Gecəyə söylənən şeir

Gecəyə bir şeir söyləsəm, eşidərsənmi?

Məsələn qış gecələrində

Şaxtalı qaranlığın arasındakı

o misra isidərmi səni?

Yanvarın qandonduran sazağında

Göydəki ulduzları gördünmü, Gilənarım?

Ya da onlar ulduzmu?

Donmuş qar dənəciklərinə oxşatdım,

sənin xəyalınca...

İndi

Zamanın belə bizə uduzacağı

Bir məsafə uzaqlığından yazıram sənə.

Amma biz zamandan daha çox,

Məsafədən daha çox

İnsanlara uduzuruq, Gilənarım, insanlara...

Bax, baaaaax

O ulduzların arasında

mütləq dörd parlaq ulduz var...

Dörd par-laq ul-duuuuuz...

Bir-birinə zillənmiş parıltıları - baxışları...

Nə zamana uduzublar,

Nə məsafəyə,

Nə insanlara.

Amma onlar da uduzublar, Gilənarım,

uduzublar onlar da.

Ruhu payız,

adı payız şairlərin misralarında

Şaxtaya dözümsüz ümidlər

Pəncərənin çöl tərəfindəki

buz bağlamış naxışlar kimidir.

Sən sobanın isitdiyi otağında

Üşüyürsən

təkliyini qucaqladığın yatağında.

İşığı da söndürməzsən, bilirəm,

"Hardan bilirsən", - deyə soruşma

Eyni ovqata köklənmiş şairlərin

Təkliyində işıqları həmişə yanar,

Ürəkləri kimi...

Aç pəncərəni,

Sobanın isitmədiyi içindəki yanğına

Göydəki dörd parlaq ulduz

Bir sərinlik çiləsin.

İsinsin buz tutmuş yollar,

Pəncərənin çöl üzü,

Zaman,

Aramızdakı məsafə.

Sevgiləri anlamayan insanların ürəyi.

Gözlərini qapa və

Dərin bir nəfəs ver

Yanvarın ciyərlərinə,

Dünya sevgiylə isinsin...

Mən inanıram, Gilənarım...

İnanıram...

Mavicə

Mənim səmam qara bulud,

Sənin göy üzün mavicə.

Mən ağ kağızda qara xətt,

Sənin hər sözün mavicə.

Səni yüz gündü görürəm,

Könlün üzgündü görürəm.

Göylər güzgündü, görürəm -

Güzgüdə gözün mavicə.

Sevənlərin yarı payız,

Yarı yazsan, yarı payız.

Sağın, solun sarı payız,

Amma ki, özün mavicə.

Ay bu yerin qərib qızı,

Qürbət də bir alın yazı.

Vüsallar - gülən qırmızı,

Ayrılıq - həzin mavicə...

Burda şair var, dəlidir,

Hər misrası gəzməlidir.

Gəzən dərdə dözməlidir,

Sən də gəl, gəzin, mavicə...

Dəlicə gəzin, dəlicə..

Mən yağış həsrətlisi

Göydə buludlar kimisən,

Mən yağış həsrətlisi...

Baxışların göy qurşağı -

Mən naxış həsrətlisi.

Bu adamlar qoymaz bizi,

Açıb deyək sevgimizi.

Dörd yanım insan dənizi,

Mən tanış həsrətlisi...

Bir ömürün köçündəyəm,

Yüküm ölüm, içim dəyəm.

Savaşların içindəyəm

Mən barış həsrətlisi.

Sən mənim

Sən mənim sularda

Sirli kölgəmsən.

Sən mənim dünyamda

Gizli ölkəmsən.

Sən mənim payızda

Sarı ağacım.

Əlim çatmır sənə

Sarı ha qaçım.

Sən mənim şeirimin

Mətnaltı sözü.

Bütün varlığımın

Özüsən özü.

Sən mənim qarşında

Susduğum kəlmə.

Səssiz də anlarsan,

Bil, amma gəlmə.

Sən mənim ruhumun

Gilənar rəngi.

Səninlə gözəldir

Şeirin ahəngi.

Sən mənim e-hee-heeey

Hüzurumsan, qız.

Gül üstə şeh kimi

Qatlarıma sız.

Sən mənim hər gecə

O "Sən mənim"sən.

Harda yarımçığam

Orda tənimsən.

Sən mənim, sən mənim

Yolum və yönüm.

Qoy səndə yaşayım,

Səndə də ölüm.

Qaya çiçəyi

Bir çiçək -

Sərt qayanı yararaq

Öz ömrünü yaşayır,

Səssiz, güclü və tək.

Bir çiçək -

Qızılgülcə gözəl,

Laləcə yaralı,

Bənövşəcə kövrək.

Bir çiçək -

Ha daşlayın vurmağa,

Ha əl atın üzməyə,

Gücünüz yetməyəcək.

Bir çiçək -

Sevgi dolu baxışlarla

Dünyaya meydan oxuyur,

Günəşə gülümsəyərək.

Bir çiçək -

Ətrini duydum o gün,

Varlığını hiss etdim,

Sevdaya düşdü ürək.

Bir çiçək -

Qaya sərtliyində çiçək,

Çiçək zərifliyində qaya.

Çiçək qaya, qaya çiçək.

Bir çiçək -

Səni bildiyini bilənlər,

Səni bilməzlər, bilməzlər,

Anlamazlar şairintək.

Bir çiçək -

Sərt qayanı yararaq

Öz ömrünü yaşayır,

Səssiz, güclü və tək.

Balacanın şeiri

Ürəyində gizlətdiyin

Gizli bir yükdür, balaca.

At çiynindən, sevda yükün

Səndən böyükdür, balaca.

Eşqi yuva bilməyənlər,

Dərdi dəva bilməyənlər,

Şeiri dua bilməyənlər

Əhdə dönükdür, balaca.

Təkliyində qıvrılana,

Ruhu sözdə sovrulana,

Könlü eşqlə qovrulana

Baxış körükdür, balaca...

Gedəni payız qaytarmaz,

Qaytarsa, yalqız qaytarmaz.

Baxışlarım qız qaytarmaz -

Nuru sönükdür, balaca.

Mən sənə həyan olmaram,

Yuxu gör, əyan olmaram.

Heç kimə bəyan olmaram,

Sirr ömürlükdür, balaca.

Ürəyində gizlətdiyin

Gizli bir yükdür, balaca.

At çiynindən, sevda yükün

Səndən böyükdür, balaca.

Səndə tamam oldum

Qəmzəndə şərab içməklə

Dönüb Xəyyam olub gəldim.

İçib özümdən keçməklə

Sevdanda xam olub gəldim.

Havalandım, göyə çıxdım,

Hər nazına yiyə çıxdım.

Sənə qədər yarımçıqdım,

Səndə tamam olub gəldim.

Eşq dərsinə, qəmzəli qız,

Gətirmişəm qələm-kağız.

Tut əlimdən bir şeylər cız,

Dərsə avam olub gəldim.

Batdım qəmzə günahına,

Tutuldum hər gün ahına.

Dərdlərin div iştahına

Adam-badam olub gəldim.

Bir ilahi aləmdəydim,

Meyim eşq idi, dəmdəydim.

Göydən düşdüm, yerə dəydim,

Yenə adam olub gəldim.

Yıxıldığın yerdən tut

Yıxıldığı yerdən tutmalı adam,

ayağa qalxmaq istəyi varsa.

Nə olsun mən bütün ayrılıqlara yadam,

Nə etməli, gedənlər doğmalarsa?!

Qızım, yıxıldığın yanlarımın

başını sığalladım uşaq kimi.

Ağrıları bağrıma basdım,

"Kişilər ağlamaz" deyən ruhsuzun

qəddarlığına inad

Nə vaxt ki, qaranlıq çökür,

Təkliyimin ovuclarında

ağlayıram hönkür-hönkür.

Tərkedilişlər güllə yarasıdır,

canında gəzdirərsən ölənədək.

Və bu yara sevdadandırsa

günbəgün böyüyəcək.

Yaralarını sev, qızım,

Qızın kimi sev.

Yaralarını qoru hamıdan,

Bil ki, hər adam,

Yaralarıyla böyüyür, balacam...

İtirmək qorxusunun şeiri

Atamın böyrəyi xəyanət edir,

Atam heç özü də özünə baxmır.

Anamın ürəyi xəyanət edir,

Anamın təzyiqi sözünə baxmır.

Yaman diksinirəm hər gələn zəngdən,

Qorxuram alışam itirməklərə.

Kim qalib çıxdı ki, ölümlə cəngdən? -

Amma ki, çox tezdi itirmək hələ...

Atamla, anamla sınama, Tanrım,

65 nədir ki, 70 də azdı.

Bu üsyan deyil ki, qınama, Tanrım,

Ürək diktə etdi, qələm də yazdı.

Atamın dözümü, anamın səbri,

Qayadan möhkəmdir, dağdan böyükdür.

Bir yerdə kəsilir adamın səbri,

İtirmək qorxusu hamıya yükdür.

Atam hey deyir ki, dünya fanidi,

Hər kəsin dərd-qəmi, bəlası olub.

Atam atasıdır anamın indi,

Anam da atamın anası olub.

Anam da deyir ki, əl-ələ verib

Hələ neçə illər yaşayasıyıq.

Sevinci sevincin üstünə sərib

Nəvə toylarına daşıyasıyıq.

Atam ocaq yerim, anam pir yerim,

Onlar danışdıqca cana can gəlir.

Qorxular yox olur, açılır eynim,

Ömrümə yenidən həyəcan gəlir.

Elxan YURDOĞLU

Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 2 mart.- S.21.