Mən niyə qayıtdım, bu nəyə gərək?

Sovulmuş bağlarda nə gül, nə çiçək….

Damların çatında bomboş yuvalar

Qurumuş kolları döyəcləyir qar.

Burda bambaşqadır indi mənzərə,

Tufanın əlində qalıb dağ-dərə.

Yenə motal kimi buludlar şişir,

Əsrin yarısını yağış güzəyir.

Yağsın… Yağsın… Sudan qorxmaz islanmış,

Dünyanı yuyacaq yəqin bu yağış…

Çölləri, gölləri, dağ başını da,

Yolları, zamanı, göz yaşını da.

***

Bizi tərk etmirlər ölənlər, əsla,

Atam da, babam da, ulu babam da.

Məni izləyirlər nə qədər sağam,

Həmişə gəlirlər mənim arxamca.

Bu boranlı çölün öz tufanı var,

Əcdadların ruhu - ürəyimdə şam.

Sevinci də bölər, qəmdən qoruyar,

Necə ki, onları unutmamışam.

***

Töküb çiçəyini meşə gilası, -

Dibində Allahın bir qarışqası...

Qarışqa yarına ləçək aparır,-

O qədər bəyazdı, ağdı bu ləçək

Sevgidən, inamdan xəbər verəcək.

Yetirə bilmədi bəlkə yarına,

Hayandan başladı bu külək andır?

Nələr baş vermir ki, qoca dünyada

Hərdən səadəti külək aparır…

***

Hər şey qayıdacaq, dönəcək bir gün,

Hərənin ağzında bir cürə avaz.

Hamımız göylərə baxırıq, amma…

Di gəl ki, göylərlə hesablaşan az.

Anadan olanda dünya hər kəsə

Həm bal bağışlayır, həm də ki, zəhər:

Ötəri sevincin, bəxtiyarlığın

İçindən doğulur əbədi kədər.

Yoxsa bu dünya da mövcud olmazdı,

Sonsuz kainatda dünya bir ölkə.

İnsana, torpağa baş əyirəm ki,

Mən də bu dünyada sevildim bəlkə.

Yevgeni Yuşin

Tərcümə edəni: Knyaz QOÇAQ

Ədəbiyyat qəzeti.- 2010.- 5 noyabr.- S.5.