ƏRİK AĞACININ HEKAYƏSİ

 

Mən bir ərik ağacıyam,

Qırşəhərin

            Dinək bağında -

kiçicik

      bir evin önündə,

ildə bir kərə meyvə verərəm,

ovuc içi qədər.

Yay gələr

bir qadın

        silkələyər budaqlarımı,

bir çocuq

        sevincdən atılıb-düşər

və mən şad olaram.

Düzü,

      nə söyüd qədər nazım,

nə qovaq qədər qürurum var...

 

Mən bir ərik ağacıyam

Qırşəhərin

            Dinək bağında -

ən çox aprel ayını,

bir də

       üç insanı sevərəm:

biri çocuq,

biri gənc qadın,

biri gənc kişi.

 

Çocuğun adı Əhməd,

gənc qadının adı Fatma,

gənc kişinin adı İbrahimdi.

Əhməd kiçik və sarışındı,

Fatma gombul və bəyazdı,

İbrahim arıq və uzundu,

Bir göz

         torpaq evləri var,

pəncərəsi

        əl boyda, həm də şüşəsiz...

Hərdən

       pəncərədən

             baxaram içəriyə,

yerdə

    bir köhnə kilim,

          bir köhnə döşək,

             bir köhnə yorğan,

divarda

      bir köhnə qırıq ayna -

utanaram çiçəklərimdən...

 

Dünən gecə

                çıraq yandırmadılar,

Ay işığında

           solğun görünürdü bənizləri,

zeytun,

      çörək

           və göy soğan yedilər,

sonra

     bir-birilərinin

               gözlərinə baxdılar

                            və əsnədilər...

 

Fatma

       İbrahimin yanında

                                  uzandı,

gözlərini yummadı

                       sabaha qədər,

nədi,

     bir dərdimi var,

                       Allah qorusun...

Çiçəyini

          ən əvvəl

                   ərik ağacları tökər,

dibim - bəmbəyaz,

budaqlarım - yamyaşıl,

əriklərim - məmə boyda...

Bir azdan yay gələcək,

əriklərim balla dolacaq

Əhmədin çörəyinə

                  yavannıq olacaq...

Mən bir ərik ağacıyam

Qırşəhərin

             Dirək bağında -

kiçicik

      bir evin önündə…

Keçdi bağların

           budanma vaxtı dedim,

dedim,

       amma

            İbrahim yenə işsiz-gücsüz -

yox evinin

         əti, südü, qəndi...

Qəmlənməyimmi indi?

Günlərdən bazar ertəsidi...

Yenə gəldi

             o şişman adam,

                        əlində çanta.

Pəncərədə

       quzu kimi

             boynunu büküb

                     Fatmayla Əhməd.

Mən bir ərik ağacıyam

Qırşəhərin

          Dinək bağında,

kəsməyin dedim,

ildə bir kərə

               çiçək açıram,

ildə bir kərə

     meyvə verirəm,

              ovuc dolusu...

Yeddi lirəyə danışdılar -

nazlı söyüdlərin,

qürurlu qovaqların

               gözləri önündə

ağzı ovxarlı

         bir balta ilə

               kəsdilər məni -

qışlıq odun oldum...

 

Mən bir ərik ağacı idim

Qırşəhərin

          Dinək bağında -

kiçicik

     bir evin önündə,

ildə bir kərə çiçək açar,

ildə bir kərə meyvə verərdim

ovuc içi qədər...

İndi

    bir sobanın içində

            hıçqıra-hıçqıra

              çıtır-çıtır yanıram...

 

SEVDA TÜRKÜSÜ

 

Sıxıl qoynuma,

səs-küy bürüyərkən

                  şəhərin küçələrini.

Qayıdar

             əks-sədalar dağlardan -

üşüyərəm,

          əyninə qar geyinmiş

                            ağaclar kimi...

Bərk-bərk tut əllərimi ki,

             bir səhra çiçəyinin ətri

                     yolundan çıxartmasın məni.

 

Duz və çörək qədər

                 müqəddəs kitabların,

insan nəfəsi dəyməmiş vadilərin,

əsrarəngiz sirlərin

içində nə varsa

                 sevgiyə dair,

götürüb

          yola çıxdım

                hər gün sübh tezdən...

 

Rüzgarın

         ovsunlu çağırışına uyub

ipindən aralanan

                        çərpələng kimi

çılğın olmaq istəyirəm,

bax,

     açmışam qollarımı -

qucağım

      göy üzündən

                daha böyük,

                       daha geniş...

 

Qanıma susamış

                 bir qurd var,

nə vaxtdı

         arxamca gəlir,

                    qarabaqara,

səhərə yaxın -

           sübh tezdən

                    böyürtkən kolu ol,

tikanlarının arasında

                           gizlə məni,

buz kimi

         bulaqlar olsun ovuclarında,

bir udum içdimmi,

             quş kimi qanad gətirim,

vermə,

         vermə məni qurda.

 

Bir qovaq ağacı ol,

           uyuyum kölgəndə,

                             günortaüstü,

yuxumda

           mərmər saraylar görüm ,

çıxarım ölümü qılafından,

necə gəldi öpüm

        avqust kimi alışıb-yanan

                                      köksündən...

Oyanım,

         görüm ki, sən yoxsan,

dəlilər kimi

               hayqırım,

                     hayqırım,

                           hayqırım!...

 

A.Qədir Bilgin

 

Hazırladı: Dilsuz

 

Ədəbiyyat qəzeti.- 2017.- 16 sentyabr.- S.16-17.