saçlarını qələmlə yığan qızın önündə,
oğlanlar qələmin
başını gəmirməklə
dayanardı,
hələ məktəb
vaxtlarında.
kitabın öyrətmədiyi
həqiqətlər var
axı, Günəş
lap Adəmin quş ovlamağı,
Həvvanın odu qorumağı kimi.
ovlamaq kişinin günahına,
od qadının silahına çevrildi.
sonra gördük ki,
xəyanətlə yekə-yekə
xanlıqlar devrildi.
indi bütün dillərdə qadına xanım deyilir,
səncə təsadüfmü?
müəllimlər yemək
yemirdi - deyib aldatmışdılar bizi,
sən demə,
müəllimlər ac da qala bilirmiş
kapitalizmin qucağında.
bundan böyük təəssüfmü?
bizə öyrətmişdilər
ki,
quşların birini vuranda,
o birilər də uçub gedirmiş ağacın budağından.
yəni,
bir adamı tərk etmək,
bütün bəşəriyyəti
öldürməkdir.
o qoca Misir müəllim
də,
dəmir xəttkeşini
partaya vurmaqla
səs salmağın ən faciəli şey olduğunu deyirdi bizə,
birinci dəfəydi görürdüm
saçlarını qələmlə
yığan qızın,
gözlərinin dolduğunu,
"müəllim,
o xəttkeşlə,
dünyada silah səsini kəsmək olar?"
- deyib ağlamışdı,
atasını Qarabağda
itirən qız.
birinci dəfə idi,
o qoca Misirin dili-ağzı
bağlanmışdı.
heç vaxt yoxlanışa gələn
komissiyanı görmədik,
həmişə bizim başımızı belə
aldatdılar.
ki, görmədiyimiz
nələrdənsə
qorxmağı öyrənək.
gördük,
qardaşının ayaqqabısıyla,
köynəyiylə dərsə
gələn qızdan
kişi kimi qadın olmağı,
Yusifin atasının önündə
əyilən direktor
2-nin başı aşağı
5 olmasıydı.
yəni,
Günəş, dadı olmazdı
həqiqətlər gizlin
olmasaydı.
və zəng çalınır,
əvvəlcə hay-küy
düşür,
sonra səssizlik.
hə, Günəş,
əvvəlcə sən batırsan,
sonra çökür
sənsizlik.
dünyanın bombasını,
mərmisini,
səs-küyünü nə vaxtsa belə susduracaqlar.
İsa çarmıxa çəkilməsəydi,
bilməyəcəkdik,
biçarədi
mıxlanan qolları,
ayaqları
Allahın hər yerdə olduğuna işarədi.
sonra Gün kimi batdı,
sonra bir də doğulmadı İsa.
Musa gəlməsəydi,
bilməyəcəkdik,
Allahın çomağı var,
ayırır sevdiklərimizlə
yollarımızı
dənizlər kimi.
Məhəmməd gəlməsəydi,
bilməyəcəkdik,
hörümçəklər tək adamların cangüdənidi,
Allah - Musanın çomağıdı,
Məhəmmədin hörümçəyidi,
İsanın bədənidi.
sonda
heç vaxt hörümçəkləri öldürməyən
adam
çomağa söykənib
İsanı gözlədi.
sonra Gün kimi batdı,
sonra bir də doğulmadı adam....
Gedənə əlvida demir ki, əllər
başını yelləyir
etiraz kimi.
tənhayam, dadıma
çatır, Günəşim,
indi göz yaşlarım dəstəmaz
kimi.
çıxıb gedənlərin
yox ayaq izi
harda gözləyəsən
qayıtmağını?
təkliyin namazı
qolları bağlı,
hər gün zikr edirəm unutmağını...
tənhayam domino daşıdır
ömrüm,
əksi ağın biri daşına düşür.
zaman rəqs eləyir ömrümün
üstdə
səsi mən yazığın başına
düşür.
qurtar bu təklikdən ağın
birini
hamının qəsdinə
çıxart ağını.
mən şeir yazmıram, ağı deyirəm
gəl, mənim canımdan çıxart ağını.
sənsən on səkkiz
min aləmdən biri,
əllərin çatmayan
qatında, Günəş.
sənin ayaqların
cənnət yuvası
ölüm ayağının
altında, Günəş.
bu da bir ağıdır səni anmağa,
hər gün günahlara atıram lövbər.
bu olsun sonuncu xatırlamağım,
sonra sənə tövbə, tövbə,
tövbə.
Eminquey
Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 12
yanvar.- S. 25.