İstanbula

Nə fərqi hardasan, elə hər yerdə

adamlar ləng olur, ömür tələsir.

Qayıt gəl, uzaqlıq qəssablar kimi

taleyin ən yaxşı yerindən kəsir.

İstanbul dizimin dibidi mənim,

Rəsmi sənədlərdə ancaq uzaqsan.

Uçur ümidlərim təyyarələrdə,

Bilirəm, nə vaxtsa qayıdacaqsan.

Orda hansı səmtə bükülür dizin?

Orda necə axır gözünün yaşı?

Məni unutmaqçün dualar elə,

Allahın evi var hər addımbaşı.

Mən də unudardım, iradəm deyil,

Səni unutmağa ürəyim qıymır.

Bizi bu şəhərlər, küçələr, evlər,

məscidlər ayırır; Tanrı ayırmır.

Daha şeirlərlə dolur boşluğun,

Ölkə sərhədlərin aşır həsrətin.

İndi şeirlərin əzbər bilirəm,

Atilla İlhanın, Nazim Hikmətin.

Canım üçün, yaxşıyam

Anamın doğmalığı atamın yadlığını

ört-basdır edəndə anladım ki,

insan ancaq Tanrısız yaşaya bilməz.

Sənsiz də yaşamaq olurmuş, qadası.

Misal üçün, məni səhər yuxudan oyadan da var,

axşam "evə tez gəl" deyən də.

Gör bir necə varlığı qoymuşam yoxluğuna,

Özünü yüksəklikdən atıb intihar edən

gəncin cəsarətinə and olsun ki,

daha yıxılmıram sənin boşluğuna.

Yaxşıyam, canım üçün, yaxşıyam.

Elə sən də yaxşısan, qadası.

Mənim olmadığım yerlərdə

xoşbəxtlik var, bilirəm.

Elə sənin olduğun yer kimi,

80-ci illər kimi.

Bir də ki, səni təzədən sevməyə nə var.

Özün də yaxşı bilirsən,

Bilirsən ki,

əlimin çatmadığı yerə ürəyim çatırsa,

əlçatmaz deyilsən.

Özün də yaxşı bilirsən.

Bəlkə

Bəlkə asım özümü

həyətdəki ağacdan.

Muxalifətçilər də

xəbər yaysın şəhərə:

"Bir cavan oğlan özün

öldürüb ehtiyacdan".

Axı kim hardan bilsin

mən səninçün ölürdüm,

Mən səninçün ölmüşəm.

Bağışlayasan deyə

nələr etməmişəm ki,

Gecə evdən çıxmışam

yuxunacan gəlmişəm.

Pərvi Arifə ithaf

Nədən qorxursan axı?

Ölümdür də

- bir gün hamı dadacaq.

Yaxamızdan yapışıb

anamızı ağladacaq.

Ölümdür də…

Gələndə

bir anamızdan, bir də

sevdiyimiz qadından çıxıb gedəcəyik.

Üçdə üç,

yeddidə yeddi,

qırxda da qırx nəfərin

yadından çıxıb gedəcəyik.

Bu Yer kürəsi bizə də qalmayacaq;

öləcəyik.

Cəmi bir dəfə anamız

namaz üstündə olmayacaq;

öləcəyik.

İnsan unutqandır,

bir gün hamı nəfəs almağı unudub ölür;

Bir az da həyasızdır,

hərdən də yaşamağın üzünə qayıdıb ölür.

Yaxşı olardı,

bir şirin yuxuyla başımızı qatıb, durmamaq.

Dünən bir kardioloq da bu haqda danışırdı;

dünyanın ən yaxşı ölümü imiş

yatıb-durmamaq.

Şair, ölümnən qorxma, qorxma, sən Allah.

Mən də qorxmuram, hərdən əlimi açıb

deyirəm ki:

"Canını almağa məndən yaxşısın

tapan deyilsən, Allah".

Bir tikə

Məndə qadın ahı var,

gedir göyə üz tutur.

Adamın Allahı var,

qarğışı da tez tutur.

İstəsə durub gələr,

gələr əlimdən tutar,

hər şey öz əlindədi.

Ürəyi yumşaqdı,

nə varsa dilindədi.

Axı onun ürəyi

yumruğundan yekədi,

Sevgisi yüz doyumluq

nifrəti bir tikədi.

Ümidə bax, İlahi:

Bəlkə də o hardasa

darıxır, çox darıxır.

Bəhanələr axtarır

məni bağışlamaqçün.

Məni bağışladıqca

məndən acığın çıxır.

"İqra"

Nə qədər ki, sağdı sevdiyin adam,

sənə yazdığı şeirləri

səadətlə bu dünyasını dəyişənə qədər oxu.

Əgər səndən tez ölsə,

get evindəki bütün kitabları,

arasından məktub düşənə qədər oxu.

Yox əgər xəstədirsə

və hələ də ölməyibsə hepatitin C hərfindən,

Əllər yuxarı!

Bildiyin bütün duaları

ölümlə sevişənə qədər oxu.

Hərf-hərf,

söz-söz,

misra-misra:

İqra!

"İqra, bismi rabbikəlləzi xalaq".

Qadın

Eyni səbəbdən ağlasa da bir çox qadın,

Fərqli cəzalara layiqdir kişilər;

- hərə ağlatdığı qədər.

Kişilər günahkardır

- xəyanətin sayı qədər,

qadın sədaqəti,

bir az da özünü aldatdığı qədər.

Və Tanrı kişiləri

qadınları xoşbəxt etdiyi qədər

bağışlayacaq.

Bir gün bütün kişilər dünyaya gəldikləri üçün

qadınları alqışlayacaq.

İllərdir mətbəxinə məhkumdursa qadın,

azadlıq bu gün yemək

bişirməməkdədir bəlkə də.

"Azadlıq" sadəcə sözdür

heykəlin qadından daha çox

azad olduğu ölkədə.

Bir qadının ağız boşluğunda

bir vicdanlıq tüpürcəyi var

- tüpürə bilmədiyi.

Bir də hələ də ümidi var ki,

uzaqlarda xoşbəxtlik var

- kişisinin gətirmək istədiyi,

gətirə bilmədiyi.

Məsciddə

Məsciddəyəm, kim var ki?

Bir Allahdı bir də mən.

Susuram, danışıram,

darıxıram yerdə mən.

Bir küncdə oturmuşam

əllərimi yoruram.

Allah evindən göyə

duaları qovuram.

İnsan günah edəndi,

Tanrı bağışlayandı.

Bu gün yenə içirəm

dünən pozduğum andı.

Burda təqvim hicridir,

burda şəvval ayıdır.

Günahlar maneədir,

Dua dilimdən çıxır

minarədən qayıdır.

Bu evə gəlib-gedən

neçə milyon adam var.

Məscidin imamından

çox şey bilir divarlar.

Şair elegiyasi

Şairlər xoşbəxt olmur,

ola bilmir, qadası.

Dua da edə bilmir

şairlərin əlləri,

Bəzən bir şeir olur

bir şairin duası.

Şeirlərə sığınır,

unudanda Tanrını.

Hərdən yazmaq dindirir

neçə ildi dinməyən

xroniki ağrını.

Ümiddən yetim olur

şairlərin ürəyi.

Belədə nə qorxusu?

Ən pisi yazmamaqdır

şairin gələcəyi.

Şairlər hiyləgərdi,

Gizlədir bir qadını

yazdığı hər sətirdə.

Sən də diqqətlə oxu,

bax gör tapa bilirsən

özünü bu şeirdə.

Şairə yazmaq üçün

nə lazımdı, qadası?

Qələm, payız, darıxmaq, sevgisizlik,

bir də ki,

üstünə söz dağılmış kiçik yazı masası.

Rəşad Nağı Mustafa

Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 26 avqust.- S.3.