Axan qatar

Alnını söykəmisən şüşəyə,

səni mənzil başına aparan

qatarın pəncərəsindən

geriyə axır işıq dirəkləri,

geriyə axır evlər,

bağlar, maşınlar...

Sanki yanından keçən

hər şey geri qayıdır...

Dönüş biletim sabahadır, Gülcamal...

Günah suları

Yadıma düşən bu axşamda

yenə də köksümdəsən,

Adını çəkirəm,

o adı ki, yanında nifaq ağacı bitib,

ki, nə dincəlmək,

nə sərinliyinə arxalanmaq olar kölgəsində.

O ağac öz ömrüncə

ancaq qorxulu bir yuxunun,

qovğalı bir günün,

zəhərə dönən şirin tikənin

hekayətini dinləyər

və sənin yalanlarını

yarpaq günlərinin arasında ədalətlə bölər.

Amma sənə bütün bunları demək olmaz,

yox, olmaz,

vallah, olmaz.

Desəm, o saat deyərsən ki,

hər şeydə bir hikmət var

və sənin növbəti yalanına

qoca həqiqət qənim olar.

Sən yad evlərdə o ağacın

dibinə günah suları tökürsən,

və kölgən dünyaya ləkə salır,

adının qoxusu yayılır

tanındığın hər yerdə.

Mənsə üzü yadımda qalmayan

adamları "çoxaldıram" ömrümdə.

Ziyarət küləyi

Sevgi, çıx canımdan,

tükətdin məni, ey xəyal xəstəliyi.

Mən ki çökmüşəm

çiynimdən qarğış ehtirasıyla asılmış

ağrıların yükündən.

Daha usanmışam,

hər gün yorğunluğumun

ziyarətinə gəlməkdən.

Əllərin "bərpası"

Əlində tutduğun bir kağızın

şəklini çəkmişəmmiş haçansa, -

indi o vərəqdən heç nə oxunmur.

Yaxınlaşdırıb,

lap yaxınlaşdırıb

baxıram dönə-dönə,

qoxun dörd dolanır başımda...

O şəkildə ancaq iki barmağın oxunur,

və mən onlara inanıb

əllərini bərpa edirəm yaddaşımda...

O vaxt ki, dilim "hə, hə" deməkdən,

başım razılıq əlamətiylə yellənməkdən,

gözüm oxşar sətirləri oxumaqdan yorulur,

o vaxt ki, özüm olmaqdan başqa çarəm qalmır,

onda o şəkli açıb saatlarla baxıram

və şəkildəki barmaqların tuşlanır,

eyni ölümə kədərləndiyimiz günə,

sən demə, yadların itkisi

daha möhkəm bağlaya bilirmiş

adamları biri-birinə...

Gözlərin yox,

saçların yox,

gülüşün yox,

küsməyin yox,

ancaq barmaqların var o şəkildə...

Və o şəkil

sənin "yoxluğunun yuxusu"du...

Tapdaq bir şəhərin

işğaldan bir gün əvvəlki fotosudu...

Hazırcavab təqvim

Can verən bir təqvim var masamın üstə,

sonuncu yarpağını sirkələyir ilin küləyi.

Bu təqvim daş-tərəzidi:

bir gözündə gələcəyi çəkir,

o biri gözündə ötən günləri.

Bu təqvimin aylarına ağlamaqdan doymuş,

bir adamın səsi hopub,

əlamətdar günləri

yadların təsəllisiylə "qırmızılanıb".

Beləcə adlamaqdadır bu ilim.

Öz ürəyilə danışa-danışa

mənasız bir hazırcavaba dönüb bu təqvim.

Qoy, dişi ağrıyan uşaq

bu təqvimə bir sap bağlasın,

çıxarsın canındakı ağrını.

Qoy, bir qəhrəman alsın

ötən günlərin əlindən

xatirələrin ağ bayrağını.

Mənsə daha xoşbəxt bir günün

yatmış saatında qalım.

elə səslə çağırsın ki, məni gələcək,

qəfildən adımın gözəlliyinin fərqinə varım.

Rəqabət cədvəli

Qəlbim dəyişib libasını,

daha başqa rəqabət cədvəlləri tutub,

sakitliyim bir körpüdür,

qəzəb çayından keçirir məni.

Özümə mənasız suallar vermirəm daha,

Soruşmuram: "O, ev paltarında da belə gözəldimi,

ya da səhər tezdən oyananda?".

Qəlbin tox vaxtı sevdiyinə bənzər

insanlar da çıxmaz rastına...

Tərəddüdlər tərk edib məni,

insafla insafsızlıq arasında vıyıldamır küləyim...

Qəfəsə bülbülün

xatirəsini danışır ürəyim...

Təkrarın yalnızlığı

O sözləri ki, başqalarına da söyləmişəm,

sənə də dedim

və o sözlərim ömürlük sənin oldu.

O yollardan ki, mən çox gəlib-keçmişəm,

sənlə də keçdim

və fayton dayandı...

O əqrəblər ki, zamanın üstündən çox yol eləyiblər, -

vaxt birgəlik günlərimizi yaşadı

və saatlar yatdı...

Bu şeiri bir şairin kitabının

ağ səhifəsinə yazıram,

sözlərimi kim oxusa onundu,

mən oxusam sənin...

Fərid Hüseyn

Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 15 iyun.- S.3.