Fəxri ƏRSAVAŞ

DASTAN

İl 1915.

On səkkizindəyik martın.

Özümüzə gəldik bir az.

Bir udumluq deyilmiş

Çanaqqalanın suyu -

Keçilməz bu boğaz,

Keçilməz bu boğaz!..

Qarı düşmən,

Bizi nə güllən qorxudur,

nə topun.

Artıq başladı cəngimiz -

Ər meydanında ərik biz!

Sənmisən, paşam, "İrəli!" deyən?

Budur, çıxdıq səngərdən!

Budur, bir qardaşımız

alıb kürəyinə

276 kiloluq mərmini,

Keçir odlar, alovlar içindən!

Bu mərmi dənizə gömdü

Elizabeti, Buveti...

Yanır, bütün Anafartalar yanır,

Dəniz yanır,

Dağ yanır.

Düşmənin də nəyi varsa, yanır!

Zəfər bizimdir artıq,

Türkük,

Müzəffər doğulmuşuq anadan.

Bir qarış torpaq uğruna

kimimiz şəhid oluruq,

kimimiz qazi, -

Yüz illərdi

heç dəyişmədi

alnımızdakı bu yazı...

Dünyada hər yer keçilər bəlkə,

Amma keçilməz,

heç keçilməz Çanaqqala boğazı!

İMKAN

Həyat bizə

xoşbəxt olmaq imkanı

vermədi, gülüm.

Biz

özümüzdən başqa hər kəsin

üzüntüsünü üzüntümüz,

acısını acımız bildik.

Dünyanın o biri başındakı

heç tanımadığımız

bir insanın belə göz yaşı

içimizi oyum-oyum oydu.

Pişiklərin dərdinə ağladıq,

Quşların yasını tutduq.

Nə ürəyimiz var ki -

yuxa və dəymədüşər...

Zaman

həyat qarşısında

bizi gücsüzləşdirdi.

Əslində,

nə gözəl şeydi, gülüm,

insanın insana yanması...

Əslində,

nə gözəl şeydi, gülüm,

tanımadığın birinin

dərdlərinə üzülmək

və çarə aramaq...

Mən bütün həyatım boyu

həp üzüldüm, həp yandım -

insanların dərdinə çarə tapmadım deyə...

Yaşamaq nə gözəldir, gülüm,

Sevərək,

sevilərək,

sevinərək,

düşünərək

və həyatın

vazkeçilməz

sancılarını duyaraq yaşamaq!..

ŞƏRQİ

Niyə

bu şərqini duyunca

içimdən ağlamaq keçir...

Niyə gözlərim dolur,

boğazım tıxanır belə...

Ağlıma həp isti bir əl gəlir

və çocuqluğumu xatırlayıram bir də.

İçimdə -

dərində, lap dərində

köhnə bir yara

başlayır sızıldamağa:

uzaq yaz axşamı...

viran qalmış bağça...

su deyil, hüznlə dolu hovuz...

Sən demə,

alnımdakı əl

anamın əli imiş,

doğulduğum gündənqalma...

Dumanlar içində

anamı görərəm -

Bir sevgi sarar qəlbimi,

yumşacıq, isti bir sevgi...

İçim aydınlanar bu sevgi ilə -

Yüyürərəm o dumanlara doğru,

Yüyürərəm anama doğru.

O şərqi susar birdən,

Bir xəyal,

bir xatirə belə

qalmaz anamdan.

Nədən ağlağan olmuşam,

gözlərimin doluşu nədən?

Bir də mən -

ümidi, sevgini itirmiş

yalqız adam...

Hazırladı: Dilsuz

Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 21 oktyabr.- S.16.