Elçinin zarafatları
Elçinin yubileyinə qeyri-yubiley
yazısı
1975-ci ildə Elçin Azərbaycan Yazıçılar İttifaqının katibi seçildi. Biz - onun dostları buna çox sevinirdik. İlk dəfə idi ki, bizim nəslin nümayəndəsi belə məsul vəzifəyə seçilirdi. Elçin bizdən - Yusifdən, Fikrətdən, Əkrəmdən, məndən də cavan idi, katib seçiləndə 32 yaşındaydı. Sevinirdik ki, nəsildaşımız, tay-tuşumuz bu mötəbər təşkilatda hamımızı təmsil edəcək. Bu, əlbəttə, Elçinin özüyçün də fərəhli hadisə idi. Yanılmıramsa, bütün SSRİ-də ən gənc İttifaq katiblərindəndi.
Amma Elçinin özüyçün bu işin başqa cəhətləri də vardı. Məsələ ondaydı ki, İttifaqın sədri də, o biri katibləri də yaşlı adamlar idi, onlarla ünsiyyət o qədər də asan deyildi, sözləri-söhbətləri çətin tutaydı.
Hiss
edirdim ki, Elçin onların arasında bir az
darıxır. Sədr İmran Qasımov da, katiblər -
Hüseyn Abbaszadə, İshaq İbrahimov, Balaş Azəroğlu
da nüfuzlu, oturuşmuş adamlar idi, dünyaya
baxışları da, insanlara münasibətləri də
çox fərqli idi. Əgər yumor hissləri
vardısa belə, bu, tamam başqa səpkili yumor idi. Elçinin isə, zənnimcə, ən
üstün cəhətlərindən biri güclü yumor
hissidir. Heç bir situasiyada, ələlxüsus,
darıxmamaqçün zarafatından qalmır.
Dediyim kimi, ovaxtkı Yazıçılar İttifaqı
kimi həm nüfuzlu, həm də son dərəcə rəsmi
təşkilatda Elçin darıxır və qurdunu
zarafatlarla öldürürdü.
Hüseyn Abbaszadə tanınmış nasir, həm də
mənim qohumumdur. Müharibənin odundan-alovundan keçmiş,
yaralanmış, ağır taxtalı, vətənpərvər,
büllur kimi saf, əli təmiz insan idi. Amma nə
gizlədik, yumor hissindən demək olar ki, tamamilə məhrum
idi.
Beləliklə,
Elçin bir gün onun iş otağına gəlir, otaq
boşdur, amma yazı masasının üstündə
Hüseyn müəllimin telefon nömrələri
yazılmış cib dəftərçəsi qalıb. Elçin, eləmə tənbəllik, dəftərçəni
götürüb səliqəylə Aleksandr Puşkin
filan-filan nömrə, Lev Tolstoy filan-filan nömrə
yazır. Az sonra katibliyin iclası
başlanır. Gündəlik məsələlərə
keçməmişdən Hüseyn müəllim qəzəblə
danışmağa başlayır: İdarəmizdə xuliqanlar əmələ gəlib,
nalayiq işlər görürlər.
Məsələdən agah olmayan katiblər nə
baş verdiyini soruşurlar. Hüseyn müəllim: - Mənim
telefon dəftərimə Puşkinin, Tolstoyun telefon nömrələrini
yazıblar, - deyir.
Bu əhvalatın
duzu Hüseyn müəllimin qəzəb dolu sözlərindədir:
- Məgər Puşkinin vaxtında telefon vardı?
Katiblər
razılaşırlar ki, doğrudan da Puşkinin vaxtında telefon olmayıb.
Elçin sakitcə: - Heç, deyəsən Tolstoyun
vaxtında da hələ
telefon yoxdu, deyir. - Hə da - deyə Hüseyn onun sözünü
təsdiq edir.
Katibliyin ümumi fikri bu olur ki, o vaxt telefon hələ
icad edilmədiyi üçün Puşkinin, Tolstoyun nömrələri
də yanlış yazılıb.
İshaq
İbrahimov gözəl ziyalı, mahir tərcüməçi,
rus və Azərbaycan dillərində çox savadlı adam idi. Ədəbiyyatdan başqa, musiqini də yaxşı
bilirdi. Xüsüsilə, muğamata
yaxşı bələd idi. Bunu öz təcrübəmdən
də təsdiq edə bilərəm. Radioda
işlədiyim zaman müzakirələrdə İshaq müəllim
bu ya digər muğam ifaçılarının
oxumasını peşəkarcasına qiymətləndirir, ya
iradlarını bildirirdi. Dost məclislərində
xoş ovqatı
olanda özü də mikrofonu əlinə alıb
bir ağız muğam oxuyardı. Sözümün canı
odur ki, yazıçılar arasında muğamatı
İshaq müəllim kimi yaxşı bilən və bu
bilgisiylə haqlı olaraq
öyünən ikinci adam tapmaq çətin idi. Elçin də
İshaqın bu damarını bildiyi üçün ona
deyir: - Amma İmran müəllim deyir ki, İshaq heç də
bütün muğamlara bələd deyil.
İshaq
qaşlarını çatıb: - Hansı muğama bələd
deyiləm? - deyə əsəbi
soruşur. - Nə bilim, İmran deyir ki, İshaqın
heç "Bölbölü Qolustan" muğamından xəbəri
yoxdur.
İshaq
özündən çıxır, belə muğam yoxdur, -
deyir. İmran haçandan muğam bilicisi olub?
İshaq müəllimin bir
şakəri də vardı. Hərdən
ovqatı olmayanda masasının siyirtməsində
saxladığı konyakdan bir-iki qədəh vurardı.
Bu söhbətdən sonra özünü sakitləşdirməkçün
bir neçə qədəh vurub İmran Qasımovun
qapısını açır: - İmran, Bölbölü
Qolustan - deyir.
Məsələdən agah olmayan İmran müəllim
gözlərini döyməyə başlayır. - İshaq, nə
deyirsən?
-
Heç, deyirəm Bölbölü Qolustan…
Elçinin bir qrafomanla sərgüzəşti də
maraqlıdır. Bir cızmaqaraçı onu təngə gətiribmiş
ki, heç olmasa bir yazımın İttifaqın ədəbi
orqanlarında çıxmasına kömək et. Elə bu vaxt
Yazıçılar İttifaqının ədəbi
orqanlarından olan erməni dilində jurnalın redaktoru Samvel
Qriqoryan Elçinin yanına hansı xahişləsə gəlir.
Elçin, "xahişini bir şərtlə
yerinə yetirərəm" - deyib, qrafomanın
yazısını erməni jurnalına sırıyır.
Samvel Qriqoryan, əlbəttə, bu xahişə əməl
edir, hekayəni güman ki, heç özü də oxumadan
(axı katibin tövsiyyəsidir) ermənicəyə
çevirtdirib jurnalda çap edir. Cızmaqaraçı
növbəti dəfə Elçinin yanına gələndə
- Bax, yazını çap etdirdim, amma səninlə şərt
qoymuşduq ki, daha əl çəkəcəksən, - deyir.
Adam erməni
əlifbasıyla çıxan jurnalı alıb o yan-bu yana
çevirir, - yaxşı, - deyir, mən camaata necə sübut
edim ki, bu məhz mənim yazımdır.
Yeri gəlmişkən,
Samvel Qriqoryanla bağlı başqa əhvalatlar da yadıma düşür.
Elçinə dəxli olmasa da, burda onları da
xatırlamaq istəyirəm. Yazıçılar
İttifaqının qanlı-qadalı intriqa iclaslarından
birində hamı düşüb bir-birinin üstünə,
bir-birini ifşa edir (indi də belə iclasların həsrətini
çəkənlər var). Bu vaxt cavan erməni
yazıçılarından biri söz alıb: mən də
iki adamı ifşa etmək istəyirəm, - deyir. Samvel Qriqoryanı və Markar Davtyanı.
Hər ikisi o vaxt Bakıda yaşayan məşhur erməni
yazıçıları idi. Bəli,
başlayır Samveldən döşəməyə.
Söz uzanır və iclasın sədri reqlamenti xatırladır. Bu
zaman salondan Salam
Qədirzadənin səsi ucalır: - Bəsdir Samveldən,
keç Markara…
Samvel Qriqoryan mənzil qonşum idi. O vaxt deputat idi, xüsusi
mağazadan tapılmayan ərzaqları gətirirdilər
qapısına və
növbəti seçkiqabağı
deputatlığı sarıdan nigaran qalanda Əbülhəsən
onu sakitləşdirirdi: - Qorxma, Samvel, nə qədər ermənisən,
deputatsan.
Bir dəfə mənə də şikayətləndi. Nə olub, - deyə
soruşanda - Ara, bu nasionalistlər məni lap boğaza
yığıblar, - dedi.
Dalağım sancdı. - Hansı nasionalistlər? - deyə soruşdum. - Ermənistandakı
nasionalistər. Deyirlər ki, mən azərbaycanlılara
satılmışam. Siz də məsələ
qaldırın, onların acığına mənim
beşcildliyim çap olunsun Bakıda.
Əlqərəz…
Elçinin bir replikası da düşür yadıma. Natəvan klubunda hansı
müzakirədəsə çıxış edən mərhum
akademik Ziya Bünyadov birdən Mirzə Şəfidən
danışmağa başladı, dedi ki, o, əsərlərini
farsca yazıb, Nəbi Xəzri isə…
Elə bu vaxt rəhmətlik Xəlil Rza ayağa
qalxıb: - Elə deyil, - dedi. - Mirzə Şəfinin Azəri
türkcəsində də gözəl şeirləri var:
Nə qədər
kim fələyin sabiti səyyarəsi
var...
Ol qədər
sinədə qəmzən oxunun yarəsi var...
Xəlil uzun qəzəli əzbərdən oxuyan zaman
Ziya müəllim əlini yelləyib başqa mətləbdən
danışmağa başladı. Elçin yerdən: - Ziya müəllim,
Nəbi Xəzri haqqında nə isə demək istəyirdiniz,
- deyə xatırlatdı.
Yazıçıların
növbəti qurultayında Elçin də, başqa katiblər də
gizli səsvermə vasitəsilə seçilmişdilər.
Qurultaydan sonra köhnə universitet dostlarından biri
Elçinin yanına gəlib şikayətlənməyə
başlayır: - Heç mənə fikir vermirsən,
qayğıma qalmırsan.
"Qara
məni basınca" prinsipinə uyğun olaraq Elçin: -
gizli səsvermədə adımı pozandan sonra nə üzlə
yanıma gəlibsən, - deyir.
Təbii
ki, bunu bilə bilməzdi, amma xahişə gələn:
- Bəs
neyləyim, - deyir, - sən ki, mənə məhəl
qoymursan, pozmağa məcbur oldum da.
Elçinlə aramızda da çox məzəli hadisələr
olub, onların bəziləri haqda o, Mollabala imzasıyla
yazıb.
Qəribə
görünə bilər ki, yubiley ərəfəsində Elçinin nasir,
dramaturq, tənqidçi, ədəbiyyatşünas kimi həqiqətən
böyük xidmətlərindən söz açmaqdansa,
zarafatlarından yazıram. Əvvəla, "Nəsrin fəzası"
adlı yazımda Elçin yaradıcılığını
geniş təhlil etmişəm, ona ayrıca böyük məqalə
həsr etmişəm, haqqında dəfələrlə
müxtəlif tədbirlərdə, televiziya ekranlarında,
radio dalğalarında çıxış etmişəm. Son
əsərlərindən olan "Baş"
romanını maraqla oxudum və təəssüratımı məktub vasitəsilə müəlliflə
bölüşdüm. Yeri gəlmişkən, Yazıçılar Birliyi bu romanı Dövlət
mükafatına təqdim edib və yazıçını bu
mükafatla təbrik edəcəyimizə inanıram.
Yubiley ərəfəsində
də mətbuatda, o cümlədən Yazıçılar Birliyinin ədəbi
orqanlarında yubilyar haqqında geniş yazılar çıxacaq. Mən isə bu
yazıda Elçinin bəlkə çox az adamın bildiyi məzələnmələrini
qələmə alaraq, indiki oxuculara və gələcək nəsillərə
çatdırmaq istədim. Qoy bilsinlər ki,
bizlər də canlı insanlardıq, sevinclərimiz olduğu
kimi, qayğılarımız da vardı, bəzən
mühitdə darıxıb-sıxılırdıq. Bir
ömür boyu yorulmadan, usanmadan yaradıcılıq işlərimizlə,
ictimai fəaliyyətlə məşğul ola-ola hərdənbir
zarafatlaşmağa da ehtiyac duyurduq.
Elçin 75 yaşında da gəncliyindəki kimi zarafatcıldır, əvvəldə yazdığım kimi, zarafatından qalmır və heç vaxt da qalmayacaq. Dünyanın gərgin məqamlarında gülüş nicat vasitəsi və xilas yoludur. Dostumun çoxlu məziyyətləri sırasında güclü yumor hissi - ən vaciblərindəndir.
Yubileyin
mübarək, Elçin!
May 2018
ANAR
Ədəbiyyat qəzeti.- 2018.- 5
may.- S.3.