Biləyində qaldı neçə-neçə dəqiqələrin bəyaz boşluğu...

 

 

Gün batınca, gecə olunca...

 

Yumruq boyda kirpidi köksümdə daşıdığım

 

Ürək deyil, sanki.

 

Hər xatirən mismar kimi

 

Batmışdı ürəyimə bir zamanlar.

 

İndi səni unutmağa çalışdıqca

 

Qan açılır ürəyimi tərk edən ağrıların ayağından.

 

 

 

Gün batınca,

 

Gecə olunca,

 

Dolunca qədəhlər keçmiş qədər acı şərabla

 

Suallar qoşun-qoşun hücuma qalxır

 

Geri-geri qaçır əliyalın cavablar.

 

 

 

Niyə zamanında çıxıb getmədim

 

Hər səhər gördüyümüz dəli dilənçinin

 

Səsindəki yorğunluğa,

 

Dilindəki dualara, qarğışlara qoşulub?

 

 

 

Şəkər tozuna daraşan qarışqalartək

 

Sənsizlik apardı yuxumu uzaqlara.

 

Bilmədim günəş hardan doğdu,

 

Səhər necə açıldı.

 

Bayırda bu qədər ümid dolu işıqlar varkən

 

Bu kədərli qaranlıq yenə hardan doldu otaqlara?..

 

 

 

Səssiz üsyan

 

Sən gəlmədən işıq yanmaz evində

 

Soba tüstüləməz.

 

Soyuqdu deyərsən otaqlar,

 

Deməzsən

 

Gözləyənim yoxdu,

 

Adamsızdı evim.

 

 

 

Kirli pərdələr

 

Qadın əllərinə həsrət evlərin

 

Üsyan bayrağıdır.

 

Bu səssiz üsyanı basdırmaq üçün

 

Söküb pərdələri

 

Qəzet yapışdırarsan şüşələrə

 

Döyüşün bir ömürlük bitdiyinin elanı kimi...

 

 

 

Bəyaz boşluq

 

Əsgərlikdən gəlməsini,

 

Atasının son sözlərini,

 

İlk addımlarını oğlunun,

 

Arvadının ona sonuncu dəfə baxan nəmli gözlərini

 

Çıxardıb qol saatıyla birgə satdı,

 

Biləyində qaldı

 

Neçə-neçə dəqiqələrin bəyaz boşluğu,

 

Donmuş əqrəblərdə yaşandı saatlar,

 

Ovcunda

 

Həyatı kimi əzik-üzük manatlar.

 

 

 

Biz qocalarıq...

 

Zaman hər gün bir daş qoyub

 

Divar hörər aramıza.

 

Divar həsrətimizlə eyni yaşa çatar

 

Divar böyüyüb boya-başa çatar.

 

Biz qocalarıq

 

Yaşadığımız hər nə varsa

 

Ötüb keçən günlər kimi

 

Tərk edər bizi qatar-qatar...

 

 

 

Qısa ətəkli şəhərin şeiri

 

Qısa ətək geymiş ürkək qız kimi

 

Gecəni dartıb,

 

Əyninə oturtmağa çalışır şəhər...

 

Buralarda qısadı gecənin ömrü

 

Bir azdan öpüşməyə hazır sevgililərin

 

Dodaqları arasındakı məsafə qədər...

 

 

 

3 kadrda həyat

 

Dərsdən evə qaçaraq gəlib

 

Qapıda iki cüt ayaqqabı görən uşağın

 

Ürəyini sarırdı ailə istiliyi.

 

 

 

Küçədən gəlib

 

Çoxlu ayaqqabı görənə qədər bilməmişdi

 

Günlər sonra özünü aynada görəndən sonra öyrəndi

 

Anasının göz yaşlarında böyüdüyünü.

 

 

 

Bir sabah

 

Xəstəxanada tər içində oyandı

 

Yorğanının ayaq ucunun bir tərəfində boşluq,

 

Qapının ağzında qutu,

 

İçində bir tək ayaqqabı.

 

 

 

Qara qarlar

 

Sənə deyə bilmədim

 

Qara qarlar yağdı üstümə.

 

O gündən

 

Beli sınmış atlar kimi güllələdim arzularımı.

 

 

 

Sahilə düşdüm,

 

Siqaretlər yandırdım,

 

Şərablar içdim,

 

Qağayıları inandırdım...

 

İnandılar

 

Dənizin onları yox, balıqları sevdiyinə...

 

 

Malik Atilay

Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 2 may. S. 22.