Tənqidçi Cavanşir Yusiflinin şeirləri

 

ilk dəfə “Ədəbiyyat qəzeti”ndə...

 

Ayrılıq yoxmuş

əslində;

bir az göynədir,

bir az incidir

tikan batırmış kimi

amma sonda yuxu görürsən

elə orda qalırsan.

oyanmaq yox

çünki oyansan

dəli olarsan

çünki

ölüm ayrılıqdan

daha rahat

əzizim,

o mahnıda

dimdiyində məktub olan

quş vardı

indi

rüzgar

onu vurmuş

apardığını unutmuş

fırlanar sadəcə

göy üzündə

o gəmilər - kağızdan

boş şeydi

tək həqiqət

o sular

dərinliyində

ölüm

sənsizlik.

 

***

Birdən,

Vaxt vadisindən keçib

Boşluğa

Yəni qolların arasına düşdüm,

Bağışla,

Yolumu azmışdım

Bu gecə...

 

***

Birdən, elə qışqırdım ki,

Göydə ulduzlar diksindi,

Ya mənə elə gəldi,

Ay paralandı

Orağı bir yana,

Dəryazı bir yana,

Sabah biçindi,

Dərdlər

Vağam-vağam...

 

***

Sevmək,

Bütün şübhələri atmaq,

Dəlicəsinə sevmək,

Unutmaq hər şeyi,

Anadan olduğun tarixi,

Ad gününü,

Bir ağacın gövdəsinə adını yazmaq,

Getdiyin yerdəcə azmaq.

Ora qayıtmaq,

Qəlbin içinə,

Gizlənmək,

Qardan, yağışdan, istidən, tozdan

Ölümdən

, səndən belə

Toza dönmək

Sözə dönmək,

Gözlmək ki,

İlk kim səni deyəcək

Kimin qulağına

Ya qarın, yağışın altında

Axıb getmək

,

Ölmək...

 

***

Bu həyatın gəlib keçməyini istəyirəm indi,

Yanımdan

Tozanaq qoparmadan

Unudulum,

Yadına düşməyim kiminsə

Ağacdan qopan yarpaqları

Kim görür

Kim fərqinə varır

Düşdü,

Ya

Qaldı...

 

***

Eşikdə qar yağır,

Səsi alınmış

Bir nəğməni

İçindəki uzaqlarda

Dinləyən adamın

Batmış səsinə yağır

Bu qar

Hərdən

Sükut pozulur

Qar lopasıyla

Sonra

Səs

Daha uzaqlara gedir

Qayıtmamaq həvəsiylə...

 

***

Ömür bitdi,

Tükəndi.

O addan.

O işdən

O yazılardan

Çıxdım,

Yalın-yalqız qaldım.

 

***

Mənə çox şey toxunur,

Quşların qanadları,

Küləyin səsi,

Ölümün nəfəsi.

Qəbir darlığı...

Hər şey...

Toxunur,

Bir kitabın səhifələri çevrilir

Yazılan varsa

Yox olur.

Alnım qırışır

Orda da yazılanlar

Tərsinə oxunmasa

Bilinmir...

 

***

Mənə çox şey toxunur,

Bilmirəm sözünün bütün hərfləri,

Nar ləçəyinə bənzər

           dodaqların uçuğundakı sözlər

Quruyub qaxaca dönmüş,

açılmamış səslər...

gör vaxtdı gəlirəm

əllərini uzat ki,

gözlərində boğulmayım...

nar ləçəyi məni

uşaqlıqdan aldadır...

 

***

Bir gün səhər yuxudan ayılıb

dörd tərəfin yandığını görsən

barmaqlarının ucu göynəsə

közdən qopubmuş kimi...

ah çəkmək istədikdə

qəhr olsan

demək,

unuda bilməmisən

demək, ölməyəcəksən...

 

***

Ah çəkib qıvrılmaqdansa

Susmaq yaxşıdı

Susmaq...

Gəzdiyin,

keçdiyin

Yerlərdə

Ayaq izlərinin yanıq yerlərini

Nəfəsinə çəkib dayanmaq

Yenə susmaq...

 

***

"Sən hardasan?"

soruşsan...

Olmadığım yerlərdə,

- Deyə bilsəm...

 

***

İndi dünyanın,

Yox, bəlkə həyatımın

Səs çatmayan küncündə

Oturub

Səni unutmağa çalışıram

Unutduqca

Yadıma düşür

Nar çiçəyinin üstündəki

Titrəyən xal... ...

Səni qucaqlayan qollarımı

Kəsib atsam,

olar...

 

***

Saatın əqrəblərindən

Qan damır çürümüş döşəməyə...

Bu kimsəsiz evdə

Kim yaşayıb son dəfə?!

Kimin nəfəsi pırıltıyla uçub

Ömür ağacından göylərin dibsizliyinə...

Danışan adamların dilsizliyi

Görən gözlərin korluğuyla qonşudu...

Bir vaxtlar bu ev gülüşlərdən titrəyəndə

Damdan bir topa quş atəş kimi atılardı

Meşənin yaşıl sükutuna...

 

***

Yenə təklik, tənhalıq,

Yenə içində göynəyib

Bir çeçələ barmağına həsrət qalmaq,

Yenə zindan,

Yenə zəhər

İçmək, hər gün damcı-damcı,

Yenə küsmək - səndən

Yenə yuxunun dərinliyində ağlamaq - məndən

Yenə, yenə...

Ölənə qədər.

Amma əzizim,

Qoy mən gedim

O zindanın içində

O dərinliyin qaranlığında

Çürüməyə

Sənsiz hər nəsiz.

Dil tutulur

Gözlər danışır

Söz gəlmir.

Yuxuda danışırmış kimi oluram,

əllərimi doğrayıram dırnaqlarımla

bircə söz çıxmır ki çıxmır...

Sən məni bağışla, əzizim,

Hələ sağam....

 

***

Bir gün

Yuxudan durub telefonuna baxacaqsan,

Bir gecə

Yuxuya dalıb

Qəfil oyanacaqsan,

Ömrü təzədən başlamaq

məni bu arada

Unutmaq istəyəcəksən,

Çünki

Mən sənin ömründə

Bütün stansiyalarda dayanmayan

Qatar kimiydim.

Bir gün

O qatarı

Marşrutdan çıxaracaqlar,

Sən perronda dayanıb

O yağan qara qarışıb

ərimək istəyəcəksən...

ömür alınmasa,

ölüm gəlməz

əllərin üşüyəcək

həmişəki kimi

hər gün

hər gecə

beləcə üşüyəcəksən

bir ömür...

səssizcə..

ömrün

ömründə bircə yol

döyülməyən qapıya bənzəyəcək...

açmaq istədikdə

dəstəyi əlində qalacaq...

 

***

Gəl bir gül ləçəyində yaşayaq

Bir gül toxumunda

Tumurcuq içində

Gizlənək

Ya da yox...

Sən qal,

Gedəcək yerim var mənim,

Yozulacaq yuxum

Pozulacaq əhdim,

Mən hamını aldatdım,

Bütün məni sevənləri

Qoymadım məni unudub öldürsünlər -

Ona görə aldatdım...

İndi səni aldadacam,

Mən bir yağış damcısına dönüb

Saçlarının

əllərim olan yerində qalmaq

istəyirəm...

"... masanın üstündə kəsilmiş qollarım..."

Qar yağır,

Yağış çiləyir,

Göydən

Uçan evlərin

Qırılan könüllərin

Daş-divarı yağır,

Divarın üstündə

Yazı: unuda bilsən, unut...

Amma zəhmət çəkmə,

Məni hər kəs çox asan unutdu,

Sənə nə var ki...

 

***

 

Gecə hamıdan qabaq yatıb,

Sabah olmamış

Yerindən astaca qalxıb

İş yerinə gəlirsən.

Və beləcə hamını,

Elə özünü də aldadıb

Heç kəsin gümanı gəlməyən

           bir yerə qonaq gəlirsən.

Burda pəncərənin ağ-qara şəklindən

Payızın qızıl xəzəlinə

Baxıb

Dodaqların uçuqlayır.

Ömrüm boyu burda olmağı arzulamışdım, ola bilmədim

İndi səhər açılacaq və gizlənməyin

Mənası itəcək.

Ömrün mənası nə uzun yaşamaqda

tez ölməkdədi.

Bu məna gecəylə gündüzün tən ortasında

Heç kəsin

Olmadığı yerdədi

Elə özünün də...

 

***

Sən

Başqa birisinə deyə bilmədiyin

Ürək eləmədiyin

Sözləri

Hərdən ona deyirmiş kimi

Mənə deyirsən.

Bunu bilirəm,

Bildiyimdən

Belə kədərliyəm...

Üfüqlərin qaşında

Qeyb olan səsini

Tutub

Səs-səs

Söz-söz

Ovcumun içinə yığıram

O səsin

Göz qapaqları açınca

Sanki

Bir gülün ləçəyindən şeh damır

Ömrümün

Son nöqtəsinə.

Dünyanın hansı küncündəsə

Gömülmüş

Bir həsrətin

Qıvrıldığını bildinmi

İlan kimi qıvrılıb

Həsrətin

Bərələ qalmış

Gözlərinin içində öldü

Ümidlər.

Sən qulağıma deyərsən

O adama deyəcəyin

Sözləri.

Eşitməkçün

Burda qalacaq

Eşidən nə idisə...

 

***

Bir səhər

Üfüqlərin ətəyindən

Nəsə süzüldü

Düşdü yerə

Səssiz-səmirsiz...

Həyatı

Eynək kimi gözlərinə taxıb

Baxırdı

İnsanların üzünə.

Nəsə axtarırdı

Çoxdan quruyub qaxac olmuş

Qırışların arasına

əlini uzadıb

şəhadət barmağı ilə

bir qadının

saçlarının arasından

kiminsə kədərinin

ayaq izlərini tapıb getdi

həyat da gözlərində...

 

***

Əfsunlanmış bir ceyranın

Gözündən yarpaq-yarpaq tökülürəm,

Hər gün

Çirklənir,

Yadlaşıram

Bir iynə ucu boyda

Hər gün ...

Ayrılıqda

Sevmək dediyin

Qırmızı xətti keçirmiş belə

Bir yandan yoxluğun,

Bir yandan

Ölümüm.

Bir yandan

O yarpaqlara bükülən

Həsrətim,

Yaşa görüm,

bilirsən.

Bu gün ad gününə gəldim

Ölümdən

Sabah geri dönəcəm...

 

Cavanşir Yusifli

 

Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 17 iyun.- S.10-11.