Qızcığaz

 

Mən gördüyüm qızcığazın

 

köynəyini saraltmışdı günəş.

 

Pambıq doluşmuşdu saçlarına,

 

ayaqqabılarını güllələmişdi yollar...

 

Dodaqlarında təbəssüm tabutu.

 

Sahildə uşaqlar çılğıncasına

 

Uçururdular çərpələnglərini

 

Uçururdular günəşi...

 

Sabahları...

 

Buludları uçururdu uşaqlar.

 

Dünyanı başına götürmüşdü qəhqəhələr.

 

Sevinirdi qağayılar.

 

Xoşbəxtcəsinə üzürdü qayıqlar...

 

 

 

Mən gördüyüm qızcığaz

 

qoydu yerə satmağa gətirdiyi tumları.

 

Uşaqlara baxıb

 

Əlini uzatdı içinə,

 

çıxarıb ürəyini uçurdu göy üzünə...

 

 

 

Sülh bayrağı

 

Elnarə Akimovaya

 

Küləklər kölgəmizdən əsər üstümüzə,

 

kəpənəklər uçar barmaq uclarından.

 

Payız bir qapı qonşuydu,

 

gedəndən saraldı yarpaqlar,

 

töküldü ağaclar.

 

 

 

Yağış fəslidir, bu yazını yazıram:

 

Sözlərin "Yad" olduğu yerdə

 

Hamımız bir azca Sizif,

 

Hamımız ölən Tanrılarıq "Zərdüşt belə deyirdi"sində

 

Yaxın gəldikcə artır qaranlıq küçələrin dirək işığı

 

Məşəl olur yandırdığın şamlar.

 

 

 

Götür bir yerə yaz!

 

Yaz ki:

 

- Sənin yazılarında dünyanın ən yalan şeiri gerçəyə dönər.

 

Deyim, biləsən,

 

biləsən ki,

 

hər gecə açıq qoyuram sabahların pəncərəsini,

 

bilirəm, nəhayət, sənin əllərindən doğacaq günəş.

 

 

 

Deyim, biləsən,

 

biləsən ki,

 

səs notlarından çiskin havalar çökər şəhərin gözəllik küçələrinə,

 

adını çəkdikdə gəmilərin fit səsinə oyanar qağayıların yuxusu.

 

Sən baxışlarınla bütün əsgərlərə deyirsən,

 

deyirsən ki:

 

"Göy üzünə atəş açmazlar

 

Ağ buludlar göy üzünün Sülh Bayrağıdır.

 

Nə bilsin müharibəçilər? Nə bilsin siyasətçilər?

 

Savaş meydanında ayaqyalın gəzən uşaq,

 

Allahdan öncə anasının adını səsləyər".

 

De, bilsin

 

deyilməyənlər çoxdur bu şeirdə,

 

döyündükcə ağrıdar ürəyimdə qalan söz qəlpələri.

 

 

 

Yağış fəslidir, bu yazını yazıram,

 

bizdən sizə bir kəlməlik yol var.

 

Yaşadığımız bu dünyada

 

susuzluqdan çox sözsüzlük öldürür insanları...

 

 

 

İkiayaqlı qəfəs

 

Qapıları çırparaq yorulan bir şəhərin hekayəsini yazırdı külək.

 

Yazırdı ki, darıxmaq insanın kölgəsidir.

 

Onunla birgə doğular,

 

Onunla birgə ölər.

 

 

 

Zaman - bir qarıdır səssizlik paltarında,

 

bizə xatirə toxuyur hər an...

 

 

 

...hər an,

 

Vaxt - bir dəyirmançı kişidir,

 

saçlarımıza un ələyir gündən-günə...

 

 

 

İkiayaqlı qəfəslər

 

içində uçmağı unutmuş bir quşu daşıyır.

 

 

 

Hamının uzaqlarda tanımadığı bir tanışı var.

 

Darıxanda ona ağlayar,

 

Sıxılanda ona yazar.

 

 

Ümid Nəccari

Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 8 fevral. S. 17.