Yorğun qağayıdır sükutun dili

Enməyə suyu yox,

Uçmağa göyü.

Yol çəkib yoxluğun içindən əli

Sancılıb sahilə - ağac göyərib

Göynəyi üstündə lal - düyün-düyün...

 

Suların içində çəkib geriyə

Dərin nəfəsini, bir div gizlənib

Qoyub ürəyini büllur şüşəyə

Atıb,

Sinəsinin boşluq yerinə kimin canı düşsə,

can təmizlənir...

 

İlahi!

yaxşı dərin suların

yaxşı göz boyu çölün var sənin.

yaxşı dünyadan köçüb getmisən

məzarın qalıb,

xanimanın.

çərxin, dənin, dəyirmanın,

tutub yaxandan niyə deyənin

ortada qalan ölün var sənin...

Getmisən...

Gəlmisən,

pəncərəmizdə

Təzə çiçəklərə torpaq olmusan

Bax, o küçədəki ağacımıza

Kök-köməc olmusan,

                        yarpaq olmusan...

 

Sənə bəs edir, mənə bu ev

Divin sinəsinin boş yerindədi...

Sən sev bu səhər,

Bu şəhəri sev

Canını axtarma

Canın məndədi...

 

***

 

Düşdü  tor içinə Tanrı dağları

Yollardan gözünü çəkib sükuta

Zillənib sakitcə  öldü bir adam...

Bütün olanları, olacaqları

Axı hardan bildi, bildi bu adam?

 

Sən de kor quyudur, mən deyim səma

Hərə öz qəlbinin pəncərəsindən

Boylanıb baxanda

Yaxşı görünür

Gedən , gələn , ölən .

amma...

Kim çəkib bağlayıb lal qapıları,

halaldır!

Əlləri var olsun onun!

Hərə öz içində qursun Tanrını -

Kimi səmasında,

Kimi korluğunda öz quyusunun...

Bircə toxunmasın heç kim çöllərin

Sarı sükutunun ağaclarının

            get-gedə təklənən budaqlarına

Dua gözləməyir

Çöpdən yuvalar quran quş dimdiyi,

Dinclik istəyir

dinclik

uçanların qanadlarına...

 

Qırılıb

Çilik-çilik olmuş

            gecənin sükutunun ortasında

Bir bulud göyərdi...

Bir

Ağac qurudu yolunun

            şəhərlə kəsişdiyi yerdə...

 

Bir

küçə fənərinin işığı

Gözünü

Qarşıdakı qaranlıq pəncərəyə dikmiş

Adamın üstünə səpələndi...

 

Kəlmələndi

yoxluğun

beş-on addım o yanında

Bütün günahlara meydan oxuyan

                              bir gülümsəmə -

Kimsə bilmir...

Kimsə bilmir...

 

... heç zaman da bilməyəcək...

 

***

 

Qoxusuz çiçəklərin üstünə çökən

                                  duman kimidir

Hansısa yoxluqlar

Aynaların o tərəfində

Kölgəyə çevrilir insanlar hər axşam...

 

Mən o üzdəyəm indi

bu üzdəyəm

Yıxıb getdiyim hər şeyin dağıntılarıyla

                      göz-gözə dayanmışam...

 

 

İslaq küçələrin qıjıltılı səsini dinləyirəm,

Ürəyim sakitləşir

Sakitləşir əllərimin titrək döyüntüləri

Sakitləşir köksümü ağrıya

                        sürükləyən üsyan...

 

İndi

Gözümü zillədiyim bircə nöqtə var

                                        hər yerdə

Bircə ibadətxana

Bircə dua

Bircə ünvan -

Tanrı...

 

O da...

Qarşıma çıxdı keçənlərdə -

O balaca qızın qorxaq baxışlarında...

Unuda bilmirəm

- Bağışla - deyir, - bağışla hamını...

Bizi içində...

...bacarmıram...

 

Hədiyyə Şəfaqət

 

Ədəbiyyat qəzeti.- 2019.- 26 yanvar.- S.22.