Gəl dövranın şəklin çəkək…

 

Səni xilas etdi sirli təbiət...

 

          xalqımızın sevimli şairi Musa Yaquba

 

 

...Başına o dünyanın

 

kölgələri dolaşanda,

 

dostlar, doğmalar

 

kədərli-kədərli ağlaşanda...

 

qəlbinin kökləndiyi,

 

nəfəsinin gəldiyi düz-dünya,

 

o ilahi təbiət

 

karıxanda, çaşanda...

 

 

 

...Dağların dumanlandı başı,

 

buludlar axıtdı göz yaşı,

 

meşədəki ağaclar, çığırlar, otlar

 

bulaqlar, çaylar, daşlar,

 

bütün heyvanlar, quşlar,

 

dindilər dərdli-dərdli,

 

dindilər naşı-naşı...

 

səni ağladılar, Musa!

 

səni harayladılar, Musa...

 

 

 

...Yadındamı?

 

sən ölümlə çarpışanda,

 

kölgələrlə tutaşanda,

 

təpər gəldi ürəyinə...

 

bir vədə baş-başa verdiyin

 

palıd ağacları göndərmişdi...

 

...gözlərini aça bilmirdin bir dəfə

 

üzünü oxşadı bir meh...

 

heyran qaldığın

 

çiçəklərin nəfəsiydi...

 

nur yayıldı üzünə,

 

qəlbindən misralar keçdi,

 

sənə laylalar çalan

 

suların səsiynən...

 

başın üstən

 

dəstə-dəstə keçən ağ buludlar

 

dağların göndərdiyi məlhəm idi...

 

günəşin telləri dəstəmaz kimi,

 

ovuc-ovuc su kimi

 

səpirdi üz-gözünə o sirri.

 

səni çağırırdı bütün meşə -

 

ağaclar, kollar, yollar...

 

səni çağırırdı qara daş,

 

səni xilas etmək üçün

 

göyərirdi qara daş...

 

 

 

yerin-göyün duaları

 

aldı səni

 

kölgələrin əlindən...

 

Şükür! Yenə dillənir

 

öz şeirin öz dilindən...

 

 

 

Qəlbində bir işıq oyana bilsə

 

Toz-duman alanda hər bir tərəfi

 

Bir addım qabaq da görünmür gözə.

 

Amma ki, yaxında, bəlkə səninlə

 

İlahi bir aləm durub üz-üzə.

 

 

 

Bəlkə, qızılgüllər bürüyüb səni?

 

Bəlkə, min əlvanlıq, sehr içindədi?

 

Bəlkə də, dindirsən sən hər birini,

 

Görərsən hamısı eşq bürcündədi...

 

 

 

Hələ ruhdan salır səni bu duman,

 

Hələ itirmisən özünü, qorxma.

 

Qəlbində bir işıq oyana bilsə,

 

Sənə yol göstərər, dumana baxma.

 

 

 

Köklən kainata, ətrafı unut,

 

Köklənsin ahəngə qəlbin telləri...

 

Gör dinən nəğmələr hara çağırır?

 

Ordadı ruhunun doğma elləri.

 

 

Kimin qəlbi hayandadır, kim bilir?

 

Görkəmiylə Yer üzündə insanlar,

 

Kimin qəlbi hayandadır? Kim bilir?

 

Lap yan-yana, bir evdə yaşayanlar

 

Nə qədər yad, doğmadılar, kim bilir?

 

 

 

Qəlb doğmasa, çəkir insan insanı,

 

Qəlb hər zaman gəzir onu duyanı,

 

Duyan yoxsa, ögey görür dünyanı,

 

Küskün qəlbi kim dindirər, kim bilir?

 

 

 

Doğmalığa köklənmək bir nemətdi,  

 

Qəlbi dilləndirən nurdu, qüdrətdi,

 

Heyif ki, çox insan buna həsrətdi,

 

Belə ömür, bəlkə hədər, kim bilir?

 

 

 

Dünyadan küsmə hələ

 

Bu dövrandan küsmə hələ,

 

bizə də beləsi düşdü...

 

Hər dövran çətin tənlikdi,

 

həll etmək şərəfli işdi.

 

 

 

Kim desə bezdim dünyadan,

 

söz qəlbini titrətməsin,

 

qara-qura fikirləri

 

sənə tərəf gətirməsin...

 

 

 

Hər dövranın öz rəngi var,

 

hər rəngin də yüz çaları,

 

qoyma sənə diz çökdürsün

 

qayğıların ağrıları.

 

 

 

Əməlindi sənin adın,

 

əməlin haqdan gəlirmi?

 

Nahaq cövlan edən zaman

 

səsin-sədan yüksəlirmi?

 

 

 

Bu insan niyə yaranıb?

 

ahənglərə ahəng versin!

 

Ahəngi pozan insanın

 

gec-tez Allah verir dərsin.

 

 

 

Ömür o vaxt gözəldi ki,

 

dövran səni əzə bilmir,

 

qəlb dünyanda yaltaq, əyri,

 

nəhs adamlar gəzə bilmir.

 

 

 

Bu dünyadan küsmə hələ,

 

bizə də beləsi düşdü...

 

Hər dövran çətin tənlikdi,

 

həll etmək şərəfli işdi.

 

 

Quşların qarğışları

 

...Bu çəməndə

 

            çiçək çoxdu...

 

amma hələ ki şəfəqlər

 

qanqalın üstünə düşür...

 

Qanqal dibində ilanlar

 

bu təntənəyə sevinir,

 

nəşə içində sürünür,

 

gizlənirlər, xəlvət-xəlvət

 

ovlayırlar körpə, naşı

 

nəğmə oxuyan quşları...

 

 

 

Duman kimi

 

çəmənliyin üstünə qalxır

 

quşların qarğışları...

 

 

 

Gəl dövranın şəklin çəkək

 

Gəl dövranın şəklin çəkək...

 

bu dövran neçə rənglidi?

 

bu rənglərin hansı qəmli,

 

                        hansı gülər,

 

hansı çılğın, eşq əhlidi?

 

 

 

Gəl dövranın şəklin çəkək

 

xeyirlə şər davasında,

 

bu davadan səpələnən

 

çalarların qovğasında...

 

 

 

Dövran nədi? İnsanların

 

əməlindən doğan işıq.

 

İşıq var haqqa sevdalı,

 

işıq var nəhsə bulaşıq...

 

 

 

Zülmətlə nur savaşında

 

dövran bir döyüş meydanı,

 

dövranın hər bir anında

 

damla-damla şəhid qanı...

 

Gəl dövranın şəklin çəkək...

 

 

 

Məlakələr və heyva çiçəyi

 

Şıdırğı yağışın

 

döydüyü heyva çiçəklərini

 

xilas etmək istəyən külək,

 

bir pəncərədən aman diləyir

 

heyva ağacının budaqlarıyla,

 

            yarpaqlarıyla

 

hay-harayla...

 

 

 

böyük pəncərəni

 

     taybatay açan

 

          bir gözəl qızın

 

qucağına atılır heyva budağı...

 

qorxa-qorxa,

 

ümidlə baxır çiçəklər...

 

 

 

Karıxır qız,

 

günəşin karıxmış şəfəqləri içində...

 

karıxır yağış, itirir özünü...

 

sakitləşir...

 

göz yaşı kimi axmağa başlayır

 

bir an əvvəl

 

döydüyü yarpaqlardan...

 

 

 

Nə yağışın, nə heyva çiçəyinin,

 

küləyin, nə qızın

 

           xəbəri yox ki...

 

hansı məlakələrin

 

eşqi dillənir indi

 

ağappaq buludlar keçən

 

         mavi göylərdən...

 

Əhməd Qəşəmoğlu

Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 22 fevral. S. 25.