax, belə yanaşmasına rəsmilər Mirzə
Cəlili sevmir, ədəbi mühitdən
ayırırdılar. Hərdən düşünürəm,
nə boyda cəsarətin yiyəsi olasan ki, 1927-ci ildə “Dəli
yığıncağı”nı yazasan. Əsərin yarandığı şəraiti bilməyəndə
adi yazı kimi oxuyursan, amma müəllifin o şəraitdə
nələr çəkdiyini biləndən sonra göz
önündə tamam başqa mənzərə canlanır.
Yəni Mirzə Cəlil şərin zəfər
yürüşünə qoşulmurdu, şəxsiyyəti və
yaradıcılığı ilə zora qarşı
dayanırdı.
- Müsahibədən qabaq Bulqakov
barədə söhbət edəndə də təxminən
eyni məsələlərə toxunduq.
- Bəli. Görün
“Master və Marqarita”da nə qədər ciddi mesajlar var. O
dövrü bilmədən o romanın mesajlarını anlamaq
çətin olar. Bulqakovun “İt ürəyi”
adlı bir əsəri də var. Bu da çox cəsarətli
əsərdir. Əməliyyatla sinəsinə
it ürəyi yerləşdirilmiş Şarikov obrazı
SSRİ-ni quran dayaz düşüncəli
hay-küyçülərin prototipi idi. Şarikov matros
idi, sanki Bulqakov deyirdi: “Matros düşüncəsi ilə necə
yeni cəmiyyət qurmaq olar?!” İndi də elə
bizdə vəzifədə olanların bir çoxu matros
düşüncəsindədir. Bunların
çoxu Azərbaycan milli düşüncəsinə yad
adamlardır. İnsanı bir çox
hallarda ədəbiyyat yetişdirir, bunların isə ədəbiyyatdan
xəbəri yoxdur.
- İnsanın yetişməyində ədəbiyyatın
funksiyası nədir?
- Ədəbiyyatın
missiyası həqiqəti demək, haqqın yanında olmaq və
insanın həyat haqqında düşüncəsini
formalaşdırmaqdır. Ədəbiyyat bizə
insan düşüncəsinin elə qatlarını verir ki,
adi vaxt o bizim ağlımıza gəlmir. Məsələn,
biz Hessenin “Yalquzaq” əsərini, yaxud Strindberqin “Tənha”
romanını oxuduqda o qatlara enirik. Başqa
nümunələr də gətirmək olar. Yəni bədii əsər bizə hazır qəliblər
təqdim edir. Stalinin sözü olanda nə
olar, o, deyir ki, yazıçı insan qəlbinin mühəndisidir.
Həqiqətən belədir. Adam var, doğrudan ömründə heç bir kitab
oxumayıb, təfəkkürü dayaz, nitqi bəsitdir.
- Və çox xoşbəxtdir...
- Çox xoşbəxtdir,
çünki heç nə dərk eləmir (gülür). Ədəbiyyat həm düşüncə mexanizminə,
həm də dilə təsir edir, eyni zamanda həyat
haqqında müəyyən qənaətlər
formalaşdırır.
- Belə çıxır ki,
kütləyə xitab edənlər, hər hansısa qurumun
başında duranlar mütləq oxumalıdırlar, oxumaq
onların borcudur.
- Əgər sən vəzifəlisənsə
və müəyyən bir qurumu idarə edirsənsə, bu
xalqın yazıçılarını, alimlərini,
publisistlərini tanımalısan, milli ideologiyanı
formalaşdıranlar haqqında təsəvvürün olmalıdır.
Bunlarsız cəmiyyət arasına necə
çıxa bilərsən? Rəhbərsənsə,
insanlarla ünsiyyətdə olursan, təfəkkürün,
danışığın obrazlı olmalıdır,
üzü mifologiyadan bu yana dastanlardan,
nağıllardan gəlmə obrazlar haqqında bilgin yoxdursa
insanlara münasibətini necə formalaşdıracaqsan? Bunların da
qaynağı bədii ədəbiyyatdır, mütaliədir.
“Domokl qılıncı”,“Prokrust
yatağı”, “Axilles dabanı” ifadələrinin mənasını
bilməyə bilərsən, yunan mifologiyasından və
bütün dünyanın tanıdığı obrazlardan məlumatın
olmaya bilər. Amma heç olmasa, Azərbaycan ədəbiyyatından
tiplər deyəndə, Şah Abbas deyəndə, Qurbanəli
bəy, Cahandar ağa deyəndə söhbətin nədən
getdiyini bilməlisən. İnsan bəzən
geyimi ilə özünü ifadə edir. Fikir,
düşüncə də insanın mənəvi
obrazının libasıdır. Deməyim
odur ki, sən nağılları, dastanları, mifologiyanı,
ədəbiyyatı bilməlisən, özü də
bunları lap uşaq vaxtından öyrənməlisən.
- Qulu
müəllim, yeri gəlmişkən, hazırkı uşaq ədəbiyyatı
sizi qane edirmi?
- Uşaq ədəbiyyatı,
hətta uşaq filmləri ilə bağlı ciddi problemlərimiz
var. Sovet dövründə yaxşı uşaq ədəbiyyatı
formalaşmışdı, bunlar da tədricən yox olur. Bizim uşaq qəhrəmanımız yoxdur. Faktiki olaraq Cırtdandır.
- Cırtdan
da mənfəətpərəstin yekəsidir.
- Cırtdanın
yaxşı cəhəti odur ki, fərasətlidir, hiyləgərdir,
amma müftəxordur. Yaxşı ki, heç
olmasa beyni işləyir (gülür). Müasir
dövrün adamıdır. Ekran qəhrəmanlarımız
da parlaq deyil, sanki nümunə yoxdur. Mən 2-3 il əvvəl bir yazı yazmışdım
ki, niyə görə Novruz bayramının qəhrəmanları
bu cür mənfi tiplərdir.
- Səbəbi
nədir?
- Bunu sovet dövründə
yazıb toqquşdurublar. Nəyə görə
Kosa, nəyə görə Keçəl? Təsəvvür edin, Keçəl yumurta
döyüşdürür, həmişə də uduzur.
A kişi, bizə yumurtası bərk olan,
yumurtası sınmayan, qalib gələn qəhrəman
lazımdır (gülür). Bunun üzərində
düşünmək lazımdır. İllər
uzunu bizə sırınan qəhrəmanlar budur. 1966-cı ildə Novruz bayramı rəsmiləşdiriləndə
Bahar qız obrazı da ortaya çıxmışdı, amma
sonradan bu ideya və obraz inkişaf eləmədi.
-
Çünki bizim mifologiyaya yaddır. Bahar
qızı yunan mifologiyasındakı Demetranın
oxşarıdır. Demetra Aidin yeraltı səltənətindən
çıxanda bahar gəlirdi. Bizdə
baharın gəlişinin xəbərçisi daha çox
Xıdır İlyasdır.
- Bəli. Nədir-nədir
Xıdır İlyas bir az da dinlə
bağlıdır deyə onu bu tamaşalara salmayıblar. Onu başa düşmək olar, çünki
çox çətin dövr idi. Novruz
bayramı o vaxtı Şıxəli Qurbanovun, İman
Mustafayevin, Mirzə İbrahimovun milli düşüncə
istiqamətindəki fəaliyyətlərinin nəticəsində
rəsmiləşdirildi. Onlar milli
düşüncənin bərpa edilməsində böyük
rol oynayıblar.
- Qulu müəllim, televiziya
aparıcılarının səviyyəsindən yəqin ki,
razı deyilsiz.
- Cəmiyyətdə baş
verən bəsitləşmə ekranda da əks olunur. Lap xəbər
aparıcısından tutmuş analitik proqramları aparanlara qədər
baxırsan ki, çoxunun yalnız səsləri gəlir: məzmun
dayazdır, ifadə obrazlı, diksiya maraqlı deyil. Bizimkilərin bir qismi türkləri, bir qismi də
rusları yamsılayır.
- “İlk öncə” ifadəsini işlətmək
doğrudurmu? Bizim aparıcıların dilindən
düşmür.
- Bunları başa salmaq
lazımdır ki, ya “ilk” sözünü işlət, ya da
“öncə” sözünü, çünki ikisi də eyni
şeydir. “Hər vaxtınız xeyirli olsun” demək
olmaz, bu, tamamilə başqa niyyəti – maddi istəyi ifadə
edir, müraciət “hər vaxtınız xeyir” şəklində
olmalıdır. Bunların fərqinə varmayan adam necə aparıcı ola bilər? Aparıcının arxasında hansı bilik,
hansı dəyər, hansı əxlaq və mənəvi
güc dayanır? Gəlin baxaq: bədii ədəbiyyatla
hansı təmasların var, kimi oxumusan, hansı məşhur
filmlərə baxmısan, hansı tamaşaları izləmisən
– bunlar vacibdir. Buna görə bizim
aparıcı seçmək siyasətimiz də
yanlışdır. Mən “Səhər”
proqramının rəhbəri olanda aparıcı seçmək
taktikam belə idi: Diqqəti cəlb edən tələbələrimi
TV-yə dəvət edirdim, onlar bir müddət reportyor kimi fəaliyyət
göstərir, müxtəlif süjetlər
hazırlayırdılar, bəzən rus və ingilis dillərindən
xəbər tərcümə edirdilər, montaj
otağında süjetin hazırlanmasında iştirak edirdilər,
nitq və diksiya üzərində də
çalışırdılar. Tam hazır
olandan sonra onları efirə buraxırdım.
- Bəs
xarici görkəm nə dərəcədə önəmli
idi?
- Kişilər
üçün adətən deyirlər ki, meymundan bir az fərqli olsa kifayət edir (gülür). Xanım aparıcılar üçün də
gözəl simanın olması önəmli deyil, TV
üçün müəyyən qədər
yapışıqlı olmaq kifayətdir.
- Bu təsbit
televiziyada da keçərlidir?
- Əlbəttə.
İstər qadın, istər kişi
olsun, çox gözəl aparıcı efir üçün
zərərlidir. O, məzmunu ciddi şəkildə zədələyir.
“İzvestiya” qəzetinin Aleksandr Bovin adlı
şərhçisi vardı. Yaraşıqsız adam idi, amma ağzını açanda, ilahi,
necə gözəlləşirdi, necə ruha yaxın olurdu! Tamam dəyişirdi. Bizimkilərə
isə baxırsan görünüşü var, qəşəng
qalstuk da taxıb, hansısa firma geyindirib çıxarıb,
amma ağzın açanda üç cümlədən sonra
o qədər mənasız olur ki, dərhal kanalı dəyişirsən.
Mənim üçün yaxşı
aparıcı birincisi səmimi olmalıdır, ikincisi
bilikli-savadlı olmalıdır, üçüncüsü
tamaşaçı ilə ünsiyyət yaratmağı
bacarmalıdır. Onsuz da bilirsiniz, bizim
televiziyalarımızda sərbəstliyin meydanı dardır.
Və bu dar meydana
qıcıqlandırıcı nitqi,
görünüşü, davranışı olan
aparıcıları da əlavə edəndən sonra vəziyyət
daha da pisləşir.
- Sizcə,
TV-lər Azərbaycan mədəniyyətini necə təbliğ
edir?
-
Televiziyanın mədəniyyəti təbliğ missiyası
var. Xüsusən büdcədən maliyyələşən
AzTV, İctimai televiziya buna borcludurlar. Ona görə
bunlara dövlət vəsait ayırır. Televiziya bu xalqın hər bir fərdinin bilik
qazanmasına, maariflənməsinə xidmət etməlidir.
Kim hesab edirsə televiziya bunu eləməməlidir,
yanılır. Mən razıyam, televiziya adam
tərbiyə edə bilməz, amma bilik,
dünyagörüşü verə bilər. Bunun
içərisində artıq insanın özünün
estetik meyarları formalaşır.
- Bir ara
televiziyalar ədəbiyyat verilişləri vermədiklərinə
görə tənqid olunurdu. Ondan sonra belə
bir tendensiya yarandı; əyləncəli verilişlərdə
belə kitab təbliğ olunmağa başlandı.
Baxırsan ki, mətbəx verilişidir, bir tərəfdə
də müğənni oturub, fonda isə
kitab rəfi qoyulub. Bu da təbliğat vasitəsidirmi?
- Mən hesab edirəm ki, kitabı o
cür urvatsız təbliğ eləmək olmaz, bu, kitabı
ələ salmaqdır. Ümumiyyətlə,
kitabı kimin təbliğ etməyinin əhəmiyyəti
var. Vaxtilə AzTV-də “Kitab köşkü” verilişi
gedirdi. Lider TV-də də belə bir
proqram görmüşdüm. Mən
özüm “Səhər” proqramında çalışanda həftədə
bir dəfə “Yeni nəşrlər” adlı rubrika verirdik.
İndi o cür verilişlər yoxdur. Kitabı müğənni vasitəsi ilə təbliğ
eləmək olmaz, çünki müğənnilərın
95 faizi kitabın nə olduğunu bilmir, mütaliədən
uzaqdırlar. On müğənnidən
biri bir kitab vərəqləyə, ya vərəqləməyə.
Çünki onlara kitab lazım deyil. Onlar həyatlarını kitabsız qurublar.
- Yazıçıları
da həmən verilişlərə
çağırırdılar.
- Özünə hörmət edən
qələm adamı bu cür proqramlara getməkdən çəkinməlidir.
Sizə deyim ki, biz ədəbiyyat müzakirələrini
yaxşı biçimdə təbliğ edə bilsək, onun
reytinqi istənilən əyləncə verilişinin reytinqindən
yüksək olacaq.
- Rus
kanallarından birində “Muncuq oyunu” adlı ədəbiyyat
verilişi var. Yazıçıları dəvət edib əsərləri
müzakirə edirlər, özü də yeni çıxan əsərləri
yox, tutalım, “Hərb və sülh”ü, “Cinayət və cəza”nı,
“Sallaqxana nömrə beşi”... Bizdə o
cür verilişlər hazırlamaq olmazmı?
- Kitabı, ədəbi əsəri
peşəkar səviyyədə təbliğ etməyin
müxtəlif üsulları var. Bu verilişlərə fərqli
bədii elementlər, dramatizm də əlavə etmək,
yazıçıları da dəvət etmək olar. Amma
problem bundadır ki, bizdə həqiqi ədəbiyyat
tanıdılmır, söz sahibi olan həqiqi
yazıçılar, şairlər azalıb, olanları da sanki qəsdən
gözdən salmağa çalışırlar. Həm də çox təəssüf ki, bizdə
yazıçıların əksəriyyəti həqiqətin
tərəfində olmadığına görə onları cəmiyyət
sevgi ilə qəbul etmir. Yazıçı
öz gücünü bayırda – fəxri adlarda, mənsəbdə
görməməlidir.
- Günah
yenə yazıçıda oldu.
- Bəli. Təəssüf
ki, son illərdə yazıçıların çoxu
gücün və pulun tərəfindədir. Bilirsiniz, Voznesenskinin bir yaxşı sözü var,
deyir, əsl yazıçı-sənətkar ömrü boyu
özünə hörümçək toru toxuyur. Məncə,
bu torun ilmələrində
yazıçının həqiqətin, yoxsa gücün
yanında olması çox aydın görünür.
- Yəni
efirə çıxan yazıçı ilə müğənni
arasında fərq yoxdur?
- Yox, söhbət “mən hələ
varam” şüarını demək üçün ekrana can
atan yazıçı və ya şairdən gedir. Belələri mənim üçün şou
elementindən başqa bir şey deyildir. Maraqlı
bir yazıçının görüşü olsun adamlar
gedir. Bu yaxınlarda Əhməd bəy
Ağayevin “Bəs bizim ziyalılarımız hardadır?”
adlı gözəl bir məqaləsini oxudum. O, deyir ki,
sən hər hansı bir sahənin mütəxəssisisənsə,
hələ ziyalı deyilsən. Əgər
ziyalı cəmiyyətin problemləri ilə yaşamırsa,
o dərdləri dilə gətirmirsə, reaksiya vermirsə ona
ziyalı demək olmaz. Yəni söhbət
yaşadığın cəmiyyətin, təmsil etdiyin
toplumun dərdlərini dilə gətirməkdən gedir.
Heç kəs yazıçıya necə
yaşamağı, nəyi yazmağı, nəyi deyib-deməməyi
diktə edə bilməz. Heç kim
tələb edə bilməz ki, yazıçı hər
hansı problemlə bağlı çox kəskin bəyanat
versin, amma cəmiyyətin ummaq haqqı var ki,
yazıçı həqiqəti söyləsin. Cəmiyyətdə ciddi mənəvi problem varsa deməlisən,
təbii ki, bu deyilişin də uyğun formasını
tapmalısan. Mən hesab edirəm ki, insanlar bu dərəcədə
yalan danışa bilməz, insanlar bu dərəcədə
maddiyyatçı ola bilməz. Biz bu xalqın sabahı haqqında düşünməliyik.
Yazıçının adi müəllimdən,
həkimdən fərqi odur ki, o, reallığı ifadə
edir, onun ictimai missiyası var. Cəmiyyətin umacağı
da söz adamlarındandır, çünki onların
yazdıqları da cəmiyyət üçündür.
Bizim Yol.- 2017.- 8 mart.- S.13; 15.