Balıqlar Adil Mirseyidin, akvarium Matisin...

Nazimi, rəssam və şair Nazim Şahı çoxdan tanıyıram. İkimizin də ustad bildiyimiz Adil Mirseyid tanış eləmişdi bizi. Bir ara tez-tez görüşürdük. Sonrası bəllidir, "hayat iştə". Nazim mənim sevdiyim rəssamdır. Xoşladığım şairdir. Miqyasından və titulundan asılı olmayaraq başqa heç kimdə deyil, məhz Nazimin rəsmlərində elə bir şey görmüşəm və hiss eləmişəm ki, başqa heç kimdə, heç yerdə onu sezməmişəm. Həmin "elə bir şeyin" adını qoymaqda indi çətinlik çəkirəm, bəlkə sənətşünaslar bilirlər, amma mən özünəməxsusluq da deyib keçmək istəmirəm. Ekspressionizm barədə danışanda ümumi şəkildə deyirlər ki, o, reallıqdan daha çox, həmin reallığın rəssamda yaratdığı emosiyanı göstərməyə çalışır - şişirtmə və ya kiçiltmə vasitəsi ilə, deyək ki, Munkun "Fəryad"ında olduğu kimi. Amma bütün rəssamlar o emosiyanı ağıl ilə nəzarətdə saxlayaraq ifadə edə bilirlərmi? Məncə, Nazimi fərqləndirən məhz bu keyfiyyətdir. Daha doğrusu, sanki bu keyfiyyətin onda etalon kimi mövcud olması. Rəssamlar, sənətşünaslar onu "detalist" hesab edirlər. Nazim etiraz eləmir. Məncə, Nazim, ümumiyyətlə, "heç nəyə" etiraz eləmir. Məsələn, onunla nə canlı ünsiyyətdə, nə telefon söhbətində bir dəfə də olsun şikayət elədiyini eşitmədim, görmədim. Həmişə taleyinin köynəyini əyninə düz gəldiyini gördüm.

Şeirləri də elədir. Özü kimi "özünə bəs edən" - Dəqiq. Zövqlü. Yüklü. Nazimin çapa hazırlanan kitabının bəzi səhifələridir bu şeirlər.

Səlim Babullaoğlu

Ədəbiyyat qəzeti.- 2020.- 17 oktyabr.- S.7.