Sözlə çəkilmiş tablolar

Mənim şeir "qalereyamda" rəssam şairlərin şeirlərinin öz yeri var. Adil Mirseyidin sözlə çəkdiyi rəsm şeirlərinin, məsələn...

"Uşaqlar, göyərçinlər, göyərçinlər, uşaqlar...".

Bu misra tablodu mənim üçün, sözlə çəkilmiş tablo. İndi sizə şeirlərini təqdim edəcəyimiz Sehran Allahverdi də bu cür rəssam şairlərdəndir, ya da şair rəssamlardan.

Sehran Allahverdinin şeirlərində də görüntü hissi üstələyir, sanki o, ürəyi ilə yox, gözü ilə hiss edir, bizlərin heç bir məna verə bilmədiyi əşyaların öz missiyaları var onun şeirlərində. Burda hər şey canlıdı - qapı da, pəncərə də, ev də, gəlincik də, alova atılmış parta taxtasına qədər hər şey...

Üstünə "səni sevirəm" sözü

yazdığım o partalar,

Necə oldu, görəsən?!

Necə oldu, görəsən,

O göyçək qız, o yanmış?!

Bu gün çərşənbə tonqalından

Bir parta taxtasını güclə xilas elədim,

Parası odda yanmış.

Yəqin ki, indi siz də mənim kimi o çərşənbə tonqalındakı parası odda yanmış parta taxtasını "görürsünüz".

Bu şeiri yazmaq üçün rəssam olmaq lazımdır, əşyaların ruhunu, enerjisini hiss etmək lazımdır. Elə tablolar da var ki, onları çəkmək üçün şair olmaq lazımdır. Bu üzdən bu tip əsərlərdə hisslərlə görüntülər bir-birini harmoniya ilə tamamlayır.

Bayırda narın yağış,

Rəssam otaqda yalqız.

Otaq soyuqdu, bumbuz.

Tabloların əlindən

Barmaq basmağa yer yox;

Meşə, orman, heyvanlar,

Çay, körpülər, balıqçı,

Dəniz, gəmi,

Günəş, bulud, dağ, dərə,

Səhra, dəvə, dəvəçi,

At, araba, yol, cığır,

Ana rəsmi, körpəsi,

Nə bilim, nələr, nələr...

Mənə həmişə maraqlı olub; bir rəssam niyə şeir yazmağa ehtiyac duysun ki... Axı rəsmlər şeirlərdən daha canlı, rənglər sözlərdən daha parlaq, fırça qələmdən daha "işgüzardır".

Bəs necə olur ki, insan rənglərdən əl çəkib sözə keçir, fırçanı yerə qoyub qələmi götürür əlinə və yağlı boya ilə kətana köçürə bilmədiklərini adi qələmlə ağ kağıza yazır?!

Payızın göz yaşları,

Tabloları naxışlar.

Hər şey ayrılıq dadar,

Kətan, fırça, naxışlar...

Rəssam Nəvai Mətinin Sehran Allahverdinin "Nəsimi" portreti haqqında dediyi sözləri xatırlayıram, "Sehran bu portreti çəkməyib, sanki yazıb". Mənsə deyərdim ki, o, şeirlərini yazmayıb, sanki çəkib. Əgər portreti belə "yazmaq" mümkündüsə, duyğuların da şəklini çəkmək mümkündü.

Sehran Allahverdinin şeirlərində qəribə bir orijinallıq var, həm forma, həm ifadə, həm də düşüncə tərzinə görə bizim alışmadığımız notlar var misralarında. Hətta bəzən adama elə gəlir ki, nəsə düz deyil bu şeirlərdə. Amma başqa cür olsa, sehri azalar bu şeirlərin, özünəməxsusluğu itər.

Sevgi,

İstək,

Alışmaq

Bir talemi, bir qədərmi, görəsən,

Hərdənbir düşünürəm

Sevgidən doğulan uşaqların

Sayı nə qədərdi, görəsən?!

Və yaxud:

Gözünün içində

Uşaqlıqda qurduğun evciyin

Böyüyüb həyət-baca olmuşdu.

Onun heca şeirlərində, sərbəst şeirlərində olan orjinallıq az hiss olunur, bəlkə də ona görə ki, bir rəssamın düşüncələri hecaya sığmır, məzmun formadan kənarlara daşır, deyə bilmədiklərinin yeri dediklərinin fonunda görünür sanki. Amma yenə də, heca şeirinin çərçivələri içərisində də Sehran Allahverdi öz imzasını qoya bilir.

Qadınlar xəyaldı, daldığın xəyal,

Xəyal pərən-pərən birin sevirəm.

Ruhumu isidən ocağım sönsə,

Külümü süpürən birin sevirəm...

Deməli, ədəbiyyata nə vaxt gəlmək, iddialı olub-olmamaq şərt deyil. Əsas şərt həyata öz pəncərəndən, öz "postundan" baxa bilməkdi. Sehran Allahverdiyə öz baxış bucağından boylanan belə rəngli şeirlərdən çox yazmasını arzulayıram.

Səhər ƏHMƏD

Ədəbiyyat qəzeti.- 2021.- 31 iyul.- S.24.