Kədər zəngulə vuranda...

Küləyə verdiyim fikirlər

Külək əsir,

pəncərəsiz-qapısız ev kimi

süpürüb aparır

içimdəki dağınıq fikirləri.

Buğanağa dönürəm,

bir parça kağıza hopuram,

hərlənib-fırlanıb

yaxamı didik-didik eləyən

kolluğa enirəm.

Bu köntəm kollarmı

fikrimi tutacaq?

Yağış döyəcək,

göz yaşına dönməyəcək,

gün qurudacaq,

istidən ürəyi döyünməyəcək.

Küləyə verdiyim fikirləri

küləyin çaldığı havaya tutub

kol oxumayacaq,

külək də unudacaq,

susacaq və dinməyəcək.

Bəs mən niyə külək olub

əsirəm belə,

hansı sözə qul olmuşam,

hansı fikrin qabağında

ölümə gedən əsirəm belə?

Bilsəydim,

qolumdakı qandalları qırıb,

qaçardım şeirin üzündən,

qaçardım özüm özümdən.

Gözdənsalma

Ağlamıram ki,

kövrəlirəm sevincdən, qəmdən.

Kədər zəngulə vuranda

mən ayağını tuturam asta-asta -

zilə qalxanda zildən,

bəmə enəndə bəmdən.

Bulud kimi dolanda

boşala bilmirəm,

daş adamlara

daş ola bilmirəm.

Ağlamıram ki,

öz havama kirpik çalıram,

məni gözdən salanları

iki damla yaş eləyib

gözümdən salıram.

Demədiyim söz

Hirsimi basıb,

hisslərimi əsir eləyirəm.

Dilimi kəsib,

əllərimi doğrayıb,

ürəyimi qana bələyirəm.

Demədiyim söz boğur məni,

vurmadığım sillənin

yeri göynəyir ovcumda.

Boğulan hirsim

ürəyimi nişan alan

ovçudu.

Çilik

Qəfildən söz qırılır,

fikrim çiliklənir,

şüşə qırıntıları kimi parıldayır,

nuruna otururam sözün.

Amma bax,

bir yerə yığa bilmirəm

göz qamaşdıran fikrimi.

Sözün işığı kor edir məni,

başqa heç nə görmürəm.

İndi bu kor taleyimlə

işığa necə çıxım?!

Axtarış

Bilirəm, izləyirsən məni,

sözlərimin arxasında durub

gözləyirsən məni.

Hansı söz xoşuna gəlsə,

əlindən tutub

qapımı açacaqsan,

qaranlıq fikirlərimə

işıq saçacaqsan!

Hələ sənə əl verən

söz axtarırsan

şeirlərimdə.

Etiraf

Ürək açmaq yaxşı şeydir,

ürəkdən duyan ola.

Vay o günə ki,

atıb getdiyim sözün arxasınca

ürəyim qala.

Ya da məni duymaya

mənim dəyər verdiyim.

Düşünürəm, niyə tən gəlmir

ürəyimə saldığım

və gözlərimlə gördüyüm?

Ürəyin gözü olmur,

ürəyin sözü olur.

Boşalanda yağış olub yağır,

dolanda bulud kimi dolur.

Rəqqas

Kəsmə bu musiqini, ay zalım,

görmürsən, ürəyim oynayır?!

Gözlərimdəki yaşa rəhmin gəlsin.

Bilirsən, qollarımı açıb

süzə bilmirəm.

Ürəyim tərpənibsə,

ruhum atlanıb!

Kəsmə bu musiqini, ay zalım,

kim bilir,

bir də nə vaxt

ürəyim qol açacaq?!

Oxu

Bu, sevgi şeiri deyil,

sevginin özüdü

söz şəklində.

Gəlib qabağıma çıxıb

öz şəklində.

Mən də

sətir-sətir oxuyuram səni,

başa çıxmağa qorxuram.

Sözə əyilirəm,

sözü yıxmağa qorxuram.

Qorxuram öz bəxtimdən -

qorxuram, yıxılarsan

şeirimin taxtından.

Daş heykəl

Burda bir daş heykəl var,

sadəcə, daşa qoyulmuş

daş heykəl.

Vüqarla dayanıb

"vətəndaş heykəl".

Görünür,

ürəyi daş olanlar

ucaldıb bu heykəli

daş adamlar üçün.

Əzəmətinə heyranam,

belə heykəl ucaltmırlar,

qardaş,

adamlar üçün.

Orda bir ruh dolaşır

Orda bir ruh dolaşır,

o mənim ruhumdu,

didərgin salmışam.

Ruhum uçub gedib,

mən ölüb qalmışam

ölülər dünyasında.

Bilirəm, mənə haray yoxdu,

ruhun atıb getdiyi ölülər

torpağa qoyulmur,

Yaşayırlar

göz dağı kimi.

Yaşayırlar

cəsədlərinin dustağı kimi.

Şairlər günü

Gəl, sənə bayram süfrəsi açım,

xoş sözləri süzüm damla-damla,

içək ruhumuzun sağlığına.

Sonra ürəyimizin qapılarını

taybatay açaq şeirə.

Sözə od vuraq,

tüstüsü göz çıxarsın,

közü dağ çəksin

şeirə olan məhəbbətə

əl uzadanların kobud barmaqlarına.

Gəl, sənə bayram süfrəsi açım,

deyirlər, bu gün

Gün görməyən şairlərin günüdü.

Əl götür gözüboşların dünyasından,

könlütoxların söz bazarına gəl,

sənə qalan söz olacaq,

səndən qalan söz olacaq,

süfrəsi vicdanı kimi təmiz

şair qardaşım.

Şairin günü olmur,

şairin günü

şeirə kökləndiyi gündür.

Birbəndlər

Sən məni həmişə

göylərdə olanda gəzirsən.

Ayağım yerdən çoxdan üzülüb,

bu ayrılığa

necə dözürsən?

***

Deyirsən, "sən"dən "mən"ə keç,

yəni mənə yazdıqlarını

özünə yaz.

Deyirəm,

sənə yazanda dərin alınır,

özümə yazanda dayaz!

***

Sən mənim üzümü görmə,

sözümü dinlə,

sözümün üzü yumşaqdı,

Üzümü görsən, üzülərsən.

***

Üzünün qırmızılığı

yanaqlarına çıxıb,

deyir,

həyadan allanmışam.

***

Yuxunu qovuram

başımdan,

o da dinməzcə gəlib

gözlərimi basır.

***

Sənə baxıb,

doyunca ağladım

öz halıma,

tüpürdüm küləyə,

o da çırpdı üzümə.

Bilal Alarlı

Ədəbiyyat qəzeti. - 2019.-20 iyul.- S.27.