Tənha qadın  ağlayanda, qadın tənha ağlayanda Əzrayıl da hürkür, qadın!.."

 

 

Hayıf, səninçün ölmədim

 

 

 

Bilirsən ki, öləcəksən,

 

daha nə var yaşamağa.

 

Piyadası vəzir çıxan

 

Şaham, nə var yaşamağa...

 

 

 

Qaranquşun qanadından

 

daşın ağrısını çəkdim.

 

Ömür boyu bir "bəlkə"nin,

 

"kaş"ın ağrısını çəkdim.

 

 

 

Qara xəbər saatının

 

zəngini tezdənə qurur...

 

Ürəyim də məndən keçib,

 

daha kürəyimdən vurur.

 

 

 

Ürək bəyəm nə üçündü, -

 

uzağı infarkt olacaq.

 

Dost-tanışın nekroloqu

 

daşdan keçən akt olacaq...

 

 

 

Mənimçün ağlama, qadın,

 

hayıf, səninçün ölmədim.

 

Sənsiz boş keçən bu ömrə

 

qıyıb, səninçün ölmədim.

 

 

 

...Hayıf, səninçün ölmədim...

 

 

 

 

 

Dağlar

 

 

 

Dağlar mənə arxa idi,

 

sinəm - dağlara, dağlara.

 

Yenə ürəyim atlanır,

 

Sənəm, dağlara, dağlara.

 

 

 

Susdum, qıymadım sənə də,

 

suya dönürəm yenə də.

 

Qorxdum ölsəm,

 

bir sinədə

 

dönəm dağlara, dağlara.

 

 

 

Bir bulud götürə məni,

 

hamıdan ötürə məni,

 

aparıb itirə məni, -

 

Enəm dağlara, dağlara.

 

 

 

Suyam, buludam, dumanam,

 

çənəm dağlara, dağlara.

 

Dağlar mənə arxa imiş,

 

Sinəm - dağlara, dağlara...

 

 

 

 

 

Həm də kişi kimi

 

yaşamaq olmur

 

 

 

Bilirsən,

 

bir ömrü həm qarğa qədər,

 

həm də kişi kimi yaşamaq olmur.

 

Ölsən də

 

bir yola gəlmir hamısı, -

 

cəmdə kişi kimi yaşamaq olmur.

 

 

 

Ölümçün anamdan çıxılan payam,

 

imkan verdilər ki, ömürdən doyam?!

 

Ha de,

 

Yalquzağam!

 

Təkəm!

 

Tənhayam!

 

Kəmdə kişi kimi yaşamaq olmur.

 

 

 

Tövşüyür yenə də qara telefon,

 

az qalır özünü qıra telefon:

 

"...Onunla duz-çörək yemisiz ton-ton"...

 

Gendə kişi kimi yaşamaq olmur...

 

 

 

 

 

İydələr çiçəkləyib...

 

 

 

İydələr çiçəkləyib, get

 

fevralda körpənlə qayıt.

 

Məni yaza girov qoyub

 

get, o biri mənlə qayıt.

 

 

 

Ulduzlar adam aldadır,

 

Adamlar - ulduz ölüsü.

 

Hər qız bir oğlan tabutu,

 

hər oğlan bir qız ölüsü.

 

 

 

Saçların dağınıq getdin,

 

al-yaşıl örpəylə qayıt.

 

Məndən qoparıb getdiyin

 

o mələk körpəylə qayıt!

 

 

 

Ömrün bu qış çağında da

 

gülür iydə çiçəkləri.

 

Əlindən tutub yuxuma

 

gəlir iydə çiçəkləri...

 

 

 

Yaxanda özü-özünə

 

qırılan düymənlə qayıt.

 

Yenə mənə qarğış elə,

 

yenə də o MƏNlə qayıt!..

 

 

 

 

 

Yanağının qırış tutan

 

yerləri

 

 

 

Ömrüm boyu yer elədim könlümə               

 

Külək vuran, yağış tutan yerləri.

 

Neynəsəm də uçuq qaldı, çat qaldı

 

Taleyimin qarğış tutan yerləri.

 

 

 

Ətəyində arzu, ümid bitirdik...

 

O dağları hardan hara gətirdik.

 

Ovuc-ovuc, qarış-qarış itirdik

 

Boyumuza qamış tutan yerləri.

 

 

 

Son nəfəsim -

 

dimdiyimdə dən qaldı,

 

Sinəm dağ-dağ,

 

bulud-bulud,

 

çən qaldı.

 

Kürəyimə dəyən daşdan rəng aldı,

 

Ürəyimin naxış tutan yerləri...

 

 

 

Yada düşdü,

 

yadın oldu, qız, nələr!..

 

Açıb desəm, dağ titrəyər, düz mələr.

 

Dodağımın ürək sözün gizlədər,

 

Yanağının qırış tutan yerləri...

 

 

 

 

 

Bizimdir

 

 

 

Dadaloğluna, Şəhriyara

 

 

 

Mənim dostum, bu ağrı da keçəcək,

 

O buludlar gözümüzdən içəcək,

 

O çəməni nəvəmiz də biçəcək,

 

Yaşıllar da, solanlar da bizimdi.

 

 

 

Mənim dostum, bu bəladan çıxanda,

 

Sarı günəş göy çəməni yaxanda,

 

Qara əncir döşlərini sıxanda,

 

Saçlarını yolanlar da bizimdi.

 

 

 

Kənd qızları kənd toyunda oynaya,

 

O tərəfdə plov bişə-qaynaya.

 

Əl çalmaqdan, göz baxmaqdan doymaya,

 

Gedənlər də, qalanlar da bizimdi.

 

 

 

Mənim dostum, o yerlərdən keçəndə,

 

O bulağı ovuclayıb içəndə,

 

Uşaq kimi qanadlanıb uçanda,

 

Gözlərinə dolanlar da bizimdi.

 

 

 

Çiynimizdə gün fırlanar, il keçər,

 

Keçdiyimiz körpülərdən el keçər.

 

Aramızdan kölgə keçər, sel keçər,

 

Doğrular da, yalanlar da bizimdi.

 

 

 

Mənim dostum, sən bilirsən, bilirəm,

 

O günlərçün səndən betər ölürəm.

 

O yerlərə gündə yüz yol gəlirəm, -

 

Olmayanlar, olanlar da bizimdi...

 

 

 

 

 

Ünvanlı

 

 

 

Min illərdi yol gəlir

 

indi yazdıqlarımız

 

Göydən yerə məktubda

 

endi yazdıqlarımız...

 

 

 

Dolu sünbüldən düşən,

 

dilimizdə ilişən,

 

Ürəyimizdə bişən,

 

dəndi yazdıqlarımız.

 

 

 

Qanı qarışıq deyil,

 

genı qarışıq deyil.

 

Özgəsindən borc almaz, -

 

özü özündən yeyir

 

kəndi yazdıqlarımız.

 

 

 

Susduğunu gördün ki,

 

çəkil boşluğa, hönkür.

 

Qardaş canı, bugünkü

 

gündü yazdıqlarımız.

 

 

 

Hər söz üstdə öləndə,

 

ömrü söz-söz böləndə,

 

bəlkə bir quş dilində

 

dindi yazdıqlarımız?!

 

 

 

Nə lalam, nə də karam,

 

güc yox qəfəsi qıram.

 

Vallah, belə baxıram -

 

qandı yazdıqlarımız...

 

 

 

 

 

Nə də yəhərdə öldüm

 

 

 

Günəş üçün ölürdüm,

 

səhər-səhər də öldüm.

 

Birtəhər yaşayırdım,

 

... birtəhər də öldüm.

 

 

 

Kilsədən, pirdən çıxdım,

 

bişib, təndirdən çıxdım,

 

düşüb, qəbirdən çıxdım,

 

batıb qəhərdə öldüm.

 

 

 

Hayıf ömrümə, hayıf,

 

bezib, nə də doyub,

 

səngərdə can qoyub,

 

də yəhərdə öldüm...

 

 

 

 

 

Nəynən silləm öz yazını

 

 

 

Heç nə yazmaq istəmirəm,

 

guya, yazsam nə olacaq?!

 

Adımı bəyaz buludnan

 

Göyə yazsam nə olacaq!

 

 

 

Nəynən silləm öz yazını? -

 

alnımda mənnən gedəcək.

 

On yaşlı ağ-qara şəklim,

 

ağlım da mənnən gedəcək.

 

 

 

Yaşamağın dadı qaçıb,

 

heç ölmək də istəmirəm.

 

Böyük olmaq Tanrılıqdı,

 

kiçilmək də istəmirəm.

 

 

 

Yenə də o köhnə ömür, -

 

səhər evdən, axşam evə.

 

Ömür boyu yol gedirik, -

 

oxşar evdən oxşar evə...

 

 

 

 

 

Hər şey var, kimsə artıq

 

 

 

Heç də yaxşı deyiləm,

 

pis də deyil işlərim.

 

Dünyanın yanağından

 

Alma kimi dişlədim.

 

 

 

Ölmüş vicdanın belə

 

qəbrinə

 

and içirlər.

 

Ucaboy qapılardan

 

İməkləyib keçirlər...

 

 

 

Hər şey var, kimsə artıq.

 

Yenə nəsə çatışmır.

 

Ömür boyu udduğun

 

son nəfəsə çatışmır!..

 

 

 

Çetdim, səngərlər boyu

 

oynayan güllələrin

 

havasını çalmağa.

 

Cetdim, qara günlərin

 

halvasını çalmağa!..

 

 

 

 

 

Səhər yuxuna çən düşür

 

 

 

Qadın üçün darıxırsan,

 

Xanım üçün darıxırsan,

 

"heç darıxmıram" desən də,

 

canım üçün darıxırsan.

 

 

 

Səhər yuxuna çən düşür,

 

şeh düşür uzaq illərə.

 

Ağlayırsan dəryaz üstdə

 

yıxılıb gülən güllərə.

 

 

 

Çox vaxt heç bilmirsən niyə,

 

nədən belə darıxırsan.

 

Darıxmalı bir ölüm var,

 

bir də qadın.

 

Ayrı heç nə! -

 

sənsə elə darıxırsan.

 

 

 

 

 

Səngərdəki igidlərə

 

 

 

Oralarda necədi

 

atkeçməz, düzən yerlər?

 

Buralarda çəkilən

 

ahlara dözən yerlər.

 

 

 

Orda qurd-quş nə yeyir,

 

daşlar bizdən nə deyir?!

 

Nə deyib çiçəkləyir

 

özünü üzən yerlər?!

 

 

 

Necə keçirir yazı,

 

hənrimizə tamarzı,

 

yalın ayağımızı

 

qanadan, əzən yerlər.

 

 

 

Qınayır, söyür kimi,

 

ucaldır, əyir kimi?

 

Həvvaların Adəmi

 

çıraqnan gəzən yerlər.

 

 

 

Tanıyırmı izimdən,

 

öpərmi üz-gözümdən,

 

səngərin o üzündən

 

bu üzün süzən yerlər?..

 

 

 

 

 

Şeir yazmaq yeridi...

 

 

 

Heç kimə heç nə demə,

 

heç kimdən heç nə demə -

 

susmaq, susmaq yeridi.

 

 

 

Ölmür ölmək həvəsin,

 

Göy pay verib - nəfəsin,

 

Yer - uduzmaq yeridi.

 

 

 

Barlı, barsız budaqlar,

 

bu gözəl çilçıraqlar

 

həm də asmaq yeridi.

 

 

 

Batır içi dolular,

 

çıxmağa yolu var,

 

də azmaq yeridi.

 

 

 

Çətin boy ata, dura,

 

ağac basdırma,

 

bura

 

qəbir qazmaq yeridi.

 

 

 

Bu varağı cırmaq,

 

bu qələmi də qırmaq;

 

şeir yazmaq yeridi?!

 

 

 

 

 

Özün atan ürəyim

 

 

 

Bu yayın ortasında

 

qış fəslin yaşayıram.

 

Əsir düşmüş dünyanın

 

Daş fəslin yaşayıram.

 

 

 

Sükut aparır məni,

 

külək aparan kimi.

 

Kim ölümə aparar,

 

ürək aparan kimi?!

 

 

 

Xəyalımda çırpınır

 

ayağının səsinə

 

beşinci mərtəbədən

 

özün atan ürəyim.

 

 

 

Mənimki ömür döyül,

 

yaşayıram səsinlə.

 

Batan günü səhərə

 

daşıyıram səsinlə.

 

 

 

Kor barmaqlarım tapmır

 

gözümün işığını.

 

Dur gəl, sal bu zindana

 

üzünün işığını.

 

 

 

 

 

Ömrün payız çağı

 

 

 

Dişlərim də tir-tir əsir,

 

bişmiş sözüm də çiy çıxır.

 

Daha ayaq izlərimdən

 

gül-çiçək yox, çəliy çıxır.

 

 

 

Dostlar da seyrəlir bir-bir,

 

boşluqda sıxılır adam.

 

Düz yolun düz ortasında,

 

sürüşüb yıxılır adam.

 

 

 

Dünənə ayağım çəkmir,

 

eynəyim düşmür sabaha.

 

Solan kitab arasında

 

darıxan məktubam daha.

 

 

 

Bir kefli İsgəndər tapıb,

 

dedim: açaq başımızı?!

 

Göydən daş tökənə şükür,

 

gedib açaq başımızı.

 

 

 

 

 

Qar

 

 

 

Susuz səhra kimi

 

uzanan ömrün

 

üstünə qar yağır,

 

necədi, dostlar?!

 

Ürəyim özünü söküb-dağıdır,

 

qollarım boşalan

 

küçədi, dostlar.

 

 

 

Səhv yoxdu

 

Allahın haqq-hesabında,

 

gətirib bu qarı gör hara saldı.

 

Məni də,

 

səni də,

 

o dilsizi də

 

bu mələk sifətli yollara saldı.

 

 

 

Özünü divardan asıbdı şəklim,

 

dilini udubdu divar saatı.

 

Dərdin saatında

 

sıfır:sıfırdı

 

Göy üzü bu qarı neçəyə satır?

 

 

 

Ovcumda sıxmışam

 

qar topasını,

 

qırx il əvvəlki qız

 

hardan keçəcək?

 

Allah!

 

Başıma tökdüyün daşın ağrısı

 

başıma səpdiyin

 

qarnan keçəcək?!

 

 

 

 

 

Tənha qadın ağlayanda

 

 

 

Yenə mesaj göndəribsən,

 

nəyinsə sonudur demək.

 

Ad günümü unutmuşdum,

 

, ayın onudur demək.

 

 

 

Mən ömrümün son gününü

 

çoxdan adlayıb keçmişəm.

 

Sənə dönən körpüləri

 

bir-bir odlayıb keçmişəm.

 

 

 

...Özün didir telefonum,

 

ürəyim nəbzimi sayır.

 

101... 103... tanış səs:

 

"telefon ya söndürülüb,

 

ya da yiyəsi ağlayır"...

 

 

 

...Dünya mənimlə bitmir ki,

 

az ağla, az hönkür, qadın!

 

Tənha qadın ağlayanda,

 

qadın tənha ağlayanda

 

Əzrayıl da hürkür, qadın!..

 

Sabir Yusifoğlu

Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 7 avqust.- S. 2-3.