Mənim günüm-güzəranım...

Qavin Bell 1979-cu ildə Şotlandiyada, Qlazqo şəhərində anadan olub. Gənc yaşlarından hekayələr yazır. O, Stirlinq Universitetində təhsil alıb. Bell kriminal janrında olan hekayələri ilə məşhurdur. O, həm də sirli, möcüzəli hadisələrdən bəhs edən kinossenari və romanların müəllifidir. Son illər Mason Cross təxəllüsü ilə çap olunur. Aşağıda təqdim etdiyimiz "A living" hekayəsi müxtəlif mükafatlara layiq görülmüş ən məşhur hekayələrindən biridir.

Sakitcə vannanın kənarında oturmuşdum. Siqaret çəkə-çəkə əlüzyuyanın üstündəki ülgücə baxırdım. Fikirləşirdim ki, XXI əsrdi, amma otellərdə hələ də üz qırxmaq üçün bu qədim alətdən istifadə edirlər.

Mənim atamın da belə iti ülgücü vardı. O, hər gün üzünü ülgüclə qırxardı, hər gün, ehtiyatla və səbrlə qırxardı üzünü, əhvalının necə olmasından asılı olmayaraq...

Mənim yadımdadı, atam ömrü boyu bircə dəfə bu adətini pozmuşdu. O vaxt atam işini itirmişdi, üç gün dalbadal, eyni vaxtda və eyni paltarda evdən çıxıb, viskidən doyunca vurub sərxoş halda avara-avara gəzmişdi. Bir sözlə, üz qırxmaq da yaddan çıxmışdı. Yadımdadır ki, atam həmişə dədə-babadan qalmış iti ülgücünü Jilettdən üstün tutardu...

Nə isə, atam yaxşı kişi idi. Yaxşı yox ee, lap belə əla kişi idi. Mən ona oxşamadım, heyif ki...

"Sənin başında ağıldan başqa hər şey var!" - deyərdi mənə.

Mən ondan fərqli olaraq, adətim üzrə üzü tüklü gəzirəm həmişə...

Axırıncı qullabı vurdum və siqaretin kötüyünü tualetə atıb suyu çəkdim.

İlk dəfə on dörd yaşımda siqareti dadmışam. Bir partiyə getmişdim, orda bir qızı gözüm tutmuşdu. O qəşəng qız mənə bir dənə "Marlboro" uzatdı. Fikirləşdim ki, indi bunu çəksəm öskürək tutacaq məni, qızın yanında biabır olacam. Uşaqlar deyirdi ki, ilk dəfə siqaret çəkəndə adamı gic öskürək tutur. Yoox, mən öskürmədim, amma sinəmdə qəribə bir ağırlıq qaldı. Ucuz kofe içəndən sonra qalan bir hiss kimi... O cür...

O qızla heç bir şey alınmadı, amma həmin gecə həyatım boyu mənə ən yaxın olan bir dost qazandım. Əgər siqaretə dost demək mümkünsə. Atamın bir sözü vardı, deyirdi: "Elə dostu olana heç düşmən lazım deyil".

On altı yaşım vardı, Abiqal adlı bir qızla tanış olmuşdum. Böyük bir rəsm sərgisində görüşməli idik. Elə əvvəldən hər şey tərs gəldi. Mən pulqabımı itirdim, sonra o, bilmədən kolanı üstümə dağıtdı. Mən onu avtobus dayanacağına qədər ötürdüm. Gecə idi. İkimiz də bu gecənin bitməsini istəmirdik. Qəribədir, hələ də yediyimiz o yanmış hamburgerin iyi burnumda, o diringi musiqi isə qulaqlarımda ilişib qalmışdı... Dayanacaqda skamyada oturub uzun-uzadı öpüşdük.

Mən onu bir daha görmədim. Mən onu heç unutmadım da. Amma o isti, sevgili hisslər hələ də yadımdadır. Nə isə...

Saata baxdım. 11.47 idi. Az qaldı.

Mən hamama göz gəzdirdim. Par-par parıldayan o iti ülgücü nəzərə almasaq, bu otaq dünyanın hər yanında olan dörd ulduz otellərdəki adi hamam otağından heç nə ilə fərqlənmirdi. Ağ pilətəli döşəmə. Ağappaq keramik vanna, əlüzyuyan və tualet. Xromlu asılqandan sallanan dəsmallar. Divardan asılmış axmaq şəkillər. Sulu boya ilə çəkilmiş bir şəkildə çılpaq qadın arxası mənə tərəf oturub mavi səma altında işıldayan gölə baxırdı...

Məncə, pis şəkil deyildi. Vaxtilə, yeniyetmə vaxtlarımda mən də qəşəng şəkillər çəkərdim. Ekspressionizmlə maraqlanırdım. Şəkillərimlə əhval-ruhiyyəmi, nə fikirləşdiyimi göstərmək istəyirdim. Rəsm müəllimim deyirdi ki, çəkməyini davam elətdir, tənbəllik eləmə.

Amma marağım ölmüşdü. Daha böyümüşdüm. Məni daha çox iş-güc, pul-para, qızlar, maşınlar maraqlandırırdı. Yəqin, hamıda belə olur.

Amma o şəkillər bu gün də məni maraqlandırır. Hərdən uğursuz şəkillər görəndə mənim mənasız həyatımın o dövrü yadıma düşürdü və mən birdən-birə dilxor olurdum.

Nə bilim, əşşi...

Deyəsən, vaxtdır. Ayağa qalxdım, üst-başımı düzəltdim. Güzgüyə tərəf getdim, barmaqlarımla saçıma, saqqalıma sığal verdim. Hərdən üzümü qırxmaq istəyirəm, amma ülgüclə yox... çox təhlükəlidir...

Bir azdan mən otağın qapısının açarla açıldığını eşitdim. Tez vanna otağının işığını söndürdüm. Vanna otağının qapısını azca aralı qoydum ki, baxa bilim. Otağın qapısı açıldı və işıq yandı. Otağa kostyumlu bir kişi daxil oldu. O, çox yorğun görünürdü. Kostyumu çox bahalı idi, həm də ona əla yaraşırdı.

Mən tapançamı qoburundan çıxardım və səsboğanı lülənin ucuna taxdım. Vannanın qapısını açdım.

Kişi məəttəl-məəttəl mənə baxırdı. Mən üç dəfə onun sinəsindən, bir dəfə də başından vurdum. Kişi tappıltı ilə yerə yıxıldı. Üzündə heyrətqarışıq bir təəccüb ifadəsi vardı.

Səsboğanı aça-aça kişiyə baxdım. Qan ləkələri xalçanı pis günə salmışdı.

Mən heç bilmirdim ki, bu kişini hansı günahına görə ölümə məhkum eləmişdilər? Onun kim olduğunu, nəçi olduğunu da bilmirdim. Arvad-uşağı vardı, ya yox? Atası-anası kimdir?

Bilmirdim ki, ilk məhəbbəti kim olub? Yadındaydı, ya yadında deyildi?

Təkcə onu dəqiq bilirdim ki, sabah səhər alaqaranlıqda pulla dolu sarı bir konverti çöl qapımın altından içəri atacaqlar. Bunu lap dəqiq bilirdim...

Bu da mənim günüm-saatım!..

Mən nifrət edirəm belə həyata!..

Neyləyim ee, bu da mənim həyatımdır da...

Günahlara bulaşa-bulaşa yaşayıram özümçün.

Əşşi, ee, tüpürüm belə günə-güzərana...

İngilis dilindən çevirəni: Rauf Qaraişıq

Qavin Bell

Ədəbiyyat qəzeti. - 2019.- 27 iyul.- S.13.