Həyat - Allahın tapmacası...
Bayalıstan yuxuları
Xalq
yazıçısı Anarın "Səhra yuxuları"
pyesi AYB-kitab seriyasından Azərbaycan, rus, türk dillərində
çapa hazırlanır. Pyesin ön sözünü
oxucularımıza təqdim edirik.
Ziyalı
xalqın sözünü deməlidi, dərdini dilə gətirməlidi,
ağrılarından danışmalıdı... Vətəndaş
mövqeyi deyilən, daha doğrusu, bu təbir altında
ümumiləşdirilən "işləri" xalq öz sənətkarından
gözləyir, istəyir, hətta israrlı şəkildə
tələb edir. Amma hansı formada, hansı şəkildə?
Nə üçünsə tribunadan
qışqırılan daha
xoş gəlir kütləyə. Nədənsə qəlb
çırpıntısı ilə, ürək
ağrısıyla yazılan yox, boğazdan yuxarı
çığırılan daha təsirli olur. Təsirli olur,
amma uzunömürlü olmur. Çünki axı o tribunlardan
pafoslu bəyanatlar verənlərin içərisində
ürəyi həqiqətən vətən sevgisiylə
döyünənlərlə, hisslərini coşquyla ifadə
edənlərlə yanaşı, Anarın "Otel
otağı" əsərinin qəhrəmanlarından olan
Çopur Cabbar kimiləri də az deyil. Dünən həmkarını
pantürkist elan edib donos verən, bu gün "Bəsdir
türklüyümüzü dandıq!" deyən buqələmunların
sayı-hesabı yoxdu. Kütlə üçün bunları
seçmək, ayırd etmək çətindir, amma tarix hər
kəsi öz layiq olduğu yerdə əyləşdirir.
Anar
"Gecə düşüncələri"ndə yazır:
"Ürəyin
vətən sarıdan nigarançılıqla
döyünür, amma heç kəs bu
döyüntünü eşitmir. Amma bax, mən vətənpərvərliyimi
təbil sədaları altında bəyan edirəm, hamı
eşidir, hamı əl çalır".
Hələ
90-cı illərdə, vətənin ciddi itkilərlə
üz-üzə olduğu vaxtda yazıb bunları müəllif.
Amma bütöv yaradıcılığına nəzər
salanda, görürük ki, əslində elə ilk əsərlərindən
vətən sarıdan nigaranlıq özünü ən
müxtəlif şəkildə göstərir. Nədənsə
dövr dəyişəndən, zaman keçəndən sonra
o vaxt yazıb-yaradanların bəziləri özünü dissident elan etməyə
həvəsiyir, hətta təqib olunduğunu, hədəfdə
olduğunu da ara-sıra dilinə gətirən, bununla bir
növ öyünən qələm sahibləri az deyil.
Görünür, bunun özü də imicdir... Amma Anar dəfələrlə
müsahibələrində, çıxışlarında
belə miflərin əleyhinə olduğunu söyləyib.
Yazılarından birində isə dissidentlik məsələsini
dəqiq şərh edir: "...Rejimin hakimiyyət formasına
qarşı birbaşa çıxmadan həyat həqiqətinə
susamağın özü elə bir növ dissidentlik idi".
Elə bu kontekstdən də yanaşanda bütün
yaradıcılığı boyu həqiqətpərəstliyini
itirməyən Anarın əsərləri son dərəcə
düşündürücüdü. 60-cı illərdə yaradıcılığa
gələn yazıçı elə o illərdən
başlayaraq "Molla Nəsrəddin
- 66" silsiləsini, "Yaxşı padşahın
nağılı" hekayəsini yazır. Əlbəttə,
yazıçının öz şərhi ilə yanaşsaq,
bütün əsərlərində "həyat həqiqətinə
susama" qırmızı xətlə keçir. Amma sovet
rejiminin, totalitar ölkənin çərçivələrinə
birbaşa etiraz məhz bu adını çəkdiyim əsərlərdən
başlayır və sonrakı dövr
yaradıcılığı da qəribə şəkildə
bu günlə, indi ilə, millətin mövcud dərdləriylə
bağlanır. Bir sözlə, ürəyi vətən
sarıdan nigaran yazıçı gördüyü, duyduğu
problemləri ən müxtəlif üsullarla, fərqli
janrlarda qələmə alır. Bu mənada istər Sovet
dövrü yaradıcılığında, istərsə də
müstəqillik dövrü nəsrində ziyalı
mövqeyinin necə ustalıqla ifadə olunmasını
müşahidə edə bilərik.
Artıq
vurğuladığım kimi, oxucu sevdiyi yazıçıdan
cəsarət istəyir. Amma bəzən o cəsarət
meyarları da qəribə olur. Məsələn, Anarın
Sovet dövrü yaradıcılığından
danışan bir çox tənqidçilər məhz
"Yaxşı padşahın nağılı" hekayəsini,
yaxud "Molla Nəsrəddin - 66" silsiləsini
yazıçı cəsarətinin nümunəsi kimi şərh
edirlər. Amma bir az da dərinə gedəndə məgər
"Ağ liman" əsəri dövrə, mühitə ən
böyük etiraz deyildimi? Yaxud azad olmayan cəmiyyətdə
Təhminə kimi, Əsmər kimi, Mədinə kimi azad, sərbəst
qadınların ədəbiyyata gətirilməsi, oxucuya
sevdirilməsi istedadlı üsyan forması deyildimi? Elə
sadədən-sadə, adidən-adi Feyzulla Kəbirlinski
haqqında düşündürmək, onun
ağrısından danışmaq fövqəladə qəhrəman
axtarışında olan zəmanəyə
xəfif bir "yox" mesajı idi... Bu siyahını xeyli
uzatmaq olar. Çünki Anarın o dövr əsərlərinin hamısında mühitə, zamana
etiraz notları görmək, duymaq mümkündü. Sadəcə,
bəzi əsərlərində bu, qabarıq, açıq, bəzilərində
isə gizli yer alıb. Eyni zamanda hansısa
yazılmamış qanunlarla bəzi əsərlər daha
çox populyarlaşıb, bəziləri isə dəqiq, dərin
mətləbləri ifadə etməsinə baxmayaraq, geniş
oxucu kütləsinin malına çevrilə bilməyib.
Görünür bu da ədəbi tənqidin problemlərindən
biridir. Yaxud zamanı qabaqlayan
yazıçının bəzi əsərlərinin oxucu tərəfindən
dərk olunmasına, qəbul edilməsinə vaxt
lazımdı.
Anarın
"Səhra yuxuları" pyesi də məncə, belə əsərlərindən
biridir. Yazıçı pyesi 80-ci ildə qələmə
alıb, 1981-ci ildə mərhum rejissor Vaqif İbrahimoğlu
Dram Teatrı səhnəsində əsərə quruluş
verib. Sonralar yazıçı
bu pyesi "Seçilmiş əsərləri" cildlərinə
daxil edib, lakin əsər ayrıca kitab şəklində, həm
də müəyyən ixtisarla ilk dəfə çap olunur.
Və bu kitab "Səhra yuxuları"na yenidən
baxmağa, bu gündən yanaşmağa, onu indiki zamandan
anlamağa imkan yaradır.
Bu
gün dünyada baş verənlərin, ərəb ölkələrindəki
hadisələrin fonunda "Səhra yuxuları" fantastik dərəcədə
qəribə təsir bağışlayır insana. Sanki
yazıçı hələ 80-ci illərdən bütün
bu olayları hansısa öngörümlə duyub, bir səhra
ölkəsinin - Bayalıstanın
timsalında qələmə alıb. Lakin elə o
dövrün də özünəməxsus qaydaları,
amansızlıqları nəzərə alınanda "Səhra
yuxuları" yazıçının rejimə
üsyanı, etirazı kimi oxunur. Sadəcə, Bayalıstan
bir az daha "sonrakı" dövrün ölkəsidir. Nə
sosialist ölkədir, nə kapitalist... Zahirən
demokratikdir... Zahirən! Ümumiyyətlə, bu ölkədə
həqiqi olan çox az şey var...
Amerika
jurnalisti Tom Soyer Bayalıstana ezam olunub. Əlbəttə, o,
Mark Tvenin zirək, oyunbaz, yeniyetmə Tom Soyerindən xeyli
seçilir. Anarın Tom Soyeri həqiqəti,
reallığı görən, amma bunu yaza bilməyən,
yazmadıqlarına görə əzab çəkən bir gəncdir.
Yazmamağının isə başlıca səbəbi
inamsızlıqdı. Sözün gücünə, yazmaqla nəyisə
dəyişməyin mümkünlüyünə
inamsızlıq. Ümumiyyətlə, "Səhra
yuxuları"nın əsas üstünlüklərindən
biri də bütöv rejimi, ölkəni, mühiti göz
önünə gətirməsidir. Yəni burda
ayrı-ayrı personajların xarakterini də, detektivvari hadisənin,
süjetin axarını da təhlil etmək olar. Lakin "Səhra
yuxuları"nın əsas qəhrəmanı
Bayalıstandır. Yazıçının məqsədi
buxov içərisindəki cəmiyyəti, azad olmayan
xalqın faciəsini göstərməkdir. Zahirən
azadlıq, demokratiya, xoşbəxtlik pərdəsi altında
zəncirlənmiş bir ölkə, bu ölkənin boynuna
xoşbəxtlik qoyulmuş yazıq, zavallı sakinləri və
bütün bunları görən, duyan, amma yaza bilməyən
Tom Soyer.
Təsadüfi
deyil ki, yazıçı əsərin lap əvvəlindən
Bayalıstanı məhz Tom Soyerin dilindən təsvir edir.
Amerikadan külli miqdarda yardım almağı
qarşısına məqsəd qoymuş bu kiçik səhra
ölkəsi növbəti şounu qurub. Amerikalı alim Hovard
Bruk qızı Luiza Brukla Bayalıstana gəlib, niyyəti
buranın arxeologiyası, tarixiylə bağlı
araşdırma aparmaqdı. Lakin həris və riyakar Bayal
rejimi üçün bu, bir fürsətdir. Yalançı
demokratiya, azadlıq şousunu göstərmək
üçün fürsət.
Artıq
qeyd etdiyim kimi, yazıçı azad olmayan cəmiyyəti,
buxovlar içində yaşayan xalqı ən müxtəlif
üsullarla təsvir edir və bu cür ölkəni dəqiq
detallarla göstərir. Sözün nəyisə dəyişəcəyinə
ümidsizlik, inamsızlıq əsərin əvvəlindən
Tomun dilindən verilir:
"İnanmıram
ki, bir jurnalist, ya bütün dünyanın bütün mətbuatı
bu andıra qalmış Yer kürəsində nəyisə dəyişə
bilər... Dünyanı yalnız kor, məntiqsiz və
izahsız qüvvələr idarə edir..."
Görünür,
sözün bitdiyi yer həm də budur. Dünyanın kor, məntiqsiz
idarə olunmasının dərki, sözün
gücünün itdiyinin fərqi... İnsan amilinin heç
sayılması, xalqın arzularının, istəklərinin
vecə alınmaması. Müəllif sadə dialoqlar vasitəsiylə
Bayalıstanın ətraflı təsvirini göstərir. Və
burda sanki bircə detal belə təsadüfi deyil. Polkovnik Əmirin,
Tom Soyerin, Doktor Kərimin dilindən
bu ölkədə yaşamağın, daha doğrusu,
mövcud olmağın "qanunları" göstərilir.
Sadəcə, hər kəs bir cür danışır bunlar
haqda. Amma bütün söhbətlər, hadisələr
"qolları qandallı" millətin dərdlərini ifadə
edir. Bir vaxt "Yaxşı padşahın
nağılı"nda da yazıçı totalitar ölkədə
yaşamağın çətinliyini ən dəqiq priyomla
göstərirdi:
"Məhbəs
elə yaraşıqlı idi ki, adamlar qəsdən qanunu
pozurdular - təki ora düşsünlər. Tezliklə məhbəs
zığ verincə doldu və heç bir cinayətlə ora
düşmək mümkün olmadı. Tək-tük zirəklər
rüşvətlə, tanışlıqla bir-iki gecəliyə
98-99-cu mərtəbələrdəki kameralara düşə
bilirdilər".
Elə
Bayalıstanda da məhbəs azadlıqdan daha gözəl,
daha rahatdı. Çünki ən azından məhbəsdə
bir boşqab yemək "azadlığı", qazancı
var. Amma yalançı şahidliyin müqabilində. Bir
sözlə, müəllif
Bayalıstan obrazını, qəhrəmanını tam,
bütöv göstərmək üçün bu cür
uğurlu vasitələrdən, üsullardan istifadə edir.
Artıq illər keçəndən sonra bəzi detalların
birbaşa Sovet həyatından götürülməsi
aydın olur. Hələ o illərdə, hər şeyin
qapalı olduğu zamanda da repressiya qurbanlarına verilən
işgəncələrin söz-söhbəti xalq arasında
gizli-gizli dolaşırdı. Anarın çox illər sonra
yazdığı "Keçən keçdi, olan oldu"
xatirə-romanının əlyazmasından
aşağıdakı sətirləri oxuyanda təəccübləndim:
"Ölümə məhkum olunmuşun qətldən qabaq
sümüklərinin sındırılması, gözlərinin
ovulması sovet ədliyyəsinin örnəksiz kəşfidir.
Həqiqi ədliyyəyə riayət edilən ölkələrdə
ölümə məhkum olanları edam qabağı həkim
müayinə edir, hətta qızdırması varsa,
sağaldır, hökmü sonra icra edirlər. Bu əcaib
görünsə də, mədəni dünyanın qəbul
etdiyi əxlaq və hüquq normasıdır. Bir an 37-ci il cəlladlarının
davranışını izah etməyə çalışaq.
Tutalım kimisə günahsız həbs edirsiz. Tutalım
olmayan günahını boynuna qoymaq üçün işgəncə
verirsiniz. Yaxşı, boynuna qoydunuz, hökm
çıxardınız,
güllələyəcəksiniz, bəs bu adamyeyən
yamyamların belə ağıllarına gəlməyən vəhşiliyi
nəylə izah etmək olar?"
Demə
"Səhra yuxuları"nda da polkovnik Əmirin
günahsız məhkumlara verilən işgəncələr
haqqında söhbətlərinin əsası elə bunlar
imiş. Yazıçının təbirincə desək,
adamyeyən yamyamların belə ağlına gəlməyən
vəhşilik sadəcə fantastika, təxəyyül məhsulu
deyilmiş və elə əsəri təsirli edən də
reallıqla səsləşmələrdir. Burda vəhşiliyə,
amansızlığa üsyan var, yazıçının
üsyanı. Həm də onun üçün fərqi
yoxdur, bu vəhşiliyin obyekti kimdir?! Vyetnamlı, azərbaycanlı,
yaxud digər millət... Qəribə bir yazıçı
romantikası ilə yer üzündə bu qədər gözəlliklər
varkən insanın, insanlığın qəddarlığına
təəccübünü gizlətmir Anar... Tom Soyer unudulmaz Miur meşəsindən,
orda uçuşan uçağanlardan danışır və
həmyerlilərinin Vyetnamda törətdiyi vəhşiliyi
ürək ağrısı ilə yada salır:
"Napalm
vyetnamlı qadının gözünü kor eləmişdi,
qadın meyitlərin içində gəzir, əliylə
uşaq meyitlərinin üzünə toxunur, öz ölü
balalarını tapmaq istəyirdi... Dörd tərəfdə
isə yeniyetmə Amerika əsgərləri
dayanmışdı, sərxoş idilər, qadını fitə
basıb dümsükləyirdilər, bir-birinin, üstünə
itələyirdilər... Mən düşünürdüm: yəni
görəsən, bunların heç biri uşaqlıqda Miur
meşəsində olmayıb?"
Vyetnamlı
qadının ürək sızladan bu təsvirini oxuduqca daha
dəhşətli bir mənzərə gəlir adamın
gözünün önünə. O zaman, bu əsər qələmə
alınanda kim deyərdi ki, çox keçməyəcək,
cəmisi 10-12 il sonra öz millətimizə qarşı
Xocalıda bundan da dəhşətli işgəncələr,
vəhşiliklər törədiləcək. Və Anar elə
bunu da ürək ağrısı ilə yazmalı olacaq:
"Eşitdim
ki, meşədə Bilqeyis arvadı da vurublar, amma
uşağa güllə dəyməyib. Düşdüm
meşələrə, iki gün gecə-gündüz
axtardım Səmayəni, axır tapdım meyitini. Güllə
dəyməmişdi. Donub ölmüşdü. Qarın
içində iməkləyib, iməkləyib tifil, sonra donub
ölüb. Balaca əlləri eyzən tikan içində
idi. Tikanların hamısını bircə-bircə
çıxartdım, qəbir qazıb basdırdım
balamı".
"Otel
otağı" əsərində Lətifə
danışır bunları. Təəssüflər olsun ki,
bu da sadə bir yazıçı fantaziyası deyil. Deməli,
sadəcə Miur meşəsinin yox, Qarabağın da
füsunkar gözəlliklərini görən, bunun içərisində
boya-başa çatan insanlar qəddarlıqdan,
amansızlıqdan qalmadılar. Daha dəhşətlilərini
törətdilər. Yazıçının isə
bütün bunlara biganə qalmaması, bu cür təsirli
şəkildə qələmə alması artıq
ümumiyyətlə, dünyanın gedişatına,
insanlığın ölməsinə görə
narahatlıqdır. Eyni zamanda ürək ağrıdan
çıxılmazlıq var burda. Yazıçı dərdlərə
diqqət çəkir, amma sanki çıxış yolu da
görmür. Bəli, ən dəhşətli
olan çıxılmazlıqdır ki, yazıçı bunu
bütün tərəflərdən göstərir. Yəni
problem sadəcə Bayalıstan adlı kiçik bir Şərq,
səhra ölkəsinin amansız qanunlarla idarə olunması
deyil, problem xalqın, millətin müqavimətsizliyidir,
mövcud şəraitdən çıxış yolu
axtarmamasıdır.
Pyesdə
"Azadlıq ya ölüm" təşkilatının
üzvləri kimi, doktor Kərim kimi barışmayan, üsyan
edən qəhrəmanlar da var. Lakin müəllif onların da
mübarizəsini, haqsızlığa üsyanını nəticəsiz
qoyur. Çünki Corc Oruelin "1984" romanının qəhrəmanı
Uinston Smitin dediyi kimi: "Azadlıq 2 üstəgəl 2-nin 4
elədiyini demək imkanıdır. Əgər buna icazə
verilsə, bütün qalan şeylər burdan
qaynaqlanacaq..." Bayalıstanda isə bu cür bəlli və
sadə həqiqətləri belə demək, müdafiə
etmək imkanı, icazəsi
verilməyib.
"Onlarçün
həyat iki zülmət arasına düşmüş
üçüncü bir zülmətdir... Birinci zülmət
ana bətninin zülməti, ikinci zülmət qəbrin
qaranlığı - bu iki zülmətlər arasında da
üçüncü bir qaranlıq - yaşadıqları həyat..."
Amma bu
zil-zülmət qaranlıqdan işığa doğru
çıxış yolu heç yoxdurmu? Əlbəttə,
var. Sadəcə, gələcəyə inam, vəssalam.
"Azadlıq ya ölüm" təşkilatının
üzvü Rüzgarın şeirində deyildiyi kimi...
Gələcəkdir
Azadlıq,
Bu yuxulu səhraya...
Bəs nə
zaman? Görünür, bunun üçün bir, üç,
beş nəfər yox, bütöv millət yetişməlidir.
Əslində müəllif "Azadlıq ya ölüm" təşkilatının
üzvü olan, amma polkovnik Əmirə satılmış Həbibin
dilindən əsl həqiqəti söyləyir:
"Mehdiylə
yenidən görüşdük, səhraya çəkildik,
bizim izimizə düşdülər, mühasirə etdilər
və o zaman mən ikinci dəfə Mehdiyə təklif elədim:
sən nəzəriyyəçisən, yaşamalısan,
qaç, mən bunların qabağını saxlayaram və o
yenə də məni qoyub getdi. Onda mən qəti başa
düşdüm ki, əgər sabah bizim təşkilat
hakimiyyət başına gəlsə, yenə də bir şəxsin
yaşaması başqalarının məhvi bahasına olacaq,
neçələri həlak olacaq ki, birisi yaşasın - nə
fərqi var bu birini necə adlandıracaqlar - soltan, rəis ya
nəzəriyyəçi..."
Bəli,
bir adamın, beş adamın düşünən beyni üzərində
azadlıq qazanılmaz, ölkə qurulmaz, millətin
yetişməsi, xalqın o yerə, o məqama gəlib
çatması çox mühümdü. Və elə tarix də
göstərdi ki, Anar haqlıdı, çox keçmədi
ki, 80-ci illərin sonunda bütöv millətin
oyanışı, dirçəlişi, dirənişi,
meydanlarda səsini ucaltmasıyla Azərbaycan öz müstəqilliyinə,
azadlığına qovuşdu.
"Səhra
yuxuları"nın ideyası Anar
yaradıcılığı üçün yeni deyil əlbəttə.
Yazıçının uzun illər müxtəlif əsərlərdə
fərqli şəkildə qələmə aldığı,
ifadə etdiyi Azadlıq (həm insanın azadlığı,
həm də xalqın) ideyasının daha bir təzahürüdür
bu əsər. Lakin burada maraqlı olan bu ideyanın dramaturji həlli
məsələsidir. Bir qayda olaraq yaradıcılıq
eksperimentlərinə meyilli olan müəllif burda da "Qəzetlərin
səsi", işıq effektləri vasitəsiylə yeni bir
üsul ortaya qoyur. Əslində "qəzetlərin səsləri"
ölkədəki durumu, riyakar mühiti həm də mətbuat
xəbərləri vasitəsiylə duymağa, anlamağa
imkan verir. Müəllif qısa, amma hədəfə dəyən
"xəbərlər" vasitəsiylə çox şeyi
deməyə müvəffəq olur. Həmçinin əsərin
sonunda sürreal elementlərdən də istifadə edilir;
yalançı Bayalıstan
rejiminin öz istəyinə çatmasından, Amerikadan maddi
yardım almasından sonra, edam olunmuş "Azadlıq ya
ölüm" təşkilatının üzvlərinin
kabus kimi, ruh kimi görünməsi
simvoldur. Mübarizənin
davam etməsinin simvolu...
Anarın
çoxşaxəli yaradıcılığının bir
qolu dramaturgiyadır. Əlbəttə,
yazıçının nəsri ilə, publisistikası,
esseistikası ilə müqayisədə dramaturgiyası daha
kiçikhəcmlidir. Amma bununla belə bu pyeslər oxucular və
tamaşaçılar tərəfindən böyük maraqla
qarşılanıb. "Şəhərin yay günləri"
pyesinə böyük rejissor Tofiq Kazımov quruluş verib və
ulu öndər Heydər Əliyevin xeyir-duası ilə bu əsər
uğurlu bir səhnə həyatı yaşayıb, Dövlət
mükafatına layiq görülüb. Həmçinin "Təhminə
və Zaur" pyesi də uzun müddət anşlaqla
qarşılanıb. Elə "Səhra yuxuları" pyesi
də Moldova teatrında uğurla səhnələşdirilib.
Hətta 1985-ci ildə tamam təsadüf nəticəsində,
ayrı bir səbəbdən Moskvada olan Anar Malıy
Teatrın önündən keçəndə afişada
adını görüb təəccüblənib də.
Moldova teatrı Moskvaya qostrola gəlibmiş, özü də
"Səhra yuxuları" tamaşası ilə. Tamaşa
moskvalı izləyicilərin böyük marağına səbəb
olub, bu sənət hadisəsi mətbuatda geniş
işıqlandırılıb. Müəllif
üçün bundan böyük sevinc ola bilməz. Lakin...
Anarın
məhz "Səhra yuxuları" kimi əsərlərinin
arxasında ayrı bir niyyət də var. Təkcə millətin
ağrısını yox, həm də öz şəxsi
iztirablarını bölüşmək, yazıb qurtulmaq cəhdi
var. Axı elə polkovnik Əmir də
"qışqıranda ağrıya nisbətən asan
dözmək olur..." - deyirdi. Bəli, nisbətən!
"Səhra yuxuları" müəllifin özünəməxsus
"qışqırığıdı"... Ağrıya
nisbətən asan dözmək üçün!
Pərvin
Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 18
noyabr.- S.8-9.