Tikanlar

Bir vaxt ayaqyalın gəzərdim elə,

Yer məni özünə çəkər, əyərdi.

Tikanlar dizimə batmağı ilə

Mənə yurd sevgisi peyvəndləyərdi.

Telimi darayan yaz nəsimiydi,

Unuda bilmərəm o çağlarımı,

Yurdun tikanı da ipək kimiydi,

Deşsə, ağrıtmazdı ayaqlarımı.

İnsanlar məhv olar söz zəhərindən,

"İlanlar" özünə yığılmaz yenə,

Kirpisayaqların iynələrindən

Qorunmaq öyrədər tikanlar mənə.

Vətəni sevən də, sevməyən də var,

Bu torpaq yadları köksündən silə,

Mənim ayağıma batan tikanlar

Düşmənin gözünə sancıla bilə.

Ay nadan, özünü bəxtiyar sanma,

Mənim öz sevincim, öz fərəhim var,

Dünən ayağıma batırdı, amma

Bu gün ürəyimdən çıxır tikanlar.

Getmisən

Ayaq izlərinə dalğa baş çəkir,

Dəniz yoxluğuna inanmır amma,

Getdiyin yollara lalə göz dikir,

Nərgiz yoxluğuna inanmır amma.

Ayrılıq günündən ötsə də ay, il,

Könlüm o sevgini unudan deyil,

Sözünlə bəzənib cilvələnir dil,

Ağız yoxluğuna inanmır amma.

Getmisən, büsbütün dəyişib aləm,

Dönüb o çağlara qayıda biləm,

Sənin həsrətindən hey yazır qələm,

Kağız yoxluğuna inanmır amma.

Elə

Tanrım, sənə qurban olum,

Dərdi məndən uzaq elə,

Kaş ürəyim soyumasın,

Mənzilimi sazaq elə.

Dünya möhtəkir dünyası,

Görünmür zülmün miqyası,

Dostumu ağıl dəryası,

Düşmənimi sarsaq elə.

Yad gülü üzə bilmirəm,

Yol üstə düzə bilmirəm,

Sürüdə dözə bilmirəm,

Sən məni yalquzaq elə.

Mirdamət ƏZİZ

Ədəbiyyat qəzeti.- 2018.- 15 dekabr.- S.11.