Bir ovuc ayrılıq
ətri
Bir ovuc ayrılıq
ətri
Dilə yatmayan
həqiqətlər
İllər
keçdikcə yalan oldu
Sevdiyimiz qız
köçüncə məhlədən
İtirməyi də
öyrəndik
O gündən olan
oldu...
Sərçə
yuvalarını dağıtdıq
Sərçə
boyda əllərimizlə
Günahın nə
olduğunu bilmədiyimizdən
Bilmədik ki,
Etdiklərimizin
cəzasını çəkəcəyik nə vaxtsa.
Yaş
keçdikcə böyüdük,
Futbol
meydançasına sığmaz oldu günlərimiz
Elə bildik atamız
qədər böyümüşük
Və sanki bir
gecədə əvəzlədi oyuncaqlarımızı
Siqaretlə
alışqan...
Suların yuduğu
çaydaşıtək
illər
içdən-içə kiçiltdi bizi,
Zamanın məzar
daşlarından sildiyi adlar kimi
Unudulduqca bir az daha
silindik sabahımızdan...
Üzr istədik
hər Aşura
Susuz can
verənlərin dodaqlarından
Heç vaxt
gəlməyəcək
Xəyali
qadınların ətəkləri toza bulaşmasın
deyə
Yollarına ovuc-ovuc
səpdiyimiz sular üçün...
Ölüm
qapımızı döyən gündən
İtkini və
ayrılığı saldı yadımıza gülab
ətri.
İndi bu
dəqiqə başımda dolanır
Yaşadığım
bütün ayrılıqların havası
Sən də
qarşımda siqaret çəkirsən
Üç ya
dördüncü qədəhdən sonra
Artıq
sərxoş-sərxoş baxırsan
Ruhunda qanayan
adamsızlıq yarası
Çiyinlərinin
titrəməsini gizlədə bilmir saçların.
İndi sənin
də öldüyünü başa düşürəm
Əllərinin
ətri deyilmiş hopan əllərimə
Bir ovuc ayrılıq
ətri...
Bir ovuc gülab
qoxusu...
Şam, pərvanə
və kibrit qutusu
Aramızdakı
məsafə
Ölçülə
bilməyəcək qədərdi
Kədərdi bizi
ayıran
Ev-ev
Küçə-küçə
Şəhərbəşəhər
Uzanan kədər
Burdan sənə
neçə şeirlik yoldu, görəsən...
Bir yanıqlı
nəğmə yazıb
Göndərsəm
Bakının
sinəsindən ah kimi qopan küləklərlə
Çatarmı
sənə
Qaranlıqla
işığı bircə şam ayırırsa
Bizi uzaq salan
yolları
Şamla gəzmək
dəlilikdimi...
Şamları
yandırıb gəlirəm
Pərvanələr
də cibimdə
Kibrit qutusunda
Dənizkənarı
şəhərdən başqa nə göndərə
bilərəm sənə...
Bir az sevgi
Bir az...
İndi gecənin bir
aləmində...
Nə bir şərqi
Nə də
hansısa təsəlli gəlir köməyə
Bakının
beşiyini yelləyəndə asi Xəzri
Sənin
şəhərində günəş parıldayır
Sənin otaqlarında
işıq döyüşmür zülmətlə
Gecə sandığından
qara çarşabını çıxarmayıb
hələ...
Gözlərindən
süzülən ağrı
İçimizdəki
şeytanı öldürə bilmədik deyə
Başqalarında
Gözəl nə
varsa
Ümidə və
gələcəyə dair
Başladıq
öldürməyə...
Ölü
şeirlər yazdı şair
Ölü uşaqlar
doğdu qadınlar
Fahişələr
canlarındakı xəstəlik kimi
Ümidlərini
gəzdirdi əlləri hər yerdən
üzülənlərin...
O gündən
şəhər itirdi işıqlarını
O gündən
Qoca əyyaşın
üzü kimi
Qırışdırdı
həyat taleyimizi...
Bir neçə sevgi
şeirində qaldıq
Bir neçə
yarımçıq xatirədə
Həyat loto
daşları kimi eyni kisədə qarışdırdı
bizi
Bir şəhəri
bölüşən iki sevgilinin
Uzaq düşə
bilməyəcəyi qədər uzaq olduq.
İlk
görüş yeri də
Unuduldu...
Sildikcə duzlu
göz yaşlarını yanaqlarından
Əllərimə
hopur
Gözlərindən
süzülən ağrı...
Bakı
radələriylə
Bizim
ayrılığımız
Ancaq bizim
ürəyimizi yandırar
Təkcə bizi
parça-parça edib atar bir küncə.
Saat 8-i
göstərərkən Bakı radələriylə
Mənə hər
zamankından acı gəlir çəkdiyim siqaret
Sənə dadsız
gəlir içdiyin çay
Kafedə iki
nəfərə bir bəhanə axtarırıq bir az daha
oturmağa.
Dəniz
1
Qağayılar anlamaq
istəmirdi
Hər səhər
Dənizin
üstündə qanad çalıb
çağırdıqları balıqlar
Qanad aça
bilməzdi onlarla göylərə...
2
Dəniz sevgilisi
sahilin ətəklərindən təmizləyirdi
Adəm oğlundan
qalma töküntüləri
Dalğalarıyla...
3
Üzə bilənlərin
daha çox boğulduğunu öyrənəndən bəri
Həm üzə,
Həm sevə
bilmədiyimə görə sevinirəm...
Nə
Xəzərdə
Nə də bir
qadında ölməyəcəyimə görə...
Skamya
1
Skamyada bir adamın
oturduğunu görüb
Boş yer
axtardıqca insanlar
Park-park yayıldı
hər yerə
Həmşəhərlilərimdən
yalnızlıq xəstəliyi...
2
Uşaq idim
Adını
məhlədəki skamyaya yazanda...
Və illər sonra
onun sökülüb
Bir ocaqda kül
olacağı ağlıma gəlməzdi
Sevgimin başına
gələnlər kimi.
3
Qışın barmaq
kəsən,
Zülmətin sabah
heç olmayacaq kimi uzun çəkdiyi
Gecələrin
birində
Skamyada ölü
tapılan bomjun
Üstünə
qəzet sərilmişdi
"Bu yay daha
fərqli olacaq" başlıqlı
Görmədi, getdi...
Cibində
göyərçinlər üçün bir ovuc dən.
4
Səninlə
bağlı hər şeyi ağlımdan sildiyim zamanlarda
İlk
görüşdüyümüz parkı da
sökdülər
Skamyalar tabut kimi getdi
çiynində fəhlələrin
Üstündə
səndən qalma bir ağrı
Üstündə iki
adamlıq yalnızlıq...
Bakıda
abadlaşdırılma,
Ürəyimdə
sənsizləşdirmə gedir.
Hindunun şərqisi
Tanış səs
axtarır qulaqlarım...
Ətrafımı boz
tüstü kimi sarıb adamsızlıq...
Tikintidən baş
qaldıran çəkic səsləri
Tıxaclar
İtlərin
hürüşməsi
Qorxub qaçan
pişiklərin qırıq-qırıq nəfəsləri
Bakının
iniltisini boğur.
Bu şəhərin
sonuncu hindusuyam
İbadətgahları
əlindən çıxan...
İnancı
uçurulan
Çadırları
yıxılan...
Tanış səs
gəlir gendən
Çox uzaqdan
Hansısa
həyət evində
Əlləri payız
qocalar nərd oynayırlar.
Qoxusunu da hiss
edirəm
Bir qaşığa
on üçü yerləşən düşbərənin
Buralarda olmasa belə
Hardasa köhnə
Bakı yaşayır hələ də...
Barmaqsız
uşağın şeiri
Barmaqlarını
itirən uşaq
Barmaqhesabı saya
bilərmi günlərini
Uzaqlardan
gələcək atasının
Qışda
əlcəklərə
Qara
həsrətlə baxmazmı
İstəməzmi
bəyaz qarların soyuğundan qızarsın barmaqları?
Böyüsə
qanadları qırılmış
sığırçıntək
Böyüsə
içində ağrılar kimi
Sevdiyinə
Yaz günü
çiçək qoparmaq keçməzmi içindən.
Sevdiyi qadının
Küləyin qoynunda
dalğalanan saçlarını
Yığmaq
istəməzmi ovcuna...
Bərk-bərk sarmaq
istəməzmi əllərini
Ölüm
döşəyində olan anasının...
Ya da atasının
tabutundan yapışmaq...
Bəlkə bir
gün
Kəndiri boynuna
keçirmək keçməzmi ağlından?
Malik ATİLAY
Ədəbiyyat
qəzeti.- 2019.- 19 oktyabr. S. 26.