Həbiboğlu Anar, salam!

"Azərbaycan" jurnalının 12-ci sayında bir silsilə şeirlərini oxudum. Oxudum, gözlərimə inana bilmədim, qoydum kənara. Jurnalın baş redaktoru İntiqam Qasımzadə ilə növbəti görüşümüzdə Lənkəranda çox istedadlı bir şairin olduğunu mənə dedi. Gördüm söhbət səndən gedir. Özümü o yerə qoymadım. Şeirlərini yenidən oxudum. Allahım elə bil bizimlə zarafat edir. Birinə hər şey verir. İmkanlı ata - ana, özünə diribaşlıq, şəhərdə iş, ev, tanış-biliş. Dərnəkləri gəzir. İnternetdən, kitablardan, tay-tuşlarından eşitdiklərini deyir, sadalayır. Yazır, yazdığında vəzn, qafiyə yerində olur. Sözlər də əl-üzü yuyulmuş, saçı daranmış tərbiyəli yetimxana uşaqları kimi yan-yana düzülüb. Baxırsan şeirə də, şeirdəki sözlərə də adamın yazığı gəlir. Allahım bu yazığa hər şeyi verib, istedaddan başqa. Qapıdan qovursan, pəncərədən gəlir. Qarşısına əlini tutursan, barmaqlarının arasından süzülüb keçir. Axı istedadsız adamın sümüyü-onurğası olmur. O süzgəcdə ilişmir. İstedadlılar süzgəcdə ilişir. Alçaq qapıdan əyilib keçə bilmir. İstedadlı adamların yolu asan olsaydı, bəlkə tez tükənərdi. Çətinlik insanı bərkidir, ömrünü uzadır, onu düşünməyə, çalışmağa məcbur edir. Bilmirəm, bəlkə təsəlli tapmaq üçün ağlıma gəldi, bu sözləri yazdım. Bəzən istedadlı insana Allah hər şeyi verir. Amma o adamın istedadı çətinlikləri özü axtarır tapır. Özünü oddan-sudan keçirir. Həbiboğlu, sən taledən gileylənmə. Bu şair taleyidir sən yaşayırsan. Xoşbəxtliklə şairlik bir yerdə yaşamır.

Atam on beş il əvvəl ölüb,

Mən isə indi-indi

Hiss edirəm yetimliyimi

Uşaqlarımın başına

sığal çəkə-çəkə.

Bu misraları oxuyub bir başqası deyə bilər ki, burda nə var axı? Əlbət ki, mən cavab tapa bilmərəm. Nə deyim axı? Tərəziyə qoyub çəkmək olmaz. Metrə ilə ölçülmür. İynəmək, dadına baxmaq mümkün deyil. Bunu görmək, duymaq, hiss etmək lazımdır. Mən bu misraların, ölçüsüz-biçisiz misraların arxasında ürəyi içinə sığmayan, ürəyi özündən böyük bir şairin dayandığını, özünə arxalanıb dayandığını görürəm. Elə həmin şeirdən:

Böyürtkən mürəbbəsinin

ətrini verir

böyük qızımın qara saçları.

Hər dəfə onları öpəndə

duyuram xatirələrin

tikansayağı ürəyimi cızdığını.

Gizlənirəm o saçların qaranlığında

kövrəlməyimi görməsinlər deyə/...

Axı düz on beş il əvvəl

bacımın saçlarında

əriyib itmişdi

atamın gözləri.

Sən çox istedadlı bir şair olduğunu hər kəsə sübut etməli deyilsən, Həbiboğlu Anar. İnanan inansın, inanmayanlar da sonra inanacaq. Oxuculara Həbiboğlu ilə daha yaxından tanışlıq üçün onun başqa kiçik bir şeirini nərdivan kimi qoyuram.

Məndən sonra

Bətnində bulud gətirdi

qəfil əsən küləklər.

Sənin kimi üzüağdı

bəyaz-bəyaz çiçəklər.

Sevgi də bir yuxu idi

səni, məni ovudan.

Mənmi namərd öpüb səni

oyatdım bu yuxudan.

Məndən sonra sevə bilsən

...nə olar ki, sev, amma...

Məndən sonra sevə bilsən,

Gözlərinə inanma.

İndi inandınızmı ki, Lənkəranda çox istedadlı bir şair yaşayır, Həbiboğlu Anar adlı. Bilmirəm harda çalışır, hansı peşə ilə çörəkpulu qazanır, necə yaşayır. Amma bir arzum var; indiyə kimi onu istedadı yaşadıb, amma bundan sonra istedadının sənin və bizim qayğımıza ehtiyacı var. Sənin istedadını xanımın öz övladı bilsin, övladların isə sevimli qardaşı kimi qorusun.

Fikrət Qoca

Ədəbiyyat qəzeti.- 2011.- 25 fevral.- S.5.