Varislər
“Anam teatrın, səhnənin
nisgiliylə gözlərini yumdu”
"Varislər"in
bugünkü qonağı unudulmaz teatr və kino aktrisası,
məlahətli səsi, nurlu siması ilə hər zaman
yaddaşlarda yaşayan, yaratdığı dəyişik
xarakterli qadın obrazları ilə bu gün də sevilərək
izlənən Azərbaycanın Əməkdar artisti Ətayə
Əliyevanın oğlu, görkəmli rejissor, Xalq artisti,
ustad sənətkar Ramiz Həsənoğludur.
Aşqabaddan
gələn gəmi...
1920-ci ilin mayında Poltoratskda - indiki Aşqabadda gəlmişdi
dünyaya, səhnəyə, yaradıcılığa olan
böyük həvəsi onu Xəzərin o tayından bu
tayına, sonrakı həyatını bağlayacağı
Bakıya gətirib çıxartmışdı. Hələ
orta məktəb şagirdi olduğu vaxtlarda müxtəlif səhnəciklərdə,
ədəb-bədii kompozisiyalarda özünü
sınayırdı, amma Bakıya gəldikdən sonra
düşdüyü mühit onun bütün
yaradıcılıq imkanlarını ortaya qoydu.
Akademik
Milli Dram Teatrında, İrəvan Teatrında
çalışdığı illərdə bir-birindən
gözəl, bəzən lirik, bəzən psixoloji xarakterli
qadın obrazlarına səhnə həyatı verdi,
milli kino tariximizin ən baxımlı filmlərində rol
alaraq, özünü tamaşaçıya sevdirə bildi.
Bu gün bu gözəl xanımdan
danışacağıq, əlbəttə, onun varisi, Xalq
artisti, hamımızın sevimlisi Ramiz Həsənoğlu ilə.
Ustadla
üz-üzə
- Ustad,
xoş gördük sizi. Doğrudur, zəng
vurub təbrik eləmişdim, amma indi canlı-canlı əlimə
düşən fürsətdən istifadə edib sizi 75
yaşınız münasibətilə ürəkdən təbrik
edirəm. Siz milli televiziyamızın canlı tarixi,
ustad sənətkar və gözəl dost kimi hər zaman
sevgiyə layiqsiniz. Mən xalqın,
tamaşaçının sizə olan sevgisini həm mətbuatda,
həm də sosial şəbəkələrdə
gördüm və buna çox sevindim. Əlbəttə,
bu sevgini siz öz işiniz və sənətinizlə
qazanmısınız. Bir daha təbrik edirəm.
Özünüzü necə hiss edirsiniz? 75
yaşın havası necədir?
- Sağ
olun, təbriklərə, xoş sözlərə görə...
Açığı, özüm də
qürur duydum, demək, boş yerə
yaşamamışıq. Mən sosial
şəbəkə üstündən xeyli təbrik
aldım, nə yaxşı ki, bu var. Hərdən adamı
yorsa da, bəzən işindən-gücündən ayırsa
da, görünür, artıq bunsuz yaşamaq mümkün
deyil. Bu fürsətdən istifadə edib
məni yada salan, doğum günümü təbrik edən hər
kəsə öz minnətdarlığımı bildirirəm.
Gedirəm
müəllim olmağa
- Ustad, "Varislər" layihəsində
görüşürük və təbii, əgər sizinlə
bir yerdəyiksə, demək, bu gün unudulmaz Ətayə
xanım Əliyevadan danışacağıq.
Ətayə xanım Türkmənistanda dünyaya gəlib,
nə söhbətdir bu? O ailənin Türkmənistanla nə bağı olub? Kim olub valideynləri? Gəlin bundan
başlayaq...
-
Anamın atası Marağadan, anası Təbrizdən idi. Ötən əsrin 10-cu illərində
dolanışıq üçün Aşqabada gəliblər.
Ana babam Qulam kişi yaxşı
ayaqqabı ustası kimi ad çıxarıb. Qeyd
eləyim ki, anamın valideynləri bəhayi təriqətində
olublar. Anam ötən əsrin 30-cu illərinin
ortalarında, haradasa 15 yaşı olanda Bakıya teatr
texnikumunda oxumağa gəlib, amma evdə pedaqoji təhsil
almağa getdiyini demişdi. Bu, müəyyən
mənada ailədə olan sərbəstliyin, inamın göstəricisidir.
Təsəvvür edin, 15 yaşlı qız
uşağına rəfiqəsilə bir yerdə başqa
ölkəyə getməyə icazə veriblər. Tale
elə gətirib ki, anamla atam teatr texnikumunda oxuduğu (həmin
vaxt atam da orada təhsil alırdı) illərdə Əli
Bayramov klubunda tanış olublar. Atam klubda
tar dərnəyinə, anamsa teatr dərnəyinə gediblər
və onları rəhmətlik Gülxar Həsənova tanış eləyib. Gülxar xanım anamla rəfiqəydi,
atam da Ağadadaş Qurbanovla dost idi.
- Allah
hamısına rəhmət eləsin.
- Allah rəhmət
eləsin. Tanış olanda atam anama aşiq
olub.
- Ətayə xanım gözəl qadın idi.
- Amma 15
yaşı vardı. Ailə quranda atam onun yaşını 4 il artırmışdı, təvəllüdünü
1916-cı ilə keçirtmişdi. Bəzən
bu, çaşqınlıq yaradır. Mən
bunu sənədlərdə sonradan düzəltməyə
çalışdım.
Anam uzun illərin ayrılığından sonra 1992-ci
ildə İrana, doğmalarıyla görüşməyə
getdi. Anam
Bakıya gələndən bir neçə il
sonra 1937-ci ildə Stalinin əmrilə sovet vətəndaşlığı
olmayanların hamısını ölkədən deportasiya eləmişdilər
və ondan sonra ayrılıq başlamışdı. Anam artıq ailə qurduğu üçün vətəndaşlıq
almışdı, ona görə ona toxunmamışdılar.
Amma 15
yaşı vardı
Artıq anamın valideynləri dünyada yox idi, amma
xalalarım, dayılarım sağ idi. Xomeyni hakimiyyətə
gələndən sonra İranda bəhayilərə
qarşı təzyiqlər çoxalıb, bu səbəbdən
bəziləri Amerikaya, başqa xarici ölkələrə
köçməyə məcbur olmuşdular. Təsəvvür edin, məhz bəhayi
olduqlarına görə nənəmim, babamın və digərlərinin
məzarının üstündən asfalt çəkilmişdi,
anam onların qəbrini ziyarət edə bilməmişdi.
- Dəhşətdir.
Ətayə xanımın teatrda xeyli rolu
vardı işdən gedəndə. Bunun səbəbi
nə idi?
- Atam
1987-ci ildə dünyasını dəyişdi. Olduğu kimi
danşacağam: atam dünyasını dəyişəndən
az sonra akademik teatrın direktoru Həsənağa
Turabov məni teatra dəvət etdi, amma hiss edirdim, gözlərini
gizlədirdi məndən. Dedi ki, vəziyyət çətindir,
aktyorların maaşı azdır, Ətayə xanım həm
pensiya alır, həm də teatrdan maaş
alır. Sən ona de, işdən getsin.
Anam çox güclü qadın idi, gəlib məsələni
ona dedim, özünü
sındırmadı. Amma hiss edirdim ki, doğma kollektivdən,
sevimli işindən ayrılmaq onu sarsıdır. Tez-tez onu
maşınla ora-bura aparırdım, hər dəfə
teatrın qabağından keçəndə köks
ötürüb: - "Ey gidi teatr", - deyirdi. Əlbəttə, mənim ailəm vardı, ayrı
yaşayırdım, amma fikrini dağıtmaq
üçün hər gün ona baş çəkirdim.
Anam öz evində bacımın nəvəsilə
qalırdı, hamı onu öz diqqətilə əhatə
etmişdi, hamımız onun başına
fırlanırdıq.
Ey gidi teatr
Həmişə keçmiş günlərdən,
Aşqabadda keçən uşaqlıq illərindən, sənətdən
danışırdı, bəzən söhbətlər təkrarlanırdı
və hər dəfə çox maraqlı detalların
unudulduğunu hiss edirdim. Bir gün gedib qalın dəftər aldım, dəftəri
ona verib dedim ki, ana, bizə
danışdıqlarını bura yaz. Bu həm
də onun başını qatmağa, vaxtını
keçirməyə bəhanə idi. Həvəslə
bu işə girişdi və 60-cı illərin ortalarına qədər
olan xatirələrini o dəftərdə yazdı. Sonra biz onu "Bir ömürlük xatirə və
ya..." adlı kitab şəklində çap etdik. Adıçəkilən kitab həm də milli mədəniyyət
tariximizə yaxşı bir hədiyyə oldu.
-
Çox gözəl. Bir müddət Bakıdan
ayrılıb, İrəvan Azərbaycan Teatrında işləyib
və bildiyim qədərilə, bu gedib-qayıtma bir neçə
dəfə təkrar olub.
-
Doğrudur. İlk dəfə 1936-cı ildə
İrəvan Teatrında işləməyə getmişdilər.
Bunun səbəbi var, indi deyərəm.
Eşq... təbii ki, eşq... Atam anama aşiq
olanda başqasıyla nişanlı idi. Atam
köklü içərişəhərlidir,
ağşalvarlılardan. Bu
ağşalvarlılar dənizçilər olublar, ad oradan
qalıb. İçərişəhərdə
bir məhəllədir, həmin adamlar orada yaşayıblar.
Yəni bütün içərişəhərlilər
ağşalvarlılar deyil.
Nişanlı
oğlan...
Nəsə, atam nişanlıydı. Atam Həsənağa
Mirzəyevin atası Süleyman "Zinger" tikiş
maşınlarının Bakıdakı distribüteri
olduğundan "Zinger Süleyman" adıyla tanınıb.
Savadlı adam olub. Artıq
İçərişəhərdə ailələr
böyüdüyündən onlar bayır şəhərdə,
indiki Təzəpir məcsidi olan məhəllədə yurd
salıblar. Atam evin yeganə oğul
övladı olub, bir də bibim vardı. Nişan
aparanda babam gəlininə çoxlu qızıl-zinət əşyaları
hədiyyə etmişdi, təbii ki, onlar geri qayıtmadı və
evdə atamdan incik düşdülər. Yəni kim olsa elə düşünər. Aşqabaddan bir qız gəlib, ailənin
bütün planlarını pozdu. Atamsa
anamdan əl çəkmədi, ailənin
razılığı olmadan evləndi və onun taleyini illər
sonra mən təkrar elədim (gülür). Bu barədə
başqa vaxt...
Anam 2-ci kursda oxuyarkən artıq akademik teatrın səhnəsinə
çıxır, Ülvi Rəcəblə, Abbas Mirzəylə
eyni tamaşalarda kiçik rollar alırdı. Bu vaxt İrəvan
Teatrının aktyor truppasını gücləndirmək
üçün Bakıdan aktyor toplayırmışlar, atam
bu fürsəti ailəni sakitləşdirmək
üçün zaman kimi qiymətləndirmişdi və
birlikdə İrəvan Teatrına getmişdilər. O
vaxt İrəvan Teatrında İ.Dağıstanlı,
Ə.Zeynalov kimi böyük aktyorlar işləyirdi. İ.Dağıstanlı o vaxt SSRİ hökumətində
mühüm vəzifə tutan Mikoyana səhnədən
demişdi ki, niyə Azərbaycan Teatrı zirzəmidə
işləyir?
Bətnindəki körpəni tələf
etsəydi...
Dərhal Azərbaycan Teatrını da erməni
teatrının binasına köçürtmüşdülər. Sonra anam bacımı
dünyaya gətirmək üçün Bakıya
qayıdır və iş elə gətirir ki, yenidən
Azdramada işləməyə başlayır. O vaxt Ədil
İsgəndərov teatrın direktoru idi. Sonra
yenidən İrəvana qayıdıblar. Bütün
müharibə dövrünü İrəvanda işləyiblər.
Qardaşım Rauf da Bakıda anadan olub. 1946-cı ildə mən İrəvanda dünyaya gəlmişəm.
Artıq iki övlad var idi, çətin
dövrlər idi, ailə 3-cü övladın olmasını
istəmirmiş, amma bir də xəbər tutublar ki, anam mənə
hamilədir. Anam bətnindəki körpəni
- yəni məni tələf etmək istəyib, amma
qonşuluqda yaşayan bir qadın anamı bu fikrindən
daşındırıb, deyib ki, bu, Allahın işidir,
günaha batma. Və... mən
dünyaya gəmişəm. Anam deyirdi ki, sən
doğum evində ən böyük uşaq kimi gəlmişdin
dünyaya.
-
Çox gözəl bir hadisə olub sizin dünyaya gəlməyiniz.
Məncə, başqa cür olsaydı, Ətayə
xanım doğrudan da, günaha girərdi. Bəs sonra necə oldu? Bakıya
qayıtdıqdan sonra Həsənağa müəllimin ailəsi
Ətayə xanımı necə qəbul elədi. Bu
xanım artıq o ailəyə üç nəvə bəxş
etmişdi...
- Hə,
sonradan münasibətlər dəyişdi, Süleyman kişi anamı - gəlinini çox istəyirdi.
Bibim danışırdı bunu, babam hərdən
anama baxıb başını bulayaraq deyirmiş ki, gedin o
köpək qızına verdiklərimi alın, gətirin
verin bu köpək qızına. Təəssüf
edirdi ilk vaxtlar anama elə münasibət göstərdiyi
üçün.
1948-ci ildən etibarən İrəvanda azərbaycanlılara
qarşı siyasət başladı. Teatr bağlandı,
bizimkiləri köçürməyə başladılar,
anamgili də Gəncəyə köçməyə məcbur
oldu. Teatr aylarla maaş ala bilmirdi,
atam isə ailə saxlamalıydı, ona görə də
aktyor kimi fəaliyyət göstərmədi, amma anam Gəncə
teatrının aktyor truppasına daxil oldu. Atamın
ilk peşəsi kimyaçı-mühəndis olduğundan Gəncə
Yağ-Piy Kombinatına işə düzəldi, daha sonra
şəhər kommunal idarəsində baş mühəndis
işlədi.
Ədil İsgəndərovun son xəbərdarlığı
Anam
repertuarda olan tamaşaların əksəriyyətində var
idi və aradan 8 il keçəndən
sonra bir gün 1956-cı ildə İlyas Əfəndiyevin
"Atayevlər ailəsi" tamaşasnın ictimai
baxışında Bakıdan Ədil İsgəndərovla
Teymur Elçin Gəncəyə gəliblər. İş elə
gətirmişdi ki, anam Azdramadan başqa teatra getmək
üçün 3 dəfə ərizə
yazımışdı, sonuncu ərizəsini yazanda Ədil
müəllim irad tutmuşdu ona, demişdi: "Qadam, bu nədir
dəqiqəbaşı ərizə yazıb gəlirsən
üstümə? Gedirsən get, amma bir də
yanıma gəlmə". İctimai
baxışda anamı görüb, müzakirədə
anamın ifası haqqında çox yüksək fikirlər
söyləyib, sonra kənara çəkib deyib, qadam, mən
necə olub səni buraxmışam? Anam
deyib ki, ailə vəziyyətinə görə getmişəm.
Qayıtmaq istəyirsən Bakıya? Anam - Əlbəttə, - deyib. Ədil
müəllim - O zaman bu mövsümü başa vur, gəl
Bakıya, - deyərək qərar verib. Və
açığını demək lazımdır, Ədil
müəllim həmin qərarı ilə hamımızın
taleyini dəyişdi. Mən o vaxt Gəncədə
4-cü sinfə gedirdim.
- Gəncə
öz aurası olan şəhərdir. Öz
qanunları, özünəməxsusluqları olan şəhərdir.
Gəncəni necə
xatırlayırsınız?
- Mən Gəncəni çox sevirəm. Doğrudan da, Gəncənin
öz aurası var. Bilirsiniz, elə şeylər olur ki, adam onu heç vaxt unutmur. Gəncə
mənim birinci sinfə getdiyim şəhərdir.
- Beləliklə,
ailə qayıdır Bakıya.
- Və Bakıya qayıdan kimi Ədil müəllim
M.Hüseynin "Cavanşir" pyesində anama əsas
rollardan birini - Qaratel obrazını həvalə edir. F.Əmirovun məşhur
mahnısı var "Dağlar qızı Reyhan", mahnı
bu tamaşa üçün yazılmışdı, Qaratel, yəni
anam həmin mahnını canlı oxuyurdu. Fikrət
müəllim özü anama həmin mahnını öyrətmişdi.
Anamın gözəl bir xüsusiyyəti
vardı, rol aldığı tamaşalarda bütün pyesi əzbər
bilirdi və bəzən bundan sui-istifadə edirdilər, bir də
gördün kimsə xəstələndi, ya kiminsə işi
çıxdı, bir günə anamı tamaşaya
salırdılar.
"Dağlar qızı Reyhan"
Yaxşı xatirimdədir, bir gün Mərziyyə
xanım Davudova anamı axtarırdı. O vaxt Teatr Cəmiyyətinin
sədri idi. Gecəylə Tiflisə
çıxmalıydı, amma həm də sabah
"Fərhad və Şirin" tamaşasında Möminə
Banunu oynamalıydı. Anama dedi, sabah mənim
yerimə səhnəyə sən çıx. Yəni
bu, çox böyük inam idi. Hətta
bir dəfə Ədil müəllim "Şeyx Sənan"
tamaşasında bir qədər tərəddüdlə anama
baş rolu həvalə eləyir, anam çox uğurla
oynadığından dərhal onu Hökumə xanım
Qurbanovaya dublyor verirlər.
- Bəs
Ətayə xanım sizin sənətinizə, bu sənətə
gəlməyinizə necə baxırdı? Özü
bu sənətun içindəydi, çətinlikləri də,
uğurları da görmüşdü, bilirdi? Necə baxırdı sizin rejissor
olmağınıza? Razıydımı
işlərinizdən?
- Əslində, mənim ilk sənət müəllimim
anam olub. Anam
öz sahəsi üzrə savadlı adam
idi, ədəbiyyatı yaxşı bilirdi, klassik Şərq
poeziyasını yaxşı bilirdi, Sədinin "Bustan"
və "Gülüstan" əsərlərini sevirdi. Anam
orta təhsilini fars dilində
almışdı, fars dilində sərbəst yazıb-oxuya
bilirdi. Mənə elə gəlir, razı idi mənim
işlərimdən. Qürur duyduğunu hiss edirdim.
Onun teatr texnikumunda kurs rəhbəri Fatma Qədri
olmuşdu.
Barat Şəkinskaya, Nəcibə Məlikova, Sofa Bəsirzadə,
Mirvari Novruzova, Məhluqə Sadıqova ilə eyni kursda
oxuyublar, amma anam İrəvana getmək məcburiyyətində
qaldığından təhsilini 2-ci kursdan yarıda
saxlamalı olmuşdu.
Ötən
əsrin ulduzları
- Sizə
elə gəlmirmi ki, Xalq artisti adının verilməməsinə
səbəb onun peşəkar aktyor təhsili almaması olub? Çünki adlarını çəkdiyiniz
bütün kurs yoldaşları vaxtında fəxri adları
almışdılar və Ətayə xanım teatrda
oynadığı obrazlara, filmlərdə
canlandırdığı rollara görə sevilirdi, məşhur
idi.
- Bu barədə
dəqiq heç nə deyə bilmərəm, ola
bilsin, bu amil səbəb olub, amma anam heç vaxt fəxri ad
barədə düşünmürdü, onun
üçün rol var idi, iş var idi.
- Ətayə
xanım xeyli fərqli ana obrazı yaradıb və
yaddaşımızda kədərli, sakit, ailəsinə, xatirələrinə
bağlı ana obrazlarında rol alan aktrisa
kimi qalıb. Yaratdığı ana
obrazlarından hansı daha çox ona oxşayırdı?
- Arif Babayevin bir filmi var - "Uşaqlığın son
gecəsi", anam orada Mənsurə obrazını
oynayıb. Mən həmin filmə baxanda elə bilirdim, anam yan
otaqdan çıxıb ekrana girir. O dərəcədə
özü idi. Arif Babayev "İnsan məskən
salır" filmində Şamama roluna birbaşa anamı
çəkmək istəyirdi, artıq sınaq çəkilişi
də olmuşdu, başqa namizəd də yox idi, amma o vaxt
kinostudiyanın direktoru olan Ədil İsgəndərov Arif
Babayevə demişdi ki, get Hökumə Qurbanovanı çək,
onun kinoda rolları çox azdır. Ədil müəllimin
sözündən kim çıxa bilərdi?
Əlbəttə, Arif Hökumə
xanımı çəkdi, amma növbəti filmində -
"Uşaqlığın son gecəsi"ndə anamı
çəkib özünü verdiyi sözün əzabından
qurtardı.
"Mənəm,
baaşşına dönüm"
Anama kinoda ən çox uğur gətirən obrazı
"Onu bağışlamaq olarmı" filmindəki Sara xala
roludur. Bu
filmdən sonra kim onu görürdü
"mənəm, baaşşına dönüm"
deyirdi.
Biz onun
üzünə həsrət idik, çox işləyirdi,
kino, teatr, dublyaj, radio... Amma buna baxmayaraq xörəyi
özü bişirirdi. Bir sözü
vardı, deyirdi gərək bişirdiyin yeməyin
başına fırlanasan. Onun bişirdiyi
badımcan dolmasının dadı hələ də
damağımdan getməyib. Dəfələrlə
olmuşdu, yemək bişirə-bişirə həm də
rolunu məşq edirdi, rol dəftərini mənə verib
deyirdi ki, Ramiz, mənə replika ver. Mən replikanı
verirdim, o da rolunu yada salırdı.
- Bəs
onun hansı "anası" sizin ürəyinizcə
deyil?
- Var elə
bir obraz. "Bizim küçə"dəki
ana obrazının müəyyən yerlərini bəyənmirəm.
O film bir qədər patriotik ruhda çəkilib, bundan irəli
gəlir. Orada qızı Saranı televizorda
gördüyü vaxt qışqırır, yəqin, məcbur
eləyiblər onu, amma uğursuz yerdir. Bir
də "Telefonçu qız" filmindəki Simuzər rolu
o biri qadın rollarından öz hökmü ilə fərqlənir.
Həmin
ananı sevmirəm
- Həsənağa
müəllimlə Ətayə xanım sevib ailə
qurmuşdular, bəs sonradan bu sevgi həmişə
qaldımı? Onların ailə münasibətləri
necə idi? Hər ikisi sənətdə
idi, qısqanclıq yox idi ki, aralarında?
- İndi bu yaşımdan o dövrə baxıram, bəzən
nostalji hisslər keçirirəm. O dövrün insanlarının
bir-birilə münasibəti çox isti, çox səmimi
idi. İndi sanki hamımız bir qədər sərtləşmişik.
İndi insanlar öz fikirlərini daha sərt
deyirlər. Bizim ailədə valideynlərim arasında həmişə
qarşılıqlı hörmət hiss etmişəm. Atam bəzən
yeri gələndə anama ev işlərində
kömək edirdi, məncə, o sevgi, o hörmət
olmasaydı belə etməzdi.
Aktrisaların vurulduğu kişi
Qadınlar daha çox ailəyə bağlı olurlar,
anam da ailəsinə bağlı idi, ailə ilə, bizimlə
nəfəs alırdı. O ki qaldı sualın sonuna, bəlkə
də gənc vaxtlarında qısqanclıq hissi olub, amma mən
belə bir şey qətiyyən hiss etməmişəm. Atam yaraşıqlı kişiydi, bəlkə də
yeri deyil, amma deyəcəyəm. Nəcibə
xanım həmişə mənə deyirdi ki, bilirsən Həsənağa
necə yaraşıqlı kişiydi, hamımız
vurulmuşduq ona.
- Ətayə xanımın sənətlə
bağlı sizə həyat kredosu olacaq tövsiyəsi olubmu?
- Olub. Mənə də həmişə deyirdi ki, Ramiz,
çalış yaxşı aktyorlarla işləyəsən
və mən buna əməl elədim. Bir
dəfə bu prinsipdən çıxdım və nəticəsini
gördüm.
- Ustad,
söhbətimiz yekunlaşır, amma sizinlə söhbətdən
doya bilmirəm. Ətayə xanım teatrdan və
Həsənağa müəllimdən sonra necə
yaşadı?
- Əlbəttə, teatrsız onun ömrü artıq
geri saymağa başladı və çox doğru qeyd etdiniz
ki, atamın da vəfatı ona ağır təsir elədi. Hipertoniyadan əziyyət
çəkirdi, teatrda son illəri demək olar, hər gün
axşam tamaşasından əvvəl təzyiqini
ölçməyimizlə başlayırdı, yüksək
olurdusa dərman qəbul edirdi. Mən
aparırdım onu Azdramaya, teatrın qapısından içəri
keçən kimi dəyişirdi, gümrahlaşırdı.
Teatrın qapısından içəri
keçən kimi
Təsəvvür
edirsinizmi, yüksək təzyiqdən əziyyət çəkən
adam Bakıdan avtobusla doğmalarını
görməyə Tehrana getdi. Qətiyyən yol
yorğunluğundan şikayət eləmədi. Çox güclü idi. Bilirsiniz,
həyatlarının ilkin dövrləri çox
qarışıq vaxtlara düşmüşdü. Yollar, çətinliklər, müharibə illəri,
ayrılıqlar... bütün bunlar insan ömründə iz
buraxmadan ötmür. Altmış
yaşından sonra səhhətində problemlər
yaranmışdı. Öd kisəsində
daş vardı, təzyiqlə əbədi
dostlaşmışdı. Məncə, ailədən,
övladlarından rahat köçdü dünyadan, amma bircə
teatrın, səhnənin nisgiliylə gözlərini yumdu.
Ramiz Həsənoğlu
Söhbətləşdi: Əyyub
QİYAS
Ədəbiyyat qəzeti.-
2021.- 15 iyun. S.24-25.