Bir parça xoşbəxtlik...

hekayə

Svetlana Nikolayevna Makarova-Qrisenko - şair, nasir, publisistdir. Rusiya Yazıçılar Birliyinin katibi, Rusiya və Belarus Yazıçılar Birliyi Ali Yaradıcılıq Şurasının üzvüdür. 2004-cü ilin mayından Krasnodar Yazıçılar Təşkilatına rəhbərlik edir. "Kuban yazıçısı" qəzetinin baş redaktorudur. Kuban Vilayətinin Əməkdar incəsənət xadimi, Aleksandr Nevskinin Ümumrusiya Pravoslav Ədəbi Mükafatı laureatı və s. ödüllərin sahibidir."Büllur qız", "Böyük qəfəsə yağan yağış", "Üfüqün ardındakı günəş", "Dünya fırlanır", "Şeirlər", "Həyat asan deyil, amma ...", "Rahat bir həyət, sakit bir pəncərə", "Naviqator" və b. kitabların müəllifidir.

Qapını elə çırpdı ki, doqquz mərtəbənin doqquzunun da bir anda qulağı tutuldu və ürəyi sinəsində bumbuz yumağa döndü. Bu vaxt lifti gözləmək faydasızdır. Özünü pilləkənin qaranlığına atdı, lakin artıq üçüncü pillədəcə ayağının büdrəməsindən qorxub addımını yavaşıtdı. Həə, gücü həminki deyil. Amma vur-tut on il əvvəl, qırxdan bir az çox idi yaşı, onda, pilləkənləri birnəfəsə qalxıb-düşürdü. Otuz yaşında ərzaq dolu torbalarla, iyirmi yaşında isə qığıldayan Seryoja ilə uşaq arabasıyla bərabər. Həmin vaxtlar Valeri partituralarla eşələnir, instrumentovka ilə məşğul olurdu. Yeməyi də unudurdu. Royaldan onu zorla qoparmalı olurdu, yoxsa mədə xorasını otuz doqquz yaşında deyil, daha erkən qazanacaqdı. Və daha erkən də onun üçün pəhriz yeməklərini fikirləşib tapmalı olacaqdı. Hələ onları Seryojanın ağzına dürtmək üçün də nə qədər güc tələb olunurdu. Hərəyə ayrıca yemək hazırlamaq halında deyildi: namizədlik işinə can və zaman borcu vardı.

Müdafiəni Rostova keçirdilər, ustad dərslərinin verilməsini də boynuma qoydular, hə, hələ lap əvvəldə isə proqramı da dəyişdilər. Olsun. Öhdəsindən gəldi. Hətta ən möhkəm qoz belə onun zəkasının zərbindən parçalanardı: o ki qaldı opponenti professor Oqrızko ola - Baxın az tanınan prelüdü ilə.

Doğrudur, "qozun qabığı" qaldı - qızdırma kimi adamı silkələyən əsəb, xroniki yuxusuzluq. Köhnə rəfiqə kimi o səni həmişə öz ağuşuna ala bilər. Bu gecə olduğu kimi. Amma hər necəsə axşamdan bəri hər şey uğurla gedirdi. Nəvəm Vitalka da tez yuxuya getdi. Gərək fürsətdən istifadə edib özümü də yatağa salaydım: bir qoyun, iki qoyun... sayıb yataydım. Yox axı! Zareçnanın diplom işini yadıma salıb ona baxmaq qərarına gəldim. İşi royalın üstündəki bir yığın kağız-kuğuz içində axtarmalı oldum. Ora indi arada Vitalkadan qorumaq üçün vacib sənədlər də qoyulur. Yoxsa ərinin partituralarına o, heç vaxt əl vurmazdı. Ancaq yöndəmsiz bir hərəkətdən onlar nota yağışı yerə kimi səpələndi. Yeni hələ tam yazılmamış əlyazmanın arasından bir fotoşəkil boylanırdı: "Əbədi tələbə Natkadan sevimli professorum Valeroçkaya" - sözlərini oxudu şəklin arxasında.

Şəkli çevirdi, "köhnə tanışdır" - deyə fikirləşdi. "Niyə o, bunu saxlayır? Bir il əvvəl and içirdi ki, çoxdan unudub, nədir, yoxsa yenidən?.. Yoxsa ilhamı əbədi tələbəsi Natkadan asılıdır?..".

Kağızları topladı, şəkli isə lap üstə qoydu. Tərəddüd etdi. Və qətiyyətlə onu yenidən notların arasına saldı.

Səhər, bərk baş ağrısı ilə, Vitalka və əri üçün bişmiş yulaf əzməsi hazırladı, səhər yesinlər deyə, isinmək üçün masaya xama qoydu.

- Ana, təmiz xalatım hanı? - deyərək Seryojka mətbəxə boylandı. - Bu gün çətin əməliyyat var. Yenə camaşırxanamız barədə nəsə demə. Bilirəm, sənə maaş verməlidirlər.

- Şkafdan asılıb, götür.

- Bir də ana, Sofya uşaq bezləri almağı xahiş edib, amma vaxtım olmayacaq. Kömək edərsən? Bir də qara gavalı!

Otağa qayıdanda artıq əri yataqda yox idi. Tez işə hazırlaşmağa başladı. Valeri ilə üz-üzə gəlməməyə çalışdı, bir az güzgünün qabağında dayandı: - Təəssüf ki, mavi kostyumu almadım, çox incə göstərirdi məni.

- Günəşim, demişdim axı, smetanı mağazadan almayaq, - ərinin səsi eşidildi. - Danışmışdıq axı, ancaq bazardan. Yemək olmur! Məni eşidirsən?

Çantasını götürdü və cavab əvəzinə qapını çırpdı.

Boz mayevari hava dünyanı və sabaha olan ümidini bozartmışdı. "Əlli yaşı keçmisənsə bütün yaxşı şeylər artıq baş verib", deyə düşündü, uzaqlaşan tramvaya baxdı. Dayanacaq boşdu. Soyuq və nəmli. Başqası nə vaxt gələcək, Allah bilir. Birdən bir parlaq, işıqlı tramvay döngəni burulub peyda oldu. Qırışlı qapıları şən bir cırıltı ilə açıldı. Bəxtə güvənməz tövrlə və ehtiyatla ayağını pilləkənlərə qoydu.

Və əvvəlcədən hiss etdiyi başına gəldi! Arxadan güclü bir təkan az qaldı yıxa onu. Nə isə baş verməli idi axı! Səntirləyən bir sərnişin baş verənlərdən qorxdu. Böyük boz şlyapası sürüşüb burnunun üstünə düşdü. Onu necə gəldi səliqəsiz şəkildə düzəltdi, üzr istəməyə başladı, nəsə mızıldadı. Nəhayət, xanıma kömək etməli olduğunu anladı. Onu əyri oturacağa əyləşdirdi. Özünü də yanaşı oturacağa sərələdi. Dərhal danışmağa başladı. Uzun, lopa bığları var idi. Sanki yüksək səsli bir musiqi girdi araya, sözləri yumşaq və ecazkar səslənirdi. Onu dinləmək xoş idi. O, yüksək səslə danışarkən gözləri parıldayırdı. Qırx dəqiqəlik məsafə hiss olunmadan sürətlə uçub getdi. Qadın nəmli səhərə qarışıb çıxıb getdi, kişi isə uzaqlaşdı.

İnstitutda yuxulu gözətçi səssizcə açarlarını qadına uzatdı. O, sinfə girdi, çantanı kənara atdı və barmaqlarını gərərək əlini ehmalca açdı. Qırmızı dənizin dibindən çıxmış qırmızı mərcan incə qığılcımlarla parıldayırdı. "Bu, Xoşbəxtlik qayasının bir parçasıdır" deyən boz şlyapalı kişini xatırladı: "Bunu sizə verməkdən çox məmnunam!".

Hədiyyəni daha yaxşı nəzərdən keçirmək üçün pəncərəyə yaxınlaşdı. Dərindən nəfəs aldı və sanki dəniz təravətini içinə çəkdi. Gülümsədi. Utancaq-utancaq mərcan parçasını yanağına sıxdı...

Svetlana Makarova

Tərcümə Nəcibə Bağırzadənindir

Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 1 fevral. S. 14                                                                                                    .