Özdəmir İNCƏ

KİÇİK QIZA

Xəyalımda

heykəlini

düzəltdim sənin,

qoydum

bənövşəyi dan yerinin

sahilinə,

gəlib

saçlarında yuva qurdu Ay,

quşlar təkcə səninlə danışdılar,

çiçəklər təkcə səninlə danışdılar -

anladın dərdlərini,

gördün yaralarını...

Səhərin

saat beşi

qardaşındır sənin,

çölün

çakıl daşı

qardaşındır sənin,

gün batarkən -

bənövşə olacaqlar,

əyinlərinə

rəngli köynək geyəcəklər.

tək sən anladın

onların dərdlərini,

tək sən gördün

onların yaralarını...

Yeni bir sözlük yaratdın,

özün üçün,

quşlar üçün,

çiçəklər üçün,

çakıl daşları üçün...

Ev -

nəfəsi kəsilmiş,

bənizi solmuş at,

məktəb - sürgün yeri,

göy üzü - yoxdu, yox,

küçə - gedər-gəlməz,

dünya - aşılması zor divar,

yuxu - tək sığınacaq...

- Ölümdən qorxmadınmı,

kiçik qız?

- Yox, çünki çox ölü gördüm:

göydən yağan quşları,

can çəkişən pişiyi,

səsi kəsilən ağacları...

Bir şəhərin öldüyünü gördüm,

ölümün öldüyünü gördüm.

Xəyalımda

heykəlini

düzəltdim sənin,

qoydum

bənövşəyi dan yerinin

sahilinə...

Hazırladı: Dilsuz

Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 11 noyabr.- S.17.